หญิงสาวนักขายขนมปัง

...ณ ร้านเล็กๆแห่งหนึ่ง กลิ่นหอมอบอุ่นของขนมปังที่เพิ่งออกจากเตาอบ ชวนลอยให้ลูกค้าเข้ามาในร้านเพื่ออุดหนุนขนมปัง บรรยากาศของที่นี่ค่อนข้างสไตล์วินเทจ เข้ามาเเล้วเหมือนอยู่ในสวนดอกไม้อันกว้างใหญ่ โต๊ะกับเก้าอี้สีขาว ที่มีตะกร้าขนมปังนานาชนิด วางอยู่บนโต๊ะ กัดคำนึงที รู้สึกกำลังลอยฟ้าอย่างมีอิสระ ปล่อยชีวิตให้ลอยไป มีความสุขจริงๆ.......

"เอมี่!!!!!"

"จะนอนไปถึงเมื่อไหร่เนี่ย สายเเล้วนะ ตื่นเร็วๆ!!"

เสียงคุณแม่คนโตปลุกลูกสาวอย่างดุเดือด เพราะตอนนี้เอมี่ไปโรเรียนสายอีกแล้ว 

"หะหา เช้าาาเเล้วววเหรอออเนี้ยยยย หาววววว~~" (เพลียไปป่าวเนี่ย-_-)

"ฝันจบยัง ไป ไปแต่งตัวเลย วันนี้ไม่ต้องอาบน้ำ ให้มันเหม็นเน่าไปทั้งวันแหละ!!"

เเม้ว่าคุณแม่จะไม่ชอบความสกปรก แต่เห็นลูกสาวอย่างนี้ เเม่เลยอยากจะกรี๊ดในใจขึ้นมาเลยล่ะ

"เออ!! เเล้ววันนี้ คุณครูเค้าบอกว่าเช้านี้ เค้าเช็คมาสายของนักเรียนด้วย รีบๆหน่อยละกัน เดี๋ยวก็

โดนลงโทษอีกหรอก ครั้งนี้รุนเเรงกว่าเมื่อก่อนด้วยนะ!!" สิ้นประโยคสุดท้ายของเเม่

ทำเอาเอมี่ถึงกับต้องรีบจนเป็นมือระวิงเลยละ ครั้งก่อนเอมี่ไปสาย โดนยืนขาเดียวคาบไม้บรรทัด

เข้าห้องกลับ เพื่อนบางคนก็หัวเราคิกคัก บางคนก็นินทา บางคนก็เป็นห่วง (อันนี้เเค่เพื่อนสนิท)

ช่างน่าอายสำหรับเอมี่มาก แต่ไอ้คำว่า"รีบๆหน่อยละกัน" ที่เเม่พูดเมื่อกี้ แม่ห่วงลูกตัวเองอยู่นิดหน่อยนี่นา 

ณ 'มหาลัยในย่านเมือง...

เป็นอย่างที่แม่พูดจริง วันนี้เอมี่โดนทำโทษเหมือนคราวก่อนแต่หนักกว่า ชูแขนทั้งสองข้าง แล้วตะโกนให้ดังๆว่า "หนูจะไม่มาสายอีกแล้วค่ะ" ซ้ำๆ และตลอดด้วย ให้คนที่ผ่านมารู้ไปเลย เฮ้ยเอง!คนนี้มาสายเหรอวะ สงสารเอมี่จังเลย 

น่าเป็นห่วงที่สุด แล้วอย่างนี้จะทำความฝันได้ไหมน้า

เดี๋ยวคนเขียนเรื่องนี้จะบอกให้เองว่า เอมี่เค้ามีความฝันอะไร คำตอบก็คือ...

..การมีธุรกิจร้านขายขนมปัง ที่มีชื่อเสียง..