snow marry แต่งงานกันเถอะที่รัก

[ violin]

ตอนนี้ลินเน็ทปล่อยโอกาสให้ฉันได้อยู่กับคาร์ลัสลำพัง2คนแล้ว ฉันจะทำอะไรต่อดีนะ ชวนเค้าคุย? แต่ดูเค้ายุ่งมากเลยอ่ะ สงสัยกลัวแฟนคลับล่ะสิ ดูสิเอามือปิดหน้าปิดตาใหญ่เลย แต่เค้าก็ยังไม่ปล่อยมือที่จับแขนฉันไว้อยู่หรอกนะ

“หน้าผมมีอะไรติดอยู่รึป่าวครับ” หลังจากที่ฉันมองเค้าได้สักพัก เค้าคงสังเกตล่ะมั้งว่าฉันกำลังมองเค้าอยู่ (นานมาก)

“อ่อ..ไม่ค่ะ แต่...หน้าคุณคุ้นๆนะคะ เหมือนเคยเจอที่ไหน” ใช่เหมือนเคยเจอที่ไหนนะ นึกไม่ออก แต่ที่แน่ๆไม่ใช่ในโทรศัพท์แน่นอน

“เอ๊ะ..”เค้าอุทานมาแล้วเหมือนจะค้างคำพูดอะไรไว้แต่เค้ากลับพูดอีกอย่างว่า

“รีบขึ้นรถเถอะครับ ก่อนที่คนจะเยอะกว่านี่นะครับ “ เค้าพุดแล้วเดินอ้อมมาเปิดประตูให้ฉัน แล้วทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบ

“ที่สนามบิน...” เค้าพูดเบาและเร็วมาก เหมือนธาตุอากาศ ที่สนามบินหรอ... อ๋อ ผู้ชายที่ฉันบอกว่าหล๊อหล่อคนนั้นนี้เอง น่าจะใช่นะ ไม่แน่ใจ

“คุณจำฉันได้ด้วยหรอคะ” ฉันถามขึ้นเมื่อรถแล่นออกจากลานจอด ซึ่งยังไม่ได้จอดรับยัยเน็ท

“หน้าตาคุณมีเอกลักษณ์ เห็นครั้งเดียวก็น่าจะรู้ว่าเป็นคุณ ถ้าคนๆนั้นฉลาดพอ นะครับ^^” พอแรกฉันฟังดูก็เขินนะ แต่ ’ถ้าคนๆนั้นฉลาดพอ’ เค้ากำลังบอกว่าเค้าฉลาดพอที่จะจำคนแบบฉันหรอ เฮ้! ฟังดูไม่ดีเลยนะ เหมือนฉันไร้ค่าอย่างนั้นแหละ ขณะที่ฉันกำลังทำหน้าบูดเค้าก็หันหน้ามาหาฉัน เป็นจังหวะเหมาะที่เราสองคนใกล้ชิดเพียงปลายจมูกแตะกับเท่านั้น ถ้าฉันดั้งไม่โด่งคงได้จูบกันไปแล้วนะเนี่ย ใครก็ได้ทุบดั้งให้ฉันที พลีสสส แล้วทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบ

[ end violin ]