Coffee Cream จับรักหวานมาเติมน้ำตาลอีกนิด!

 
Coffee Cream บทที่ 2 : 530 รหัสลับจับรักคุณ
 
        "พี่คอฟฟี่เจ็บมั้ยคะ" ครีมสดเอ่ยถามพลางพยุงชายที่ร่างสูงกว่าตนขึ้นยืน  สายตาสีน้ำตาลอ่อนของเขาหลุบมองเด็กสาวที่พยายามประคองตนอย่างสนใจ
 
        "ไม่เจ็บ.. เธอนี่แรงเยอะดีนะ" เขาเอ่ยตอบพลางลูบหัวของครีมสด
 
        "มือพี่เปื้อนหรือเปล่าเนี่ยมานั่งลูบหัวคนอื่น" เธอเขม่นใบหน้าด้านข้างที่ดูดีของคอฟฟี่
 
        "ยัยเปี๊ยก ช่วยรับผิดชอบความผิดของเธอด้วยนะ" คอฟฟี่ลอบยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์
 
        เขาสั่งให้ครีมสดพยุงร่างสูงโปร่งของตนไปยังร้านคาเฟ่ทีด้านหน้าของสถานีหน้าโรงเรียน  ร้านเล็กๆนี้ตังอยู่ไม่ไกลนักจากสถานีเป็นร้านสีขาวสองชั้นขนาดย่อม  มีผู้คนต่อแถวคิวเรียงยาวไปจนถึงถนนใหญ่เพียงเพื่อนต่อคิวเข้ามากินเค้กที่ร้านนี้เท่านั้น
 
        ครีมสดทำหน้าเหยเกทันทีที่เจอกับแถวนี่เรียงยาว  เธอหันไปหาชายร่างโปร่งก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนุ่มใสว่า
 
        "เรามาทำอะไรกันที่นี้คะ"
 
        "พาเธอมาซักผ้ามั้งยัยเปี๊ยก.. ไปเถอะเข้าร้านกัน" คอฟฟี่เอ่ยเสียงเรียบก่อนเดินกะเพลกเข้าร้านไป
 
        "เดี๋ยวพี่คอฟฟี่! พี่ไม่ต่อคิวเหรอคะ =[]=" แม้ปากจะถามแต่ตัวร่างบางก็วิ่งตามชายตรงหน้าไปเสียแล้ว
 
        "ต่อคิวทำไมละ?  ฉันจองไว้หนึ่งโต๊ะทุกวันตลอดปีอยู่แล้ว" เขาหันมาตอบอย่างไม่ใส่ใจนัก
 
        บรรยากาศในร้านตกแต่งด้วยของกุ๊กกิ้กสีชมพู ฟ้า ขาว สลับไปมา  มีแมวเดินป้วนเปี้ยนอยู่ในร้าน  คละกับโต๊ะนั่งขอลูกค้าที่นั่งทานเค้กอย่างแน่นขนัด  คอฟฟี่เดินตรงไปยังโต๊ะที่ติดกับคอนโดแมวขนาดใหญ่  เขานั่งลงเอนตัวไปกับพนักพิงโซฟาสีแดงสด
 
        ครีมสดรวบกระโปรงนักเรียนก่อนจะนั่งลงในฝั่งตรงกันข้ามเขา  แต่เขากลับยกมือห้ามปราม  สายตาคมสีน้ำตาลอ่อนมองใบหน้าหวานที่ทำหน้าสงสัยอยากจะรู้คำตอบที่ไม่ให้นั่งเต็มประดา
 
        "มานั่งข้างฉันสิ ยัยเปี๊ยก.. เธอนั่งตรงนั้นจะเห็นแมวได้ไง" คอฟฟี่อธิบาย  ครีมสดพยักหน้ารับอย่างเข้าใจก่อนจะย้ายที่นั่งไปเป็นข้างๆเขาแทน  ทั้งคู่นั่งเล่นอยู่ไม่นานนักก็มีพนักงานเสิร์ฟเข้ามาบริการ
 
        "ผม..เหมือนเดิม เธอล่ะ? จะกินอะไร" เขาถามหญิงสาวที่ตาลุกวาวไปด้วยความสนใจที่คอนโดแมวขนาดใหญ่ตรงหน้า
 
        "ขอเป็นเค้กช็อกโกแลตมูสกับกาแฟใส่ครีมค่ะ" เธอหันไปตอบพนักงานแต่กลับต้องชะงักเมื่อเห็นหน้าพนักงานคนดังกล่าว
 
        หญิงสาวที่สวมผ้ากันเปื้อนซ้อนทับชุดนักเรียนไม่ได้ทำให้เธอตกใจไปกว่าพนักงานคนนั้นคือ 'แคนดี้'  ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนของครีมสดสั่นระริกเล็กน้อย  เธอยกยิ้มมุมปากขึ้นอย่างใจเย็น  มือเล็กของเธอเกาะเข้าที่แขนของคอฟฟี่
 
        "พี่คอฟฟี่.. แมวพวกนี้มันเล่นได้มั้ย" เธอหันไปเอ่ยด้วยน้ำเสียงหวานหู
 
        "อ้อ..เล่นได้สิ  เอางี้ ระหว่างรอเค้กไปอุ้มลูกแมวมาเล่นสักตัวมั้ย" เขาหันกลับมาตอบด้วยท่าทางปกติ
 
        แคนดี้มองด้วยแววโรจน์ครู่หนึ่งก่อนจะถอยห่างออกจากคนทั้งคู่  ครีมสดยิ้มระรื่นกับลูกแมวตัวน้อยที่อยู่ในอุ้งมือ  เธอหัวเราะร่าเคียงข้างกับชายที่ตนหลงรักอย่างไม่ผิดสังเกตจนเกินไป  คอฟฟี่เองก็สนใจครีมสดที่ซุกซนอยู่เช่นกัน
 
        เคร้ง!
        "ได้แล้วค่ะ" น้ำเสียงขึงขังจากแคนดี้ดังขึ้นพร้อมกับจานระเบื้องที่กระแทกลงบนโต๊ะ  ครีมสดแหงนหน้าขึ้นมองอย่างไม่รู้สึกรู้สาใดๆ
 
        "ขอบคุณค่ะ" เธอตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบเช่นกัน  เด็กสาวอุ้มลูกแมวขึ้นระดับอกก่อนจะพามันไปคืนที่คอนโดแมว  ชายร่างสูงด้านหน้าเธอจิ้มเครปเค้กสีรุ้งทานท่าทางเอร็ดอร่อย  หญิงสาวไม่รอช้ารีบกลับมานั่งที่เดิม  มือเรียวเล็กจับส้อมแน่นก่อนจะเริ่มลงมือทานเช่นกัน
 
        "พี่คอฟฟี่ เล่นทายคำถามกันมั้ย" เธอยิ้มหวานก่อนจะมองใบหน้าด้านข้างของคอฟฟี่
 
        "ทายอะไรละ" เขาเอ่ยถามเสียงแผ่วเบา
 
        "..น้องครีมสด 530 พี่คอฟฟี่"
 
        "ฮะ?? 530 ห้าร้อยสามสิบเหรอ" คำตอบของคอฟฟี่ทำให้เด็กสาวหัวเราะรื่นออกมาอย่างไม่ได้ตั้ใจ
 
        "ไม่ใช่ค่ะ  ห้า สาม ศูนย์ ต่างหาก" เธอตอบแล้วคลี่ยิ้มให้
 
        "ถ้าพี่ตอบถูกพี่จะให้เธอทำข้าวกลางวันให้พี่ทานหนึ่งเดือน" เขาเริ่มวางเดิมพัน
 
        เรียวปากบางเฉียบสีชมพูอ่อนคลี่ยิ้มกว้างขึ้น  เธอยกส้อมขึ้นแตะที่ริมฝีปากล่างก่อนจะช้อนดวงตากลมขึ้นมองเขาด้วยแววตาเป็นประกาย
 
        "ถ้าหนูชนะ.. พี่ต้องทำตามที่หนูขอสามอย่าง"
 
        "ตกลง" คอฟฟี่เอ่ยตอบอย่างมั่นใจ  บางอย่าเฉียดกระหม่อมของครีมสดไปเพียงนิด  เขาดึงร่างเล็กกว่าให้ขยับเข้ามาใกล้ตนอย่างรวดเร็ว "คนมันแน่นร้าน เดี๋ยวกาแฟก็ราดหัวเอาหรอกไปอยู่ริมๆแบบนั้น"
 
        เสียงกระซิบและลมที่ลอดออกจากริมฝีปากของเขาแตะโดนใบหูกลมของครีมสด  เธอนั่งตัวเกร็งไปพร้อมๆกับใบหน้าขาวผ่องที่แดงขึ้นสีจนเห็นชัดเจน  กระโปรงสีกรมเกิดเป็นรอยยับจากแรงกำหมัดหลวมๆของครีมสด
 
        "บอกดีๆก็ฟังค่ะ" เธอตอบพลางผละตนออกห่างจากร่างโปร่ง
 
        "หึ.." เขาหัวเราะในลำคอก่อนจะปริปากพูดขึ้น
        "จริงๆแล้วเธอชอบฉันใช่ไหมละ"
 
        ประโยคด้วยน้ำเสียงเนิบนาบทำให้หัวใจขอครีมสดสั่นไหววูบหนึ่ง  เธอจ้องใบหน้าเรียวคมที่เผยความเจ้าเล่ห์ออกมาทางสายตาคมสีน้ำตาล  คอฟฟี่ขยับตนให้นั่งหลังตรงก่อนจะเท้าคางมองปฏิกิริยาของเด็กสาว
 
        "ทำไมรู้ละคะ.." คำถามเสียงแผ่วเบาลอดออกมาจากปากยิ่งทำให้เขาเผยรอยยิ้มมากขึ้น
 
        "ไม่มีใครเขาแสดงออกโจ่งแจ้งแบบเธอหรอกนะ..  อีกอย่างฉันน่ะฮอตพอตัว  พอที่จะรู้ว่าใครชอบ ใครตีซี้น่ะ J"
 
        "ก็เลยแกล้งทำดีกับฉันเหรอคะ" เธอทอดสายตาของเขา  แววตาเต็มประดาไปด้วยแววโรจน์ของโทสะ
 
        "อ้ะ... ฉันไม่ได้แกล้งเธอนะ  ก็เห็นเธอชอบฉันออกหน้าขนาดนั้นแท้ๆ"
 
        "ก็แค่ชอบ อย่าลำพองหางเลยค่ะ พี่คอฟฟี่" เรียวปากบางเม้มจนเห็นเป็นเส้นตรง  เธอขมวดคิ้วของชายตรงหน้าด้วยความรู้สึกใจหาย
 
        "โอ๊ะโอ๋..  ไม่คิดเลยนะว่าน้องสาวของลาเต้  จะร้ายพอๆกับพี่มัน  นึกว่าเป็นเด็กสาวน่ารักๆ ใสซื่อซะอีก" เขาหัวเราะในลำคอพลางเหยียดสายตาลงกับร่างกายของครีมสด
 
        "ถ้าแค่อยากได้ตัวละก็.. ฉันพาไปที่ห้องเอาไหม?"
 
        เพี้ยะ!!
        แรงจากฝ่ามือเล็กปะทะเข้าที่ใบหน้าเรียวคมของคอฟฟี่  ครีมสดลุกขึ้นยืนอย่างเหลืออด  เธอมองชายหนุ่มที่เธอคาดว่าแสนดีด้วยความโกรธคับอยู่ในใจ  ตอนนี้ทั้งคู่เริ่มเป็นจุดสนใจในร้าน
 
        "หนู.. ชอบพี่ ไม่ได้แปลว่าอยากถวายตัวให้  หนูไม่ใช่คนที่เอาร่างกายแลกกับความรู้สึก จำไว้ด้วย!!" เธอกำหมัดแน่นก่อนจะเดินตึงตังออกไปจากร้านทันที
 
        "...." คอฟฟี่ถอนหายใจออกมาเบาๆ  ร่างโปร่งขยับกายให้เหยียดไปกับโซฟาสีแดงอย่างไม่แคร์สายตาใครๆ  เขาหยิบมือถือขึ้นมาพลางเปิดเว็ปอากู๋รู้ทุกสิ่งภายในเวลาไม่นานนัก
 
        เขาค้นหาความหมายของเลข '530' รอเพียงชั่วครู่คำตอบที่ได้รับมาก็ทำเอาเขาเบิกตาด้วยความตกใจเพียงเกน้อยก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นเช่นเดิม  มือเรียวยาวกดเบอร์โทรออกอย่างรวดเร็ว  เขายกหูโทรศัพท์ขึ้นรอฟังเสียงรอสาย  จนกระทั่งปลายสายรับ
        "ฮัลโหล.. ไอเต้เหรอ? ...  เออ.. น้องมึงเขาโกรธกู..  เปล่า.. กูไม่ได้ทำอะไร.. เปล่า ....  น้องมึงเป็นคนดีกว่าที่กูคิดเยอะ..  ตรงไหน?..  ก็ไม่ได้อยากได้ตัวกูเหมือนคนอื่นๆ..  เปล่าไม่มีอะไร... แปลกดี.. กูไม่เคยเจอ"
 
        เขาเอื้อนเอ่ยบทสนทนาที่แสนธรรมดาออกไป  ชายร่างโปร่งมีสีหน้าเครียดลงเล็กน้อย  คอฟฟี่ยืดบทสนทนามาเป็นเวลาพอสมควร  ในที่สุด.. เขาก็ตัดสินใจพูดอะไรบางอย่างลงไปที่โทรศัพท์
 
        ".. กูควรง้อรึเปล่าวะ?"
 
 
รักเรื่องนี้ ช่วยกันคอมเมนท์ติชม เป็นกำลังใจให้ผู้เขียน ด้วยนะคะ