Adopted Dog ระวัง!! สุนัขหล่อ :)
เขียนโดย 
Bammzzy
วันที่ 1 ธันวาคม พ.ศ. 2557 เวลา 20.15 น.
แก้ไขเมื่อ 1 ธันวาคม พ.ศ. 2557 20.31 น. โดย เจ้าของนิยาย
2) Part 1: XXX
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความxxxxxxxxxxxx
“นายชื่ออะไร” ฉันถามชื่อเขาที่นั่งกินข้าวเหมือนไม่ได้กินมาเป็นสิบชาติ จานที่2ล่ะนะนั้น
“ภู ผมชื่อภู” ภูตักข้าวเข้าปากต่อ
“ภูหรอ หมายถึงอะไรหรอ” ฉันก็ซักถามประวัติเขาต่อ
“คนที่ผมรู้จักเขาตั้งชื่อนี้ให้ผม เขาบอกว่าภูย่อมาจากภูเขา เขาให้เหตุผลมาว่าผมใจกว้างเหมือนภูเขา”
“แล้วพ่อแม่นาย เขาไม่ได้ตั้งชื่อให้หรอกหรอ”
“ผมจำไม่ได้ ตั้งแต่จำความได้ผมก็เจอกับคนๆนั้นแล้วเขาก็เป็นคนดีมากด้วยนะ J” ตอนเขาพูดถึงคนๆนั้นดูมีความสุขมากๆเลย
“แล้วทำไมนายไม่กลับไปอยู่กับคนๆนั้นของนายล่ะ”
“เขา...เสียชีวิตแล้ว”
“เฮ้ย ฉันไม่น่าถามนายเลย ขอโทษนะ” ฉันนี้บ้าจริงๆ
“ไม่เป็นไรหรอก เขาเพิ่งเสียเมื่อ5เดือนก่อน โดนรถชน เขาคอยช่วยผมตลอด แต่พอไม่มีเขาผมก็เคว้งคว้าง เดินไปมาก็มีแต่คนมาหมั่นไส้และทำร้ายผม” ตอนเขาเล่าในดวงตาคู่สวยของเขาแอบสั่นไหว
‘ก็นายมันหล่อไง คนเขาเลยหมั่นไส้’ ฉันได้แต่คิดในใจ
“นายจำอะไรไม่ได้เลยหรอ เกี่ยวกับพ่อแม่นายน่ะ”
“ผมจำไม่ได้ พอผมรู้สึกตัวก็อยู่กับคนๆนั้นมาได้2ปีแล้ว”
“แล้วนายทำงานอะไรเลี้ยงชีพล่ะ”
“ก็คอยล้างจานตามร้านอาหาร เป็นเด็กเสิร์ฟบ้างบางครั้ง แต่ผู้จัดการไม่ชอบให้ผมไปเสิร์ฟไม่รู้ทำไม”
‘เล่นหน้าตาดีขนาดนี้ไปเสิร์ฟอาหารคนก็ต้องมากรี้ดกร้าดนายน่ะสิ’
“แล้วพ่อแม่นายไม่ตามหานายบ้างหรอ”
“พวกเขาคงจะทิ้งขว้างผมนั้นแหละ ไม่อย่างนั้นคงตามหาผมเจอแล้ว” แววตาเขาสื่อถึงความน้อยใจปนเสียใจ
“ฉันว่าพ่อแม่นายก็พยายามตามหานายแน่นอน แต่แค่ยังไม่เจอนะ ฉันจะช่วยอีกแรง ฮึ่บ!” ฉันทำท่าสู้ๆไปให้เขา
“ฮึๆ..” เขายิ้มและหัวเราะออกมาแล้ว ฮ่าา
“เอ่อ...ฉันว่าฉันลืมแนะนำตัว แฮะๆ ฉันชื่อนิน “
“ครับ นิน : )” เห้ย อย่ายิ้ม เขินเว้ยๆๆ -//-
จากการสัมภาษณ์ในวันนี้ สรุปได้ว่า เขาความจำเสื่อม
“เอาล่ะ ฉันจะไม่ถามนายล่ะ นึกอะไรก็บอกนะ เผื่อฉันจะช่วยนายได้บ้าง” ฉันลุกขึ้นไปหยิบกระเป๋าสะพายและกำลังจะเดินออกจากห้องไป
“เดี๋ยว จะไปไหนน่ะ อย่าทิ้งผมนะ” ภูวิ่งมาจากไหนไม่รู้กอดเข้าที่หลังของฉัน
“นี้ฉันแค่จะไปเดินเที่ยว นายจะไปด้วยป่ะ” ความอุ่นจากร่างเขาทำเอาฉันเขินเลยให้ตาย -/-
“ไป ไปครับ อย่าลืมสิผมเป็นสุนัขของเธอนะ”
‘สุนัขบ้าอะไรหล่อขนาดนี้’ ได้แต่คิดในใจอีกแล้วว
“เอ่อ...นายไม่ต้องเดินหลบหลังฉันขนาดนี้ก็ได้”
ตั้งแต่เดินออกจากคอนโด ภูก็คอยเดินตามหลังฉัน พอเห็นคนเดินผ่านก็รีบมามุดๆอยู่ที่ฉัน
เหมือนสุนัขที่เพิ่งออกมาเดินครั้งแรก -*-
“ก็ผมกลัวจะโดนหมั่นไส้เข้าอีกอ่ะสิ”
“จ้าๆ”
ฉันเดินไปถึงย่านขายของ มีแต่ร้านเสื้อผ้า เครื่องประดับเต็มไปหมด ฉันก็นึกอะไรบางอย่างออก
“นี่ นายไม่มีเสื้อผ้าหรือสิ่งของอะไรเลยใช่ม้ะ” ฉันหันไปถามเขา
“ครับ ผมไม่มีอะไรเลย”
“งั้น..ตามฉันมา” แล้วฉันก็ลากภูเข้าไปในร้านเสื้อผ้าผู้ชายที่อยู่ใกล้ๆ
“นายเลือกเลยว่าชอบแบบไหน”
“ผมไม่รู้ ผมเลือกไม่เป็น”
“นายนี่จริงๆเลย มา ตัวนี่ๆ”
ฉันยื่นเสื้อผ้าที่คิดว่าเขาน่าจะใส่ได้ไปให้เขาลอง เขาก็ได้แต่รับไว้อย่างงงๆ
“เอาล่ะ ฉันจะรอตรงนี้ นายไปเปลี่ยนชุดแล้วออกมาให้ฉันดู เคป่ะ” ฉันนั่งลงไปบนเก้าอี้เล็กๆของทางร้าน
“เอ่อ ครับ” แล้วเขาก็เดินเข้าไปในห้องลอง
.
.
.
“เสร็จแล้วครับ” ฉันรีบหันไปหาต้นเสียง
ภูเดินอออกมาพร้อมกับเสื้อยืดลายเก๋ๆกับกางเกงยีนส์ขาดๆ ทำให้เขาดูเท่ขึ้นมาก
“เห้ย หล่อมากก เอาล่ะไปลองอีกๆ”
ฉันบังคับขู่เข็ญให้ภูลองเสื้อผ้าทั้งหมดที่ฉันให้ไป
สุดท้ายภูก็เดินออกมาพร้อมกับฮู้ดมีหูสีดำและกางเกงขายาวสีดำ น่ารักที่สุดเลย ให้ตายฉันอยากจะเข้าไปฟัดหมอนั่นจริงๆ ><
“กรี้ดดด เหมาะมากก ใส่ตัวนี้นะ ตัวนี้ๆๆๆ “ ฉันชี้ๆๆไปที่ตัวนั่นและไม่ยอมให้เขาถอดออก
“พี่ค่ะ เอาทุกตัวที่ลองเลยค่ะ” ฉันยื่นกองเสื้อผ้าของภูส่งไปให้พนักงาน
“มันแพงนะครับ !” ภูรีบประท้วง
“นี้ ฉันน่ะจ่ายให้นายได้อยู่แล้ว สบายๆ ป๋าให้บัตรเครดิตมาตั้ง3ใบ” ฉันยิ้มร่าและหยิบบัตรเครดิตออกมาจ่าย
“ ..-3-..” เขาปฏิเสธอะไรไม่ได้อยู่แล้ว ฮ่าๆๆ
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
