snow marry แต่งงานกันเถอะที่รัก

ณ ลานสเก็ต

“ฉันไปถ่ายแบบนะ”<ไวโอลีน

“อ่าว แล้วฉันล่ะ”

“เอ่อ….”ไวโอลีนทำท่าเลิกลักเหล่ตามองคาร์ลัสที่ทำท่าลุกลี้ลุกลนอยู่

“โอเค ฉันเข้าใจ เดี๋ยวฉันไปเล่นสเก็ตรอละกัน” ฉันเดินเข้าลานสเด็ตโดยไม่ฉันฟังคำอธิบายอะไรจากไวโอลีน วันนี้คนทำไมคนโล่งจัง แปลกดีเนอะ คงเพราะวันนี้พวกนายแบบ นางเเบบมีถ่ายแบบกันที่นี้ละมั้ง คงจะจองเอาไว้ทั้งลาน แต่ก็ดีเวลาเล่นจะได้ไม่ต้องชนใครจนก้มจ้ำเบ้า

ครืด ครืด

ปัง!

“เฮ้ย! ใครเป็นอะไร ไปดูเร็ว!!”

“ใครเป็นอะไร!!”

“ใครน่ะ”

“ลินเน็ท!!!!” ผู้คนต่างจรลีกันเข้ามาล้อมฉันเป็นวงกลมต่างคนต่างแย่งกันพูดจนตอนนี้ไม่รู้ว่าใครพูดอะไรบ้าง ดังอื้ออึงก้องวังวาลไปทั่วลานสเก็ต ตัวฉันที่ล้มลงเพราะแรงกระแทรกจากวัตถุบางอย่างที่ทำให้ของเหลวสีแดงไหลรินไปทั่วร่าง ตาเริ่มพร่ามัว

พรึ่บ~

“เรียกรถพยาบาลที!!” นี่มันเสียงไวโอลีนนี้ ทำไมต้องร้องไห้ด้วยล่ะ ฉันแค่เลือดออกนิดหน่อยเองนะ คาร์ลัสหรอ นี่เค้ากำลังอุ้มฉันไปไหนน่ะ

วี่ว่อ วี่ว่อ

เสียงรถพยาบาล

ฉันเจ็บมากขนาดต้องไปโรงพยาบาลเลยหรอ

“คู่หมั้น…” นั้นเป็นเสียงสุดท้ายที่ฉันเปล่งออกมา มันทำให้สองดวงตาของผู้ที่กำลังอุ้มร่างบางที่ของเหลวสีแดงกำลังไหลรินไปทั่วใบหน้าเบิกกว้าง และเขาก็พูอะไรบางอย่างที่ฉันไม่สามารถได้ยินสิ่งที่เขาพูดได้อีกต่อไป

Violin part

ฉันไม่น่าปล่อยให้ลินเน็ทไปเล่นสเก็ตเลย ฉันมันเป็นเพื่อนที่แย่ที่สุด ไม่งั้นเธอคง…ไม่ต้องโดนโครงหลังคาหล่นทับ น้ำตาฉันไหลพรากและไม่มีทีท่าว่าจะหยุด สีหน้ากังวลของฉันไม่ต่างอะไรจากคนที่นั่งอยู่บนรถพยาบาลข้างๆฉันเลย เราสองคนกุมมือกันแน่น

“อย่าโทษตัวเองเลย มันเป็นอุบัติเหตุ คุณไม่ผิด คนที่ผิดคือเจ้าของลานนั้นต้องหาก!!!”คาร์ลัสแผดเสียงออกมากจากลำคอด้วยความโกธรแค้น อะไรที่ทำให้เขาโกรธขนาดนี้น่ะหรอ ฉันรู้ดีเลยล่ะ แต่ฉันก็ยัง…คิดจะแย่งมาโดยไม่บอกความจริงกันเจ้าตัวว่า เขาทั้งสองเป็นคู่หมั้นกัน

“ขอโทษนะ ที่จริงฉันรู้อยู่แล้วว่าคุณกับลินเน็ทเป็นคู่หมั้นกัน แต่ฉันก็ยัง… ฮือ~~”ฉันยังคงกุมมือของผู้ชายที่ขึ้นชื่อได้ว่าเป็นคู่หมั้นของเพื่อนสนิทเอาไว้และไม่มีทีท่าว่าจะปล่อย ฉันมัน…เลวที่สุด “ลินเน็ท…เธอรู้ตั้งแต่แรกแล้วล่ะ แต่เธอเลือกที่จะทำให้เพื่อนของเธอมีความสุขนะ เธอควรจะดีใจสิ ไม่ใช่เสียใจแบบนี้” ลินเน็ทรู้ตั้งแต่แรกแล้วหรอว่าคู่หมั้นของเธอเป็นคาร์ลัส ทำไมเธอถึงไม่พูดอะไรเลยล่ะ หรือเพราะโดนบังคับงั้นหรอ คำถามผุดขึ้นมากมายในระหว่างที่ลินเน็ทเข้าห้องไอซียูอย่าง

“ลินเน็ทเป็นไงบ้างคะ” คุณหมอเดินออกจากการห้องฉุกเฉินด้วยท่าทาวเคร่งเคียด ฉันใจไม่ดีเลย คาร์ลัสที่เห็นท่าทีกังวลก็เดินมากุมมือฉันไว้แน่น ยิ่งเค้าทำแบบนี้ฉันก็ยิ่งรู้สึกไม่ดียิ่งไปอีก รู้สึกแย่ที่ทำแบบนี้กับเพื่อน

“แค่หัวแตกกับกระดูกขาร้าว แล้วก็ปอดฉีกขาด แต่ปลอดภัยแล้วครับอย่าห่วงเลย…”คำพูดของคุณหมอถึงจะปลอดภัยแล้วก็ตาม แต่อาการ…ปอดฉีกขาด เธอต้องทรมานมากแน่ๆ ตอนนั้นฉันมัวทำอะไรอยู่!! ฉันเห็นผู้ชายดีกว่าเพื่อนงั้นหรอ ทำไมฉันถึงเป็นคนแบบนี้นะ!!

“ไวโอลีน!!...กลับกันเถอะ ลินเน็ทยังไงวันสองวันนี้ก็คงอยู่ห้องไอซียูอยู่ดี เรื่องหมั้นน่ะ เดี๋ยวเราค่อยคุยกับบนรถนะ ฉันสัญญาว่าจะเล่าให้ฟังทุกอย่าง…” มือใหญ่ที่กุมมือฉันตั้งแต่เมื่อกี้เปลี่ยนเป็นจุงมือ

“ฉันขอโทษนะที่ไม่ได้บอก…”

“…”

“ลายเซ็นต์…ผมบอกลินเน็ทไปแล้ว แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ค่อยเชื่อ…”

“…”

“เฮ้อ! แต่ก่อนมาเธอ…คงจะเชื่อแล้วล่ะว่าผมเป็นคู่หมั้นของเธอจริงๆ แต่คงเป็นเพราะการหมั้นครั้งนี้ก็เพื่อธุรกิจระหว่างประเทศเท่านั้น ไม่มีความรู้สึกพิเศษให้กันเลยแม้แต่น้อย และคุณก็คงรู้ว่าผมคิดยังไงกับเธอ…”

“…ยังไง” หลังจากที่ฉันเงียบฟังเขาอยู่นาน พอฉันพูดไปแบบนั้น มันทำให้เขานั้นรีบหันหน้าไม่พอใจกับคำที่ควรจะเป็นคำตอบแต่กลับเป็นคำถามของฉัน

“ฉัน…ฉันชอบเธอ”

“…”

“ฉันรักเธอนะ ไวโอลีน” ดวงตาฉันเบิกกว้างไม่อยากเชื่อหูตัวเองเลยจริงๆ ฉันคงหูฝาดไปเองใช่ไหมหรือว่ามันคือความจริง

“…”

“ผมเคยเจอคุณก่อนที่สนามบินอีกนะ ที่ร้านเบเกอร์รี่ของคุณ ผมไปออกจะบ่อยนะครับ จำไม่ได้หรอ Secret เบอร์ลูกค้าประจำของร้านคุณไงครับ” ฉันต้องเบิกตากว้างยิ่งกว่าเดิม เพราะชื่อนั้นคือชื่อลูกค้าที่ไม่เคยมาเหยียบร้านฉันสักครั้ง จะให้คนมารับแทนตลอด

“แล้วงานหมั้นล่ะ?”

“เอาไว้ลินเน็ทตื่น ค่อยว่ากันอีกที” นี่เป็นประโยคสุดท้ายที่เราคุยกันก่อนจะแยกกัน

“ลินเน็ทเป็นไงบ้าง”

“…ไม่เป็นไร โทร.หาวินเทจให้หน่อยสิ”

“วินเทจ?”

“ฉันกับวินเทจจะแต่งงานกันปีหน้าช่วงคริสมาสต์น่ะ เรื่องงานหมั้นฉันกับคาร์ลัสคงเป็นไปไม่ได้หรอก วินเทจเป็นลูกเจ้าของบริษัทคู่แข่งป๊าฉันเองแหละ ไปเจอกันที่มหาลัยพอดีน่ะ”

“แล้วหมั้น ทำไมพ่อแกแถลงข่าวอย่างงั้นล่ะ”

“อ๋อ ป๊าฉันเพิ่งมารู้ทีหลังว่าวินเทจกับฉันเป็นอะไรกันน่ะ ช่วงนี้ป๊ายุ่งเรื่องเตรียมงานแต่งฉันน่ะ เลยไม่ได้แถลงข่าวเพิ่มเติม”

“ไวโอลีน ตามฉันมา”

----------------------------------------------------------------------------------

ใกล้จะจบแล้วน้าาาา อีกไม่กี่ตอน