Coffee Cream จับรักหวานมาเติมน้ำตาลอีกนิด!

 

Coffee Cream บทที่ 1  VS นางพยาบาลสาวสุดสวย

 

        ฮืออ.. ไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม จู่ๆฉันก็เลือกที่จะขอเขามาอยู่ชมรม  เขาพยักหน้าหงึกหงักเป็นรับรู้แล้วก็พาฉันกับมัดหมี่มาที่โรงยิมใหญ่ของโรงเรียน  ฉันกวาดสายตาไปรอบๆกลับพบสมาชิกชมรมนี้เป็นจำนวนมาก  และคาดคะเนด้วยสายตาคงมีผู้หญิงไม่ต่ำกว่าสามสิบคน

 

        "น้องชื่ออะไร ห้องอะไรครับ"  เขาหยิบกองเอกสารขึ้นมาไว้ในมือพลางเอ่ยถามฉัน

 

        "พิชามญช์  อัทรารัตย์   ปีสี่ห้องคิงส์ค่ะ" ฉันแนะนำตัวเองให้เป็นธรรมชาติที่สุด

 

        ระดับชั้นเรียนของโรงเรียนเราแบ่งเป็นห้องคิงส์  ห้องควีนส์  ห้องแจ็ค  ห้องเอส  ห้องเอ  ห้องบี  ห้องซี  ห้องอี  ห้องดี  ทุกห้องเรียงตามลำดับความเก่งทางด้าน IQ และ EQ 

 

        เขาทำท่าเงอะงันอยู่ชั่วครู่  ฉันจึงขยับเข้าไปใกล้พร้อมกับเขย่งปลายเท้าเล็กน้อยเพื่อดูสิ่งที่เขาจดลงไป  ฉันมองใบหน้าหวานละมุนของเขาก่อนจะขออนุญาตเขียนชื่อตนเองแทนเขา

 

        "พี่ชื่อคอฟฟี่  เป็นประธานชมรม" เขาแนะนำตัวเองด้วยน้ำเสียงปกติ "เอาไลน์ของพี่ไว้มั้ย"

 

        "ม-..ไม่เป็นไรค่ะ" ฉันรีบปฏิเสธทันที  เขาส่ายหัวยิ้มๆก่อนจะส่งมือมาให้ฉัน

 

        "ครีม! มาอยู่ที่นี้ได้ยังไง!" เสียงทุ้มที่คุ้นเคยทำให้ฉันรีบหันกลับไปยังต้นเสียง

 

        "พี่ลาเต้ =[]=!!?" กรี๊ดด!  พี่ลาเต้อยู่ชมรมนี้เหรอเนี่ย!

 

        "ยิ่งกว่ารู้จัก  น้องกูเอง" พี่เต้เดินเข้ามากอดคอฉันพร้อมกับฝังคางเรียวๆลงบนศีรษะของฉัน

 

        พี่ลาเต้ หรือพี่เต้  เป็นพี่ชายแท้ๆของฉันที่มีอายุมากกว่าฉันสองปี  เขาเป็นนักกีฬาทีมชาติคนหนึ่งเลย  บวกกับหน้าตาที่ค่อนข้างจะเอนเอียงไปทางเพลย์บอยยิ่งทำให้เขาเป็นจุดสนใจของผู้หญิง  ผู้หญิงตอมเขายิ่งกว่าแมลงวันเสียอีก

 

        "ยัยเปี๊ยก .. พี่เธองั้นหรอ" พี่คอฟฟี่พูดด้วยใบหน้าเรียบเฉย

 

        "หนูชื่อ ครีมสด ไม่ใช่ยัยเปี๊ยกซะหน่อย" ฉันรีบเถียง  เขาทำหน้าเหวอเล็กน้อยก่อนจะปรับสีหน้าให้ปกติ

 

        "เอาเถอะ.. ครีมมาอยู่นี้จะลงสาขาไหนละ" พี่ชายตัวดีโยกหัวฉันเล่นอย่างสนุกมือเบาๆ  นั่นสิ.. จะลงอะไรดีนะ

 

        "มันมีอะไรบ้างหรอคะ" ฉันถามด้วยน้ำเสียงใสๆ

 

        "ว่ายน้ำ  กรีฑา  เทนนิส  แบตมินตัน  บาส  บอล  วอลเลย์  ยกน้ำหนัก  เทวันโด  ซูโม่  แต่ถ้าเล่นอะไรไม่ได้เลยก็ฝ่ายบริการ  ปฐมพยาบาล" พี่คอฟฟพี่อธิบายยาวเหยียด..

 

        ที่พี่พูดมา..  หนูเล่นไม่เป็นเลยสักอย่างนอกจากว่ายน้ำค่ะ! =^=

 

        "ว่ายน้ำ..แล้วกัน" ฉันพูดเสียงเบา  แต่ไม่ทันที่พี่คอฟฟี่จะเขียนอะไรลงไปพี่ชายตัวดีของฉันก็มะเหงกลงที่หัวของฉันอย่างหมั่นไส้

 

        แต่มันเจ็บนะเว้ย!

 

        "ว่ายน้ำ?  ฝันไปเถอะยัยครีม  แกมาอยู่กับฉันอย่าหวังว่าจะได้ทำอะไรเลยเถอะ  เอาชื่อมันไปลงฝ่ายบริการเลย"

 

        "โอเค.." เดี๋ยวสิคะ!! TOT

 

       

        ไม่นานนักพี่คอฟฟี่ก็พาฉันเดินทัวร์ที่ต่างๆภายในโรงยิมใหญ่  มันใหญ่มากจริงๆ  ใหญ่ขนาดมีร้านขนมในโรงยิม!  นี่ไม่กลัวลูกบอลลอยมาแตะขอบฟ้าบ้างเหรอคะ  อยากจะถามเจ้าของร้านจริงๆ

 

        "หน้าที่ของเธอคือดูแลทุกๆคนในชมรม  น้ำ  อาหาร  รวมถึงอุปกรณ์ต่างๆในชมรม  เอาง่ายๆว่าทำทุกอย่าง แม้กระทั่งพันแผล" เขาหยุดเดินแล้วหันมาอธิบายให้ฉันฟัง

 

        "ชมรมกีฬามักมีคนโง่บาดเจ็บอยู่เกือบตลอดเวลา  เพราะฉะนั้นฝ่ายบริการ และฝ่ายปฐมพยาบาลงานจึงหนักมา"

 

        "หนูดูแลพี่ได้มั้ยคะ * v *" ไม่ใช่ฉัน... แต่เป็นเด็กผู้หญิงอีกคนที่พูดแทรกขึ้นมา

 

        "พี่ก็เป็นแขกของฝ่ายบริการอยู่บ่อยๆนี่ครับ" เขาตอบอย่างไม่ใส่ใจเท่าไหร่นัก  ระหว่างที่เขากำลังคุยกับเด็กผู้หญิงคนนั้นอยู่ฉันก็มองไปรอบๆโรงยิมอย่างสนใจ

 

โครม!!

        "พี่!!" ฉันเรียกเขาเสียงดังพร้อมกับถีบเขาออกไปจากตรงนั้น  เพราะฉันเห็นลูกบาสลูกหนึ่งลอยมาอย่างรวดเร็ว! =[]=

 

        เดี๋ยวนะ.. นี่ฉันถีบเขา!!? เวรแล้วไงไอครีมสดเอ้ย

 

        "ขอโทษครับรุ่นพี่  ไม่เป็นไรนะครับ"  เป็นเต็มๆเลยล่ะ ฮืออ T_T

 

        "ไม่เป็นไร วันหลังเล่นอะไรระวังหน่อย .. กูเจ็บ -___-*" เขาที่นอนกองอยู่กับพื้นขมวดคิ้วเข้าหากัน  รุ่นน้องพวกนั้นรีบขอโทษขอโพยรีบเก็บบอลแล้วออกไปจากที่ตรงนี้อย่างรวดเร็ว

 

        ฉันนั่งลงกับพื้นยิมตรงหน้าเขา  ฉันเห็นใบหน้าของเขามุ่ยเลยทีเดียว..  สีหน้าเคร่งขรึมเหมือนอยากฆ่าใครเลยT_T (หล่อนไง)

 

        "วันหลังเรียกดีๆ ไม่ก็ผลักออกก็พอเข้าใจมั้ย ยัยเปี๊ยก" พี่คอฟฟี่ยันตัวขึ้นจากพื้นขึ้นมานั่งก่อนจะจ้องดวงตาของฉันอย่างคาดโทษ  โกรธแหงๆเลย

 

        "ก-..ก็ถ้าหนูผลัก หนูก็โดนแทนพี่สิคะ T^T" ฉันรีบแก้ตัวพัลวัน  ก็ถ้าฉันผลักฉันก็โดนแทนน่ะสิ  แล้วไอ้ความแรงของบอลที่ลอยมาไม่ใช่โดนหัวแล้วโนนะ  หัวคงระเบิดไปเลย

 

        "โหย.. เธอนี่เห็นแก่ตัวชะมัด" เขาดุไม่จริงจังนักก่อนจะคลี่ยิ้มให้ฉันเห็น... ครั้งแรก "ขอบใจ"

 

        ตึก..ตัก  ตึก..ตัก  ตึก..ตัก

 

        ฉันพยักหน้ารับคำขอบคุณรัวๆก่อนจะพยุงเขาลุกเดิน  เขาขาแพลงเพราะฉันถีบผิดที่(?)   ฉันแบกเขามาถึงห้องพยาบาลในโรงยิม  พอฉันแบกเขาเข้ามา  เด็กสาวในห้องพยาบาลที่เรียบร้อยกลับวิ่งกรูมาโอบล้อมฉันและเขา

 

        ตลอดเวลาที่ฉันนั่งทำแผลให้เขา  ฉันได้ยินคำถามเดิมๆซ้ำไปมา  ใครทำพี่  พี่บาดเจ็บได้ยังไง  ร้อยวันพันปีไม่เคยเข้าห้องพยาบาล  กระดูกหักหรือเปล่า  ถามจริงๆเถอะเหล่าชะนีนางแค่โดนถีบลงไปกองกับพื้นขาคงไม่หักหรอก!

 

        "แล้วพี่ไปทำอีท่าไหนให้ล้มกับพื้นได้คะเนี่ย" แคนดี้  หัวหน้าฝ่ายพยาบาลพูดขึ้นพลางยิ้มหวานๆอย่างเป็นมิตร

 

        "โดนยัยเปี๊ยกนี่ถีบมา" เขาตอบพร้อมกับชี้มาที่ฉัน  ฉันเลยได้แค่ยิ้มแห้งๆส่งไปให้รังสีอำมหิตที่โอบล้อมห้องพยาบาแสนบริสุทธิ์!

 

        "เธอถีบพี่เขาลงได้ยังไงนะ" เสียงหวานหูจากแคนดี้พูดจาหาเรื่อง

 

        "อย่าไปว่าเด็กใหม่แบบนี้สิ แคนดี้  ครีมมันก็ช่วยพี่เชียวนะ หึหึ" เขาว่าอย่างไม่จริงจังเท่าไหร่นัก

 

        "ทำไมพี่คอฟฟี่พูดจากวนจังเลยคะ" ฉันลองแหย่เขาไปบ้าง  คราวนี้เขากลับหัวเราะในลำคออย่างชอบใจ

 

        "เธอรู้บ้างมั้ยว่า  ไม่มีใครเขากล้าพูดจากวนเบื้องล่างฉันเท่าเธอหรอกนะ"

 

        "หนูต้องกลัวด้วยรึเปล่าคะ" ฉันยียวนกวนประสาทเขาอีกครั้ง

 

เขายกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยก่อนจะช้อนสายตาสีกาแฟอ่อนขึ้นมามองฉันที่ทำแผลอยู่  มือเรียวใหญ่ยกขึ้นมาลูบเส้นผมของฉันอย่างสนุกมือ  แววตากลมที่จ้องมองฉันนั่นราวกับหยอกล้อกับหัวใจของฉันอยู่อย่างนั้นแหละ

 

        "มือจับอะไรมารึเปล่าคะ.. สกปรก" ฉันดุเขาพร้อมกับเอามือของเขาออกจากหัวของฉัน  "เพิ่งสระผมด้วย"

 

        "ทีพี่เธอละจับอะไรมารึเปล่าก็ไม่รู้ยังปล่อยให้เล่นได้เลย"

 

        "หาเรื่องกันนี่" ฉันตอบบ้าง  เราสองคนคุยกันราวกับไม่สนใจสายตาที่มองมาจากรอบๆตัว  ตอนนั้นเองที่ฉันสังเกตถึงสีหน้าของแคนดี้

 

        ผู้หญิงที่ทั้งสูง  ทั้งผอม  หน้าอกก็ใหญ่  หุ่นก็ดี  เรือนผมสีดำสั้นประบ่าดูทะมัดทะแมง  เรียวปากสีชมพูเข้มจากลิปสติก  ชุดนักเรียนกะลาสีของม. ปลาย คลุมทับด้วยเสื้อกราวนด์สีขาวสะอาด  พูดจาไพเราะนั่นคือ แคนดี้

 

        "ผ้าก็อดพันแผลอยู่ไหนคะ" ฉันหันไปถามแคนดี้ที่กำลังยืนจ้องฉันอยู่ข้างหลัง

 

        "ตามมาเลยค่ะ" แคนดี้ยิ้มหวานอีกครั้งพร้อมกับเดินนำไปยังห้องปลีกย่อยของห้องพยาบาล

 

        ฉันลุกเดินขึ้นตามแคนดี้เข้าไปในห้อง  เมื่อเข้าไปถึงฉันจึงปิดประตูลงตามมารยาท  เบื้องหน้าฉันคือคุณแคนดี้คนสวยยืนถือผ้าก็อดพันแผลอยู่พร้อมกับรอยยิ้มหวานๆ

 

        "นี่ค่ะ ผ้าก็อด" ฉันเดินเข้าไปหยิบผ้าก็อดอย่างระมัดระวังไม่ให้มือที่เพิ่งจับแอลกอฮอลโดนตัวเธอ  ฉันพยักหน้านิดหน่อยเป็นการขอบคุณก่อนจะหันหลังเตรียมที่จะก้าวออกจากห้องอุปกรณ์ทำแผล

 

        "เดี๋ยวเขาก็เฉดหัวทิ้ง.. ระวังตัวไว้เถอะ J"

 

        "ใครดีใครได้นะคะ" ฉันหันไปยิ้มบางๆให้อย่างเป็นมิตร

 

        "มาก่อนก็ใช่ว่าจะมีสิทธิ์เยอะกว่านะคะ คุณหมอลำแคนพูนลาบ"

 

 

คุยกับผู้เขียน

เรื่องนี้เป็นนิยายรักในรั้วโรงเรียนของหนุ่มนักกีฬาหรือคอฟฟี่ นางเอกมีบุคลิกลักษณะนิสัยที่แรด..ค่ะ บอกไว้เลยว่าไมได้เรียบร้อย เป็นนางเอกเปิ่นๆ อยากทำอะไรก็ทำตามใจฉัน  แถมยังทุ่มเทให้ความรักมากๆ เพราะฉะนั้นในบางตอนอาจจะมีคำหยาบคายหรืออะไรก็ตามบ้างเล็กๆน้อยๆนะคะ