[YAOI] Lessons Of Loves รักเร้นลับ ฉบับคุณครู

 
 Lesson 003rd ปัญหาของครู
            มหาวิทยาลัย B-BAC เป็นมหาวิทยาลัยเอกชนขนาดใหญ่ แต่ผมว่า ใช้คำว่า โคตรใหญ่ ก็ดูจะเหมาะกว่า เพราะเป็นเครือของมหาวิทยาลัยจากต่างประเทศ ผมยอมรับเลยว่า เมื่อครูอิสขับรถพาเข้ามาที่นี่ในวันแรก หน้าตาผมตื่นเต้นมาก จนครูอิสบอกว่าอยากจะถ่ายรูปไว้ให้ดูตอนผมทำหน้าเหวอ ฮ่าฮ่าฮ่า พอเราผ่านทะลุป้อมยามขับรถมาตามถนนที่ 2 ข้างทางมีแต่ดอกไม้ จนผ่านเข้าประตูใหญ่มหาวิทยาลัยที่ออกแบบมาคล้ายประตูชัยของฝรั่งเศส แถวจัตุรัส ชาร์ล เดอ โกล ซึ่งยิ่งทำให้ผมรู้สึกเหมือนทะลุไปอีกโลกหนึ่งเหมือนซื้อทัวร์จากบริษัทแถวดอนเมืองไปเที่ยวแถบยุโรป ด้วยอาคารทรงโรมัน สถาปัตยกรรมต่างๆ ลานน้ำพุที่มีบ่อน้ำขนาดใหญ่ (มีหงส์เล่นน้ำในนั้น) สนามหญ้าดอกไม้บานสะพรั่ง แม้กระทั่งเสาไฟในนั้นยังสลักเสลาจนงดงาม จนมาทราบภายหลังว่าที่นี่มีการให้เช่าสถานที่เพื่อถ่ายภาพวันแต่งงานและอื่นๆ ด้วย ยังไม่รวมไปถึงสิ่งอำนวยความสะดวกให้นักศึกษาที่นี่ จนเหมือน ไม่เหมือนสิ เป็นเลย เป็นห้างสรรพสินค้าในมหาวิทยาลัย โอ้ มหาวิทยาลัยในสวรรค์เลยทีเดียว เฮ้อ เล่าซะเหนื่อย!
             การอบรมผ่านไปแล้ว 2 วัน กับจำนวนครูที่เข้ารับการอบรม 500 กว่าชีวิต ทำให้การอบรมต้องเหมาชั้นของอาคารนี้เพื่ออบรม และแบ่งออกเป็น 2 ฝั่งตึก ซึ่งแม้ครูนิ่มจะมาอบรมครั้งนี้ด้วย แต่ผมก็ไม่ค่อยได้เจอเธอเท่าไหร่ เพราะมีการจัดที่นั่งตามหมายเลขโรงเรียนไว้แล้ว ผมเลยนั่งคุยกับครูอิสเสียเป็นส่วนใหญ่ และก็ได้รู้จักครูข้างเคียงอีกนิดหน่อย
ในวันสุดท้ายของการอบรม วิทยากรได้ชี้แจงว่าในช่วงบ่าย จะนำผลงานของผู้เข้ารับการอบรมที่ทำได้ค่อนข้างสมบูรณ์มานำเสนอขึ้นจอฉายเพื่อเป็นตัวอย่าง ซึ่งก็บอกตรงๆ เลยว่า ของผมต้องติดโผเป็น 1 ในนั้นอยู่แล้ว เพราะการออกแบบนี่ ผมบอกเลย ผมกินขาดทุกสำนักแบบนอนมาแน่นอน ฮ่าฮ่าฮ่า
และแล้วก็เป็นดังคาด (ใครคาดบ้างวะ) ผลงานของผมได้ขึ้นโชว์บนจอหรา แสดงถึงความสมบูรณ์ ครูอิสและครูข้างเคียงเป็นหน้าม้าปรบมือเกรียวกราว ในขณะที่ผมยิ้มหน้าบานกว่าเดิม 3.27 เท่า แต่แล้วคนต่อไปที่ได้ขึ้นโชว์ ก็ทำให้ผมต้องขยี้ตา เพราะภาพโปรไฟล์เจ้าของผลงานนี้ คือ ภาพชายหนุ่ม ใส่เสื้อแขนยาวสีดำพับแขน กางเกงยีนส์ตัดขา และแว่นตากันแดด พร้อมโพสต์ท่าเหมือนนายแบบนั่งริมฝั่งทะเล
 
 
ไอ้หน้าขาว!
 
แสดงว่าไอ้หน้าขาวมาอบรมวันนี้ด้วย แต่เชื่อไหมครับ ว่าตั้งแต่วันแรกจนวันนี้ ผมไม่เคยเจอมันเลย เนื่องด้วยจำนวนคนมหาศาล ผมเก็บรายละเอียดหน้าโปรไฟล์ของมันด้วยความไวแต่ด้วยระยะจอที่ห่างจากที่นั่ง ทำให้การมองเห็นช้ากว่าเดิม แล้ววิทยากรก็เปลี่ยนไปเป็นผลงานของคนอื่น....อย่างรวดเร็ว!   #%*)#&%(*#@&%)(
 
            แต่อย่างน้อยผมก็รู้ละ ว่าชื่อมันคือ John Aon Jr.  (ชื่ออะไรของมันวะ)
 
---------------------------------
            เมื่ออบรมเสร็จ 3 วัน ผมกลับมาสอนหนังสือตามปกติอีกครั้ง แล้วมันก็ทำให้ผมพบว่า เด็กนักเรียนในห้องเหมือนจะคืนวิชาคณิตศาสตร์ให้ผมไปแล้วนับแต่วันที่ผมก้าวเท้าออกจากห้องนี้ไปอบรม (เป็นครูคอมพิวเตอร์แต่สอนคณิตศาสตร์ด้วยครับ เก่งป่ะล่ะ) ทำให้ผมต้องรีบตะบึงตะบอนทั้งทบทวนของเก่าและสอนของใหม่ให้ทัน เพื่อที่จะสอบกลางภาคในในสัปดาห์หน้าและที่สำคัญ พรุ่งนี้โรงเรียนจะมีการพานักเรียนไปทัศนศึกษานอกสถานที่ ซึ่งหมายความว่า เวลาสอนของผมก็จะหดไปอีก 1 วัน โอ้ พระแม่ธรณีช่วย
            แต่นอกเหนือจากปัญหาการสอนไม่ทันของผมแล้ว ผมกลับพบว่า เจ้าโด่ง นักเรียนชั้น  ม.2 ที่ตกซ้ำชั้น ม.1 มา 1 ปี ไม่มาโรงเรียนติดต่อกัน 5 วันแล้ว ในฐานะครูประจำชั้น ผมคิดว่าคงไม่ดีแน่ ถ้ามันจะมาซ้ำชั้น ม.2 อีก 1 ปี ในน้ำมือผม หึหึหึ
            คิดได้ดังนั้น สิ่งทีผมต้องการคือ ข้อมูลเจ้าโด่ง เพราะเอาจริงๆ ผมก็เพิ่งมาประจำชั้น ม.2 ได้เพียง 3 เดือนเท่านั้น และแหล่งข้อมูลเชิงลึกมาก แหล่งเดียวที่ผมนึกได้เป็นอันดับแรก ครูเหน่ง!
------------------------------------
            “เจ้าโด่งหรอ เจ้าโด่งมันเป็นเด็กครอบครัวมีปัญหานะ พ่อแม่เลิกกัน อยู่กับพ่อแล้วพ่อก็ไม่มีเวลาดูแล มันก็จะหงอยๆ นะ ไม่ค่อยพูดเท่าไร เก็บตัวซะเป็นส่วนมาก คุณพี่จัดว่ามันอยู่ในกลุ่มเสี่ยงนะ” ครูเหน่งเริ่มให้ข้อมูลแก่ผม
           “ตอนอยู่ ม.1 เจ้าโด่งมันก็ขาดเรียนบ่อยแบบนี้ครับ ผมเองไปตามให้มาเรียน ไปตามถึงบ้าน มันยังไม่มาเลย” ครูเอก ครูอัตราจ้าง สอนวิชาพลศึกษารุ่นน้องให้ข้อมูลเพิ่มเนื่องจากเป็นครูประจำชั้นเจ้าโด่งตอนอยู่ ม.1
             “แล้วคุณครูเคยได้คุยกับโด่งบ้างไหมครับ แบบเจาะใจเลยอ่ะครู” ผมถามต่อ
             “คุณพี่ไม่ได้คุยกับโด่งเท่าไรหรอก เพราะจำได้ว่า ตอน ม.1 ก่อนที่เจ้าโด่งมันจะซ้ำชั้น คุณพี่พยายามเข้าไปคุยช่วงที่มันขาดเรียนบ่อยๆ เชิญผู้ปกครองมารับฟังปัญหา แต่เหมือนที่บ้านเค้าไม่ได้เห็นความสำคัญของการเรียนเท่าไร เค้ารับฟังไป แล้วเค้าก็ทำเหมือนเดิม” ถึงตรงนี้ครูเหน่งถอนหายใจยาวเหมือนจะบอกถึงว่าปัญหานี้มันแก้มานานแล้ว แต่ไม่ได้รับความร่วมมือจากผู้ปกครอง
             “แล้วนี่โด่งขาดเรียนมากี่วันแล้วครับพี่นัท” ครูเอกเป็นฝ่ายถามผมบ้าง
          “ก่อนพี่ไปอบรมเมื่อวันศุกร์ที่แล้ว 1 วัน รวมถึงวันนี้ด้วยก็ 5 วันแล้วครับ”
          “คุณน้องเชื่อคุณพี่ไหม” ผมหันหน้าไปมองครูเหน่งเจ้าของเสียงด้วยความสงสัย
“ พรุ่งนี้เราไปทัศนศึกษากัน คุณน้องได้เจอเจ้าโด่งแน่” ครูเหน่งทำนายพร้อมยิ้มน้อยๆ
          “เจ้าโด่งเนี่ย มันประเภทกิจกรรมดี กิจกรรมเด่น เน้นกิจกรรมครับ” ครูเอกพูดเสริมอย่างมั่นใจ
            “ขอบคุณมากครับคุณครู เดี๋ยวยังไงผมจะลองคุยกับโด่งอีกที” แล้วผมก็เดินออกมาด้วยความกังวล ปนความไม่มั่นใจว่าพรุ่งนี้.... เจ้าโด่งจะมาโรงเรียนหรือไม่
 
----------------------------------------
 
            แต่ก็จริงดั่งผู้หยั่งรู้ทำนาย วันรุ่งขึ้นเจ้าโด่งมาโรงเรียน แถมมาเร็วกว่าปกติ ผมยืนมองมันจากห้องพักครู เห็นมันสารวนกับกระเป๋าเป้ของมันซึ่งแลดูมันโคตรเตรียมพร้อมที่จะทัศนศึกษา ณ  ท้องฟ้าจำลอง
เมื่อไปถึงเด็กนักเรียนต่างตั้งใจฟังพี่เจ้าหน้าที่อธิบายเนื้อหา และความรู้แต่ละส่วน บางช่วงก็จะมีจับกลุ่มกันทำใบงานอย่างขะมักเขม้น สนุกสนาน จนครูผู้ควบคุมต้องกระแอมเตือนในความเปี้ยวป้าวของนักเรียน แต่ที่ผมสังเกตได้ชัดเจน คือ เจ้าโด่งกลับนั่งเงียบๆ อยู่คนเดียวตลอดเวลา หาได้มีท่าทางสนุกสนานเหมือนตอนเช้าไม่
 
มันทำให้ผมเริ่มเข้าใจอะไรบางอย่างในตัวเจ้าโด่งมากขึ้น
 
15.30 น. เราเดินทางกลับมาถึงโรงเรียน ก่อนเลิกเรียน ผมกำชับให้เจ้าเบียร์ หัวหน้าห้อง ตามโด่งให้มาพบผมที่ห้อง ม.2 เพื่อพูดคุยกันส่วนตัว พอนักเรียนทยอยกลับบ้าน เจ้าโด่งก็มายืนจังก้าอยู่ที่หน้าประตูห้อง ผมพยักหน้าให้โด่งเข้ามาในห้อง พร้อมกับให้เบียร์นั่งอยู่ข้างๆ
“เป็นไงบ้าง ไม่มาเรียนหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่า” ผมถามโด่ง แต่คำตอบที่ได้คือโด่งเงียบแทนคำตอบ
“มีปัญหาอะไรหรือเปล่า บอกครูได้นะ” โด่งก็ยังเงียบ จนผมคิดได้ว่า โด่งอาจจะสะดวกใจกว่านี้ ถ้าคุยกับผมเพียงลำพัง
“เบียร์  ครูวานไปซื้อน้ำปั่นหน้าโรงเรียนให้หน่อยสิ ครูเอาน้ำมะนาวปั่นนะ ใส่เกลือครึ่งช้อน น้ำเชื่อม 3 ทัพพี ผสมน้ำส้มครึ่งถ้วย น้ำแข็งปันละเอียด ส่วนเจ้าโด่งเป็นเด็กเป็นเล็ก กินโอวัลตินละกัน แล้วเบียร์จะกินอะไรก็ซื้อมา” ถึงตรงนี้เจ้าเบียร์ เย้ดังๆ แบบไม่เก็บอาการ จนผมสงสัยว่า ตอนใส่ถุงเท้าเป็นครั้งแรก มึงดีใจแบบบนี้ป่ะวะ
จนผมแน่ใจว่าเบียร์เดินไปจนไม่ได้ยินสิ่งที่ผมจะคุยกับเจ้าโด่งแล้ว ผมจึงเริ่มถามเจ้าโด่งอีกครั้ง
 “เอ้า ไม่มีใครแล้ว ว่ามา ถ้าไม่ตอบรอบนี้กูทุบ!” สงสัยน้ำเสียงผมจะจริงจังไปหน่อย เจ้าโด่งสะดุ้งเงยหน้ามองผม แล้วเบิกตาโตอย่างตกใจ
“................” 
“ยังไม่พูดอีก เป็นอะไร ว่ามา ..." ผมถามเสียงเข้มกว่าเดิมพร้อมลุกมาน่งบนโต๊ะนักเรียน
         "มีปัญหาอะไร แล้วไม่บอกครูแล้วครูจะช่วยยังล่ะ โด่งคงไม่อยากซ้ำชั้น ม.2 อีกใช่ไหม?” 
“ครับ” โด่งก้มหน้า
“ผมอายเพื่อนครับ เพราะผมแก่กว่าเพื่อน เพราะผมซ้ำชั้น” เจ้าโด่งก้มหน้าตอบผม
“แล้วตอน ม.1 โด่งซ้ำชั้นเพราะอะไร”
“ผมสอบไม่ผ่านครับ”
“ทำไมสอบไม่ผ่านรู้ไหม”
“ผมขี้เกียจเรียนครับ”
“ใช่ แล้วถ้าโด่งไม่มาโรงเรียนแบบนี้อีก โด่งรู้ไหมจะเกิดอะไรขึ้น” ผมถาม
“..............”
“โด่งก็จะต้องซ้ำชั้นอีก” ผมใช้สองมือจับขมับเจ้าโด่ง แล้วยกหน้ามันขึ้น เพื่อไม่ให้มันก้มหน้าหลบตาผม
 “โด่งไม่ต้องอายที่เราโตกว่าเพื่อน ดีซะอีก เราสามารถช่วยเพื่อน ช่วยครูทำอะไรได้ตั้งหลายอย่าง เอาง่ายๆ เราคุยกันตรงนี้เลย ถ้าโด่งไม่อยากซ้ำชั้น ม.2 อีก โด่งต้องมาเรียนทุกวัน เริ่มตั้งแต่วันจันทร์หน้าเลย แล้วครูจะสอนเพิ่มให้โด่งในวิชาที่ไม่เข้าใจ พอโด่งสอบได้ โด่งก็จะไม่ซ้ำชั้น ดีไม๊?”
“ดีครับ” โด่งพยักหน้า พร้อมกับการปรากฏกายของเจ้าเบียร์ นี่มึงมาไวป่ะวะ อุตส่าห์สั่งน้ำยากๆ
“แต่ถ้าวันจันทร์ไม่มาเรียนละก็ กูจะไปไล่เตะถึงบ้านนะมึง” เจ้าโด่งขำเล็กน้อย ก่อนจะรับน้ำปั่นจากเบียร์มากิน แล้วเราพูดคุยกันอีกเล็กน้อย จนทั้ง 2 คน ลาผมกลับบ้านไป
ส่วนผมยังคงนั่งอยู่ในห้องลำพังอยู่กับความคิดที่ไหลวนเวียนในอยู่ในหัวด้วยความสงสัยว่า ครูมือใหม่อย่างผม จะใช้วิธีไหนดึงเจ้าโด่งกลับเข้ามาในระบบการศึกษาได้หนอ...
 
To be continue  
นี่เลยครับ หน้าที่ของครูที่แท้จริง ที่แม้จะเลิกงาน หรือกลับบ้าน แต่ก็ยังต้องใช้ความคิดที่จะทำให้ลูกศิษย์ของตัวเองมีความรู้ และเติบโตไปอย่างมีคุณภาพ ส่วน Lesson หน้า รับรอง มีอึ้ง ขอบคุณที่ติดตามอ่าน และแนะนำนะครับ ^_^