[YAOI] Lessons Of Loves รักเร้นลับ ฉบับคุณครู

Next Lesson 001 : นี่ผมกำลังคิดอะไร(อ้น)

                แอ๊ดดดดดดด...

             สายตาทุกคู่ภายในห้องประชุม พุ่งตรงไปยังที่มาของเสียง เมื่อประตูด้านหลังของห้องประชุมอันเงียบสนิทเปิดออก ผมพบร่างสูงโปร่งของชายคนหนึ่งท่าทางเหมือนลูกแมวตกน้ำ แต่ถึงแม้ผมเผ้าของเขาจะกระเซอะกระเซิง หัวหูยุ่งเหยิง เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อขนาดไหน มันก็ยังแฝงแววตาน่ารัก ขี้เล่นอยู่ดี
           
           และแววตานี้ของเขานั่นเอง ที่สะกดผมไว้ไม่ให้คลาดสายตา

            เพียงครู่หนึ่ง เขาก็พาร่างโปร่งปลิวลัดเลาะมาทางด้านข้างของห้องประชุมเพื่อไปยังแถวหน้าสุดของเก้าอี้ตามเสียงเรียกของผู้บริหารที่นั่งรอคอยอยู่นาน ผมเห็นเค้าทำท่ารีบรนซึ่งทำให้ผมคิดในใจว่า มาสายป่านนี้ รีบไปก็คงไม่ทันแล้ว และสุดท้ายมันก็เหนือความคาดหมายของผม....เขาเดินมานั่งตรงเก้าอี้ว่างด้านหน้าผม

            เป็นครั้งแรกที่ผมได้มองดูเค้าอย่างใกล้ๆ ผมเฝ้ามองเค้าตั้งแต่เค้าเดินเข้ามา จนถึงตอนนี้ ตอนที่เค้ากำลังเอามือเก็บรอยกระเซิงบนหัวอย่างเร่งรีบ ผมเห็นสีหน้าหลากหลายอารมณ์ที่ทำให้ผมอดสงสัยไม่ได้ว่า เค้าเป็นคนแบบไหนกัน? นึกแล้วก็ขำ หรือเพราะแบบนี้ มันจึงทำให้ผมไม่อาจละสายตาจากใบหน้าคมคาย ที่แฝงไปด้วยรอยตาขี้เล่น และริมฝีปากที่พร้อมจะส่งเสียงหัวเราะตลอดเวลาได้แม้เพียงเสี้ยวนาที ทั้งๆ ที่ 
 

เขาเป็นผู้ชาย

นี่ผมกำลังคิดอะไร?

ผมรู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่มือถือของผมมันดิ้นสั่นอยู่ในกระเป๋ากางเกง ...ไม่บอกก็รู้ว่าเป็นใคร

ก้อย...เป็นผู้หญิงที่ผมเรียกว่าแฟนได้เต็มปาก แต่ผมอาจยังไม่เต็มใจใช้คำนี้กับเธอ

ผมคบกับเธอมาได้ 1 ปีแล้วครับ เธอเป็นผู้หญิงสวย มีเสน่ห์ น่ารักในสายตาของทุกคน และกับผมเองในวันนั้น แต่กับผมในวันนี้ผมก็ยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้

ว่าผมเปลี่ยนไป หรือก้อยเปลี่ยนแปลง  

นี่ผมกำลังคิดอะไร?

เพราะบางครั้งผมก็ถามตัวเองเสมอว่า การที่ผมยินยอมให้ก้อยเข้ามาในชีวิตของผม

มันคือความงดงาม หรือความหวาดกลัว

มันคือแสงสว่าง หรือความมืดมน

หรือมันคือความเข้าใจผิด...ของผมเอง

ผมตัดสินใจเคลียร์สายโทรศัพท์ออก เพียงเพราะไม่อยากตอบคำถามว่า ผมไปไหน กับใคร ที่ไหน อย่างไร ทั้งที่ก้อยก็ได้ยินจากปากผมแล้วว่า ผมมาประชุม มางานโรงเรียน ไม่ใช่มาเที่ยวเตร่แบบที่เธอกล่าวหาผมตลอดเวลา

 หน้าตาของผมมันดูเหมือนคนเจ้าชู้ สำมะเรเทเมานักหรือ?

 

“พี่ครับ ดูของผมก่อนก็ได้” ผมยื่นเอกสารในมือให้เขาทั้งที่ไม่รู้ว่าเขาจะรับมันหรือไม่ ใจผมเต้นแรงจนไม่สามารถปั้นหน้าให้เป็นอื่นใดได้ นอกจากใบหน้านิ่งเฉย

“ห๊ะ” เค้าตอบผมทั้งที่ไม่มองแม้แต่หน้าผม

“ความจริงพี่เอาไปเลยก็ได้ ผมเอามา 2 ชุด มันคงใช้แค่โรงเรียนละชุด” ผมพูดกับเค้าอีกครั้ง เพียงเพื่อหวังว่าเค้าอาจจะเงยหน้ามาซักครั้งพร้อมรอยยิ้มที่ผมอยากเห็นมันใกล้ๆ 

“เอ่อ....ขอบคุณครับ”เค้าเงยหน้าขึ้นมาสบตาผมเพียงเสี้ยววินาทีโดยปราศจากรอบยิ้มและหันกลับไปอย่างรวดเร็ว

 

และนั่นก็เป็นครั้งแรกที่เราได้พบกัน

ตลอดเวลาเข้ารับอบรม ข้างกายเค้าจะมีครูผู้หญิงหน้าตาหน้าตาน่ารักเดินเคียงข้าง และพูดคุยกันอย่างสนุกสนานเสมอ



 

เค้าอาจมีคนรักอยู่แล้ว แบบที่ผมมีอยู่ หรือที่ร้ายไปกว่านั้น

เค้าอาจไม่เคยมีผมในความทรงจำอันสั้นของเค้าเลยก็เป็นได้

 ความรู้สึกผิดถูกในใจผมเริ่มทำงานอย่างบ้าคลั่ง มันจาบจ้วงความสุข และความหวังของผมอย่างไม่ปราณี แวบหนึ่งของความคิด ใบหน้าของก้อยที่กำลังร้องไห้ มันยิ่งสั่งให้ผมถอยหลังออกมาก่อนที่จะเดินหน้าไปทำความรู้จักกับคนอันตรายต่อความรู้สึกของผมเอง เพราะนับจากวันนี้ เราอาจจะไม่ได้เจอกันอีกเลย

ป่วยการที่ผมจะต้องไปทำความรู้จักกับเขา

ผมนั่งดื่มกาแฟกับเพื่อน พูดคุยกันอย่างออกรสในโต๊ะที่ผมเลือกว่า คงไม่มีใครผ่านมาถึง เพราะมันลึกสุด ในสุด เงียบสุด แต่พอผมเงยหน้ามองตรงไปอีกที ผมพบใครคนหนึ่งหันมาสบตาผมพอดี และเค้ากำลังยิ้มบางๆ และพยักหน้าเบาๆ ให้ผม 



 

นั่นคือยิ้มแรกที่ผมได้รับ และเป็นยิ้มเพื่อผมคนเดียวเท่านั้น

ผมควรรู้สึกอย่างไร ในเมื่อสิ่งที่ผมคิดไว้ มันไม่มีวันเป็นจริง ผมจึงทำได้เพียง...

มองผ่านรอยยิ้มนั้นไป และทำเหมือนไม่มีใครนั่งอยู่ตรงนั้น


 

 วินาทีที่ผมต้องเลือก สิ่งที่ต้องทำ กับสิ่งที่จำเป็น

ทั้งที่ในใจผมรู้สึกลึกๆ ว่า

หัวใจของผมมันกำลังถูกขโมยไป โดยที่ไม่รู้ว่าเมื่อใดจะได้คืนกลับมา

นี่ผมกำลังคิดอะไร?

 . . . . .

 อ้น...

-----------------------------------


นี่เป็นตอนพิเศษตอนแรกนะครับ
ส่วนสาเหตุที่เอาอ้นมาเป็นตอนพิเสษตอนแรก

เพราะปกตินายอ้นที่เราเห็น จะเป็นคนป่วนๆ ฮาๆ
เลยอยากให้หลายๆ คน ได้รู้ว่า จริงๆ แล้วอ้นคิดอะไรบ้าง

เอาเป็นว่า พบกันใตอนถัดไปนะครับ


ยังไงฝากแฟนเพจของเรื่องด้วยนะครับ ^_^


https://www.facebook.com/LessonsOfLoves