friend or love เพื่อนหรือคนรักกันที่ฉันคิดกับเขา

"จะไปรู้มั้ย...ร่างมันขยับไปเอง...."

"..."

"ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม ถึงช่วยนาย หรือเป็นเพราะนายเหมือนกับ..."

"เหมือนกับ?"

"ไม่มีอะไรหรอก"หลังจากที่สามคนนั้นออกไป...เขาก็ถามมาว่าทำไมถึง่ชวยเขาเพราะตัวฉันเองก็ยังไม่รู้เหตุผลของตัวฉันเองด้วยซ้ำและเป็นเพราะเขาคล้ายคลึงกับเด็กคนนั้นมากถ้าเกิดเขาเป็นเด็กคนนั้นจริงๆล่ะ คงไม่หรอก....ฉันเลยปฏิเสธว่าไม่มีอะไรได้แค่เท่านี้เขาเริ่มขมวดคิ้วเหมือนกับว่าไม่เชื่อคำพูดของฉันแต่นั้นก็เป็นความเชื่อของเขานี่....จะเชื่อไม่เชื่อก็ขึ้นอยู่กับตัวเขาฉันได้แต่คิดอย่างงั้นเพียงอย่างเดียว

"ทำไมต้องทำถึงขนาดนี้?"
"เพราะเราเป็นเพื่อนกัน"เพื่อนอย่างงั้นเหรอ?  หึ....ก็มันเป็นอย่างงั้นจริงๆนี่...ช่วงตอนที่ฉันยังเรียนแล้วไปเข้าด้านมืดหรือไม่ว่าจจะไปที่ไหน...ก็เจอแต่เขาเห็นซากุระว่าถ้าเป็นยังนี้คงต้องเป็นโชคชะตาที่ฟ้าดินกำหนดมาให้แต่ยังไงฉันก็ไม่เชื่อ จะให้พูดก็เชื่อแค่20%เท่านั้นแหละเพราะเรื่องนี้อาจจะไม่เป็นจริงมันอาจเป็นแค่เรื่องบังเอิญก็ได้นี่นา...

................

"จริงสิไหนๆพ่อก็เคลียคดีเรื่องนี้ได้แล้ว คิดว่าไงถ้าเราทั้งหมดจะไปฮาวาย"

"แต่ว่าหนูว่ามันแพงเกินนะค่ะพ่อไปแวนี้อย่างเกาหลีก็ได้นี่"

"ไม่เอาหรอกโอกาสแบบนี้ไม่มีมาบ่อยหรอกนะ"เฮ้อ...ทำไมถึงได้ดื้อเหมือนเด็กขนาดนี้นะจริงๆก็อยากไปอยู่หรอกแต่ว่าค่าตั๋วมันแพงเลยคิดว่าน่าจะไปแถวนี้ยังจะดีกว่าด้วยซ้ำไปแต่พ่อฉันน่ะสิดันเป็นคนหัวดื้อขนาดนี้ขนาดฉันกับนารุโตะยังเถียงไม่ขึ้นเลยแล้วแบบนี้จะเอายังไงต่อไปดีล่ะเนี่ย...

"นารุโกะ ยอมๆไปดีกว่านะก็รู้นี่ว่าพ่อเป็นคนแบบไหน"

"เฮ้อ...งั้นก็ช่วยไม่ได้นะแต่ขอให้ออกจากโรงพยาบาลให้ได้ก่อนแล้วกัน"

"เป็นอันตกลงนะ...เราจะไปกันทั้งหมดเจ็ดคนนะ"

โอ๊ะ เจ็ดเลยเหรอหรืออาจจะมากกว่านั้นก็ได้เพราะเวลาพ่อบอกจำนวนอย่างเช่น3คนดันเพิ่มมาเป็น4ครั้งนี้ฉันว่าน่าจะเพิ่มมาเป็น 9 คนแหงๆถ้าตามทฤษดีที่ฉันคิดอยู่ตอนนี้นะ

"เดี๋ยวสิพ่อ ทำไมไปกันเยอะขนาดนี้ล่ะ แล้วจะเดินทางไปยังไงครับ พ่อหัดคิดก่อนพูดบ้างได้มั้ย"

"ตั๋วฟรีน่ะจริงสิแถมอีกสองใบนี่งั้นก็ไปกัน9คนนะ"เป็นตามที่ฉันคิดไว้พ่อมักจะหาข้ออ้างแต่เรื่องตั๋วอาจจะจริง...แต่ไอ้แถมสองนี่ไม่เชื่อเด็ดขาดเลยรู้เลยว่าเป็นข้ออ้างชัดๆเพราะพ่อชอบหาข้ออ้างคล้ายๆกันมาตลอดหรือไม่ก็เหตุผลที่ค่อนข้างไร้สาระเอามากๆจนฉันไม่เชื่อ....เฮ้อ

..................

"ยาฮู้"โอเคให้มันได้อย่างนี้ซิ...หลังจากที่ฉันออกจากโรงพยาบาลพ่อก็รีบออกเดินทางและพอฉันกับทุกคนขึ้นไปเก็บกระเป๋าแล้วก็ลงมาข้างล่างแล้วจู่ๆพ่อฉันเกิดเหมือนจะเป็นบ้าอะไรขึ้นมารีบโดดลงไปในทะเลก่อนใครเลย ทำตัวเป็นเด็กไปได้แล้วก็ทำตัวอย่างกับว่าไม่เคยมาเที่ยวทะเลอย่างงั้นแหละ

"ไม่ลงไปหน่อยเหรอ"

"ไม่ล่ะ ฉันไม่อยากลงอีกอย่างแดดก็ร้อนพอแล้ว แล้วทำไมเธอไม่ไปเล่นบ้างล่ะซากุระ"

"ฉันเองก็กลัวผิดฉันคล้ำเหมือนกัน..."ขอยอมรับว่าบางทีซากุระกับฉันก็คิดอะไรตรงกันเสมอแค่บางครั้งนะซากุระค่อยๆนั่งข้างฉันแล้วหันไปมองนารุโตะที่กำลังเล่นน้ำส่วนที่เหลือเหรอ...อยู่ในโรงแรมสงสัยคงไม่อยากจะเล่นน้ำล่ะมั้งเจ้าชิกะมารุ....คงจะบอกว่าน่ารำคาญอีกแน่ๆส่วนฮินาตะเหรอเห็นว่าคลื่นไส้นิดหน่อยเลยขอพักผ่อนที่เหลือก็ลงเล่นน้ำกันหมดยกเว้นฉันกับซากุระเท่านั้น

"นารุโกะ...ฉันมีของจะให้เธอน่ะ"

"อะไรเหรอ?"

"หลับตาสิ"ฉันงงกับคำพูดของซากุระ ฉันค่อยๆหลับตาลงฉันรู้สึกได้ว่าเหมือนซกุระกำลังใส่อะไรให้ฉันแต่ถ้าเป็นอย่างงั้นจริงฉันก็ใส่เองได้

"ลืมตาได้แล้วล่ะ"ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นแล้วมองไปข้างล่างฉันเบิกตากว้างแล้วรีบหยิบมันขึ้นมาไว้ในมือ

"ซากุระ....นี่..."

"ก็สร้อยเธอไง ฉันเห็นมันขาดฉันเลยเอามาซ่อมให้น่ะ กว่าจะซ่อมได้เจ็บแทบตาย"

"งั้นแปลว่าแผลทีมือเธอต้นเหตุมาจาก...สร้อยของฉันงั้นเหรอ?"

"อื่อ..."ซากุระค่อยๆส่งยิ้มหวานมาให้ฉัน ตอนแรกฉันเองก็ไม่คิดว่าจะมีคนซ่อมมันได้และไม่มีใครคิดที่จะใส่ใจซักนิดแต่ซากุระกับซ่อมมันให้เหมือนใหม่กว่าเดิม

"เธอไม่น่าลำบากถึงขนาดนี้เลยก้ได้นี่ซากุระ..."

"ก็ฉันอยากช่วยเธอนี่..."

"หึ....ขอบใจนะซากุระฉันก็มีอะไรให้เธอเหมือนกัน"

"อะไร....นารุโกะ"

"ฉันอุตส่าห์ไปหามาซื้อมาให้เห็นหัวมัน....ฉันเลยซื้อมาให้แต่ฉันว่ามันเข้ากับเธอมากเลยนะ"

"ขอบใจนะ เธอไม่รู้หรอกว่ามันสำคัญกับฉันมากแค่ไหนริบบิ้นเนี่ยฉันจะเก็บไว้เป็นอย่างดีเลย"

"ฉันก็จะเก็บสร้อยนี่ไว้เป็นอย่างดีเลย"ฉันกับซากุระมองหน้ากันแล้วค่อยๆส่งยิ้มให้กันการที่มีเพื่อนนี่มันก็ดีเหมือนกันนะ เมื่อก่อนฉันเคยคิดว่าการมีเพื่อนมันไร้สาระแต่พอมาเจอพวกเขาเลยทำให้ฉันเข้าใจว่ามันไม่ไร้สาระกว่าที่ฉันคิดเอาไว้เพราะพวกเขาทำให้อคติของฉันเริ่มหายไปเรื่อยโดยเฉพาะซากุระที่ทำให้ฉันรู้ความหมายของการเป็นเพื่อนว่าต้องทำยังไงหรือเป็นเพื่อนที่ดียังไง

.....................

"ดึกป่านนี้ทำไมเธอยังไม่นอนอีกล่ะ"

"ฉันนอนไม่หลับน่ะ นายล่ะซาสึเกะ?มาทำอะไรที่นี่ตอนนี้?"

"มาเดินเล่น....นั่งด้วยได้มั้ย"

"ได้สิ...สวยจังนะที่นี่ตอนกลางคืนน่ะ"

"อื่อ....นารุโกะมีเรื่องที่ฉันอยากจะบอกเธอ"

"อะไรงั้นเหรอ"

"ฉัน...."รู้ล่ะว่าหมอนี่จะพูดอะไรคงไม่กล้าจะพูดล่ะสิหน้าแดงซะขนาดนี้

"ฉันก็ชอบนายนะซาสึเกะ"

"รู้ได้ไงว่าฉันจะบอกอะไรเธอน่ะ"

"ดูจากสีหน้านายก็รู้แล้วนายยังจับมือฉันอีกแล้วนายก็อยู่ใกล้ฉันซะขนาดนี้ไม่มีทางที่ฉันจะไม่รู้"

"หึ"เขาค่อยๆกระตุกยิ้มออกมาแล้วค่อยๆใช้มือมาลูบแก้มฉันเบาๆแล้วทำการประกบริมฝีปากฉันเป็นครั้งที่สามที่ฉันโดนเขาจูบไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกแบบนี้กันนะความรู้สึกที่เรียกไม่ถูกซักนิดเขาค่อยๆถอนริมฝีปากออกมา

"เป็นอะไร"

"เปล่า....ฉันว่าเรากลับกันเถอะ"

"อื่อ"นารุโกะจับมือกับซาสึเกะแปลว่าถ้าเข้าห้องไปต้องถามให้รู้เรื่องให้ได้เลย

......................