For Love เพราะ...รัก

กันต์ Say:





‘’กันต์ เป็นรัยรึป่าว นั่งเงียบเลยนะ’’

พีถามทำลายความเงียบระหว่างที่เรา ตอนนี้เราอยู่บนรถ หลังจากที่กินข้าวกันเสร็จแล้ว ก็แยกย้ายกันกลับ เก้ากับเอกไปด้วยกัน ส่วนผมก็มีพีขับรถมาส่งที่บ้านเหมือนกับทุกครั้ง

‘’ป่าวนิ เราก็เงียบปกตินะ’’

ถ้าไม่มีใครชวนคุยปกติก็เงียบอยู่แล้วก็เป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้วนะ พีก็ถามแปลก ๆ

‘’ก็เราเห็นกันต์นั่งทำหน้าแปลก ๆ อ่ะ คิดรัยอยู่หรอ’’

‘’…..’’

ผมไม่ได้ตอบคำถามของพี มีเพียงรอยยิ้มที่ส่งไปให้เท่านั้น
นั่นสินะ ตอนนี้ผมคิดอะรัยอยู่ ผมแค่คิดถึงรอยยิ้มของคน ๆ นั้น แค่สงสัยว่าทำไมต้องมองหน้าผมแล้วก็ยิ้ม แล้วไอ้รอยยิ้มแบบนั้นมันหมายความว่ายังงัย...

………………………………………………………………………………………..

‘’เรากลับเลยนะ ฝากสวัสดีคุณน้าด้วย’’

‘’อืม ขับรถดี ๆ นะ พรุ่งนี้เจอกัน’’

ผมยืนรอจนรถขับรถออกไปจากรั้วบ้านก่อนผมจะเดินเข้าไปในบ้าน

‘’กลับมาแล้วหรอคะ น้องกันต์ ทานอะรัยมารึยังคะเนี่ย ถ้ายังเดี๋ยวพี่เกดให้ป้านอมเตรียมให้นะ’’

เดินเข้าบ้านมาก็เจอพี่เกดคนแรกเลยครับ

‘’ไม่เป็นรัยครับ กันต์ทานกับเพื่อนมาแล้ว แล้วแม่ไม่อยู่หรอครับพี่เกด’’

‘’คุณผู้หญิงไปงานเลี้ยงสมาคมค่ะ ส่วนคุณผู้ชายยังไม่กลับจากทำงานค่ะ’’

คำตอบแบบนี้ผมได้ยินบ่อยจนชินแล้วล่ะครับ แม่ผมจะออกงานเดือนนึงไม่ต่ำกว่าสามงาน ส่วนพ่อก็ทำงานกลับบ้านช้าทุกวัน พ่อผมเป็นรัฐมนตรีและยังเป็นผู้ถือหุ้นใหญ่ของธนาคาร xxx ส่วนแม่ผมจะทำเกี่ยวกับพวกอสังหาริมทรัพย์ต่าง ๆ ก็จะมีหมู่บ้าน xxx แล้วก็คอนโดอีกนิดหน่อย ถ้าถามว่าผมรวยมั้ยผมตอบได้เลยว่าไม่ คนที่รวยคือพ่อกับแม่ ไม่ใช่ผม

‘’งั้นกันต์ขึ้นห้องเลยนะครับพี่เกด’’

‘’ค่ะ’’

พี่เกดตอบพร้อมกับส่งรอยยิ้มอ่อนโยนมาให้ผม ก่อนที่ผมจะเดินขึ้นห้อง

ผ่านไปอีกวันแล้วสินะ ชีวิตของผมก็คงจะเหมือนเดิม ไม่มีอะรัยเพิ่มเติม ชีวิตที่น่าเบื่อ ชีวิตที่ไม่มีสีสัน...

................................................................................................................................

‘’เมื่อรัยจะมากันสักทีนะ’’

ผมนั่งรอเพื่อนอยู่โต๊ะม้าหินอ่อนแถว ๆ คณะ รู้สึกแปลก ๆ งัยไม่รู้ไม่อยากนั่งคนเดียวเลยผมรู้สึกเหมือนว่ากำลังมีสายตาของใครสักคนจ้องมองผมอยู่ แต่ผมไม่รู้นะครับว่าใคร แค่ความรู้สึกมันบอกว่าเหมือนมีคนมองเราอยู่...

‘’โทษทีนะกันต์ แหะ ๆ ตื่นสายไปหน่อยน่ะ’’

วิ่งมาพร้อมรอยยิ้มแบบนี้ใครจะโกรธลงล่ะพี

‘’ขึ้นห้องกันเลยนะ’’

บอกตรง ๆ ว่าผมไม่อยากอยู่ตรงนี้นาน มันรู้สึกไม่ดีจริง ๆ นะ พูดจบผมก็ลากแขนพีจะเดินไปห้องทันที

‘’ไม่รอเอกกับเก้าก่อนหรอ’’

ผมไม่ได้ใส่ใจกับคำถามของพีมากนัก รู้แค่ว่าอยากจะไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด

................................................................................................................................

‘’กินรัยกันดี’’

เอกหันมาถามผม ตอนนี้พวกเรามากินข้าวที่โรงอาหารกันเพราะตอนบ่ายมีกิจกรรมรับน้องต่อก็เลยขี้เกียดออกไปกินข้างนอกกัน

‘’ไม่รู้อ่ะ เดี๋ยวไปเดินดูก่อนดีกว่า’’

ผมตอบก่อนจะเดินแยกไปหาซื้อข้าวกิน

พลัก!!!..

‘’อ๊ะ...!!’’

เดินชนใครเนี่ย แว่นตกเลย แล้วทำไมตัวสูงจังเลยล่ะ ผมแทบจะล้มเลย ความรู้สึกเหมือนเดินชนกำแพง ผมก้มไปหยิบแว่นที่ตอนนี้แตกจนใส่ไม่ได้แล้วก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นไปมอง -..-’ ตัวผมแค่ไหล่เค้าเองอ่า

เอ๊ะ!!

หน้าคุ้น ๆ นะ แต่มองไม่ค่อยชัดเลยแฮะ ผมสายตาสั้นน่ะ พอไม่ได้ใส่แว่นแล้วต้องเพ่งหน่อย

‘’พี่ขอโทษนะครับ พี่เดินไม่ดูเอง แว่นน้องเลยตกแตกเลย’’

อืมม อย่างน้อยก็ยังดีที่รู้ว่าตัวเองผิดนะ

‘’ไม่เป็นรัยครับ’’

ผมตอบกลับไป แต่ผมคุ้น ๆ หน้าพี่แกจังเลยแฮะ ขอเวลาคิดแปปนะ อืมม.....

หะ…!!!

นี่มันเพื่อนไอ้พี่ดินที่เมื่อวานมองหน้าแล้วก็ยิ้มให้เรานี่ ทำไมวันนี้ดูเป็นมิตรจัง รอยยิ้มก็ดูเป็นมิตรมากกว่าเมื่อวานเยอะเลยแฮะ

‘’น้องชื่อรัยครับ แล้ว...เรียนคณะไหน’’

ถามทำมัยอ่ะ

‘’ชื่อกันต์ครับ เรียนบริหาร’’

แล้วทำมัยผมต้องบอกพี่เค้าด้วยนะ

‘’อืม พี่ชื่อภูนะ เรียนวิดวะ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ’’

แล้วพี่แกบอกผมทำมัยอ่ะ

‘’กันต์...!!’’

‘’มีรัยกันหรอ’’

พีกับเก้าเดินมาถึงก็มองหน้าพี่เค้าแบบไม่ไว้ใจก่อนเลยครับ พี่แกยิ้มให้เพื่อนผมนิดนึงก่อนจะ...

‘’ไม่มีรัยหรอกครับ พอดีว่าพี่เดินชนน้องกันต์จนแว่นตกแตกน่ะ พี่ขอโทษอีกทีนะครับน้องกันต์ งั้นพี่ไปก่อนนะ ไว้เจอกัน’’

ประโยคแรกบอกเพื่อนผมส่วนประโยคหลังหันมาพูดกับผมพร้อมรอยยิ้มก่อนจะเดินไป ไว้เจอกัน พูดเหมือนจะได้เจอกันอีกเลยนะ สงสัยคงพูดตามมารยาทมั้ง...

‘’แว่นแตกแล้วจะทำงัยล่ะ มองอะรัยเห็นมั้ยกันต์’’

พีถามผมหลังจากที่เรากลับมานั่งกินข้าวที่โต๊ะกันแล้ว

‘’คงไม่เป็นรัยหรอก ไม่มีเรียนแล้วนิ่ ตอนบ่ายก็แค่รับน้องเอง เพ่ง ๆ เอาก็ได้’’

ผมตอบพีไปก่อนจะเริ่มกินข้าวต่อ

‘’งั้นถ้ารับน้องเสร็จแล้ว เราพาไปซื้อแว่นใหม่นะ ไปห้างเรานี่แหละ ใกล้ ๆ เอง’’

‘’อืม...’’

ผมบอกไปรึยังนะว่ากิจการของครอบครัวพีคือห้างสรรพสินค้าและโรงแรมในเครือ xxx ไม่ต้องบอกก็คงจะรู้นะครับว่ารวยแค่ไหน
หลังจากที่กินข้าวเสร็จกันแล้วพวกผมก็มานั่งรอรุ่นพี่ วันนี้ก็เหมือนเดิมร้องรำทำเพลงและรุ่นพี่ก็แจ้งเรื่องการรับน้องว่าจะไปรับที่ต่างจังหวัดกัน แต่พวกพี่ยังไม่ได้สรุปว่าจะไหนที่ไหน เมื่อไหร่ แค่บอกเฉย ๆ ว่าจะไปต่างจังหวัดกัน 3 วัน 2 คืน

‘’กลับมากันแล้วหรอจ๊ะ’’

หลังจากรุ่นพี่ปล่อยกลับบ้านผมกับพีก็แยกกับเอกและก็เก้าเลยเพราะพีพาผมไปซื้อแว่นตาอันใหม่ ซื้อเสร็จพีก็มาส่งผมที่บ้าน เข้าบ้านมาก็เจอกับแม่ที่กำลังนั่งดูทีวีอยู่ห้องนั่งเล่น

‘’คุณน้าแก้ววว สวัสดีครับ’’

พีเดินเข้าไปหาแม่ผมก่อนผมซะอีก

‘’ว่างัยจ๊ะ พาลูกน้าไปเที่ยวไหนมาเนี่ย กลับซะมืดเลย’’

‘’พาไปซื้อแว่นอันใหม่ครับ’’

สองแม่ลูก(?)เค้าคุยกันสองคน ผมเลยต้องนั่งเงียบเลย

‘’อ้าว ทำไมล่ะ อันเก่ามันเป็นอะรัย ทำไมซื้อใหม่ล่ะ’’

หันมาสนใจผมแล้วสินะครับ

‘’กันต์ทำตกแตกนะครับ’’

คำตอบของผมทำให้แม่ยิ้มน้อย ๆ ให้ผม

หลังจากนั้นก็นั่งกินข้าวกัน วันนี้พีมาฝากท้องที่บ้านผม กินกันสี่คน แม่ พี่เกด ผม และก็พี ส่วนพ่อก็เหมือนเดิม ยังไม่กลับ เห็นพี่เกดบอกว่ามีประชุม กินข้าวกันเสร็จแล้วก็นั่งคุยกันอีกสักพักก่อนที่พีจะกลับไป

‘’วันนี้เป็นงัยบ้างครับน้องกันต์’’

ตอนนี้ผมกับแม่นั่งดูทีวีกันอยู่สองคนที่ห้องนั่งเล่น

‘’ก็เหมือนกับทุกวันครับ’’

ผมตอบพร้อมกับล้มตัวนอนหนุนตักแม่ ผมไม่รู้จะตอบแม่ว่ายังงัยดีเพราะมันไม่มีอะรัยเลยจริง ๆ ชีวิตผมก็มีเท่านี้แหละครับ ไปเรียน กลับบ้าน เดินห้างบ้างออกงานกับแม่บ้าง ซ้ำ ๆ เดิม ๆ เจอแต่คนเดิม ๆ คำตอบของผมทำให้แม่ยิ้มนิดนึงก่อนจะลูบหัวผมแม่อ่อนโยนกับผมเสมอ เพลินจนเกือบจะหลับเลย แม่คงเห็นว่าผมจะหลับจึงถอดแว่นให้เพื่อให้ผมนอนได้สบายขึ้น ผมลืมตามองแว่นในมือแม่ก่อนที่ใบหน้าของคน ๆ นั้นจะลอยเข้ามาในหัวผมอีกครั้ง ถ้าแม่ไม่ถอดแว่นให้ผมก็คงจะลืมไปแล้วว่าวันนี้ผมได้แว่นอันใหม่มาเพราะอะรัยและเพราะใคร

อืมม...เกือบลืมไปเลยว่าวันนี้มีคนมาให้รู้จักเพิ่มอีกหนึ่งคนนี่นา...พี่ภู!!!

*******************************************************************************