friend or love เพื่อนหรือคนรักกันที่ฉันคิดกับเขา

ถึงจะเป็นเพื่อนของซากุระก็เถอะนะแต่ว่าทำไมหน้าคล้ายอีตาหัวเป็ดจังฟระเนี่ย แล้วฉันจะไปรู้มั้ยถึงหน้าตาจะเหมือนกันแต่นิสัยอาจจะต่างกันก็ได้นี่นาอาจมีความเป็นไปได้สูงก็เป็นได้นี่นาเนอะ^O^ฉันเองก้ไม่อยากฟังพวกเขาที่คุยกันด้วย...เพราะดูเหมือนจะเป็นเรื่องส่วนตัวของซากุระกับ...ใครก็ไม่รู้ มาอิ เอ้ย ซาอิต่างหากล่ะ ถ้าชื่ออน่างที่คิดไปครั้งแรกก็เป็นผู้หญิงกันพอดีน่ะสิ 
ติ๊ง
โอ๊ะ คุกกี้เสร็จแล้ว.............
ประสบการณ์ครั้งที่สองไม่ค่อยดีเท่าไหร่ยังไหม้ๆไปนิดแต่ก็น่าจะกินได้คราวหน้าต้องทำให้ดีกว่านี้ให้ได้เลยบางทีถ้าเลิกเป็นไอเดิลได้อาจจะเป็นนักทำขนมจะดีมั้ยนะ แต่ฉันพึ่งได้แค่อย่างเดียวเองนะนี่คิดจะไปเปิดร้านเป็นของตัเองแล้วอย่างงั้นเหรอ.....เฮ้อ
กรุ๊ปๆ
"เอ้ย ซากุระเข้ามาตอนไหนเนี่ย"
"พึ่งเข้ามาน่ะ...อร่อยดีเหมือนกันนี่"
"ง...งั้นเหรอ เดี๋ยวสิแล้วเธอจะเอาไปไหนน่ะ"
"เอาไปกินเล่นน่ะ"มาในครัวเพราะว่าได้กลิ่นคุกกี้รึเปล่านะ...ไอ้ดีมันก็นะที่ให้คนอื่นกินแต่ฉันยังไม่ได้กินซักชิ้นเลยแถมยังยกไปทั้งตะกร้าอีกคงจะติดใจน่าดูเลยล่ะสิแล้วก็บอกว่าเอาไปกินเลนอีกสงสัยคงอยากกินคุกกี้ล่ะมั้งเพื่อนฉัน 
.......................
ย...ยัยนี่ต้องขอยอมรับว่าตอนที่ฉันเข้าห้องมาแรกๆมันดูเรียบร้อยแต่พอมาตอนนี้ล่ะห้องกสุดๆเหมือนกับครั้งหนึ่ง ฉันทำหน้าเหวอนิดๆที่เห็นห้องของเพื่อนที่ตอนแรกเรียบร้อยเอามากๆแต่ถ้าจะให้ฉันพูดถึงสภาพห้องตอนนี้ก็....รกเหมือนอะไรซักอย่างมาบุก
 
"นารุโกะ ช่วยอะไรฉันหน่อยสิถ้าแม่มาเห็นห้องฉันในสภาพแบบนี้ต้องด่าฉันจนพวกเราสองคนหูชาแน่เลยช่วยหน่อยนะ"ทำไงได้ก็ในเมื่อห้องตัวเองแล้วมารกของแบบนี้แถมเก็บของไม่เป็นที่เป็นทางอีกอีกอย่างฤทธิ์ของแม่ซากุระน่าจะเยอะถึงกับทำให้ซากุระกลัวขนาดนี้ เอาเถอะไหนๆเราก็มาค้างบ้านเขาแล้ว...ก็ต้องช่วยหน่อยน่ะนะ
.................
"thank you นารุโกะห้องฉันดูเรียบร้อยขึ้นตั้งเยอะเลย..นารุโกะ...นารุโกะ"ถ้าจะเพลียเอามากเลยนะไหนจะเหตุการณ์วันนี้ที่เกิดขึ้นอีกไหนจะช่วยฉันจัดห้องอีกเหนือยแย่เลยสินะเธอน่ะ...ฝันดีนะนารุโกะ เอ้ยเดี๋ยวสิฉันยังไม่ได้อาบน้ำเลยนี่นาลืมไปได้ยังไงนะ แล้วนี่ก็ปาไปเกือบเที่ยงคืนด้วยถ้าฉันขยันให้ห้องเรียบร้อยกว่านี้ก็ดีน่ะสิ...เฮ้อ...
..........
เอ๋ นี่ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ยแล้วนี่มันส่วนไหนของโลกเนี่ย...
"นารุโกะ"ฉันสะดุ้งหลังจากที่ได้ยินเสียงคนบางคนเรียกชื่อฉันฉันหันไปตามเจ้าเสียงของภาพที่ปรากฏตรงหน้าคือ หญิงสาวผมสีเพลิงใส่ชุดเหมือนกับกำลังตั้งท้องขนาดนั้นเองมันเริ่มทำให้ฉันสงสัยว่าผู้หญิงคนนี้รู้ชื่อฉันได้ยังไง คิ้วของฉันเริ่มขมวดให้คนตรงหน้าได้รับรู้
"คุณคือใคร...แล้วทำไมถึงรู้ชื่อฉันได้ทั้งๆที่เราไม่เคยรู้จักกัน"
"อย่าพูดอย่างงั้นสิ.."หญิงสาวค่อยๆส่งยิ้มบางให้ฉันทำให้ฉันรู้สึกแปลกที่ได้เห็นผู้หญิงคนนี้และรู้สึกเหมือนกับ...เคยอยู่ด้วยกันมาก่อนหญิงสาวยังคงส่งยิ้มให้ฉันหลังจากที่เห็นฉันนิ่งเงียบไปเธอก็ค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ๆฉันไม่ถึงกี่เซน
"ลองเดาดูสิว่าฉันคือใคร??"ผู้หญิงคนนี้เอ่ยถามขึ้นมาทำให้ฉันสะดุ้งในใจนิดๆจู่ๆมาถามแบบนี้แล้วใครจะไปรู้ล่ะก็ฉันไม่รู้จักผู้หญิงคนนี้
"ผี..."ฉันตอบไปสั้นๆง่ายๆๆว่าผีก็เพราะไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนเลยตอบไปอย่างงั้นหลังจากที่ฉันตอบไปหญิงสาวเอามือมาเขกที่หัวฉันอย่างแรงฉันค่อยๆเงยหน้าขึ้นครั้งนี้มันรู้สึกเหมือนกับว่าฉันสนิทสนมกับผู้หญิงคนนี้มาก่อน
"ช่างมันเถอะ...เพราะยังไงเธอก็ยังจำฉันได้เพราะตอนนั้นเธอยังเด็กตอนนั้นเธอก็ยังไม่ทันที่จะเห็นหน้าฉันด้วยซ้ำไป.."ตอนที่ฉันยังเด็ก?หรือว่าผู้หญิงคนนี้คือ....หลังจากที่ได้ยินว่ายังเด็กทำให้ฉันรู้ว่าผู้หญิงคนนี้คือใคร
"คุณน่ะ...หุบปากไปเลย....คุณไม่รู้หรอกว่าฉันรอมานานแค่ไหน"ฉันค่อยๆต่อยๆปที่หน้าท้องโดยไม่เกรงใจคนตรงหน้าแล้วค่อยรวบตัวเข้ามากอดน้ำตาค่อยๆไหลออกมาเรื่อยๆจนไม่หยุด
"คุณไม่รู้...ว่าฉันรอมานานแค่ไหนหรอก...หนูน่ะรอเวลานี้มานานรอที่จะได้เจอคุณนะ..แม่ค่ะ"ผู้หญิงตรงหน้าค่อยรับอ้อมกอดของฉัน ฉันรู้สึกได้ถึงไออุ่นถึงแม่จะตายไปนานแต่แม่ก็ยังอุ่นๆอยู่เลย
..................
"แม่ขอโทษนะที่แม่ไม่ได้อยู่กับลูกมาตั้งแต่เด็กต้องปล่อยให้มิเอะต้องดูแลลูกน่ะ"
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะแม่ ขอแค่รู้ว่าหนูมีแม่ก็พอ..."ฉันค่อยๆส่งยิ้มให้กับแม่ที่นั่งอยู่ข้างๆฉัน ฉันรู้สึกดีใจที่ได้เจอแม่ที่แท้ๆของฉันแต่ไม่ใช่แค่นั้น แม่ของฉันยังสวยอีกต่างหากที่ฉันดีใจ
"จริงสิแม่ค่ะพ่อล่ะ"
"พ่อน่ะเหรอ?ยังมีชีวิตอยู่ที่แม่ทำอย่างนั้นเพราะแม่ถูกคนตามฆ่าจำคนที่ลักพาตัวลูกไปเมื่อตอนลูก7ขวบได้มั้ย"แม่โดนคนตามฆ่าอย่างงั้นเหรอ แล้วหมอนั้น ยาคูชิ คาบูโตะเป็นชื่อที่ฉันท่องจนขึ้นหัวไว้
"เด็กคนนั้นเป็นลูกของ หัวหน้าที่ตามฆ่าแม่ โอโรจิมารุ หมอนั้นแอบรักแม่แต่แม่ไม่ได้รักเขาซักนิด...เขาเลยเคียดแค้นแม่ถึงได้ตามฆ่าแม่"ไอ้สารเลวแค่เรื่องแค่นี้เองนะ ฉันจะฆ่าแก
"ลูกช่วยเล่าให้แม่ฟังได้มั้ยว่าตอนนั้นมันเกิดอะไรขึ้น"
"ได้สิค่ะแม่ ตอนนั้นหนูจำได้จนขึ้นใจเขาเป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียนหนูเก่งเรื่องการแพทย์แต่แล้วตอนที่หนูถูกลักพาตัวไปเขาบอกว่าเขาชอบหนูตอนนั้นหนูปฏิเสธเขา ดูเหมือนว่าเขาจะโกรธหนูเขาขั้นเขาไม่สนว่าหนูจะเป็นยังไงเขาต้องการหนูคนเดียวหนูทำได้แค่ร้องขอความช่วยเหลือตอนนั้นแม่กับพี่มาเจอหนูพอดีตอนนั้นเขาหนีไปหนูรอดมาได้..แต่เหมือนโชคชะตากำลังเล่นตลกคนที่ชื่อโอโรจิมารุยิงปืนมาที่หนูแต่ว่าแม่พี่เพนเขากลับรับไว้แทน...ตั้งแต่นั้นมาหนูก็ไม่ได้เจอเขาอีกเลยทั้งโอโรจิมารุกับรุ่นพี่คาบูโตะ"ใช่ เพราะตั้งแต่ตอนนั้นฉันรู้สึกเคียดแค้นที่ทำอะไรไม่ได้ต้องเห็นแม่คนที่สองต้องตายไปต่อหน้าต่อตาความเจ็บปวดนั้นไม่มีใรสามารถเข้าใจได้ถึงจะมีแต่ก็ไม่รู้ในสิ่งที่เกิดขึ้นได้ต้นเหตุเป็นเพราะฉัน ไม่งั้นแม่คนที่สองของฉันคงไม่ตายถ้าตอนนั้นฉันทำอะไรซักนิดได้ก็ดีอย่างน้อยก็ให้แม่ของพี่เขาปลอดภัยนั้นคือสิ่งที่ฉันอยากทำมากที่สุดในตอนนี้ แม่ค่อยๆเอามือแล้วทำเหมือนกำลังจะดีดที่หน้าผากแต่กลับเปลี่ยนท่าทางของนิ้วสองนิ้วของแม่ค่อยๆวางลงบนหน้าผากของฉัน
"เรื่องมันผ่านไปนานแล้วนะ ตอนนี้แม่ไม่เวลามากแล้ว ก่อนแม่จะไปแม่ขอบอกอะไรลูกซักอย่างสองอย่าง อย่างแรกลูกต้องระวังตัวให้ดีนะ อย่างที่สองที่แม่จะบอกคือลักษณะของพ่อถ้าจะให้แม่พูดนะก็เหมือนกับหนูแค่สีผมและสีตาเท่านั้นแหละ"เหมือนแค่สีผมกับสีตา?งั้นแปลว่าอย่างอื่นฉันก็เอามาด้านแม่หมดน่ะสิ
"และหนูก็มีพี่ชายด้วยนะ"พี่ชาย?
"ใครเหรอค่ะแม่ เดี๋ยวหนูก็รู้เองนั้นแหละจ้ะ...นารุโกะ"
"หนูรักแม่นะค่ะ"
"แม่ก็รักหนูจ้ะ"หลังจากที่แม่พูดจบ...แม่ก็สลายตัวไปต่อหน้าต่อตาฉันแล้วที่ฉันพูดได้คำเดียวคือตอนนี้ฉันมีคนสำคัญของฉันอยู่เสมอและตลอดเวลาเฝ้ามองฉันจากบนฟ้าตลอดเวลา
                                  .............................................