รักกูหน่อยนะครับ กูไม่อยากร้าย 1

“ แล้วพรุ่งนี้พวกผมจะกลับมาทดสอบพวกคุณอีกครั้ง!! ว่าพวกคุณมีประสิทธิภาพพอที่จะเป็นน้องสาขาของพวกผมหรือเปล่า! ทราบไม่ทราบ!!! ”
“ ทราบ! ”
“ วันนี้กลับได้แล้วครับ! ”
พวกเด็กปีหนึ่งต่างรีบพากันเก็บกระเป๋ากลับบ้านหลังจากที่เฮดว้ากปีสี่เดินจากไปยกเว้นแค่พวกรีเรย์เท่านั้นที่ช่วยกันพยุงเบิร์นกับบีนเดินมาจุดปฐมพยาบาลที่พวกผมประจำอยู่
“ เป็นอะไรหรือเปล่า ” ผมถามออกไป
“ ไอ้เบิร์นเป็นตะคริว ส่วนไอ้บีนมันไม่เคยต้องมาทำอะไรที่หนักขนาดนี้พอต้องกระทืบเท้าก้มๆ เงยๆ บ่อยมากๆ เข้าก็เลยทำให้เจ็บขา ”
รีเรย์พูดอาการของทั้งสองคนให้พวกผมฟัง ผมจึงรีบเอายามาทาเพื่อจะนวดให้เบิร์น ส่วนบีนไอ้เรนเป็นคนทายานวดขาให้
“ แล้วตอนที่พวกพี่ถามทำไมน้องไม่บอกล่ะครับ? ฝืนบูมทำไม ”
“ แล้วให้พวกพี่กับคนอื่นๆ เอาพวกผมพวกพี่ผมไปพูดนินทาลับหลังน่ะเหรอ ” เบิร์นพูดและตวัดสายตาไปมองเด็กปีสองที่พูดเมื่อกี้ตาขวาง
“ ไม่เอาเบิร์น ใจเย็นๆ ” ผมพูดบอกเพราะผมไม่อยากให้น้องต้องมีเรื่อง
“ ถ้าจะส่งสายตาให้เพื่อนกูขนาดนั้นมาต่อยกันป่ะ ”
รีเรย์พูดขึ้นด้วยเสียงนิ่งๆ จนผมต้องเอื้อมมือไปจับมือรีเรย์เอาไว้ แล้วส่ายหน้าเบาๆ จนร่างสูงที่นั่งอยู่ข้างๆ ส่งเสียงฮึดฮัดไม่พอใจ
“ เก่งกันจังไอ้ลับหลังเนี่ย ”
“ น้องเรย์! ”
ผมเรียกชื่อเด็กมันโดยไม่มองหน้า เด็กมันคงรู้เพราะว่าผมจะเรียกชื่อเด็กมันแบบนี้เวลาที่ผมจริงจัง ก็ดูพูดเข้าหาเรื่องให้คนดักกระทืบแล้วไง
“ เย่น TT บีนอยากกลับบ้าน ฮึก ”
“ ครับๆ เฮ้ย! กูกลับก่อนนะ ”
“ เออๆ ”
“ พี่ผมกลับนะ ”
เอเย่นหันมาไหว้ผมกับไอ้เรน ไอ้แพรก่อนจะพยุงพาบีนเดินออกไปโดยไม่ไหว้คนอื่นเลยทำให้บางคนมองตามน้องมันอย่างไม่พอใจ จะอะไรนักหนาว่ะพวกนี้
“ พี่มิ้นเรากลับกันเหอะ ”
“ ยังกลับไม่ได้ ”
“ ทำไมอ่ะ ” มาอีกล่ะให้สีหน้ากระเง่ากระงอดใส่ผมเนี่ย
“ ไอ้มายมิ้นมึงกลับเหอะไม่มีไรแล้ว ”
“ จริงเหรอพี่ ” ผมเงยหน้าถามพี่รหัสตัวเอง
“ เออ แต่ผัวมึงหล่อดีนะไม่น่ามาได้เมียแบบมึงเลยมายมิ้น ”
“ เดี๋ยวทุบเลย บู่ววว ”
ผมรีบหันไปมองคนข้างตัวทันทีเมื่อนึกขึ้นได้ว่าตัวเองแสดงท่าทางยังไงออกไป ไอ้เด็กนี้ก็ตาขวางตลอด บู่วๆๆ
“ มึงคิดไงเนี่ยมาคบไอ้มายมิ้นว่ะ ... ไอ้เรย์ใช่ป่ะ? ”
“ สอ เกือก ”
“ เรย์! ”
ครั้งนี้ทั้งผม ไอ้เรน ไอ้แพรเรียกออกมาเป็นเสียงเดียวกันแต่เด็กมันไม่สนสักนิดตอนนี้กลับยืนเต็มความสูงประจันหน้ากับพี่รหัสผมแล้ว
“ มึงอยากโดน? ”
“ กลัว? ”
“ ดี! งั้นวันศุกร์เดี๋ยวไปกินเหล้ากับกู กูเลี้ยงเอง ”
ผมเอามือตบหน้าผากตัวเองด้วยความเซง ถ้าเด็กมันไปผมก็ต้องไปด้วย ซวย! พี่รหัสกูพอเหล้าเข้าปากแล้วล่ะก็ชอบสั่งให้ทำอะไรแผลงๆ เรื่อย
 
# Reray Talks #
ผมนอนเล่นโทรศัพท์พี่มิ้นอยู่บนเตียงเช็กโน่นเช็กนั้นระหว่างรอให้เจ้าของโทรศัพท์อาบน้ำเสร็จ อยากรู้ใช่ไหมว่าผมรอพี่มิ้นทำไมทั้งที่นอนไปก่อนก็ได้ แต่ขอโทษ
กูนอนไม่หลับครับถ้าไม่ได้นอนกอดเมีย +_+
แล้วความคิดที่ผมจะฟัดเมียตัวเองเนี่ยตอนนี้คงต้องตัดไปก่อนเพราะพอกลับถึงคอนโดลงจากรถเท่านั้นแหละเดินกะเผลกๆ และผมรู้เลยว่าเป็นเพราะการบูมที่กระทืบเท้าและการก้มๆ เงยๆ บ่อยจนส่งผลให้ผมปวดขาไปหมด ปวดไปจนถึงสะโพก
ฮึ่ยยยย! งึดสังขารเจ้าของ -_-
แล้วอย่างนี้จะให้ผมทำกิจกรรมเข้าจังหวะได้เหรอ? เข้าไปก็ไม่มันส์แรงมันไม่เท่าเดิม เฮ้อออ!
“ ยุ่งจังของๆ กูเนี่ย ”
ผมไม่สนใจคำประชดของพี่มิ้นที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ มือผมก็ทัชไล่ดูว่าพี่มิ้นคุยกับใครบ้าง เมื่อเห็นว่าผมไม่วางโทรศัพท์พี่มิ้นก็เดินไปแต่งตัว
อืม คุยกับเพื่อนในกลุ่ม ไม่มีปัญหา
คุยกับเพื่อนในสาขาบ้างปะปลายแต่ถามคำตอบคำ ปล่อยไป
ไอ้คนนี้มันใครว่ะ? ทำไม ...
“ อย่ามาหึงไร้สาระ ไอ้นี้มันจีบกูเองบอกยังไงก็ไม่ฟัง หน้าหนาเหมือนมึงอ่ะ ”
ผมที่กำลังจะหันหน้าไปถามต้องหุบปากฉับเมื่อพี่มิ้นที่มานั่งเช็ดผมอยู่ข้างๆ พูดแทรกขึ้นมาเหมือนรู้ว่าผมจะถามอะไร แต่ทำแบบนี้เหมือนพี่มิ้นแคร์ความรู้สึกผมเลยอ่ะ อร๊ายยยย >0<
“ งั้นก็แล้วไป อย่าให้กูรู้ทีหลังแล้วกันว่ามันไม่ใช่อย่างนี้ที่มึงพูด ”
ผมคาดโทษไว้ก่อนจะวางโทรศัพท์ไว้หัวเตียง แล้วจัดการเช็ดผมให้คนตัวเล็ก
“ โอ้ย! เช็ดเบาๆ เจ็บ ”
“ ก็อยากให้คนอื่นมาจีบทำไมล่ะ หึงๆๆ น่ะ รู้จักป่ะ ”
“ แล้วกูห้ามได้ป่ะล่ะ? ก็เหมือนมึงไงถ้ากูห้ามได้มึงไม่ได้มานั่งทำตัวเป็นผัวกูหรอก บู่ว -3- ”
“ ไม่ได้ทำแต่เป็นเลยต่างหาก บู่ว -3- ”
“ ล้อกูเหรอ ห๊ะ! ”
“ เปล๊า หึๆ ”
พี่มิ้นผลักไหล่ผมจนผมเซนิดๆ แล้วพี่มันก็หันไปกดเปิดทีวีก่อนจะดูการ์ตูนไม่สนใจผมซะงั้น หึ่ย! ไปรีดผ้าก็ได้ว่ะ
ผมยืนรีบผ้าไปเรื่อยๆ ทั้งของผมของพี่มิ้น ทุกวันนี้ส่งผ้าซักอย่างเดียวครับผมไม่ชอบให้ใครรีดผ้าให้มันเรียบไม่ถูกใจผม มุมเมอมกลีบเกิบมันก็ไม่ตรงตามที่ต้องการเพราะงั้นรีดเองดีที่สุดครับ เหลือบตามองพี่มิ้นก็เห็นว่าร่างเล็กปิดทีวีนอนพลิกไปพลิกมาก่อนจะหันมามองผม
“ เหลืออีกกี่ตัวอ่ะถึงจะเสร็จ ”
“ ห้าตัวถ้าง่วงก็นอนก่อนดิ ”
“ ไม่ต้องรีดแล้ว รีบมานอนเลยกูแสบตาเนี่ย ”
หึๆ คิดเข้าข้างตัวเองได้ป่ะว่านอนไม่หลับเพราะไม่มีผมนอนกอด
“ จริงอ่ะ? ”
“ เออ! ”
ผมรีดเสื้อที่กำลังรีดอยู่จนเสร็จส่วนพวกที่เหลือก็เอาไว้ก่อนเดี๋ยวเมียงอน จัดเก็บอะไรเรียบร้อยแล้วผมก็เดินไปปิดไฟกลางห้องเปิดไว้แค่โคมไฟที่หัวเตียงดวงเล็กๆ แล้วเดินกลับมาล้มตัวนอนบนเตียง แถมผมยังนอนหันหลังให้พี่มิ้นด้วย หึๆ แกล้งหน่อยแสบตาดีนัก
“ ไอ้เรย์ ” ผมหันหน้าเข้าหาพี่มิ้นทันทีที่ร่างเล็กเรียกชื่อผม
“ ครับ พี่มิ้นแสบตาน้องเรย์ก็ปิดไฟให้แล้วไงครับ ”
“ หึ่ย! ”
“ อะไรครับขัดใจอะไร ”
“ ไปนอนนอกห้องเลยไอ้สัส! ”
พลั่ก! โครม!
“ ถีบทำไมเนี่ยพี่มิ้น ”
เจ็บครับ เจ็บกว่าเดิมอีก พี่มิ้นถีบผมตกเตียงเลยครับเมื่อกี้แถมไล่ไปนอนนอกห้องอีก
“ ไอ้เหี้ย! ไอ้ห่า! กูนอนไม่หลับก็เพราะมึงไม่กอดเนี่ยแหละไอ้ควาย! วันอื่นกูไม่ต้องบอกทำไมมึงกอดกูดีจังแล้วทำไมวันนี้มึงไม่กอดห๊ะ! ไอ้ยีราฟ ไอ้ลิง ไอ้หมู ไอ้หมา ไอ้กา ไอ้ไก่ ไอ้ ... หึ่ย! ”
 “ ถ้ารู้ว่ากูเปิดใจให้มึงแล้วมึงจะมาทำอย่างนี้กับกู กูไม่เปิดใจให้มึงหรอกไอ้ลูกเจี๊ยบ! ไปนอนนอกห้องเลยไป๊! ”
“ -0- ”
อึ้งครับมาเป็นชุด พี่มิ้นตอนนี้กำลังนั่งหอบอยู่บนเตียงเพราะเพิ่งตะโกนด่าผมไปหมาดๆ แถมยังมองผมอย่างกับจะฆ่าให้ตายอีก
“ กูบอกให้ออกไปไง! ”
“ ไม่เอาหรอกเมียงอน ”
ผมรีบกระดึบขึ้นเตียงไปกอดพี่มิ้นเอาไว้แต่ร่างเล็กก็เอามือมาดันอกผมไว้แล้วออกแรงดิ้นให้หลุดออกจากอ้อมแขนผมสุดฤทธิ์ ดิ้นได้ดิ้นไปเหอะหมดแรงก็หยุดดิ้นเอง
“ ปล่อย ไม่อยากกอดก็ปล่อย ”
“ ไม่ปล่อยเมียงอน ”
“ กูไม่ได้งอน ฮึก! ปล่อย กูบอกให้ปล่อย ฮึก! มึงไม่อยากกอด ฮึก! กูก็ปล่อย ฮึก! ฮือๆ ”
เชี่ยแหละ! ร้องไห้แล้วไง พอร้องไห้ก็ยกมือกอดผมตอบซะแน่นเลยครับ
“ โอ๋ๆ ไม่ร้องนะๆ กูอยากกอดมึงจะตาย อยากกอดทุกวันเลย กูรักมึงที่สุดทำไมกูจะไม่อยากกอดมึงล่ะ อย่าร้องนะมิ้น โอ๋เอ๋ๆ ”
“ กะ ก็เมื่อ ฮึก! กี้มึง ฮือ ไม่กอดกูอ่า ฮือๆๆ ฮึก ” ร้องไห้ไปพูดไป
ผมก็ทำได้แค่กอดและลูบหัวปลอบให้คนในอ้อมกอดเลิกร้องไห้เท่านั้นแหละครับตอนนี้
“ ก็มึงบอกกูว่าแสบตากูเลยแกล้งมึงเฉยๆ เลิกร้องนะๆ เดี๋ยวจุ๊บเหม่งน๊าหยุดร้องๆ ”
จุ๊บ!
พูดแล้วก็ทำอย่างที่พูดเลยครับและดูเหมือนคนตัวเล็กจะคลายสะอื้นไปได้เยอะเลยครับ ผมจึงผลักพี่มิ้นออกเพื่อเช็ดน้ำตาให้พี่มิ้น
“ นอนนะเมียจ๋า ”
ผมดันไหล่พี่มิ้นให้นอนลงกับหมอนก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มให้ตามด้วยจูบเบาๆ ที่หน้าผากเลื่อนต่อลงมาที่ปากเป็นการบอกฝันดี
“ กอดด้วย ”
“ ครับๆ ที่รัก ”
ผมก้มตัวลงนอนโดยที่ไม่ลืมกอดคนข้างกายที่ตอนนี้เอาหน้าใสๆ มาซุกอกผมแล้ว
ไอ้รีเรย์เหมือนขึ้นสวรรค์ไปร้อยกว่าชั้นเลยครับ >_____<
 
“ ไอ้มิ้นเดี๋ยวนี้ต้องให้ผัวมาส่งถึงหน้าห้องเรียนเลยเหรอว่ะ ฮิ้ววว! ”
เสียงเรนพูดแซวมายมิ้นทันทีที่ร่างเล็กเดินมาหาพวกตนที่โต๊ะเรียนหลังห้อง หลังจากที่มายมิ้นยืนบอกลารีเรย์ที่เดินมาส่งห้องเรียนนิดหน่อย
“ ผัวกูก็น้องมึงเหอะไอ้เรน ”
“ แหมๆๆ ทุกวันนี้เรียกผัวเต็มปากเลยนะครับเพื่อน ”
“ แล้วมันผัวกูจริงป่ะล่ะไอ้โซ หน้าตาอย่างกูจะไปเป็นผัวผู้ชายที่ไหนได้ถ้าผู้หญิงก็ว่าไปอย่างไอ้โง่ ”
“ กูล้อนิดล้อหน่อยด่ากูโง่เลยนะมึง เดี๋ยวๆ ”
มายมิ้นเลิกสนใจโซเดียมแล้วหยิบนมในถุงเซเว่นที่รีเรย์แวะลงไปซื้อมาให้ขึ้นมาเจาะกิน
“ กูถามจริงนะไอ้มิ้นกูสังเกตมาสองวันล่ะเสื้อมึงนี้ไอ้เรย์มันรีดป่ะ ”
“ มึงรู้ได้ไงไอ้เรน ”
“ ก็น้องกูนิ แต่ก่อนมันก็รีดให้กู ”
“ ไหนๆ ก็เสือกล่ะขอเสือกอีกนะ ไอ้เรย์มันทำไรให้มึงอีกนอกจากรีดผ้าให้แล้วก็มาเรียนแทนเนี่ย ”
“ ซื้อของให้ ทำกับข้าว เช็ดผม ขับรถ ตัดเล็บ ทำให้ทุกอย่างอ่ะ ”
มายมิ้นพูดออกไปเหมือนไม่ใส่ใจแต่ในใจกลับรู้สึกดีเมื่อนึกถึงสิ่งที่รีเรย์ทำให้ตัวเอง
“ ตัดแต่เล็บมือป่ะ ”
“ เท้าด้วย ”
“ เหี้ย! มันเห็นมึงสำคัญกว่ากูเหรอไอ้มิ้น กับกูแม่งตัดให้แค่เล็บมือนอกจากพ่อแม่แล้วมีมึงเนี่ยแหละคนแรกที่น้องกูทำให้ เรื่องอื่นก็เหมือนกันทำเท่าเทียมกับกูหมดเลย นี้กูต้องเป็นหมาหัวเน่าเหรอ ”
“ มึงก็ไม่เน่าสำหรับไอ้โฟนนิ ”
เมื่อเห็นคนตัวเล็กกว่าแกล้งโวยวายมายมิ้นจึงแกล้งพูดกลับจนอีกฝ่ายเงียบปากแทบทันที
“ อีกๆ น้องมันทำอะไรให้มึงตั้งหลายอย่างแล้วมึงทำอะไรให้น้องมันบ้างว่ะ ”
แพรเอ่ยถามคำถามที่ทุกคนอยากรู้ที่สุด มายมิ้นดูดนมครั้งสุดท้ายก่อนจะตอบในสิ่งที่ทำให้เพื่อนในกลุ่มอึ้งกับความตรงๆ ของเพื่อนร่างเล็ก
“ อ้าขาให้เด็กมันเอาไงไอ้โง่ -_- ”
“ ไอ้ทุเรศ! อายบ้างเถอะมึง ”
“ คนกันเองทั้งนั้นรู้กำพืดกันจนหมดล่ะเหอะ ”
“ งั้นขออีกๆ กูขอตรงๆ เลยนะเว้ย ”
“ อืม ”
“ มึงรักไอ้เรย์บ้างยังว่ะ ”
“ นั้นสินะ กูเปิดใจให้เด็กมันแล้วนะแต่ถามว่ากูรักเด็กมันหรือยังกูยังตอบไม่ได้ว่ะ ถ้าถามว่ากูเริ่มหวั่นไหวกับเด็กมันหรือยังกูบอกเลยว่าสุดๆ อาจจะเริ่มชอบๆ หรืออาจจะยังอันนี้กูขอให้ตัวเองแน่ใจก่อนกูไม่อยากถูกมองว่าใจง่ายว่ะ อยู่ด้วยแค่กันไม่กี่อาทิตย์ถึงกูจะรู้สึกว่ามีความสุขแต่ยังไงมันก็ยังเร็วไปว่ะ ”
มายมิ้นพูดออกมาอย่างที่ใจคิดจริงๆ สำหรับร่างเล็กแล้วรีเรย์คือผู้ชายคนแรกที่เข้ามารุกล้ำพื้นที่ในหัวใจของเขา ถึงจะอยากเปิดรับความรู้สึกทั้งหมดของอีกฝ่ายแต่เพราะระยะเวลาที่รวดเร็วทำให้ร่างเล็กไม่กล้าที่จะเสี่ยงไปมากกว่านี้ เพราะแค่นี้มายมิ้นก็คิดว่าหากมีอะไรเปลี่ยนแปลงไปจากเดิมตัวเองก็คงเจ็บปวดมากเกินที่จะรับไหวแล้ว
“ สุดท้ายๆ สุดท้ายจริงๆ มึง ... ถ้าครบเดือนนึงแล้วมึงจะทำยังไง ”
“ ก็ไม่รู้สินะ คงต้องรอให้ถึงวันนั้นก่อนตอนนี้กูก็แค่ปล่อยไปตามใจของพวกกูก็แค่นั้น ”
ใช่! คงต้องปล่อยให้ความรู้สึกของเราสองคนเป็นตัวตัดสินว่าจะเลือกเดินยังไงต่อไป