friend or love เพื่อนหรือคนรักกันที่ฉันคิดกับเขา

"อรุณสวัสดิ์ ดีขึ้นแล้วงั้นเหรอ"

"ค่ะ ไปก่อนนะค่ะ"ฉันหยิบขนมปังแล้วรีบวิ่งไปที่ประตูและลาพี่ก่อนจะรีบไปเพราะวันนี้ฉันตื่นสายไปหน่อยปกติเวลาฉันตื่นสายก็จะเป็เฉพาะเวลาป่วยเท่านั้นแหละ

"ขอโทษนะคะ คาคาชิซังมารอนานรึยังค่ะ"

"ไม่หรอกครับ นารุโกะซัง พึ่งมาถึงน่ะครับ"เฮ้อดีจังนึกว่ามารอนานแล้วซะอีกอุตส่าห์รีบเตรียมตัวให้ไวที่สุดถ้าไม่เร่งเดี๋ยวก็ต้องสายอีกอยู่ดีเฮ้อฉันนี่มันไม่เอาไหนจริงๆฉันค่อยๆทำหน้าสลดหลังจากที่รถเคลื่อนตัวแต่ไม่อยากเชื่อเลยว่าเขาจะหลอกฉัน จะสนทำไมล่ะคนผนี้ ไม่ต้องสนสิถึงจะขึ้นรถมาด้วยกันก็เถอะ

...................

"อรุณสวัสดิ์ นารุโกะจัง"

"อรุณสวัสดิ์ อิโนะ "ฉันพูดทักทายผู้จัดการส่วนตัวของฉันแล้วค่อยๆลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในสตูดิโอมาถึงก็มีงานแต่เช้าเลยแหะแต่ก็เอาเถอะ มันถึงเวลาแล้วจริงๆสินะฉันจะได้รู้ซักทีว่าแม่ของฉันคือใครกัน....แม่ของพี่ไปเจอฉันที่อยู่หน้าบ้านเพราะได้ยิสเสียงเด็กร้องไห้ดังมาจากหน้าบ้านเลยเก็บมาเลี้ยง...

"นี่อิโนะ วันนี้มีงานอะไรบ้างงั้นเหรอ"

"อืมมมมเท่าที่ฉันรู้มาก็มีเป็นนางแบบในการลองชุดใหม่กับ ซึคิชิมะ คิราริ"

"จริงอะ รุ่นพี่เข้ามาถ่ายด้วยงั้นเหรอ เธอไม่หลอกฉันช้มั้ย อิโนะ"

"อ...อื่อ ฉันไม่หลอกเธอหรอก นารุโกะจัง"กรี๊ดดดดดดดดด><ในที่สุดวันนี้ก็มาถึงวันที่ฉันจะได้ถ่ายรูปกับพี่ คิราริซักทีTOTฉันล่ะดีใจจริงๆ พี่คิราริเป็นไอเดิลอันดับหนึ่งในใจของฉันมาตั้งแต่ฉันอยู่ม.ต้นแล้วพี่เขาดูเจิดจรัสมากๆมีแววในการเป็นไอเดิลสุดๆหน้าตาก็น่ารัก รักการกินเป็นชีวิตจิตใจ ไม่อยากเชื่อเลยว่าฉันจะได้ทำงานร่วมกับพี่เขาจริงๆ

"แต่ฉันได้ยินมาว่า ฮิโรโตะก็มาถ่ายด้วยนะ"

"จริงอิ ปกติพี่ฮิโรโตะติดกับพี่เซจิจะตายนะไหงวันนี้มาถ่ายแบบกับพี่คิราริล่ะ?0_0"

"ไม่รู้เหมือนกันไม่แน่ใจเหมือนกัน ฉันได้ยินมาอย่างงั้นน่ะ"อืมมมมแบบนี้มันน่าสงสัยนะ แต่ก็ชั่งมันเถอะขอแค่ให้มีพี่คิราริก้พอแล้วใจฉันแล้วคนอื่นฉันไม่สนนี่เป็นโอกาสได้ทำงานกับพี่คิราริแล้วนะเรา><จะพยายามให้ดีที่สุดเลยคอยดูสิ

ครืด

โอ๊ะนั้นไงพี่คิราริอ๊ากกกกฟุบุคิซังก็อยู่งั้นเหรอเนี่ยคุณฟุบุคิเองก็เป็นไอเดิลหนึ่งในดวงใจของฉันด้วย ทั้งสวย ทั้งเซ็กซี่สุดๆไปเลยถ่ายแบบก็ได้รับความนิยมมากที่สุดเหมือนพี่คิราริ โอ๊ย><อะไรจะโชคดีไปกว่าที่ได้เจอพี่คิราริกับคุณฟุบุคิกันนะ ความฝันที่จะได้ทำงานกับพี่คิราริในที่สุดก็เป็นจริงซะที จริงๆก็เคยทำมมาด้วยกันนั้นแหละแต่ว่าเป็นหนังจริงๆฉันอยากจะไปขอลายเซ็นมากเลยนะเนี่ยแต่เสียดายพวกพี่เขาไม่ชอบอะไรแบบนี้TOTเลยอดไป

"นารุโกะจังทางนี้ครับ"

"ค่ะ"เสียงของผู้จัดการในการถ่ายรูปดังขึ้นเพื่อให้ฉันไปลองชุด อ๊ากกกอยากรู้จังว่าพี่คิราริกับคุณฟุบุคิจะใส่ชุดแบบไหน ถ้าพี่คิราริใส่ก็ต้องน่ารัก ถ้าคุณฟุบุคิใส่ก็ต้องออกมาสวยอยู่แล้วไม่ว่าคุณฟุบุคิจะทำอะไรก็สวยไปหมดเลย  

.....................

แฉะ แฉะ แฉะ เสียงกล้องถ่ายรูปดังรัวอย่างกับไม่เคยถ่ายรูปมาก่อนไปเรื่อยผู้จัดการในการถ่ายรูปค่อยๆเอากล้องออกแล้วกล่าวขอบคุณ พี่คิราริ คุณฟุบุคิ แล้วก็ฉัน เฮ้อ อย่างกับฝันเป็นจริงยังไงอย่างงั้นแหละถึงจะทำงานกับพี่คิราริมาหลายครั้งแต่ที่ฉันดีใจก็คือได้ทำงานกับคุณฟุบุคิด้วยแหละคิดแล้วอยากจะร้องไห้ออกมา ไม่ใช้แล้ว 

"นี่นารุโกะจัง ไปกินข้าวกับพี่มั้ย"

"ค...ค่ะพี่คิราริ"อ๊ากกกกบอกทีว่านี่ฝันวันนี้ฉันจะได้ไปนั่งกินข้าวกับพี่คิราริได้อยู่ใกล้ๆพี่เขาด้วย หยิบโทรศัพท์แล้วเอามาถ่ายรูปคู่ดีกว่า ไม่ใช้ล่ะ คิดเองเออเองอยู่ได้ฉัน พอเลยหยุดคิดเดี๋ยวนี้เลย

................................

"อร่อยจังเลยค่ะพี่คิราริ"

"ใช่มั้ยล่ะ พี่ก็ว่ามันอร่อยดีเหมือนกัน"แปลกนะพี่เขากินแต่ของหวานแต่ทำไมไม่อ้วนเลยนะแต่ว่าตั้งแต่ฉันรู้จักกับพี่เขาตอนที่พี่เขาออกใหม่ๆพี่เขาก็กินชูครีมได้ตั้งเยอะแถมยังไม่อ้วนอีกด้วย

"พี่คิราริ ค่ะ อย่างพี่น่ะพี่คิดยังไงกับดาราหน้าใหม่งั้นเหรอ"ก็ถามไปงั้นแหละจริงๆก็ไม่อยากถามหรอกนะแต่แค่อยากรู้ว่าพี่เขาคิดยังไงกับหมอนั้นเท่านั้นเอง

"อ๋อ ซาสึเกะคุงน่ะเหรอ พี่ว่าอย่างเขาเนี่ยมีโอกาสสูงที่จะมีดังภายในสองอาทิตย์ได้ แล้วเขาก็เป็นคนยิ้มอยาก แต่ถือยังไงพี่ว่าเขาก็ยังหล่ออยู่ดีนั้นแหละ"ถึงน่าตาจะหล่อแต่นิสัยนี่ผืชิดกันลี้ลับนะค่ะพี่คิราริ-v-ถ้าพี่รู้พี่ต้องเงิบแน่นอน100%หนูเชื่ออย่างนั้น 

"แล้วเธอล่ะคดยังไงกับเขา"เกลียดเขาเต็มขั้นค่ะพี่คิราริ-v-เหมือนกำลังนินทาหมอนั้นยังไงอย่างงั้นแหละ

"งี่เง่า กวนประสาท นิสัยเสีย โรคจิต น่ารำคาญ ขี้หงุดงิด ขี้หึง..."

"นารุโกะจังรู้จักกับซาสึเกะมาก่อนเหรอจ๊ะถึงได้เอาแต่ด่าน่ะ?"ปิ๊งป่อง ปิ๊งป่อง ถูกต้องแล้วคร่าพี่คิราริ

"ค่ะ หนูรู้จักหมอนั้นตั้งแต่ตอนม.ปลายนะค่ะ พี่คิราริ^^"

"อื่อ ว่าแต่นะพี่ว่าเราน่ะมีสิทธ์ที่คู่กับเขาเหมือนกันนะ"ไม่มีทางอย่างฉันน่ะต้องเป็นโยฮันคนเดียวเท่านั้น>_<นะ 

........................

"กลับมาแล้วค่ะ"

"อื่อ พร้อมมั้ย นารุโกะ "

"ขอพักให้หายเหนื่อยก่อนนะค่ะพี่"

"อื่อ"ฉันรู้ดีว่านี่มันอาจจะใจร้ายสำหรับในสายตาคนอื่นแต่ฉันรู้เรื่องนี้มาตั้งแต่ฉันยังเด็กก่อนแม่พี่เพนเขาจะเสียซะด้วยซ้ำถ้าเพื่อให้รู้ว่าฉันยังมีชีวิตแม่ที่แม้ๆของฉันต้องดีใจแน่ๆแต่ที่ฉันอยากรู้คือ...แม่เขายังไม่พร้อมที่จะเลี้ยงฉันอย่างงั้นเหรอ ในเมื่อเราเตรียมใจไว้แล้วนี่นาและก็เตรียมใจไว้ตั้งนานแล้วด้วยว่าต้องทำใจให้ได้....จะได้รู้กันซะทีว่าพ่อแม่ฉันที่แท้จริงคือใครกันแน่

"เพน นายทำอะไรน่ะ"

"นายไม่ต้องมายุ่ง นี่ไม่ใช่เรื่องของนาย เนี่ยน่ะ มันเป็นเรื่องส่วนตัวของนารุโกะ....ฉันว่านายรีบกลับบ้านดีกว่าเพราะตั้งแต่วันนี้จะมีคนมาบ้านฉันเยอะหน่อย"

"นายหมายถึงอะไร?"

"สิ่งที่นายไม่เข้าใจได้ไงล่ะ ถ้ารู้แล้วก็กลับไปซะ"แล้วทำไมต้องไล่กันด้วยล่ะ ลงมาก็มาหาเรื่องกัน

เฮือก สายตาแบบนี้หรือว่ายัยนี้กับเพนพูดจริง แต่ผมก็จะอยู่ต่ออยู่ดีนั้นแหละเพราะผมเป็นคนค่อนข้างหน้าด้านนิดหน่อย^^แต่ทำสายตาคู่นั้นมันดูเศร้าๆจังนะ...ทั้งๆที่ไม่เลยเห็นสายตาแบบนี้มาก่อนมันถูกปนกับความโกรธหรือว่ายัยนี่จะยังโกรธผมอยู่นะ

"พร้อมนะ...."

"อ...อื่อ"

สวัสดีทุกคนผมคือ เพน นักเขียนที่อายุน้อยที่สุด ผมมีเรื่องที่อยากจะบอกให้ทุกคนรู้มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับไอเดิลที่กำลงดังในตอนนี้ อุจิซากิ นารุโกะ ไม่ใช้น้องแท้ๆของม เหตุการณ์เกิดขึ้นเมื่อ30ปีก่อนมีแม่ผมหลังจากที่คลอดผมตอนนั้นผมเองก็อายุแค่ห้าขวบแม่ของผมได้ยินเสียงเด็กร้องไห้ดังมาจากหน้าบ้านแม่ผมเลยออกไปดูปรากฏว่าไม่มีใครอยู่หน้าบ้านแต่มีเด็กอยู่ในตะกร้าพร้อมกับเขียนชื่อไว้ว่า อุจิซากิ นารุโกะ 

นี่น่ะเหรอ?เรื่องส่วนตัวของยัยนี่...หึ...ยัยบ้าเรื่องแค่นี้ก็บอกกันไม่ได้หรือว่าไม่อยากบอกใครกันแน่นะ

ก๊อกๆๆๆๆๆ

"ค่ะ"

"คุณนารุโกะค่ะจริงรึเปล่าค่ะว่า เรื่องที่คุณเพนเขียนแล้วแชร์ลงนเว็บบอรด์ของคุณเป็นเรื่องความจริง"เสียงนักข่าวดังขึ้นหลังจากที่ฉันเปิดประตูออกไปฉันทำได้แค่ยืนนิ่งเงียบเพียงเท่านั้นเพราะเรื่องนี้ฉันไม่อาจเล่าได้ตั้งแต่แรกว่ามันเป็นยังไงทั้งๆที่ฉันรู้เรื่องนี้มาตลอดรวมถึงคนที่...ลักพาตัวฉันไปตอนเจ็ดขวบที่แม่ของพี่เพนต้องเสียไปก็เป็นเพราะฉันคนเดียวตั้งแต่นั้นมาฉันก็เข้าด้านมืดเพราะด้านสว่างไม่อาจทำให้ฉันหายทุกข์ใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นได้รวมไปถึงการตายของแม่พี่เขาเพราะอย่างนี้ตั้งแต่นั้นมาพี่เขาเลยทำไม่ดีกับฉันมาตลอด....

"นารุโกะ ทางนี้"

"ซากุระ"

"อย่าพึ่งถามอะไรเลย ตามฉันมาเร็ว"ไม่รู้เหมือนกันว่าซากุระรู้ทางมาบ้านฉันได้ยังไง...แต่ที่รู้คือฉันวิ่งตามเธอไป

"ออกรถเลยค่ะ"

ปรื้น รถวิ่งไปอย่างเร็วที่สุดออกจากบ้านฉันแล้วค่อยลดความเร็วลง

"เฮ้อ เกือบไปแล้วมั้ยล่ะ เป็นอะไรรึเปล่า"

"ไม่เป็นไรหรอก ขอบใจนะซากุระ"ถึงจะยังไม่รู้จักกันมากแต่ก็รู้คือซากุระเป็นคนดีกว่าที่ฉันคิดเอาไว้ฉันค่อยๆส่งยิ้มบางๆให้กับคนที่นั่งข้างๆฉัน คนข้างๆก็ค่อยส่งยิ้มและหน้าขึ้นสีนิดๆ

"ว่าแต่นะ เธอรู้ได้ไงว่าฉันอยู่ที่นั้น"

"ตอนแรกฉันก็ไม่รู้หรอก...มารู้ก็ตอนที่ฮินาตะบอกนั้นแหละ"

"งั้นเหรอ...ขอบจอีกครั้งนะ"

"ไม่เป็นไร"

นี่น่ะเหรอสิ่งที่เพนกับยัยนั้นพยายามที่จะบอกฉัน...หึถ้าออกทางหน้าบ้านไม่ได้ก็ออกทางหน้าต่างสิถึงจะรู้ว่ามันสูงแค่ไหนแต่ก้ไม่ตกไปตายซักหน่อยนี่นาก่อนอื่นก็ไปบ้านตัวเองแล้วไปหายัยนั้น

โห....บ้านซากุระนี่จัดในแบบธรรมชาติแล้วดูร่มรื่นดีจังนะสไตล์นี่สุดยอดไปเลยเหมือนกับว่าเป็นร้านขายดอกไม้ยังไงอย่างงั้นมีระเบียงยื่นออกมาแระดับด้วยต้นไม้ยิ่งสวยแถมบ้านยังทำจากคอนกรีตสองชั้นอีกแล้วข้างในตัวบ้านจะเป็นยังไงกันนะ ฉันค่อยๆก้าวขาเดินไปข้างหน้าเพื่อที่จะเข้าบ้านข้างในบ้านประดับด้วยโคมไฟคริสตัลกลางเพดานมีไฟเยอะแยะมากมายประดับอยู่บนเพดานบันไดที่กว้งขวางอยู่ตรงกลางห้องนั่งเล่นและมีสระว่ายน้ำอยู่หลังบ้านกว้างพอๆกับบันได...ไม่อยากเชื่อเลยว่าบ้านของซากุระจะใหญ่ขนาดนี้ข้างในห้องก็ออกแนวหวานๆสีชมพูครึ่งนึงแล้วก็สีแดงครึ่งนึงเตียงก็ใหญ่พอๆกับบ้านฉันแต่ว่าเสียอย่างเดียวเตียงของซากุระนุ่มกว่าฉันตั้งเยอะถ้าเป็นไปได้ฉันอยากจะอยู่บ้านนี้ตลอดไปเลย

"บ้านเธอเนี่ยใหญ่เหมือนกันนะ"

"ง...งั้นเหรอ ขอบใจนะ แล้วเธอว่าห้องฉันเป็นไงบ้าง"

"ก็สวยเหมือนกันนะ ว่าแต่เธอเนี่ยเป็นลูกคุณหนูงั้นเหรอ?"

"เปล่าหรอก"เริ่มง่วงซะแล้วสิเรา...

"นารุโกะ...ถามอะไรเธอซักอย่างหน่อยได้มั้ย"

"อะไรงั้นเหรอ"

"เรื่องที่ลงในเว็บบอรด์น่ะเป็นความจริงเหรอ?"

"อื่อ...เป็นความจริงทั้งหมดเลย"

ก๊อกๆๆๆ

"ซากุระ มีเพื่อนมาหาน่ะจ๊ะ"

"ค่ะแม่...เดี๋ยวฉันมานะหรือว่าเธอจะลงไปกับฉัน"

"ขอลงไปกับเธอแล้วกัน"ฉันตอบเพื่อนสาวแล้วค่อยๆเดินตามเพื่อนสาวฉันไปข้างล่าง

                 ..........................................................................