Love You My Apprentic

     หึไอตัวภาระ มาวันแรกก็มีแต่เรื่องผมจะอดทนได้ถึงวันที่ฝึกงานจบรึป่าวก็ไม่รู้ ไอยีราฟนี่ก็เมาไม่รู้เรื่องห่าอะไรเลย คนอื่นก็หนีกลับไม่สนใจเลยว่าผมจะพามันกลับยังไง

     "เตี้ย กูอยากอ๊วกว่ะ" ตอนนี้ผมกับไอยีราฟอยู่บนแท็กซี่ครับ

     "อย่าเพิ่งอ๊วกนะมึง มึงรีบกลืนลงไปเลยไอยีราฟ พี่ครับๆจอดตรงข้างหน้านี่ก่อนครับ เพื่อนผมจะอ๊วก" ผมรีบบอกพี่คนขับแท็กซี่ ถ้าปล่อยให้มันอ๊วกตอนนี้มีปัญหากะพี่แท็กซี่แน่ๆ

     "เตี้ยกูไม่ไหวแล้วว่ะ แหวะ!!!" ไม่ทันแล้วครับไอห่านี่อ๊วกใส่ผมเต็มๆ โอ๊ยผมจะอ๊วกตามมันล่ะนะ พี่แท็กซี่มองมาทางกระจกหลังและส่งสายตาอันอำมหิตมาทางผม เอ่อคนผิดคือมันครับไม่ใช่ผม ทั้งรถตอนนี้อบอวลไปด้วยกลิ่นอ๊วกของไอยีราฟ

     สรุปแล้วข้างทางไม่ต้องจอดล่ะครับพอแท็กซี่มาส่งถึงหน้าบ้านผมก็ต้องรีบขอโทษขอโพยแท็กซี่ เสียยกใหญ่ ไม่โดนต่อยนี่ถือว่าโชคดีไปนะครับ

     "ไอยีราฟ กูส่งมึงแค่นี้นะ เข้าบ้านเองนะมึง" ผมปล่อยมันทิ้งไว้หน้าบ้านนั่นล่ะครับหมั่นไส้

     "เตี้ยกูเข้าบ้านไม่ได้ว่ะ กุญแจบ้านกูอยู่ไหนว่ะ" อ้าวบ้านมึงนะ มาถามกูแล้วกูจะไปรู้มั้ยล่ะครับ มันว่าพรางค้นหากุญแจบ้านในกระเป๋ากางเกง

     "บ้านมึง ไม่ใช่บ้านกูถ้าหาไม่เจอมึงก็นอนหน้าบ้านนี่ล่ะ กูเหม็นอ๊วกจะตายห่าล่ะเนี่ย มึงนอนตรงนี้แหละกูจะเข้าบ้านล่ะ"

     "แม่งคนสมัยนี่ โคตรไม่มีน้ำใจเลยเนอะ บ้านข้างกันแท้ๆ แต่พึ่งพาอาศัยอะไรไม่ได้" นั่นนอยด์กูอีก นี่ผมแบกมันจากร้านเหล้าจนถึงบ้านนี่ยังไม่มีน้ำใจอีกหรอ หรือต้องให้อุ้มไปส่งถึงห้องถึงจะเรียกว่ามีน้ำใจ

     "เอ่อ กูนี่ไม่มีน้ำใจเลยเนอะ แบกมึงมาส่งถึงหน้าบ้าน มึงยังมีหน้ามาว่ากูว่าไม่มีน้ำใจอีก ต้องให้กูไปส่งมึงถึงห้องนอนเลยมั้ยครับถึงจะเรียกว่ามีน้ำใจ"

     "ก็กูเมาอ่ะ ไม่ไหวแล้วเนี่ย กูง่วงนอนเปิดประตูบ้านให้หน่อย"

     "เอากุญแจมา กุญแจบ้านมึงอยู่ไหน ไอยีราฟเร็วๆกูก็ง่วง" มันรีบควานหากุญแจบ้านในกระเป๋ากางเกงมันอีกที ไหนเมื่อกี้มึงบอกไม่รู้กุญแจบ้านอยู่ไหนไงว่ะ

     หลังจากที่ผมไขกุญแจบ้านและลากมันเข้ามาในบ้านเรียบร้อยผมก็รีบเดินออกมาทันที แต่ไอยีราฟก็ดึงแขนผมไว้

     "อะไรอีก กูต้องอาบน้ำให้มึงด้วยมั้ยครับ"

     "ขอบใจนะมึงเตี้ย ที่มาส่งกูฝันดี"

     "เอ่อ ฝันร้ายนะมึง"

     วันนี้ผมตื่นสายเป็นพิเศษ แปดโมงเช้า เนื่องจากวันนี้เป็นวันเสาร์ผมจะเริ่มฝึกงานในวันจันทร์ที่จะถึงนี้ล่ะครับ ผมเรียนด้าน IT มาความจริงแล้วที่ผมเรียกเรียนสาขานี้มันก็มีเหตุผลแหละครับ ผมตามรุ่นพี่ที่ผมแอบชอบมาเธอเป็นสาวสวยลูกคุณหนู แถมบ้านรวยโคตรๆ ผมก็แค่แอบชอบล่ะครับแต่ไม่ได้อยากเป็นแฟนด้วยแอบปลื้มเฉยๆพี่เค้าน่ารักดี

     ผมเดินลงมาข้างล่างกะว่าจะหาที่เที่ยวสักหน่อยที่ฝึกงานยังไม่มีใครตื่นสักคนเลยครับสงสัยจะแฮ้งผมเลยฉายเดี่ยวออกไปเที่ยวคนเดียว ขณะที่ผมกำลังนั่งใส่รองเท้าผ้าใบConverseคู่ใจของผมอยู่นั่น

     "เตี้ย อะกูให้แล้วมึงก็กลับมาเป็นผู้หญิงได้ล่ะ มึงเป็นทอมไม่เหมาะว่ะถ้าเป็นผู้หญิงไม่มีคนจีบ เดี๋ยวกูจีบเอง" ไอยีราฟยืนช่อดอกกุหลาบสีแดงมาตรงหน้าผม ผมหันไปมองหน้ามันด้วยสีหน้าประหลาดใจ

     "ไม่ต้องมองหน้ากูขนาดนั้นก็ได้ประทับใจกูล่ะสิ ไม่เคยมีผู้ชายให้ดอกไม้มึงใช่มั้ยล่ะไอเตี้ยทอม" อื้มดีใจสัสๆประทับใจเหี้ยๆมึงอ๊วกใส่กูซะขนาดนั้นกูต้องประทับใจสินะ

     "ให้ ให้กูทำไม แล้วกูก็ไม่ได้เป็นทอมด้วยกูเป็นผู้ชาย ต้องให้กูแก้ผ้าให้ดูมั้ยมึงถึงจะเชื่อ"
 เจอกวนประสาทแต่ช้าแบบนี้ผมก็ไม่ไหวนะ หน้าผมเหมือนทอมตรงไหนผมแค่หน้าเหมือนแม่ซึ่งแม่ผมเป็นผู้หญิง(เอ่อ แม่แกคงเป็นผู้ชายมั้งไอป๊อกเด้ง)

เห้ๆๆๆๆๆๆ มาต่อแล้วนะ ฝากเม้นกันบ้าง อาจจะป่วงๆนิหน่อย สามารถแนะนำได้นะครับ หากไม่ถูกใจตรงไหน ตอนนี้ยาวกว่าทุกตอนเลยนะ บอกให้รู้