Adopted Dog ระวัง!! สุนัขหล่อ :)

xxxxxxxxxxxx

 

“นายชื่ออะไร” ฉันถามชื่อเขาที่นั่งกินข้าวเหมือนไม่ได้กินมาเป็นสิบชาติ   จานที่2ล่ะนะนั้น

 

“ภู ผมชื่อภู” ภูตักข้าวเข้าปากต่อ

 

“ภูหรอ หมายถึงอะไรหรอ” ฉันก็ซักถามประวัติเขาต่อ

 

“คนที่ผมรู้จักเขาตั้งชื่อนี้ให้ผม เขาบอกว่าภูย่อมาจากภูเขา เขาให้เหตุผลมาว่าผมใจกว้างเหมือนภูเขา” 

 

“แล้วพ่อแม่นาย เขาไม่ได้ตั้งชื่อให้หรอกหรอ”

 

“ผมจำไม่ได้ ตั้งแต่จำความได้ผมก็เจอกับคนๆนั้นแล้วเขาก็เป็นคนดีมากด้วยนะ J” ตอนเขาพูดถึงคนๆนั้นดูมีความสุขมากๆเลย

 

“แล้วทำไมนายไม่กลับไปอยู่กับคนๆนั้นของนายล่ะ”

 

“เขา...เสียชีวิตแล้ว”

 

“เฮ้ย ฉันไม่น่าถามนายเลย ขอโทษนะ” ฉันนี้บ้าจริงๆ

 

“ไม่เป็นไรหรอก เขาเพิ่งเสียเมื่อ5เดือนก่อน โดนรถชน เขาคอยช่วยผมตลอด แต่พอไม่มีเขาผมก็เคว้งคว้าง เดินไปมาก็มีแต่คนมาหมั่นไส้และทำร้ายผม” ตอนเขาเล่าในดวงตาคู่สวยของเขาแอบสั่นไหว

 

‘ก็นายมันหล่อไง คนเขาเลยหมั่นไส้’ ฉันได้แต่คิดในใจ

 

“นายจำอะไรไม่ได้เลยหรอ เกี่ยวกับพ่อแม่นายน่ะ”

 

“ผมจำไม่ได้ พอผมรู้สึกตัวก็อยู่กับคนๆนั้นมาได้2ปีแล้ว”

 

“แล้วนายทำงานอะไรเลี้ยงชีพล่ะ”

 

“ก็คอยล้างจานตามร้านอาหาร เป็นเด็กเสิร์ฟบ้างบางครั้ง แต่ผู้จัดการไม่ชอบให้ผมไปเสิร์ฟไม่รู้ทำไม”

 

‘เล่นหน้าตาดีขนาดนี้ไปเสิร์ฟอาหารคนก็ต้องมากรี้ดกร้าดนายน่ะสิ’

 

“แล้วพ่อแม่นายไม่ตามหานายบ้างหรอ”

 

“พวกเขาคงจะทิ้งขว้างผมนั้นแหละ ไม่อย่างนั้นคงตามหาผมเจอแล้ว” แววตาเขาสื่อถึงความน้อยใจปนเสียใจ

 

“ฉันว่าพ่อแม่นายก็พยายามตามหานายแน่นอน แต่แค่ยังไม่เจอนะ ฉันจะช่วยอีกแรง ฮึ่บ!” ฉันทำท่าสู้ๆไปให้เขา

 

“ฮึๆ..” เขายิ้มและหัวเราะออกมาแล้ว ฮ่าา

 

“เอ่อ...ฉันว่าฉันลืมแนะนำตัว แฮะๆ ฉันชื่อนิน “

 

“ครับ นิน : )” เห้ย อย่ายิ้ม เขินเว้ยๆๆ -//-

 

จากการสัมภาษณ์ในวันนี้ สรุปได้ว่า เขาความจำเสื่อม

 

“เอาล่ะ ฉันจะไม่ถามนายล่ะ นึกอะไรก็บอกนะ เผื่อฉันจะช่วยนายได้บ้าง” ฉันลุกขึ้นไปหยิบกระเป๋าสะพายและกำลังจะเดินออกจากห้องไป

 

“เดี๋ยว จะไปไหนน่ะ อย่าทิ้งผมนะ” ภูวิ่งมาจากไหนไม่รู้กอดเข้าที่หลังของฉัน

 

“นี้ฉันแค่จะไปเดินเที่ยว นายจะไปด้วยป่ะ” ความอุ่นจากร่างเขาทำเอาฉันเขินเลยให้ตาย -/-

 

“ไป ไปครับ อย่าลืมสิผมเป็นสุนัขของเธอนะ”

 

 

‘สุนัขบ้าอะไรหล่อขนาดนี้’ ได้แต่คิดในใจอีกแล้วว

 

 

 

“เอ่อ...นายไม่ต้องเดินหลบหลังฉันขนาดนี้ก็ได้”

 

ตั้งแต่เดินออกจากคอนโด ภูก็คอยเดินตามหลังฉัน พอเห็นคนเดินผ่านก็รีบมามุดๆอยู่ที่ฉัน

 

เหมือนสุนัขที่เพิ่งออกมาเดินครั้งแรก -*-

 

“ก็ผมกลัวจะโดนหมั่นไส้เข้าอีกอ่ะสิ”

 

“จ้าๆ”

 

 

ฉันเดินไปถึงย่านขายของ มีแต่ร้านเสื้อผ้า เครื่องประดับเต็มไปหมด ฉันก็นึกอะไรบางอย่างออก

 

“นี่ นายไม่มีเสื้อผ้าหรือสิ่งของอะไรเลยใช่ม้ะ” ฉันหันไปถามเขา

 

“ครับ ผมไม่มีอะไรเลย”

 

“งั้น..ตามฉันมา” แล้วฉันก็ลากภูเข้าไปในร้านเสื้อผ้าผู้ชายที่อยู่ใกล้ๆ

 

“นายเลือกเลยว่าชอบแบบไหน”

 

“ผมไม่รู้ ผมเลือกไม่เป็น”

 

“นายนี่จริงๆเลย มา ตัวนี่ๆ”

 

ฉันยื่นเสื้อผ้าที่คิดว่าเขาน่าจะใส่ได้ไปให้เขาลอง เขาก็ได้แต่รับไว้อย่างงงๆ

 

“เอาล่ะ ฉันจะรอตรงนี้ นายไปเปลี่ยนชุดแล้วออกมาให้ฉันดู เคป่ะ” ฉันนั่งลงไปบนเก้าอี้เล็กๆของทางร้าน

 

“เอ่อ ครับ” แล้วเขาก็เดินเข้าไปในห้องลอง

 

 

 

.

.

.

“เสร็จแล้วครับ” ฉันรีบหันไปหาต้นเสียง

 

ภูเดินอออกมาพร้อมกับเสื้อยืดลายเก๋ๆกับกางเกงยีนส์ขาดๆ ทำให้เขาดูเท่ขึ้นมาก

 

“เห้ย หล่อมากก เอาล่ะไปลองอีกๆ”

 

ฉันบังคับขู่เข็ญให้ภูลองเสื้อผ้าทั้งหมดที่ฉันให้ไป

 

 

 

สุดท้ายภูก็เดินออกมาพร้อมกับฮู้ดมีหูสีดำและกางเกงขายาวสีดำ น่ารักที่สุดเลย ให้ตายฉันอยากจะเข้าไปฟัดหมอนั่นจริงๆ ><

 

“กรี้ดดด เหมาะมากก ใส่ตัวนี้นะ ตัวนี้ๆๆๆ “ ฉันชี้ๆๆไปที่ตัวนั่นและไม่ยอมให้เขาถอดออก

 

“พี่ค่ะ เอาทุกตัวที่ลองเลยค่ะ” ฉันยื่นกองเสื้อผ้าของภูส่งไปให้พนักงาน

 

“มันแพงนะครับ !” ภูรีบประท้วง

 

“นี้ ฉันน่ะจ่ายให้นายได้อยู่แล้ว สบายๆ ป๋าให้บัตรเครดิตมาตั้ง3ใบ” ฉันยิ้มร่าและหยิบบัตรเครดิตออกมาจ่าย

 

“ ..-3-..”  เขาปฏิเสธอะไรไม่ได้อยู่แล้ว ฮ่าๆๆ