For Love เพราะ...รัก

กันต์ Say:

‘’เจอกันอีกแล้วนะครับ น้องกันต์’’

‘’เอ่อ..สวัสดีครับ พี่ภู’’

หลังจากที่เดินชนกันที่โรงอาหารวันนั้น ผมก็เจอพี่ภูแทบจะทุกวันเลยครับ มันเหมือนพี่แกคอยตามมาวนเวียนอยู่ใกล้ ๆ ผมยังงัยก็ไม่รู้ เพราะส่วนใหญ่สถานที่ที่ผมกับพี่ภูเจอกันคือที่คณะผม

‘’พี่มาหาเพื่อนน่ะ บังเอิญจังเลยเนอะ เจอกันแทบทุกวันเลย’’

เหตุผลเหมือนเดิมครับ ทุกครั้งที่ผมเจอกับพี่ภูที่คณะ พี่ภูก็บอกกับผมว่ามาหาเพื่อน แต่ผมยังไม่เห็นเพื่อนพี่แกเลยนะครับ เพราะกว่าเพื่อนพี่ภูจะมาผมก็กลับก่อนทุกที

‘’ครับ’’

...เงียบ...

ไม่รู้จะคุยอะรัยเลยแฮะ

‘’แล้วเพื่อนไปไหนกันหมดแล้วล่ะ’’

‘’วันนี้พีไม่ได้มาเรียนครับ เก้ากลับไปแล้ว ส่วนเอกก็ไปซ้อมบาส’’

วันนี้พีไม่ได้มาเรียน โทรมาบอกว่าไม่สบาย เก้ารีบไปธุระกับที่บ้าน ส่วนเอกตอนนี้เป็นนักกีฬาของมหาลัยแล้วก็เลยต้องไปซ้อมทุกวันหลังเลิกเรียน ผมก็เลยต้องมานั่งรอพี่กฤตมารับแค่คนเดียว

‘’งั้นไปนั่งกินนมหน้า ม. กับพี่มั้ย เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง แทนคำขอโทษที่วันนั้นพี่ทำให้แว่นกันต์แตก นะ’’

เอางัยดีล่ะ ทำตัวไม่ถูกเลย ถ้าปฏิเสธจะน่าเกียดมั้ยนะ ไม่อยากไปกันแค่สองคนอ่ะ มันไม่รู้จะคุยอะรัย เอางัยดีนะล่ะกันต์

‘’แล้วพี่ไม่ต้องรอเพื่อนแล้วหรอครับ’’

เอาเหตุผลนี้ละกัน บอกมานั่งรอเพื่อนนี่นา แต่ดันจะมาชวนเราไปกินนม

‘’อีกนานกว่ามันจะเลิกเรียน ไปกินก่อนแล้วค่อยกลับมาก็ได้ ทำไม กันต์ไม่อยากไปกับพี่หรอ หรือว่ากันต์รังเกียดพี่???’’

เอาแล้วงัย จะตอบยังงัยดีล่ะทีนี้ ไม่ได้รังเกียดนะแต่ถ้าไปกันสองคนมันทำตัวไม่ถูกอ่ะ

‘’เอ่ออ...เปล่าครับ...แต่...’’

เอางัยดีล่ะ แล้วจะตอบยังงัยดีเนี่ย

.......\\อีกไกลแค่ไหน จนกว่าฉันจะใกล้ บอกที อีกไกลแค่ไหนจนกว่าเธอจะรักฉันเสียที//.......

เฮ้ออ....เสียงโทรศัพท์ช่วยชีวิตแท้ ๆ เลย ผมหยิบโทรศัพท์ออกมาดู พี่กฤตโทรมาสงสัยคงมาถึงแล้วแน่ ๆ เลย

‘’ครับพี่กฤต...ครับ...เดี๋ยวกันต์เดินออกไปครับ...ครับ’’

ผมเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าแล้วมองหน้าพี่ภูนิดนึง พี่ภูไม่ได้พูดอะรัยนอกจากยิ้มน้อย ๆ ให้ผม

‘’เอาไว้วันหลังนะครับ พอดีที่บ้านมารับกันต์แล้วครับ’’

‘’งั้นพี่ขอเบอร์กันต์ได้มั้ย วันหลังพี่จะได้โทรมานัดก่อนจะได้ไม่แห้วเหมือนวันนี้อีก’’

พูดจบแล้วก็ส่งโทรศัพท์มาให้ผมเมมเบอร์ให้เลยครับ คือ...

หมายความว่างัย ผมไม่เข้าใจพี่ภูเลยจริง ๆ

‘’เอ่อ...ครับ’’

ผมรับโทรศัพท์พี่ภูมาแล้วจัดการเมมเบอร์ผมให้แกเรียบร้อย ก่อนจะส่งโทรศัพท์คืน

‘’งั้นกันต์ไปก่อนนะครับ’’

‘’ครับผม ไว้เจอกันนะครับ น้องกันต์’’

เอ่ออ แล้วผมต้องตอบว่ายังงัยล่ะ ไม่ตอบละกันเนอะ ผมยิ้มให้พี่แกนิดนึงแล้วเดินออกไปหน้าคณะที่พี่กฤตจอดรถรอทันที ก่อนจะขึ้นรถผมหันไปมองพี่ภูนิดนึง พี่ภูเดินตามผมมาด้วย เดินตามมาทำไมล่ะ หรือว่าเดินมาส่งเราหรอ??? คงไม่ใช่มั้ง แล้วรอยยิ้มนั้นหมายความว่ายังงัยนะ แล้วทำไมเราต้องใจเต้นแรงแบบนี้ด้วยนะ บ้าไปแล้วแน่ ๆ กันต์ หรือว่าเดินมาเหนื่อย อืมม...น่าจะใช่

‘’เพื่อนหรอครับ’’

พี่กฤตถามผมระหว่างอยู่บนรถ พี่กฤตคงหมายถึงพี่ภูล่ะมั้ง

‘’ป่าวครับ รุ่นพี่น่ะครับ’’

ผมตอบก่อนจะมองออกไปนอกรถ

.................................................................................................................................................................

.........\\\อีกไกลแค่ไหน จนกว่าฉันจะใกล้ บอกที อีกไกลแค่ไหนจนกว่าเธอจะรักฉันเสียที///..........

เบอร์ใครล่ะเนี่ย ไม่คุ้นเลย แล้วจะรับดีมั้ย

‘’ใครโทรมาหรอกันต์ ทำไมไม่รับล่ะ’’

ตอนนี้พวกผมกำลังนั่งกินข้าวกันอยู่ในโรงอาหารครับ

‘’เบอร์แปลกอ่ะ เราไม่อยากรับ’’

ผมตอบคำถามเก้าไป ก่อนจะกินข้าวต่อ

‘’งั้นเรารับให้นะ’’

‘’อืม’’

ตามใจเก้าครับ สงสัยจะโทรผิดมั้ง

‘’ฮัลโหล...โทรหาใครครับ...ใช่ครับ...เพื่อนกันต์ครับ...แล้วจะให้บอกว่าใครโทรมาครับ...ครับ...สวัสดีครับ’’

อืมม คุยนานแฮะ หรือว่าคนรู้จัก

‘’อะ’’

เก้าส่งโทรศัพท์คืนผมก่อนที่จะ...

‘’เค้าบอกว่าชื่อภูน่ะ ใครอ่ะ กันต์รู้จักด้วยหรอ’’

หะ...!!!

พี่ภูหรอ ตกใจจริง ๆ นะเนี่ย เพราะหลังจากวันที่พี่ภูขอเบอร์ผมไปจนถึงวันนี้ก็สามวันแล้วผมไม่ได้เจอพี่ภูเลย

‘’แล้วเค้าว่างัยมั่งล่ะ’’

ผมถามเก้า

‘’ใครอ่ะกันต์ ไม่เห็นเคยได้ยินชื่อเลย’’

พีถามผมด้วยความสงสัย

‘’ก็คนที่เดินชนเราจนแว่นตกแตกงัย’’

ผมตอบทุกคนที่ตอนนี้ทำหน้าสงสัยกันอยู่ว่าใครคือภู ภูคือใคร

‘’แล้วไปสนิทกันจนให้เบอร์กันได้ยังงัย แล้วเค้าเรียนปีรัย คณะรัย เล่ามาให้หมดนะกันต์’’

เอิ่มม พีครับ เอาทีละคำถามได้มั้ย

‘’ปี 3 วิดวะ หลังจากวันที่เดินชนกันก็เจอกันที่คณะบ่อย ๆ ตอนเย็นน่ะ แล้วพี่แกขอเบอร์ไว้จะชวนไปกินนมหน้า ม. เป็นการขอโทษที่ทำแว่นเราแตก’’

จบการสัมพาทย์ครับ ตอบครบทุกคำถามแล้ว

‘’เราเคยได้ยินชื่อพี่แกนะ คนในทีมเค้าพูดถึงกันอยู่บ่อย ๆ เห็นว่าเคยเป็นกัปตันทีมบาสนี่แหละ แต่ตอนนี้ลาออกไปแล้ว เพราะพี่แกต้องทำงานเลยไม่มีเวลามาซ้อมทีม แกเกรงใจโค๊ชเลยลาออกน่ะ’’

ผม เก้า พี นั่งฟังเอกเล่าอย่างตั้งใจ

‘’แล้วตกลงพี่ภูเค้าโทรมาว่างัยมั่งล่ะเก้า’’

ผมเกือบลืมไปเลยครับว่ายังไม่รู้เลยว่าเก้าคุยอะรัยกับพี่ภูมั่ง

‘’ก็ไม่มีอะรัย แค่โทรมาเช็คว่าใช่เบอร์กันต์จริงมั้ย ก็แค่นั้น’’

แค่นี้...จริง ๆ หรอ หน้าผมเหมือนคนขี้โกหกหรอ โทรมาเพื่อที่จะถามแค่นี้จริง ๆ น่ะหรอ ไอ้เราก็นึกว่าจะโทรมาชวนไปกินนมหน้า ม. ซะอีก

เอ๊ะ!!

แล้วผมหวังอะรัยอยู่เนี่ย บ้าไปแล้วกันต์ สงสัยจะบ้าไปแล้วจริง ๆ

‘’คิดอะรัยอยู่น่ะกันต์’’

เสียงของพีทำให้สติผมกลับมา แล้วผมก็หันมาเจอกับสายตาจับผิดของพี

‘’ป่าวนี่ กินเสร็จกันรึยังอ่ะ ถ้าเสร็จแล้วก็ไปเรียนกันเหอะ’’

แล้วทำไมผมต้องหลบสายตาพีด้วย นี่ผมกลัวพีจับผิดอะรัยอยู่นะ...

.........................................................................................................................................................

‘’พ่อไม่อยู่หรอครับแม่’’

วันนี้วันอาทิตย์ผมเลยตื่นสายกว่าปกติ อาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ลงมากินข้าว เจอแม่นั่งดูทีวีอยู่กับพี่เกดที่ห้องนั่งเล่น ผมเลยไปนอนหนุนตักให้แม่ลูบหัวเล่น เพลินดีครับ ผมชอบ

‘’ออกไปตีกอล์ฟจ๊ะ’’

‘’แล้วแม่ไม่ออกไปไหนหรอครับ’’

‘’ว่าจะออกไปทำผมกับเกดหน่อยน่ะ’’

‘’ทิ้งกันต์กันหมดเลยอ่า’’

ผมทำหน้างออ้อนแม่กับพี่เกดนิดหน่อย วันอาทิตย์ทั้งทีแต่ไม่มีใครอยู่บ้านกันเลย ผมจะงอนแล้วนะ

‘’น้องกันต์ก็ไปด้วยกันกับคุณแม่แล้วก็พี่เกดสิคะ’’

พี่เกดพูดพร้อมส่งยิ้มหวานมาให้ผมคงรู้แล้วสินะว่าผมกำลังจะงอนน่ะ

‘’ไม่เอาหรอก ไปก็ไปนั่งรอเฉย ๆ’’

‘’น้องกันต์ก็ทำผมด้วยเลยสิคะ เปลี่ยนทรงหรือว่าทำสีมั่งจะได้ไม่จำเจงัยคะ’’

‘’ไม่เอาหรอก กันต์ไม่อยากทำ’’

ตอนนี้ผมของผมเริ่มยาวปรกคอแล้ว แต่ผมยังไม่อยากตัดอ่ะ รอให้ยาวกว่านี้อีกนิดนึงค่อยไปตัด ส่วนสีก็ดำสนิท

‘’งั้นแม่ไปกันก่อนนะครับ กันต์จะเอาอะรัยมั้ยเดี๋ยวแม่ซื้อมาให้’’

‘’ไม่เอาครับ กันต์ขึ้นห้องดีกว่า งอนทุกคน’’

พูดจบเดินขึ้นห้องเลยครับ ได้ยินเสียงหัวเราะของแม่กับพี่เกดด้วย

.......\\\\อีกไกลแค่ไหน จนกว่าฉันจะใกล้ บอกที อีกไกลแค่ไหนจนกว่าเธอจะรักฉันเสียที////......

เข้าห้องปุปได้ยินเสียงโทรศัพท์ปัปเลย รู้เวลาจริง ๆ ว่าแต่ใครโทรมานะ....

**********************************************************************************