รักนะครับ..ประทานนักเรียนขี้เก๊ก Yaoi

กราบสวัสดีพ่อแม่พี่น้องทุกท่าน
กระผมมีนานว่าไรโตะ นะขอรับ
พอเลิกยอนยุก
ตอนนี้ผมย้ายเข้ามาโรงเรียนที่มีนามว่า(ไม่เลิกใช่ไหม)
โรงเรียนเวทมนฮอบวอด(ไม่ใช่ละ)
โรงเรียนเวทมนต์ (ชื่อไม่เคยอลัง)
ก็เป็นโรงเรียนที่เปิดใหม่ละนะ ผอ. เป็นเพื่อนกับพ่อผม
(ไปอ่านบนนำครับ มโนอยู่)
ตอนนี้อยู่ในงานเลี้ยงเปิดโรงเรียนละนะ
เทอะนะ ยังก็ต้องมาเรียนต่อที่โรงเรียนนี้อยู่ดีมาดูก่อนก็ไม่เสียหายอะไร
ผมเดินอยู่ข้างๆพ่อและมีเจ็ดจังตามหลังมาด้วยก็นะผมขยับมันขยับ
"ไง สิกไม่ได้เจอกันนานเลย"ผอ.โรงเรียนเดินมาพร้อมกับเด็กที่ดูอายุไม่ต่างจากผมเลย
น่ารักดีแหะ หว่าแต่ดันเป็นผู้ชายใครสนละ
"ไงได้เป็นผอ.โรงเรียนสมใจแล้วสิ"พ่อที่ดูหมุ่นของผมพูดขึ้น
ไม่หนุ่มได้ไงก็พ่อผมเป็นแวมไพร์นี้ ปีอายุ 861 แล้วมั้ง
"คิ.."ผมดันลุกขำออกมาเบาๆ
"เป็นอะไรของแก ไรโตะ "พ่อหันมามองผม
"ป่าวเลยครับ.."ผมยิ้มแย้มน่ารัก(อย่าพึงคิดว่าผมเคะอย่าพึง)
จะให้บอกว่านินทาพ่ออยู่ก็โดยฆ่าทิ้งดิครับ
พ่อหันกับไปคุยกับ ผอ. โรงเรียนอย่างสบายใจ
ผมหันไปยกยิ้นให้ไอ้เจ็ด ที่กลั้นขำอยู่ผมกับเจ็ดอ่านใจกันออก
ดูเหมือนพี่น้องที่รักกันดีจริงไหม
ผมหันกลับไปมองพ่อแต่สายตัวไปสะดุดกับคนที่อยู่ข้างๆผอ.
เขามองผมอยู่ พอผมหันไปสบตากับหมอนั้น หมอนั้นก็หลบตาผมเฉย
อะไรของมันวะ(ขอหยาบนะครับ)
"ยังไงก็ฝากลูกชายคนรองกับลูกชายสุดท้องด้วยละ.."พ่อบอกผอ. ผมน่าจะเรียกพี่มากว่าไหมหนุ่มเกิน
"ได้ๆ..ลูกแกก็เหมือนหลานฉันละนะ"
"ฝากตัวด้วยนะครับ.."ผมกับเจ็ดโค้งพร้อมกันเหมือนนัดกันมา
ก็ตามที่ว่าตามจากนี้ชีวิตในโรงเรียนประจำปห่งนี้จะเป็นจะไดน่านุกแล้วดิ~
6_________6_________6_________6
จบตอนแรกเด้อ~