friend or love เพื่อนหรือคนรักกันที่ฉันคิดกับเขา

"นารุโตะ เจอมั้ย"

"ไม่เจอเลยครับพ่อ จะเจอก็แต่โทรศัพท์ของนารุโกะ"บ้าจริงยัยลูกคนนี้หายไปไหนกันนะ หึ ทำแก้วแตกกับสร้อยแถมยังรื้อภาพลงมาอีกแต่เดี๋ยวสิปกตินารุโกะจะไม่เคยรื้อของนี่...แถมเวลาทำอะไรแตกหรือหล่นเอาไว้ก็จะเก็บให้เรียบร้อยนี่แต่ทำไม....สร้อยขาด? 

ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด 

"ครับ บ้านอุจิซากิครับ"

[นารุโตะ....ช่วยฉันด้วย....]

"นารุโกะเธออยู่ที่ไหน"

[อยู่บ้านของผมเอง....เพราะผมจับตัวนารุโกะจังมา]

"นายเองเหรอ...นายเอาตัวลูกสาวฉันไปทำไม"

[คุณก็รู้อยู่แก่ใจนี่ครับ คุณคามิคาเสะ ว่าทำไม ถ้าคุณอยากได้ตัวลูกสาวคืน]

"ฉันรู้....ที่ไหนว่ามา"

[ที่ๆคุณยูริกะตาย แล้วเจอกันนะครับ คุณคามิคาเสะ]

ติ๊ด

นี่มันบ้าที่สุดใช้นารุโกะเป็นตัวประกันเพื่อแลกกับชีวิตของฉันอย่างงั้นเหรอแต่มันต้องมีอะไรมากกว่านั้นสิไม่งั้นคงไม่จับนารุโกะเป็นตัวประกันแน่ๆเพราะฉันรู้ดีว่าโอโรจิมารุมันไม่ได้ต้องการชีวิตของฉันแน่ๆเพราะทั้งพ่อทั้งลูกต่างก็โขกนิสัยกันออกมาจนเห็นได้ชัดถ้าในเมื่อมันเอาชีวิตของคูชินะไปแล้ว แล้วมันต้องการอะไรอีกจากนารุโกะ

"มีอะไรให้ผม ช่วยได้มั้ย คุณคามิคาเสะ"

"ซาสึเกะคุง"

...................

"รุ่นพี่ไม่มีทางที่จะฆ่าพ่อหนูได้หรอก"

"แล้วถ้าฉันฆ่าได้ล่ะ นารุโกะจังจะยอมเป็นแฟนฉันมั้ย"

"นี่เป็นวิธีที่สกปรกที่สุด หนูถึงว่าล่ะทำไมถึงไม่มีคนมารักรุ่นพี่เพราะรุ่นพี่เป็นแบบนี้ยังไงล่ะ"

พัวะ

"..."

"หึ...คอยดูแล้วกันว่าฉันจะทำอะไรพ่อเธอ"

ปัง

บ้าเอ๋ยโดนจับตัวมาได้จะต้องมีทางหนีกับแก้เชือกสิน่า แต่โดนมัดซะแน่นขนาดนี้จะทำอะไรได้เนี่ย แล้วเขาจะทำอะไรพ่อเรากันนะ.....ขออย่าให้เอาชีวิตของพ่อไปเลยเถอะฉันไม่อยากเสียใครไปอีกแล้ว....ชิ....งานนี้ได้เรื่องวุ่นแล้วไง...นั้นมันมีดนี่แต่เราจะเอาได้ยังไงถ้าแขนกับมือถูกมัดก็ต้องใช้เท้าสิ....เร็วสิ...เร็วสิ...เร็วสิ...ได้ล่ะ

ชิง

เจ็บชะมัดเอาล่ะทางเดียวที่จะให้พ่อปลอดภัยเราจะต้องพกอาวุธ....เรียบร้อย ที่เหลือก็แค่ทางออกเท่านั้นฉันหันไปมองซ้ายมองขวาแต่ไม่เจอทางออกเลยซักทางถึงจะมีประตูก็ตามแต่มันถูกล็อคไว้จากด้านนอกหน้าต่างก็ไม่มีซักบานมีแค่เตียงที่อยู่กลางห้อง โซฟาที่อยู่มุมห้องและห้องน้ำอีกหนึ่งห้อง ถ้าจะให้ฉันคิดเหมือนฉันกำลังเล่นละครอย่างงั้นแหละแต่นี่มันเป็นชีวิตจริงนะอีกอย่างห้องนี้มันก็เหมือนกับ....ห้องปิดตายยังงั้นแหละ

ปัง

เสียงประตูดังโดยที่ฉันไม่รู้ว่ามันถูกเปิดมาตอนไหนฉันหันไปมองคนข้างหลังเขากระตุกยิ้มออกมาและค่อยๆขยับแว่นแล้วเดินตรงมาหาฉัน เขาค่อยๆผลักฉันลงบนโซฟาทำให้เขาอยู่เหนือฉัน

"เอาล่ะมาเริ่มเรื่องของเรากันดีกว่านะ....นารุโกะจัง"เขาค่อยถอดแว่นออกแล้ววางไว้บนเก้าอี้ฉันถือโอกาสนี้รีบใช้หัวเข่าของฉันกระแถกไปที่หน้าท้องของเขาแล้วรีบลุกขึ้นไป

"ไม่เลวเลยนี่...สำหรับการโจมตี...แต่คราวนี้ผมไม่ยอมคุณแน่"

"แล้วใคร...ปล่อยนะไอ้บ้า"

"ด่าผมอีกเยอะๆสิ ผมจะได้มีความสุข"เขารวบแขนของฉันขึ้นขาก็เอาแต่สั่นเขาค่อยก้มหน้าลงแล้วประกบริมฝีปากไปที่ลำคอแล้วค่อยๆเกลี่ยมันลงมาเรื่อยแต่ว่า

"คุณคาบูโตะ ท่านโอโรจิมารุขอพบคุณครับ"

"คราวหลังจะเข้ามาน่ะหัดดูจังหวะด้วยว่าผัวเมียเขาทำอะไรกันอยู่"

"ขอโทษครับ"ชายร่างสูงและร่างเล็กค่อยๆเบี่ยงตัวเพื่อหลบคาบูโตะแล้วเดินตามออกไปเหลือเพียงแค่ฉันเพียงคนเดียวตอนนี้ฉันได้แค่นึกหาทางออกเพียงอย่างเดียว

..........

"มาตรงเวลานัดจังนะ  มินาโตะ นารูโตะคุง"

"เอาลูกสาวฉันคืนมา"

"เรื่องนั้นได้อยู่แล้ว พาเธอออกมา"

ติ๊ก 

"ปล่อยฉันสิ.."

ตึก

พ่อ....แบบนี้ไม่ได้การบ้า...นี่คงกะจะไม่ให้ฉันเดินเลยใช้มั้ยแต่นั้นก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะแก้มัดเชือกไม่ได้นี่ ฉันค่อยๆใช้นิ้วของฉันแก้ปมเชือกจนเชือกคลายออกมาทั้งหมดที่เหลือก็แค่ทำท่าทางให้เหมือนกับว่าถูกมัดอยู่แต่ก่อนหน้านั้นฉันต้องส่งสัญญาณให้สองคนนั้นรู้ว่าฉันไม่ได้ถูกมัดอยู่...

นั้นมัน...ยัยลูกคนนี้เก่งจริงๆ

ดูเหมือนทั้งสองคนจะเห็นว่าฉันไม่ได้ถูกมัดฉันรีบเก็บมืออย่างรวดเร็วแต่พวกเขาไม่ได้มากันสองคนเขามากันสามคน คือ พ่อฉัน นารุโตะ และซาสึเกะ แต่เหมือนว่าจะปรึกษาแผนกันมาซักอย่าง

"มีอะไรว่ามา"

"ฉันอยากได้นารุโกะจังเป็นลูกเขยนายพร้อมกับชีวิตของนาย"

"นายว่าอะไรนะ?"

"ฉันอยากได้ลูกสาวนายมาเป็นลูกเขยฉัน"

พ่อของฉันเบิกตากว้างพร้อมกับสะดุ้งแล้วค่อยๆกำมือให้แน่ที่สุด...เหมือนกับว่าเขาจะต่อยหน้าพ่อของไอ้บ้านั้น

"ฉันไม่ให้ นารุโกะน่ะไม่ชอบลูกชายนายซักนิดแล้วนายอยากจะได้ไปทำไม...เพราะว่านายน่ะมันสารเลวเหมือนบรรพบุรุษของนายไงล่ะฉันว่าล่ะทำไมคูชินะถึงไม่ชอบขี้นายก็เพราะนายเป็นคนแบบนี้ คูชินะถึงเกลียดขี้หน้านาย และนายก็ยังฆ่าคูชินะอีก คิดเหรอว่าฉันจะให้อภัยนายเมื่อ23ปีก่อนนายก็เกือบฆ่าลูกสาวฉันแล้วด้วยซ้ำถ้ายูริกะไม่ช่วยไว้ป่านนี้นารุโกะตายไปนานแล้ว"

"เหอะ ถ้านายไม่ยกลูกสาวนายให้ลูกชายฉัน ลูกสาวนายจะเป็นยังไงก็ไม่รู้นะ"

เขาหันหลังมาแล้วจับฉันลุกขึ้นยืนพร้อมกับเอาปืนของเขาจี้หัวของฉันรีบหยิบปืนออกมาแต่ว่าเขาไม่ทันสังเกตุว่าในมือของฉันมีปืนพ่อของฉันที่เห็นเขาทำกับฉันแบบนี้รีบกัดฟันตัวเองและคงจะหาวิธีช่วยฉัน

"ถ้านายขยับแม้แต่..."

"แล้วถ้าแกจับฉันนานกว่านี้ฉันนี่แหละจะเป็นคนฆ่านายเพราะนายเป็นคนฆ่าแม่ฉันทั้งสองคนยังไม่พอนายคิดจะฆ่าฉันอีก ถ้าอย่างงั้นฉันจะฆ่าคนที่แกรักบ้าง แกจะได้รู้สึกว่าการที่สูญเสียคนที่รักมากที่สุดเป็นยังไง เอามั้ย โอโรจิมารุ"

เฮือก!!ฉันเหล่ตาไปมองเขาหน้าของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวคนที่อยู่ตรงหน้าถือกับอึ้ง..ที่ฉันพูดอย่างนี้ออกมา

"ได้ งั้นฉันจะกำจัดลูกสาวนายซะ"เขาชักปืนออกมาแล้วเตรียมตัวยิงแต่ว่าในตอนนั้นเอง

ปัง/ปัง/ปัง เสียงปืนดังพร้อมกันทั้งสามกระบอกูกเลงไปที่แขนซ้ายของโอโรจิมารุที่กำลังถือปืนหลังจากที่ฉันถูกปล่อยฉันรีบชักปืนแล้วยิงไปที่แขนขวาของเขา

"แขนฉัน...พวกแก"

"พ่อครับ"

"อย่าแม้แต่จะคิดถ้าแกเข้ามาช่วยพ่อแกล่ะก็รุ่นพี่เข้ามารุ่นพี่จะได้ตายไปพร้อมกับพ่อรุ่นพี่ เอามั้ย?"ฉันพูดแล้วพร้อมจ้องหน้าไปที่คนข้างหลังเขาตัดสินใจที่จะยิงปืนส่ฉันแต่ยังไม่ทันที่เขาจะยิง

ปัง...

"ถ้าแกทำร้ายเพื่อนฉันมีหวังแขนท้งสองข้างของแกจะไม่ได้ขยับอีก"

"หึ"ฉันพูดออกมาเบาๆก่อนจะค่อยกระตุกยิ้มออกมาพร้อมกับใช้ยิ้มที่กวนประสาทแล้วค่อยๆถอยหลังไปอยู่ข้างพ่อของฉัน

"ไปเรียนมาจากไหน?"

"จากต่างประเทศ"

"ก็ไม่เลวเหมือนกันนี่เธอน่ะ"

"เหอะ คิดว่าฉันไปต่างประเทศไร้ประโยชน์รึไง"

"หึ" 

"เอาล่ะจะเอาไงต่อถ้าพวกแกที่อยู่ตรงนี้หรือลูกน้องของแกทั้งหมดขยับตัวอาจตายหมดโดยไม่รู้ตัวนะ"หึ....เวลาพ่อของฉันเอาจริงเนี่ยก็ดีเหมือนกันนะโหดได้ใจ ไม่ใช้แล้ว สายตาของพ่อฉันเต็มไปด้วยความเคียดแค้น อีกฝ่ายยินนิ่งเงียบแล้วกลืนน้ำลายลงคอฉันค่อยกระตุกยิ้มอีกครั้ง อีกฝ่ายเมื่อเห็นอย่างงั้นก็รีบถอยกลับไปหลังจากที่ถอยกันหมดฝ่ายฉันค่อยๆวางมือปืนลง

"เป็นอะไรมั้ย นารุโกะ"

"ไม่ค่ะพ่อ แค่ถึงตาแว่นนั้น...หนูว่าหนูไม่พูดดีกว่า"

"ถ้าอย่างงั้นก็ตามใจ"พวกฉันค่อยๆหันหลังไปโดยที่ไ่ระวังอะไร

"ฉันไม่ยอมแน่"

ปัง เสียงปืนดังขึ้นอีกครั้งถูกเลงไปที่เพื่อนของฉันและพ่อของฉัน พ่อของฉันปลอดภัยแต่ว่าเพื่อนฉันกำลังจะเกิดภัยกับตัวเองโดยไม่รู้ตัว

"ซาสึเกะระวัง!!!!...."

ตึก 

"!!!!น...นารุโกะ!!!!"เสียงของทั้งสามคนดังพร้อมกันกระสุนถูกยิงไปที่หลังของฉันอย่างแรงเลือดค่อยๆไหลออกมาจากปากของฉันไม่รู้ทำไมจู่ๆฉันถึงช่วยเขาขึ้นมาหลังจากที่ฉันคิดอะไรไม่นานเลือดก็ค่อยๆไหลออกมาเรื่อยๆจากปากของฉัน

"ไม่เป็นไรนะ"

ภาพตรงหน้าของฉันเริ่มมัวขึ้นมาทันทีเหมือนกับว่ามีบางอย่างดำให้มันฝ้า

ตุบ

รถตำรวจนี่

"คนเจ็บนี่เรียกรถพยาบาลมาสิ"

"ครับ จ่า"

นารุโกะลูกอย่าพึ่งอะไรนะลูกต้องปลอดภัยนะ....

.................

ห้องICU

"ไม่ใช่ความผิดของซาสึเกะคุงหรอกซาสึเกะคุงแค่ไม่รู้ตัวนารุโกะเลยช่วยไว้อย่าคิดมากเลย"

"คุณนั้นแหละครับอย่าพึ่งคิดมาก ลูกสาวของคุณจะต้องปลอดภัยแน่ ผมเชื่อว่ามันต้องเป็นอย่างงั้น"

"ขอบคุณนะ ซาสึเกะคุง"ดีจังนะ...พ่อไม่ถือผิดเจ้าซาสึเกะอะไรถ้าผมไม่ช่วยพ่อไว้พ่อของผมคงต้องตายแน่ๆแต่ว่า....นารุโกะยังไงเธอก็ต้องปลอดภัยออกมาให้ได้นะ....ยัยน้องบ๋อง.....ผมนั่งก้มหน้าอย่างเดียวและหวังได้แต่ว่าขอให้น้องสาวของผมไม่เป็นอะไรมากและออกมาอย่างปลอดภัยเสียงวิ่งดังขึ้นมาแล้วมุ่งตรงมาทางผม...คนค่อยๆชะงักไปมองเจออยู่สามคนคือเพน โยฮัน และซากุระจัง ซากุระวิ่งเข้ามาจับมือผมพร้อมกับพูดขึ้นว่า

"นารุโกะล่ะ"

"ในห้องICUน่ะซากุระจัง"ผมตอบแฟนของผมไปหลังจากที่ทำหน้าตาตกใจพอได้ยินคำพูดของผมก็สีหน้าเบาลง ไม่อยากเชื่อว่าเขาจะมาได้ปกติเพนจะคิดกับโคนันเอามากๆแต่คงจะเป็นเพราะเรื่องที่ได้ยินเลยอยากมาเยี่ยมไฟหน้าห้องICUดับลงไปแล้วเข็นคนไข้ออกมาพร้อมกับหมอพ่อของผมรีบเดินตรงไปที่หมอแล้วพูดกันหลังจากที่หมอตอบพ่อของผมทำหน้าตาโล่งใจตัวผมกับทุกคนที่อยู่ที่นี่ก็ดีใจที่นารุโกะไม่เป็นอะไร

"หมอบอกว่าไงบ้างครับพ่อ"

"หมอบอกว่าอีกไม่นานนารุโกะก็คงฟื้นดีที่กระสุนไม่เข้าไปถึงกระดูกสันหลังนับว่าเป็นบุญของนารุโกะแล้วล่ะ"

"นั้นสินะครับ"

.....................

งึมๆ นี่ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย โรงพยาบาล?ฉันรู้สึกหนักแขนของฉันฉันหันไปมองปรากฏว่าคนมีเพื่อสาวของฉันนอนอยู่ข้างๆฉันอยู่

"ซา..กุ...ระ..."

"อืม...นารุโกะตื่นแล้วเหรอ"เพื่อสาวของฉันค่อยๆงยหน้าขึ้นมามองหน้าฉันแล้วค่อยๆขยี้ตาเบาๆก่อนที่จะลูบผมตัวเองให้เข้าทรง

"ฉันหลับไปนานมากมั้ย"

"ก็2วันได้น่ะ"ไม่อยากเชื่อถ้าฉันโดนหนักกว่านี้จะหลับไปกี่วันกันนะเพื่อนสาวค่อยๆลุกขึ้นมากอดฉันไหล่ของฉันเปียกทำให้ฉันรู้ว่าเพื่อนของฉันกำลัง....ร้องไห้อยู่

"นารุโกะฉันเป็นห่วงเธอมากเลยรู้มั้ย"

"ขอโทษนะ..."ฉันตอบรับอ้อมกอดของซากุระแล้วค่ยลูบหัวตอนนี้ที่ฉันรู้สึกคือเหมือนกับว่าซากุระเป็นพี่สาวของฉันยังไงอย่างงั้น

ครืด

เสียงประตูดังขึ้นปรากฏร่างของชายทั้งสามเข้ามาหาฉันซากุระค่อยๆปาดน้ำตาแล้วนั่งลงไปที่เดิมที่ๆซากุระเฝ้าฉัน

"เป็นไงบ้าง นารุโกะ"

"ยังเจ็บอยู่เลย พ่อล่ะ"

"วันนี้พ่อไปทำธุรน่ะเห็นว่าไปเคลียเรื่องของโอโรจิมารุ"

"แปลว่าพ่อเป็นตำรวจ?"

"อื่อ"ถึงว่าล่ะทำไมถึงเลงปืนแม่นชะมัดเลยอีกอย่างยศคงจะสูงมากๆเลย

"ฉันขอคุยกับเธอตามลำพังได้มั้ย"

ซากุระลุกขึ้นยืนพร้อมกับเดินไปพร้อมกับนารุโตะและโยฮัน

                         ..............................................................