The last Blood.สายเลือด นิทรา [BL , Yaoi]

[พี่ชายก่อเรื่องอะไรไว้บ้างรู้ตัวไหมคะ!]
 
     ฮิโรชิผู้รู้ใจน้องสาว เลื่อนสายตาละจากสามบรรทัดแรกอันเต็มไปด้วยอักษรแทนคำบ่นจากหัวใจดวงน้อยๆ ของฮิโรมิ ซึ่งเพิ่งข้ามเมืองมาเพื่อหาเขาโดยเฉพาะ แต่เหมือนเกมแมวจับหนูเกมนี้จะยังไม่จบ ตราบใดที่เจ้าหนูสุดไวตัวนี้ยังก้าวเร็วกว่าอยู่หนึ่งสเต็ป ซึ่งหมายความว่าเขาทำให้เธอต้องหาข้อมูลใหม่ในเวลาอันรวดเร็ว
 
     ตอนนี้เขาอยู่บนเครื่องบินส่วนตัวของสหายคนหนึ่งที่ให้ยืมมาเป็นกรณีพิเศษ อาจเรียกได้ว่าเป็นความได้เปรียบด้านคอนเน็คชั่น ที่ผ่านมาเขาใช้พาหนะสาธารณะในการเดินทางเนื่องจากไม่อยากให้ใครติดตามเครื่องได้ แต่ร่องรอยพวกนั้นก็กลบไม่มิดอยู่ดี เขาจึงหันมายืมมือเครื่องบินส่วนตัวแทน
 
     ตอนนี้ก็อยู่ที่ฮิโรมิจะรู้ว่าเขาใช้หรือเปล่าเท่านั้นเอง
 
     ข้อความใหม่เด้งขึ้นมา เรียกสติจากคนที่กำลังคิดความเป็นต่อของตนเพลินๆ
 
     [แล้วทริสทรี่ล่ะคะ]
 
     ฮิโรชิยักยิ้ม น้องสาวผู้ใจดีอุตส่าห์ห่วงใยพี่สะใภ้เสียด้วย [หลับอยู่]
 
     ดูเหมือนว่าความน่าเบื่อของการโดยสารเครื่องบินติดต่อกัน จะทำให้แวมไพร์แสนงามตนนั้นตัดสินใจฆ่าเวลาด้วยการพักสายตาแทน เขาเองก็ง่วงพอสมควรแล้วเหมือนกัน เพราะทริสทรี่สามารถเดินเล่นได้เฉพาะเวลากลางคืน เขาเลยต้องสลับช่วงเวลาหลับไปด้วย แต่เพื่อชดเชยให้น้องสาว เขาควรทำหน้าพี่ชายแสนดีโดยการลุกขึ้นมาตอบคำถามเธอบ้าง
 
     ถึงจะบ่นพี่ชายมาตั้งแต่ต้น แต่เธอไม่ลืมสาเหตุของการคุยผ่านอักษรครั้งนี้ แม้จะสื่อสารกันแบบนี้ตลอดมา เธอก็ไม่คิดจะระบุตำแหน่งเขาด้วยเครื่องมือสื่อสารชนิดนี้หรอก เพราะนั่นหมายความว่าโอกาสติดต่อเดียวที่เหลืออยู่จะลบหายไปทันที เธอเป็นน้องสาวของเขา ความเอาแต่ใจเล็กๆ น้อยๆ อย่างการไม่อยากติดต่อพี่ชายผ่านคนสนิทของเขา พระผู้เป็นเจ้าคงอภัยให้ แต่แน่นอนว่าเธอปิดเงียบไม่ให้วาเลนเซียรู้เรื่องนี้ เพราะหล่อนไม่ใช่พระผู้เป็นเจ้า และคงไม่ใจดีถึงเพียงนั้น
 
     [จริงสิ พี่ชายคะ พี่ชายไปก่อเรื่องอะไรมาหรือเปล่าคะ]
 
     ฮิโรชินึกถึงช่วงหนึ่งเดือนที่ผ่านมา นอกจากทำลายหมู่บ้านแห่งหนึ่งโดยการลักพาตัวทริสทรี่มา เขายังไม่พบว่าตนไปก่อความวุ่นวายใดๆ อีก [มีอะไรเหรอ]
 
     [เกี่ยวกับแวมไพร์น่ะค่ะ]
 
     [เห? ก็เรื่องทริสทรี่ไม่ใช่เหรอ หรือว่าวาเลนเซียคิดว่าฉันหยิบอะไรติดไม้ติดมือมาด้วย ฉันไม่รู้จักหนังสือเวท คัมภีร์ลับ หรืออะไรทำนองนั้นหรอกนะ] ฮิโรชิเลิกคิ้วระหว่างพูดเรื่อยเปื่อยอย่างอารมณ์ดี
 
     [หมายถึง...เมอยาสก้า...น่ะค่ะ พี่ชายพอจะคุ้นชื่อนี้บ้างไหม]
 
     ฮิโรชิกดไปเพียงหนึ่งคำ [ไม่]
 
     [พวกสาวใช้กับลี่อินบอกว่าเธอกำลังตามหาฉันอยู่ค่ะ]
 
     [อะไรกัน มีเสน่ห์กับแวมไพร์เหมือนกันนะ] ฮิโรชิเหลือบมองร่างนิทราเล็กน้อย ถ้าทริสทรี่มาไล่ตามเขาบ้างก็ดีสิ
 
     [ไม่ตลกเลยนะคะ! พี่ชาย! ฉันต้องรีบเก็บของหนีมาจากคอนโดเลยนะ ตอนนี้ให้ชุดคุ้มกันรออยู่ค่ะ]
 
     ชุดคุ้มกันของพวกเขาสองพี่น้องขึ้นชื่อว่าฝีมือระดับพระกาฬ เพราะก่อนหน้านี้เคยมีคู่แข่งทางธุรกิจตั้งใจปองร้ายเพื่อแก้แค้นที่โดนแย่งโอกาสงามๆ ไป เขากับน้องสาวจึงมีชุดคุ้มกันพร้อมเรียกใช้ยี่สิบสี่ชั่วโมงตั้งแต่ตอนนั้น นึกไม่ถึงเลยว่าจากการคุ้มครองจากการขัดแย้งด้านธุรกิจ จะก้าวมาสู่การปกป้องระดับเผ่าพันธุ์ขนาดนี้
 
     เขาดูรูปเมอยาสก้าที่ถูกส่งเข้ามาเพิ่มเติม ดูจากสถานที่แล้วคงเป็นภัตตาคารของลี่อินไม่ผิดแน่
 
     [ลี่อินบอกว่าเธอโดนสะกดจิตด้วยค่ะ แถมเวลาเข้าออกร้านยังใส่เสื้อคลุมเสียมิดชิด พฤติกรรมแบบนี้มันเหมือนวาเลนเซียมากเลยล่ะค่ะ ผู้หญิงคนนี้ต้องเป็นแวมไพร์แน่นอน!]
 
     ฮิโรชิได้ข้อสรุปแบบเดียวกัน [เธอแน่ใจใช่ไหมว่าตัวเองไม่ได้ไปยุ่งกับอะไรตอนพาวาเลนเซียมา]
 
     [ในคฤหาสน์หลังนั้นนอกจากเธอแล้วก็คงมีแค่ทริสทรี่อาศัยอยู่เท่านั้นแหละค่ะ อย่างวาเลนเซียเคยสนใครเมื่อไหร่กันเล่าคะ] ฮิโรมิตัดพ้อมาทางตัวอักษร [แถมฉันเองยังเข้าไปเผชิญหน้าคนเดียวด้วย ตอนออกก็มาแค่สองคน ไม่น่าจะมีคนอื่นติดตามมาหรอกค่ะ เพราะถ้ามี คนที่ว่านั่นคงเข้าถึงตัวเราสองคนไปแล้ว]
 
     [งั้นเป้าหมายก็เป็นวาเลนเซีย]
 
     [ฉันก็คิดแบบนั้นค่ะ ถ้าหน่วยคุ้มกันปราบเธออยู่หมัด ฉันจะส่งคนไปเจรจาอีกทีค่ะ]
 
     [หืม? แวมไพร์ตนนั้นไม่พูดอะไรเลยหรือ]
 
     [เธอยืนยันว่าไม่เกี่ยวค่ะ ให้ดูรูปก็ไม่รู้จักอีก]
 
     ไม่เกี่ยวกับฮิโรมิ ไม่เกี่ยวกับวาเลนเซีย ฮิโรชิลูบคางเบาๆ ด้วยความหนักใจ เขาปรายตามองร่างที่นอนหลับสนิทอยู่ข้างกาย ‘หรือว่าจะเกี่ยวกับ…’
 
     ถึงจะเสียมารยาทอยู่สักหน่อย แต่เขาได้ยินว่าทริสทรี่ไม่มีความง่วง ที่พักสายตาก็แค่แก้เบื่อเวลาไม่มีอะไรทำเท่านั้น ฮิโรชิจึงตัดสินใจเขย่าร่างนั้นเบาๆ เพื่อเรียกสติขึ้นมาถามข้อมูลเรื่องที่เกิดขึ้น
 
     ร่างงามเปิดตาสีแดงฉานขึ้น “ถึงแล้วเหรอ”
 
     “ยังอีกไกล แต่ฉันอยากขอความช่วยเหลือเธอนิดหน่อย” ฮิโรชิเปิดภาพเมอยาสก้า “พอจะคุ้นรูปเธอคนนี้ไหม”
 
     ทริสทรี่มองแวบเดียวก็สั่นศีรษะ การโดนจำกัดเขตอยู่ในคฤหาสน์มีข้อดีอย่างหนึ่ง ตรงที่เขาจะจำได้แม่นว่าใครเป็นใคร รู้จักหรือไม่ และเขามั่นใจว่าเด็กสาวคนนั้นไม่เคยพบกันแน่ ลักษณะการแต่งกายแบบยุคปัจจุบันที่เขาพบเห็นครั้งแรกก็ตอนฮิโรชิพาออกมา ถ้าเคยพบกันมาก่อนต้องจำชุดได้แน่ แต่นอกจากชุด ลักษณะหน้าตาหรือองค์ประกอบอื่นๆ ล้วนไม่คุ้นเคยทั้งสิ้น
 
     ฮิโรชิพยักหน้ารับ
 
     “อืม ขอบใจนะ เธอนอนต่อเถอะ คงอีกนานกว่าเราจะถึง”
 
     เขาหันกลับมายังคุยกับฮิโรมิอีกครั้ง [โทษที่ที่หายไปนาน ฉันถามทริสทรี่ให้แล้ว ดูเหมือนว่าเขาก็ไม่รู้จักเหมือนกัน แบบนี้มันแปลกๆ แล้วแฮะ]
 
     [แต่ฉันว่าที่เขาตามหาฉันเป็นเพราะเรื่องวาเลนเซียแน่ๆ เพราะพวกเมดที่บ้านก็บอกว่าเธอพูดถึงวาเลนเซียอยู่นะคะ เธอบรรยายข้อมูลหน้าตาตอนถามไว้เสร็จสรรพเลย ลักษณะตรงกับวาเลนเซียทุกอย่างค่ะ]
 
     [งั้นวาเลนเซียก็โกหก]
 
     งานนี้อะไรก็เป็นไปได้ทั้งนั้น เขาไม่เข้าใจภาพบทของกลุ่ม การพบปะ การคบหา หรือสมาคมแบบ ‘แวมไพร์ๆ’ เท่าไหร่นัก แต่ถ้ามันส่งผลในแง่ลบต่อการตามหาทริสทรี่ที่เธอทั้งรักทั้งบูชา เธอคงโกหกว่าไม่รู้เมอยาสก้าแล้วตามหาเจ้านายตัวเองต่อแน่ๆ
 
     คราวนี้คนที่หายไปนานคือฮิโรมิ
 
     [ฉันไม่แน่ใจ...] เธอเว้นวรรค [แต่ฉันไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนั้นยังไงไม่รู้ เวลาวาเลนเซียให้ความสนใจกับอะไรอย่างหรือใครสักคน เธอจะสนใจมันอย่างเต็มที่ แต่อะไรที่ไม่ใช่เรื่องของตัวหรือไม่รู้จัก เธอจะเมินมันอย่างเต็มที่อีกเหมือนกัน ฉันคิดอย่างนั้นจริงๆ นะคะ]
 
     [ฉันเชื่อ ก็ตอนนี้คนที่อยู่กับวาเลนเซียนานที่สุดคือเธอนี่นา] ฮิโรชิตอบกลับ สำหรับเขา ต่อให้ฮิโรมิจะเป็นคนทำให้เขาหอบทริสทรี่หนีอย่างทุกวันนี้ อีกฝ่ายก็เป็นน้องสาวคนสำคัญอยู่ดี [เอาล่ะ ตอนนี้รอการติดต่อกลับจากชุดคุ้มกันดีกว่านะ ไม่แน่ว่าสาวสวยที่หลงเสน่ห์เธอกับวาเลนเซียอาจจะโดนจับสอบสวนอยู่ก็ได้ คงใกล้จะได้ข้อมูลแล้วล่ะ]
 
     [ค่ะ พี่ชาย ยังไงถ้าจะบินข้ามโซนไปต่างอากาศมากๆ ก็เตรียมชุดให้พร้อมแล้วกันนะคะ]
 
     [เธอก็เหมือนกัน ระหว่างเล่นไล่จับอย่าลืมตรวจสภาพอากาศล่ะ]
 
     สิ้นสุดการสนทนา
 
    
 
     อีกด้าน
 
     เมอยาสก้ามองบรรดาชายหนุ่มในชุดสีสูทสีเข้มพร้อมใจกันโค้งคำนับดุจเธอเป็นเจ้าหญิงอย่างพึงพอใจ เด็กสาวถอดชุดคลุมสุดรุ่มร่ามออก และเดินไปบริเวณครัวเพื่อหาเครื่องดื่มแก้กระหาย ถึงมันจะกันแดดได้ดี แต่อุณหภูมิใต้ชุดนั่นก็ร้อนไม่เบา ถึงจะไม่เท่าพวกชุดสัตว์ตัวใหญ่ๆ ตามสวนสนุกที่เธอเคยใส่ทำงานพิเศษก็เถอะ
 
     เธอไล่สายตาไปตามเครื่องดื่มนานาประเทศที่เรียงรายกันอยู่ด้วยความตื่นตาตื่นใจ แต่ดวงตาโตๆ นั่นเริ่มหรี่ลงทุกทีๆ “น้ำอัดลม น้ำผลไม้ น้ำแร่ น้ำสมุนไพร...”
 
     ‘เจ้าของห้องนี้เป็นตาแก่รึไง!’
 
     เมอยาสก้ากรี๊ดกริ้วอยู่คนเดียวพลางเปิดน้ำแร่กระดกอั้กๆ หารู้ไม่ว่าเจ้าของห้องนี้เดิมทีเป็นบุรุษเพศที่ยังอ่อนเยาว์  แต่โดนน้องสาวเข้ามาเคลียร์เครื่องดื่มและใส่ของเพื่อสุขภาพเข้าไปแทนด้วยความห่วงใย ด้วยการปลูกฝังเรื่องของมึนเมาจากพี่ชายตั้งแต่เด็ก คุณน้องสาวผู้แสนดีจึงนำคำสอนมาปรับใช้กับตัวพี่ชายแทนเสียเลย
 
     เมื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า สวมชุดที่ซื้อมาใหม่เรียบร้อย เธอหย่อนก้นลงยังเก้าอี้นั่งสบายตัวหนึ่ง ก่อนจะพยักเพยิดให้ชุดคุ้มกันที่บัดนี้กลายเป็นลูกสัตว์เชื่องๆ รายงานตำแหน่งเจ้าของห้อง
 
     “ไม่ทราบครับ”
 
     เมอยาสก้ากลอกตาไปมาอย่างรำคาญ “แล้วไม่มีวิธีหาเลยหรือไง นั่น ‘อดีต’ เจ้านายพวกนายนะ!”
 
     ชุดคุ้มกันทุกคนนั่งก้มหน้านิ่ง พวกเขาได้รับคำสั่งจากฮิโรมิให้ช่วยเคลียร์เรื่องผู้บุกรุกในคอนโดเท่านั้น ส่วนเธอจะไปที่ไหนหรือไปกับใคร สิ่งเหล่านี้พวกเขาไม่ได้รับรายงานให้จำเป็นต้องรู้
 
     “งั้นก็ไปสืบมา ไม่มีทางที่เด็กนั่นจะทิ้งพวกนายไว้เฉยๆ หรอก อุตส่าห์เตรียมคนมาต้อนรับอย่างดีทั้งที ทางฉันก็ต้องแสดงมารยาทโดยใช้ของที่มีให้เป็นประโยชน์บ้าง” เมอยาสก้าหรี่ตาลง “ฉันให้เวลายี่สิบสี่ชั่วโมง ส่งที่อยู่ฮิโรมิมาให้ฉัน ไม่งั้น ฉันจะจัดพวกนายเป็นมื้อค่ำทีละคนๆ พวกนายมีอยู่สิบคน ฉันก็อยากรู้ว่าระหว่างมื้อค่ำสิบคืนที่ปรุงโดยเลือดคนไร้ประโยชน์ กับที่อยู่ของเด็กคนหนึ่ง อะไรมันจะมาถึงก่อนกัน”
 
     คำขู่ของเมอยาสก้าแลดูน่าหวาดผวา แต่น่าเสียดายที่ใบหน้าของชุดกุ้มกันมีเพียงความสงบไร้สติเท่านั้น อาจเพราะพวกเขาไม่เหลือความคิดมากพอจะไตร่ตรองว่า ‘ความตาย’ คืออะไร
 
    
 
To be continue.