friend or love เพื่อนหรือคนรักกันที่ฉันคิดกับเขา

สองเดือนผ่านไป
"เวลาเนี่ยผ่านไปเร็วเหมือนกันนะว่ามั้ยนารุโกะ"
"นั้นสินะ"ข่าวของฉันเริ่มถูกลืมลงไปฉันก็คงยังไม่เจอพ่อกับพี่หรืออาจะเป็นเพราะพวกเขายังไม่รู้เรื่องข่าวเรื่องนี้ดังไปเดือนกว่าๆฉันกลับไปทำงานตามปกติไม่มีใครพูดถึงเรื่องนี้ ซากุระที่เป็นผู้จัดการของฉันคนใหม่ก็ทำงานดีใช้ได้แต่ติดปัญหาคือ ชอบทะเลาะกับอิโนะตลอดเวลาจนฉันปวดหัวไปหมด
"จริงสิ ซากุระ ได้ข่าวเรื่องนั้นบ้างมั้ย"
"ข่าวอะไของเธออิโนะ"
"ก็ข่าวที่ว่าจะมีการเดินแบบไง"
"อ๋อเรื่องนั้นน่ะเหรอได้ข่าวตั้งนานแล้วเห็นว่ามีหัวข้อในชุดเจ้าสาวด้วยนะ และอีกอย่างนะการแข่งก็จะเริ่มพรุ่งนี้แล้วด้วยเห็นว่าจะให้โยฮันคุงกับซาสึเกะเป็นเจ้าบ่าว"เจ้าบ่าวอย่างงั้นเหรอ......เอ้ย....นี่ฉันคิดอะไรของฉันเนี่ยฉันค่อยๆสลัดหัวไปมา
"ใช่ๆแล้วเห็นว่าพี่คิราริกับคุณฟุบุคิก็ลงด้วยนะ...ส่วนเจ้าบ่าวฝ่ายนั้นรู้สึกจะเป็นพี่ฮิโรโตะกับพี่เซจิด้วยนะ"จริงสิเวลาแบบนี้ต้องดีใจสิอุตส่าห์จะได้เจอพี่คิราริดับคุณฟุบุคิอีกครั้งแล้วนะดีใจเข้าไว้ซิแล้วไหนจะเรื่อง.....โอ๊ยเลิกคิดๆถึงเวลาแล้วค่อยคิด
"นารุโกะเป็นอะไร"
"เปล่า....ฉันขอตัวไปห้องน้ำก่อนนะ" นารุโกะเป็นอะไรไปนะ? จริงด้วยเผลอไปพูดเรื่องเจ้าบ่าวไปได้ฉันนี่แย่ที่สุดเลยถึงว่าล่ะทำไมนารุโกะถึงถ้าทางแปลกๆไป เฮ้อ...ทั้งๆที่ฉันรู้อยู่แล้วว่านารุโกะรู้สึกยังไงกับโยฮันคุงและก็ซาสึเกะคุง....นารุโกะเคยคิดกับซาสึเกะคุงแบบนั้นด้วยงั้นเหรอ?
ปัง
บ้าเอ๋ยของแบบนี้มาพูดกันต่อหน้าก็ไม่มีสมาธิกันพอดีน่ะสิใจเย็นๆไว้นะ ใจเย็นๆเข้าไว้ ฉันค่อยๆสูดหายใจเข้าไปลึกๆแล้วปล่อยออกมาไม่รู้จู่ๆทำไมฉันถึงได้ใจเต้นแรงขนาดนี้ทั้งๆที่คิดกับสองคนนั้นเป็นแค่เพื่อนเท่านั้นจริงสิแล้วใครอีกคนนึงล่ะทีจะลงแข่งด้วยไว้ถามซากุระทีหลังก็ได้นี่นาหรือไม่ก็ถามอิโนะก็ได้อย่างนี้ค่อยยังชั่วขึ้นหน่อยแต่ว่าพรุ่งนี้แล้วนะ....สู้ตายอย่างเดียวสิ ต้องทำให้ได้ ถึงจะมีพี่คิราริกับพี่ฟุบุคิก็เถอะแต่ยังไงนี่ก็เป็นการแข่งนะ ต้องทำให้เต็มที่...
..........................
หลังจากที่ซ้อมการเดินแบบเสร็จ...ฉันก็รีบกลับบ้านทันทีโดยไม่สนคำพูดใครทั้งนั้น
ปัง
"นารุโกะ มานี่สิ คือว่า "หลังจากที่ฉันเข้าบ้านไป...พี่เพนก็กวักมือเรียกฉันให้เข้าไปในห้องครัวพี่เพนพูดอ้ำๆอึงๆฉันเริ่มเข้าใจว่าพี่เขาหมายความว่ายังไง
"อย่างงั้นเหรอ..."
"รู้ด้วยเหรอ?"
"สังเกตุได้จากท่าทางของพี่นั้นแหละ"ฉันพูดแล้วเดินเข้าไปในครัว...พี่เพนเดินตามหลังฉันมาฉันหยุดเดินหลังจากที่เห็นผู้ชายสองคนนั่งอยู่ที่โต๊ะกินข้าว คนหนึ่งผมสีทองนัยน์ตาสีฟ้ารูปร่างสูงโปร่งหน้าตาค่อนข้างดีและอีกคนหนึ่งคือนารุโตะ นึกแล้วเชียวเหมือนกับที่แม่พูดไม่มีผิดถึงฉันจะยังไม่รู้จักแม่แต่ฉันก็รู้ว่าแม่ไม่เคยผิดคำพูดอย่างแน่นอน
"ไง...นารุโกะจัง....."นารุโตะเหลือบไปเห็นฉันแล้วยกมือขึ้นมาเพื่อทักทายฉัน ฉันยกมือพร้อมกับพูดทักทายเขาก่อนที่จะไปนั่งตรงข้าม
"นารุโกะ นี่พ่อของนารุโตะ คามิคาเสะ มินาโตะ ถ้าจะให้พูดก็"พี่เพนค่อยๆแนะนำให้รู้จักกับพ่อของนารุโตะแล้วทำท่าอ้ำๆอึงๆเหมือนตอนที่เรียกฉันเข้ามาในห้องครัวความเงียบเข้าครอบงำแต่ฉันกลับไม่คิดเหมือนกันว่าทั้งฉันทั้งพ่อจะเหมือนกันแค่สีผมกับสีตาอย่างที่แม่พูด
"คุณมินาโตะ?หรือจะให้หนูเรียกว่าพ่อดีล่ะค่ะ?"ฉันถามคนตรงหน้าสีหน้าของเขาดูอึ้งๆไปกับคำพูดของฉันนารุโตะเองก็เหมือนเขาเริ่มขมวดคิ้วแล้วสะกิดแล้วเหมือนจะพาไปคุยเรื่องบางอย่าง
"เอาไงต่อ"
"พี่ก็รู้นิสัยหนูนี่ว่าหนูจะเอายังไงต่อไป"ฉันกระตุกยิ้มก่อนจะค่อยลุกไปพร้อมกับเพนที่นั่งข้างๆฉัน...แล้วไปพิงผนังที่ไม่ห่างจากพวกเขามากนักโดยที่ได้ยินทุกเรื่องที่พวกเขาพูดหรือจะให้พูดฉันกับพี่กำลังเสือกเรื่องของคนอื่นนั้นแหละ
"ทำไมพ่อไม่เคยบอกผมล่ะ"
"ถ้าพ่อบอกลูกไป..แล้วยิ่วตอนนี้ลูกรู้จักกับนารุโกะพ่อเลยไม่อยากบอกพ้อกลัวว่าลูกจะไม่เชื่อไงล่ะว่านารุโกะเป็นน้องสาวที่พรากกันตั้งแต่เล็กแล้ว"
"พ่อครับ พ่อคิดมากไปแล้วนะ พ่อน่ะเชื่อคำพูดของพ่อเสมออยู่แล้วนะ"นารุโตะส่งยิ้มให้กับคนผู้เป็นพ่อที่ก้มหน้าก้มตาค่อยๆเงยหน้ามามองลูกชายของตัวเองแล้วส่งยิ้มให้กับลูกชายของตัวเอง
ฉันค่อยๆลุกขึ้นแล้วเดินออกไปพร้อมกับพูดขึ้นว่า
"ถ้างั้นในเมื่อคุยกันเสร็จแล้ว เพื่อเป็นการทักทาย"
ตึก ฉันชกไปที่หน้าท้องของพ่ออย่างสุดแรงจนทำให้พ่อจุก หลังจากนั้นพ่อก็ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับพดขึ้นว่า
"ทำอะไรของลูกเนี่ย นารุโกะ"
"แม่บอกหนูว่าถ้าเจอพ่อแล้วให้ทักทายพ่อแบบนั้นและอีกอย่างนี่คือโทษที่พ่อทิ้งหนูไปโดยให้แม่พี่เพนเขาเลี้ยงดูหนูแทน"คูชินะเนี่ยสอนอะไรลูกแปลกแต่มันก็เป็นความผิดเราจริงๆเราทิ้งลูกไปแล้วให้ยูริกะเลี้ยงแทน
"พ่อขอโทษ...ยกโทษให้พ่อด้วยนะ นารุโกะ"เขาเดินเข้ามาแล้วรวบตัวฉันเข้าสู่อ้อมแขนของเขาฉันยืนนิ่งไปซักพักแล้วค่อยรับอ้อมกอดของเขาพร้อมกับพูดขึ้นว่า
"หนูให้อภัยพ่ออยู่แล้ว"
"เพน...นี่ฉันมาขัดจังหวะอะไรรึเปล่า"
"ไม่...นายไม่ได้ขัดซักนิดเลยซาสึเกะ"
"แล้วตั้งแต่นี้เราก็เป็นพี่น้องกันแล้วใช่มั้ย"
"ดูเหมือนจะใช่นะ...ยัยน้องบ๋อง"
"โอ๊ยมันเจ็บนะ ปล่อยฉัน...ปล่อยฉันซักทีสิ"
"อะไรกันฉันหยอกเธอเล่นๆเองนะ"
"เอางั้นก็ได้...ของมันลองกันได้ใช่มั้ยค่ะพ่อ"
"ใช่จ้ะ"
ตึก ฉันเอามือเคกหัวเขาเขาเอะอะโวยวายออกมาแล้วค่อยมองมาที่ฉันฉันส่งยิ้มกวนประสาทให้กับเขาเขาค่อยๆถอนหาบใจออกมาเบาๆแล้วเอามือข้าหนึ่งจับหัวตัวเองสงสัยคงกลัวหัวจะโนล่ะมั้งเพราะฉันเล่นแรงไปหน่อยก็บอกให้ปล่อยแต่ก็ไม่ยอมปล่อยซักทีให้ตายเถอะก็มันช่วยไม่ได้นี่นา
"นารุโกะ"
"หืม? นายมาตอนไหน"
"จะมาตอนไหนก็ชั่งฉันสิ ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอหน่อย....ตามลำพัง"
...............
"นายมีอะไรงั้นเหรอ " จู่ๆเขาก็ยื่นกระดาษใบหนึ่งขึ้นมาฉันหยิบออกมาจากมือของเขาเพื่อที่จะอ่าน
การเดินแบบในชุดเจ้าสาวของแต่ละคู่
1 อุจิซากิ นารุโกะ  อุจิวะ ซาสึเกะ
2 โยฮัน  คาริน
3 สึคิชิมะ คิราริ    เซจิ
4 โทโด้ ฟุบุคิ  ฮิโรโตะ 
นี่มันอะไรเนี่ยไหนว่าจะให้จับคู่กันเองแล้วนี่มันอะไร อุตส่าห์จะคู่กับโยฮันแท้ๆ เฮ้อ สุดท้ายพวกผู้จัดการก็จับกันเองโดยไม่ปรึกษา ทำไมมันถึงเป็นอย่างนี้นะ
"ชอบทำอะไรโดยไม่ปรึกษา น่ารำคาญ"
"แล้วจะบ่นให้ได้อะไรขึ้นมาล่ะ...."นั้นสิถึงจะบ่นไปก็ไม่ได้อะไรกลับคืนมาซักนิดเลย.....
"แล้ว?"
"???"โอ๊ะ จู่ๆอีตานี่มันก็เดินเข้ามาใกล้ตัวฉันแล้วเขาจะทำอะไรฉันรึเปล่านะ ไม่นะฉันรีกตัวสงวนตัวอยู่นะยะ ออกไปห่างๆฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ   ไอ้โรคจิต
"เสียใจรึเปล่าที่ไม่ได้คู่กับหมอนั้น"
"ก...ก็นิดนึง"จริงๆไม่นิดแต่มากกว่าร้อยเท่าด้วยซ้ำไปแต่ทำไงได้ล่ะจะเปลี่ยนก็ไม่ได้ด้วยซ้ำไปการแข่งก็ต้องเป็นการแข่ง....อีกอย่างถ้าพวกเขาจับคู่ไหนให้แล้วก็ต้องคู่กับคนนั้นไม่มีการเปลี่ยนตัว
"นิดนึงหรือมากกว่านั้น?"
"แล้วนายจะถามให้ได้อะไร..."เขายื่นหน้าของเขาไปข้างๆหน้าว่าพูดขึ้นมาว่า
"นารุโกะ.....รักฉันรึเปล่า?"รัก? อะไร? แบบไหน?
"แล้วรักของนายเนี่ยเป็นแบบไหนกันล่ะ?"เขายืนนิ่งไปซักพักก่อนจะตอบฉันมาว่า
"แบบคนรัก"หลังจากที่ฉันได้ยินคำนั้นฉันรีบผลักตัวของเขาแล้วรีบก้มหน้าลงฉันรู้สึกได้ว่าหน้าฉันร้อนมากๆ
"ฉ...ฉันรักนายในแบบอื่น"ฉันพยายามหาข้ออ้างก็แหงล่ะก็ฉันคิดกับเขาในแบบเป็นเพื่อนเท่านั้นนี่แต่สองอาทิตย์ที่ผ่านมาฉันกับมีความรู้สึกที่แปลกๆไป
"จริง?"
"ฉันไม่เคยพูดโกหก"ฉันพูดออกไปก่อนจะหันหน้าไปทางอื่นแต่ยังคงก้มหน้าอยู่เพียงแค่ไม่อยากเจอหน้าเขาก็เรื่องที่เขาพูดเมื่อกี้นี้หน้าฉันก็ยังร้อนๆเหมือนกับว่าจะไม่สบายยังไงอย่างงั้นแหละ
"ถ้าเป็นอย่างงั้นจริง...แล้วเธอจะหลบหน้าฉันทำไม?"
"ฉันมีเหตุผลของฉันก็แล้วกัน"บรรยากาศตอนกลางคืนเนี่ยสวยจังเลยเขาเองก็ตั้งใจเลือกสถานที่จะมาคุยเหมือนกันนะเนี่ยหรือเป็นเพราะเขารู้ว่าฉันชอบบรรยากาศแบบนี้กันนะ 
"นารุโกะลองมองข้างบนสิ"
"....หึ นายเนี่ยรู้จักที่แบบนี้ด้วยงั้นเหรอ"
"ฉันเคยมาที่นี่ตอนเด็ก กับเด็กคนนึงไม่รู้เหมือนกันว่าเด็กคนนั้นเป็นใครแถมฉันไม่รู้ชื่อด้วยซ้ำไป อีกอย่างถ้าจำไม่ผิดเด็กคนนั้นเป็นผู้หญิง"
"อย่างงั้นเหรอ"แปลว่าเขาขึ้นเขามาบนนี้กับเด็กที่เขาพูดถึงอย่างงั้นเหรอก็เหมือนกับฉันที่จู่ๆเด็กคนนั้นเข้ามาเป็นเพื่อนแก้เหงาได้แค่สองเดือนแล้วก็หายตัวไปแล้วก็ไม่รู้จักชื่อด้วยซ้ำแต่ตอนนั้นเราก็ทำสร้อยให้กัน ฉันรักษามันมาตลอด
"...นารุโกะ...."
"หืม?"
"เหล็กที่ปากเธอหายไปไหน"
"ฉันเอามันออกไปแล้วล่ะ แต่ยังเก็บไว้อีกอย่างฉันว่าถ้าการเดินแบบนี้เสร็จแล้วกะว่าจะออกจากวงการ"
"ทำไมล่ะ"
"เดิมทีที่ฉันเข้าวงการเพื่อที่จะตามหาคนที่เป็นพ่อแม่ของฉัน ตอนนี้ฉันก็เจอแล้วถ้าการแข่งนี้จบลงเมื่อไหร่ฉันจะออกเลย"
"ไม่คิดเลยนะเธอจะทำถึงขนาดนี้น่ะ"
"หน้าที่ฉันจบแล้ว..."
"ขอบใจนะที่เป็นเพื่อนกัน"
"เอ้ย แล้วนายมากอดฉันทำไมเนี่ย"
"อยากกอดนี่มันทำให้ฉันึกถึงเด็กคนนั้น"
"บ้า....ฉันเกลียดนายซาสึเกะ"ถึงจะรู้ว่าทำให้พวกแฟนคลับเสียใจแค่ไหนแต่หน้าที่ของฉันมันก็จบลงตั้งแต่วันนี้แล้ว ถ้าจะอยู่ต่อก็ไม่มีความหมายอะไรถึงจะมีคนที่ฉันชอบอยู่ก็เถอะแต่ยังไงฉันก็ต้องตัดใจจากเขาให้ได้
                                   ...................................................