Adopted Dog ระวัง!! สุนัขหล่อ :)

xxxxxxxxxxxx
 
“นายชื่ออะไร” ฉันถามชื่อเขาที่นั่งกินข้าวเหมือนไม่ได้กินมาเป็นสิบชาติ   จานที่2ล่ะนะนั้น
 
“ภู ผมชื่อภู” ภูตักข้าวเข้าปากต่อ
 
“ภูหรอ หมายถึงอะไรหรอ” ฉันก็ซักถามประวัติเขาต่อ
 
“คนที่ผมรู้จักเขาตั้งชื่อนี้ให้ผม เขาบอกว่าภูย่อมาจากภูเขา เขาให้เหตุผลมาว่าผมใจกว้างเหมือนภูเขา” 
 
“แล้วพ่อแม่นาย เขาไม่ได้ตั้งชื่อให้หรอกหรอ”
 
“ผมจำไม่ได้ ตั้งแต่จำความได้ผมก็เจอกับคนๆนั้นแล้วเขาก็เป็นคนดีมากด้วยนะ J” ตอนเขาพูดถึงคนๆนั้นดูมีความสุขมากๆเลย
 
“แล้วทำไมนายไม่กลับไปอยู่กับคนๆนั้นของนายล่ะ”
 
“เขา...เสียชีวิตแล้ว”
 
“เฮ้ย ฉันไม่น่าถามนายเลย ขอโทษนะ” ฉันนี้บ้าจริงๆ
 
“ไม่เป็นไรหรอก เขาเพิ่งเสียเมื่อ5เดือนก่อน โดนรถชน เขาคอยช่วยผมตลอด แต่พอไม่มีเขาผมก็เคว้งคว้าง เดินไปมาก็มีแต่คนมาหมั่นไส้และทำร้ายผม” ตอนเขาเล่าในดวงตาคู่สวยของเขาแอบสั่นไหว
 
‘ก็นายมันหล่อไง คนเขาเลยหมั่นไส้’ ฉันได้แต่คิดในใจ
 
“นายจำอะไรไม่ได้เลยหรอ เกี่ยวกับพ่อแม่นายน่ะ”
 
“ผมจำไม่ได้ พอผมรู้สึกตัวก็อยู่กับคนๆนั้นมาได้2ปีแล้ว”
 
“แล้วนายทำงานอะไรเลี้ยงชีพล่ะ”
 
“ก็คอยล้างจานตามร้านอาหาร เป็นเด็กเสิร์ฟบ้างบางครั้ง แต่ผู้จัดการไม่ชอบให้ผมไปเสิร์ฟไม่รู้ทำไม”
 
‘เล่นหน้าตาดีขนาดนี้ไปเสิร์ฟอาหารคนก็ต้องมากรี้ดกร้าดนายน่ะสิ’
 
“แล้วพ่อแม่นายไม่ตามหานายบ้างหรอ”
 
“พวกเขาคงจะทิ้งขว้างผมนั้นแหละ ไม่อย่างนั้นคงตามหาผมเจอแล้ว” แววตาเขาสื่อถึงความน้อยใจปนเสียใจ
 
“ฉันว่าพ่อแม่นายก็พยายามตามหานายแน่นอน แต่แค่ยังไม่เจอนะ ฉันจะช่วยอีกแรง ฮึ่บ!” ฉันทำท่าสู้ๆไปให้เขา
 
“ฮึๆ..” เขายิ้มและหัวเราะออกมาแล้ว ฮ่าา
 
“เอ่อ...ฉันว่าฉันลืมแนะนำตัว แฮะๆ ฉันชื่อนิน “
 
“ครับ นิน : )” เห้ย อย่ายิ้ม เขินเว้ยๆๆ -//-
 
จากการสัมภาษณ์ในวันนี้ สรุปได้ว่า เขาความจำเสื่อม
 
“เอาล่ะ ฉันจะไม่ถามนายล่ะ นึกอะไรก็บอกนะ เผื่อฉันจะช่วยนายได้บ้าง” ฉันลุกขึ้นไปหยิบกระเป๋าสะพายและกำลังจะเดินออกจากห้องไป
 
“เดี๋ยว จะไปไหนน่ะ อย่าทิ้งผมนะ” ภูวิ่งมาจากไหนไม่รู้กอดเข้าที่หลังของฉัน
 
“นี้ฉันแค่จะไปเดินเที่ยว นายจะไปด้วยป่ะ” ความอุ่นจากร่างเขาทำเอาฉันเขินเลยให้ตาย -/-
 
“ไป ไปครับ อย่าลืมสิผมเป็นสุนัขของเธอนะ”
 
 
‘สุนัขบ้าอะไรหล่อขนาดนี้’ ได้แต่คิดในใจอีกแล้วว
 
 
 
“เอ่อ...นายไม่ต้องเดินหลบหลังฉันขนาดนี้ก็ได้”
 
ตั้งแต่เดินออกจากคอนโด ภูก็คอยเดินตามหลังฉัน พอเห็นคนเดินผ่านก็รีบมามุดๆอยู่ที่ฉัน
 
เหมือนสุนัขที่เพิ่งออกมาเดินครั้งแรก -*-
 
“ก็ผมกลัวจะโดนหมั่นไส้เข้าอีกอ่ะสิ”
 
“จ้าๆ”
 
 
ฉันเดินไปถึงย่านขายของ มีแต่ร้านเสื้อผ้า เครื่องประดับเต็มไปหมด ฉันก็นึกอะไรบางอย่างออก
 
“นี่ นายไม่มีเสื้อผ้าหรือสิ่งของอะไรเลยใช่ม้ะ” ฉันหันไปถามเขา
 
“ครับ ผมไม่มีอะไรเลย”
 
“งั้น..ตามฉันมา” แล้วฉันก็ลากภูเข้าไปในร้านเสื้อผ้าผู้ชายที่อยู่ใกล้ๆ
 
“นายเลือกเลยว่าชอบแบบไหน”
 
“ผมไม่รู้ ผมเลือกไม่เป็น”
 
“นายนี่จริงๆเลย มา ตัวนี่ๆ”
 
ฉันยื่นเสื้อผ้าที่คิดว่าเขาน่าจะใส่ได้ไปให้เขาลอง เขาก็ได้แต่รับไว้อย่างงงๆ
 
“เอาล่ะ ฉันจะรอตรงนี้ นายไปเปลี่ยนชุดแล้วออกมาให้ฉันดู เคป่ะ” ฉันนั่งลงไปบนเก้าอี้เล็กๆของทางร้าน
 
“เอ่อ ครับ” แล้วเขาก็เดินเข้าไปในห้องลอง
 
 
 
.
.
.
“เสร็จแล้วครับ” ฉันรีบหันไปหาต้นเสียง
 
ภูเดินอออกมาพร้อมกับเสื้อยืดลายเก๋ๆกับกางเกงยีนส์ขาดๆ ทำให้เขาดูเท่ขึ้นมาก
 
“เห้ย หล่อมากก เอาล่ะไปลองอีกๆ”
 
ฉันบังคับขู่เข็ญให้ภูลองเสื้อผ้าทั้งหมดที่ฉันให้ไป
 
 
 
สุดท้ายภูก็เดินออกมาพร้อมกับฮู้ดมีหูสีดำและกางเกงขายาวสีดำ น่ารักที่สุดเลย ให้ตายฉันอยากจะเข้าไปฟัดหมอนั่นจริงๆ ><
 
“กรี้ดดด เหมาะมากก ใส่ตัวนี้นะ ตัวนี้ๆๆๆ “ ฉันชี้ๆๆไปที่ตัวนั่นและไม่ยอมให้เขาถอดออก
 
“พี่ค่ะ เอาทุกตัวที่ลองเลยค่ะ” ฉันยื่นกองเสื้อผ้าของภูส่งไปให้พนักงาน
 
“มันแพงนะครับ !” ภูรีบประท้วง
 
“นี้ ฉันน่ะจ่ายให้นายได้อยู่แล้ว สบายๆ ป๋าให้บัตรเครดิตมาตั้ง3ใบ” ฉันยิ้มร่าและหยิบบัตรเครดิตออกมาจ่าย
 
“ ..-3-..”  เขาปฏิเสธอะไรไม่ได้อยู่แล้ว ฮ่าๆๆ