friend or love เพื่อนหรือคนรักกันที่ฉันคิดกับเขา

"ฉันเกลียดนายที่สุดเลย!!!!!!!!!!!"หลังจากที่ฉันเดินดุ่มๆจนมาถึงชั้นบนสุดก็ตะโกนออกมาโดยที่ไม่มีใครอยู่บนนี้ซักคนเพื่อที่จะระบายอารมณ์ของฉันทำไมวันนี้มันมีแต่เรื่องแปลกๆเกิดขึ้นกันนะไม่เข้าใจเลยถ้าเป็นไปได้ถ้าทำงานนี้เสร็จจะกลับบ้านให้เร็วที่สุด แต่เดี๋ยวถ้าฉันกลับบ้านไปก็ต้องอีตาโรคจิตอีกละสิใครสนละขอแค่ว่า ฉันไม่ได้อยู่ใกล้เขาก็พอแล้ว ฉันค่อยๆเอามือปาดน้ำตาที่กำลังไหลนองอยู่ตอนนี้ให้หมด.....บนนี้วิวสวยจังมองเห็นได้ทั่วเมืองเลยแหะ ไหนๆก็ไหนๆงานเสร็จแล้วก็ไปที่นั่นซักหน่อยแล้วกันไม่ได้เจอยังจำกันได้รึเปล่านะหมอนั้นนะถ้าไม่ลองก็ไม่รู้ล่ะ
............
โห.....คิดถึงจังเลยยังกว้างเหมือนเดิมไม่มีผิด...ว่าแต่หมอนนั้นล่ะจริงด้วยช่วงนี้อยู่ในช่วงโมงชมรมบางทีอาจจะอยู่ที่นั้นก็ได้
ชมรมฟุตบอล
เหมือนเดิมไม่คิดจะพฒันาบ้างเลยแต่ก็สมเป็นหมอนั้นล่ะนะเอาล่ะเข้าไปหน่อยแล้วกัน
ครืด หืมO_oมีอย่างเดียวที่พฒันาคือประตูงั้นเหรอ หมอนี่ไหนว่าจะไม่เปลี่ยนแปลงอะไรแล้วไหงเปลี่ยนเป็นประตูอัตโนมัติล่ะ#ผิด มีคนเปิดประตูตั้งหากแล้วหมอนี่เป็นใคร....เดี๋ยวฉันว่าฉันจำได้ล่ะ
"หือ?....นารุโกะนี่เธองั้นเหรอกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย"
"พึ่งกลับมาถึงเมื่อวานน่ะ นายเป็นไงบ้างเอ็นโด"ไม่อยากเชื่อว่าหมอนี่จะสูงกว่าฉันตั้งเยอะแล้วทั้งๆที่เมื่อก่อนยังตัวเตี้ยกว่าฉันแล้วก็อีกอย่างหมอนี่ก็หล่อสุดๆ เอ้ยไม่ใช่สิ นี่ฉันมาแค่มาหาเพื่อนนะเนี่ย
"โคชครับมีอะไรงั้นเหรอครับ"โอ๊ะหมอนี่ได้เป็นโคชอีกต่างหาก หือ เด็กรุ่นใหม่นี่ก็คงจะไม่แพ้ไปกว่ารุ่นพวกฉันหรอกมั้งเนี่ย
"นี่มันคุณ"
"ชู้ว...เงียบไว้น่ะดีกว่านะพี่ไม่อยากให้คนอื่นรู้ว่าพี่มาที่นี่^^"ฉันบอกให้คนที่อยู่ข้างๆเพื่อนฉันเงียบปากก็แหงล่ะถ้าคนในโรงเรียนนี้รู้ก็ต้องเจออะไรใหม่ๆเช่น ขอลายเซ็นไม่ก็ขอถ่ายรูปคู่ซึ่งเป็นอะไรที่ฉันค่อนข้างเกลียดเด็กหนุ่มยืนอึ้งอย่างเดียวที่เห็นฉัน
"นี่..เอ็นโด....คนอื่นหายไปไหนงั้นเหรอ"
"ตั้งแต่แข่งตอนนั้นเสร็จ ก็แยกย้าย ที่ฉันเจอก็แค่คิโดคนเดียว"
"อ๋อ แล้วหมอนั้นสบาดีมั้ย"
"ก็เหมือนๆเดิมนั้นแหละ"โคชรู้จักกับคุณนารุโกะด้วยงั้นเหรอทำไมไม่เคยบอกล่ะแล้วคุณนารุโกะมาทำอะไรที่นี่?
"เอ็นโดไปเล่นกันหน่อยมั้ย"เล่น?
"เอาสิ อยากรู้เหมือนกันว่ายังเหมือนเดิมอยู่รึเปล่า"เหมือนเดิม?หมายความว่ายังไง?แล้วเล่นนี่เล่นอะไร เอ้ย!!!!!!!!!คุณนารุโกะเล่นฟุตบอลงั้นเหรอเนี่ย
"เอาเลยนะ"
"จะมาไม้ไหนก็เชิญ"
"หึ..."ถึงฉันจะไปเป็นไปเดิลแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะหยุดเล่นฟุตบอลนี่นาฉันรู้ว่าฉันเป็นผู้หยิงแต่ฉันก็ชอบกีฬาประเภทนี้ที่สุด
คริสตัลมีเจอร์
"!!!!"
"!!!!"
นั้นมัน...สุดยอดไม่อยากเชื่อว่าคุณนารุโกะจะเล่นเป็นเหมือนกันนะเนี่ย ถ้าทุกคนมาเห็นหล่ะ เอ้ย มากันตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย
"อีกแล้วงั้นเหรอ...ทำไมฉันไม่เคยรับลูกเธอได้เลยนะ"
"จะไปรู้มั้ย ว่าแต่เด็กพวกนั้นน่ะนายจะไม่ให้พวกเขาฝึกหน่อยงั้นเหรอ?"
เอ้ย คุณนารุโกะรู้ตัวด้วยเหรอว่าพวกฉันอยู่ตรงนี้ ความลับแตกแต่ท่านั้นมันเป็นท่าในตำนานนของอินะซึมิ อีเลฟเว่นเลยนะน่ะ หรือว่าคุณนารุโกะจะเป็นหนึ่งในตำนานอีนะซึมะอีเลฟเว่นอย่างงั้นเหรอ
"อ้าวพวกนาย มาดูอย่างงั้นเหรอออกมาสิเพื่อนฉันไม่กัดพวกนายหรอก"ไม่กัดแน่แต่ถ้าเป็นแดกคิวล่าจะกัดแน่นอนโดยเฉพาะเอ็นโดตัวแสบบ้างั้นเหรอคนเราจะไเป็นแดกคิวล่าได้ไงกันล่ะ ฉันเนี่ยก็คิดอะไรแปลกๆเหมือนกันนะเนี่ย พอเลยเลิกคิดเรื่องไร้สาระพวกนั้นเลย
"โคชบอกผมหน่อยสิครับ ว่าคุณนารุโกะเป็นหนึ่งในตำนานเหมือนโคชรึเปล่าครับ"เด็กรุ่นนี้นี่คงจะขี้สงสัยน่าดูแต่นั้นมัน
"ฉันไม่เคยบอกพวกนายงั้นเหรอ ใช่แล้วล่ะนารุโกะเป็นหนึ่งในตำนานเหมือนกับฉัน"อย่าบอกนะว่าหมอนี่มันเล่าตอนที่พวกฉันเล่นฟุตบอลแต่ใครจะไปรู้ล่ะว่าหมอนี่เล่าอะไรให้เด็กพวกนี้ฟังบ้าง
"จริงสิ ซาสึเกะล่ะ หมอนั้นไม่มาด้วยงั้นเหรอ"
"เอ็นโดอย่าพูดถึงหมอนั้นเด็ดขาด"
"ทำ..."
เฮือก!!!!สายตาแบบนั้นเจ้าซาสึเกะไปทำอะไรให้นารุโกะโกรธมาอีกล่ะสิเนี่ยแต่หมอนั้นก็ไปเป็นไอเดิลเหมือนนารุโกะถ้าจะยุ่งยากน่าดูเลยนะ แต่มันไม่ใช่สายตาที่ผมรู้จักมันเป็นสายตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง ก็แหงล่ะสองคนนี้ก็ชอบทะเลาะกันบ่อยแต่บางครั้งก็เข้ากันได้ซาสึเกะชอบกวนประสาทนารุโกะบ่อยๆแต่ถ้าให้ดูจากถ้าทางของเพื่อนผม ผมว่าคงไม่ช่แค่โกรธแต่เกลียดเท่าที่จะเกลียดได้
...................
ในที่สุดก็ถึงบ้านซักที...เหนื่อยชะมัดไม่ได้เล่นตั้งนานแต่ก็ยังพอเล่นคล่องเด็กพวกนั้นต้อทำได้แน่ ต้องสานฝันของพวกฉันต่อได้แน่ๆ
ก๊อกๆๆๆ
ใครมาเคาะประตูกันนะหรือว่าจะเป็นพี่
แอ๊ด
นี่ล้อเล่นกันช้มั้ยเนี่ย ได้ยินเสียงเคาะประตูแต่ไม่มีคนอยู่เนี่ยนะหมายความว่ายังไงผีหลอกกันกลางวันแทรกๆงั้นเหรอไม่เข้าใจเลยจริงๆ ชิ ฉันปิดประตูแล้วเดินไปที่เตียงของตัวเองแล้วล้มนอนลงฉันค่อยๆเอาแขนขึ้นมาปิดหน้าตัวเองข้างหนึ่งเพื่อจะให้ลืมเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่สตูดิโอไปให้ได้แต่นี้ฉันพูดได้คำเดียวว่าฉันเกลียดเขาที่สุดเท่าที่ฉันจะเกลียดได้แม้แต่ชื่อของเขาฉันยังไม่อยากได้ยินซักนิดเดียว ทำไมรู้สึกเหมือนมีคนจ้องหน้าฉันอยู่เลยนะ ฉันค่อยๆเอาแขนลงภาพที่ฉันเห็นตรงหน้าทำให้ฉันสะดุ้ง
"โย...ฮันนายมาตอนไหนงั้นเหรอ"
"แล้วอยากรู้มั้ยว่าใครเป็นคนเคาะประตูฉันเองแหละ"หลังจากเขาพูดจบเขาค่อยๆรววบตัวฉันแล้วประกบริมฝีปากลงฉันคิดว่านี่คงเป็นแค่ความฝันจริงๆแต่กลับไม่ใช้...เพราะตอนนี้เขาอยู่กับฉัน เอ้ยไม่ใช่นี่คงเป็นแค่ความฝันเท่านั้นไม่มีทางที่จะเป็นไปได้ต้องเป็นแค่ความฝันแน่ๆเขาค่อยๆถอนริมฝีปากออกที่ฉันรู้สึกได้อีกสองอย่างคือ หนึ่ง...หน้าของฉันเริ่มขึ้นสีและร้อนขึ้นเรื่อยๆและขึ้นสีอย่างรวดเร็วที่เขามองหน้าฉัน สองหัวใจเต้นรัวจนไม่เป็นจังหวะเหมือนกับว่ามันกำลังจะหลุดออกมา
"นารุโกะ.....แกมาทำอะไรที่นี่"
"มาคุยธุระด้วยนิดหน่อยนะครับคุณเพน ผมกะว่าผมจะกลับแล้ว ไปนะนารุโกะ"พูดจบโยฮันก็เดินออกไปข้างนกถ้าถามถึงพี่เพนตอนนี้เขากำลังจ้องหน้าฉันอยู่เขาๆค่อยๆปิดประตู
"แกทำอะไรนารุโกะ"
"ป่าวทำ"
"ไม่พูดมาตรงๆเลยล่ะ ฉันก็รู้นิสัยแกดีซะด้วยว่าไงโยฮัน?"
"ฉันจุ๊บนารุโกะ"
"นี่แก..."
"แล้วนายจะหึงจะหวงทำไมไหนนายบอกว่านารุโกะไม่ใช่น้องนาย"
"ใช่แต่แกควรจำไว้อย่างนึง.....อย่ามายุ่งกับน้องฉัน...ไม่งั้นเจอดีกันแน่"
เฮือก
ปัง
หนีได้ก็หนีไปแต่จำใส่หัวของแกไว้อย่างนึงว่าแกอย่าได้มาตีสนิทกับนารุโกะเด็ดขาด....เพราะไม่อย่างงั้นฉันเล่นงานแกแน่โยฮัน
                            .................................................................