snow marry แต่งงานกันเถอะที่รัก

   “ทำไมช้าอย่างนี้เนี่ย มัวไปไหนต่อไหนกันมาใช่มั้ยล่ะคะ คุณเพื่อน” ฉันพอกระโดนขึ้นรถมาได้ก็แซวเพื่อนสาวที่นั่งข้างคนขับที่ตอนนี้กำลังหน้าแดงฉ่าเป็นผัดฉ่าอยู่                          

   “บ้าหรอแก...ก็ แค่ไปเอารถมารับแกไงเล่า" โธ่! โหย อะไรกันคะแม่คุณ ฉันแซวแค่นี้ทำมาเป็นโมโห เดี๋ยวเถอะนะ เดี๋ยวจะจับให้ประกบปากจูบกับนายคาร์ลัสให้อกแตกตายเลย เชอะ

   “จ้าๆ แล้วนี่นายจะพาเราไปที่บ้างหรือจะพาไปห้างล่ะ ฉันขอบายเรื่องไปห้างนะยะ”      

   “คงจะบายไม่ได้แล้วล่ะ เพราะตอนนี้เรากำลังวนหาที่จอดรถอยู่ เห็นมั้ย...”                  

   “แต่ว่า...ในสภาพแบบนี้เนี่ยนะ!!” ฉันกับไวโอลีนอุทานพร้อมกันโดนไม่ได้นัดหมายก่อนที่จะมองสาระรูปตัวเองในตอนนี้ที่เป็นอยู่ ก่อนจะหันไปมองเจ้าคนที่ขับรถพามาที่ห้างสรรพสินค้าย่านใจกลางเมืองชื่อดังแบรนด์แนมสุดหรูที่ไม่เหมาะกับชุดนอนบางหวิวๆของฉัน สารรูปของเขาก็ไม่ต่างอะไรกับฉันเลยซักนิด เผลอๆอาจจะยังแย่กว่าด้วยซ้ำ                                        

   “มองผมขนาดนั้น กินผมเลยมั้ยล่ะครับ” คาร์ลัสพูดแล้วหักพวงมาลัยหาที่จอดรถในชั้นต่อไป ขอร้องขออย่าให้มีที่จอดเลยเถอะนะ ถึงจะเป็นลูกรัฐมนตรีหรือลูกเศรษฐี นักการเมือง ฉันก็ไม่คิดที่จะทำตัวกร่างแบบเดินห้างสาธารณะด้วยชุดนอนแบบนี้นะ ตอนนี้ฉันโคตรอยากจะย้อนเวลากลับไปตอนเมื่อเช้านี้จัง ฉันน่าจะให้เค้ารีบๆกลับ แล้วเจ๊จะได้ไม่ต้องเป็นลมชักแบบนี้ เอ้อออ เพราะความหล่อของนายมันทำพิษ!!!!                                                              

   “หวา... สงสัยเราคงต้องไปเปลี่ยนชุดที่บ้านละล่ะ แต่น่าแปลกนะ ทำไมที่จอดรถถึงเต็มในเวลาเช้าๆแบบนี้นะ ทั้งที่มันพึ่ง....11.00!!!!”คาร์ลัสอยู่ๆก็ตะโกน ทำให้คำภาวนาเมื่อกี้ของฉันกระจายหายไปกับกลีบเมฆหมด                                                                    

   “ห๊ะ มีอะไรหรอคะ”ฉันหลุดพูดด้วยความตกใจ                                                    

   “รีบกลับบ้านไปเปลี่ยนชุดกันเถอะ ใกล้เวลาแล้วด้วย” เย้!! ในที่สุดก็ถึงบ้านซะทีนะ ‘ใกล้ถึงเวลาแล้วด้วย’ เอ... มันหมายความว่ายังไงนะ ช่างเถอะ ยังไงมันก็ไม่เกี่ยวกับฉัน(มั้ง) เข้าไปในบ้านแล้วรีบแต่งตัวดีกว่า เรากำลังจะไปไหนนะ ลานสเก็ตสิน้า                                        

   “เฮ้! เสร็จรึยัง เร็วๆซิ” นายคาลัสวิ่งมาเกาะประตูหน้าบ้านฉันอย่างรีบร้อน จะรีบอะไรกันนักกันหนา

   “รู้แล้วน่า นี่นายเป็นคนขอร้องให้ฉันไปไม่ใช่รีไง ให้เกียรติ์กันหน่อยสิ” ฉันเดินออกจากบ้านด้วยชุดวันพีซ กระโปรงยาวสีชมพูอ่อน อ่าว ยัยไวโอลีนออกมาก่อนอีกหรอเนี่ย                       “เฮ้! เร็วซิ ฉันจะไม่ทันนัดแล้วนะ” พูดจบนายคาลัสก็รีบกระโดดขึ้นรถพร้อมกับลากแขนไวโอลีนไปด้วยกัน และทิ้งฉันที่ยืนเอ๋ออยู่หน้าประตูบ้าน ด้วยความรู้สึกว่า ‘ถ้านายจะรีบขนาดนั้น ไม่ต้องชวนฉันก็ได้มั้ง’ เพราะฉันก็ไม่ได้อยากจะไปอะไรนักหรอก ที่ไทยลายสเก็ตก็มี…            

   “มีทันนัดอะไรของนาย - -“ พอฉันขึ้นรถปุ๊บก้ยิงคำถามใส่นายคาร์ลัสทันที ก็มันจริงมั้ยล่ะ ตัวเองเป็นคนชวนแท้ๆแล้วก็ไม่บอกรายละเอียดอะไรเลยนอกจากไปลานสเก็ต เหอะ! หงุดหงิดจริง - -

        นัดอะไรกันนาาาาา แล้วนายจะชวนฉันมาทำไมในเมื่อนายมีธุระ!!!!!

 **ขอโทษที่อัพช้าน้าา มันไม่สนุก+ขี้เกียจแก้แล้วแก้อีก ขอโทษนะค้าาาา**