รักกูหน่อยนะครับ กูไม่อยากร้าย 1

“ แล้วพรุ่งนี้พวกผมจะกลับมาทดสอบพวกคุณอีกครั้ง!! ว่าพวกคุณมีประสิทธิภาพพอที่จะเป็นน้องสาขาของพวกผมหรือเปล่า! ทราบไม่ทราบ!!! ”

“ ทราบ! ”

“ วันนี้กลับได้แล้วครับ! ”

พวกเด็กปีหนึ่งต่างรีบพากันเก็บกระเป๋ากลับบ้านหลังจากที่เฮดว้ากปีสี่เดินจากไปยกเว้นแค่พวกรีเรย์เท่านั้นที่ช่วยกันพยุงเบิร์นกับบีนเดินมาจุดปฐมพยาบาลที่พวกผมประจำอยู่

“ เป็นอะไรหรือเปล่า ” ผมถามออกไป

“ ไอ้เบิร์นเป็นตะคริว ส่วนไอ้บีนมันไม่เคยต้องมาทำอะไรที่หนักขนาดนี้พอต้องกระทืบเท้าก้มๆ เงยๆ บ่อยมากๆ เข้าก็เลยทำให้เจ็บขา ”

รีเรย์พูดอาการของทั้งสองคนให้พวกผมฟัง ผมจึงรีบเอายามาทาเพื่อจะนวดให้เบิร์น ส่วนบีนไอ้เรนเป็นคนทายานวดขาให้

“ แล้วตอนที่พวกพี่ถามทำไมน้องไม่บอกล่ะครับ? ฝืนบูมทำไม ”

“ แล้วให้พวกพี่กับคนอื่นๆ เอาพวกผมพวกพี่ผมไปพูดนินทาลับหลังน่ะเหรอ ” เบิร์นพูดและตวัดสายตาไปมองเด็กปีสองที่พูดเมื่อกี้ตาขวาง

“ ไม่เอาเบิร์น ใจเย็นๆ ” ผมพูดบอกเพราะผมไม่อยากให้น้องต้องมีเรื่อง

“ ถ้าจะส่งสายตาให้เพื่อนกูขนาดนั้นมาต่อยกันป่ะ ”

รีเรย์พูดขึ้นด้วยเสียงนิ่งๆ จนผมต้องเอื้อมมือไปจับมือรีเรย์เอาไว้ แล้วส่ายหน้าเบาๆ จนร่างสูงที่นั่งอยู่ข้างๆ ส่งเสียงฮึดฮัดไม่พอใจ

“ เก่งกันจังไอ้ลับหลังเนี่ย ”

“ น้องเรย์! ”

ผมเรียกชื่อเด็กมันโดยไม่มองหน้า เด็กมันคงรู้เพราะว่าผมจะเรียกชื่อเด็กมันแบบนี้เวลาที่ผมจริงจัง ก็ดูพูดเข้าหาเรื่องให้คนดักกระทืบแล้วไง

“ เย่น TT บีนอยากกลับบ้าน ฮึก ”

“ ครับๆ เฮ้ย! กูกลับก่อนนะ ”

“ เออๆ ”

“ พี่ผมกลับนะ ”

เอเย่นหันมาไหว้ผมกับไอ้เรน ไอ้แพรก่อนจะพยุงพาบีนเดินออกไปโดยไม่ไหว้คนอื่นเลยทำให้บางคนมองตามน้องมันอย่างไม่พอใจ จะอะไรนักหนาว่ะพวกนี้

“ พี่มิ้นเรากลับกันเหอะ ”

“ ยังกลับไม่ได้ ”

“ ทำไมอ่ะ ” มาอีกล่ะให้สีหน้ากระเง่ากระงอดใส่ผมเนี่ย

“ ไอ้มายมิ้นมึงกลับเหอะไม่มีไรแล้ว ”

“ จริงเหรอพี่ ” ผมเงยหน้าถามพี่รหัสตัวเอง

“ เออ แต่ผัวมึงหล่อดีนะไม่น่ามาได้เมียแบบมึงเลยมายมิ้น ”

“ เดี๋ยวทุบเลย บู่ววว ”

ผมรีบหันไปมองคนข้างตัวทันทีเมื่อนึกขึ้นได้ว่าตัวเองแสดงท่าทางยังไงออกไป ไอ้เด็กนี้ก็ตาขวางตลอด บู่วๆๆ

“ มึงคิดไงเนี่ยมาคบไอ้มายมิ้นว่ะ ... ไอ้เรย์ใช่ป่ะ? ”

“ สอ เกือก ”

“ เรย์! ”

ครั้งนี้ทั้งผม ไอ้เรน ไอ้แพรเรียกออกมาเป็นเสียงเดียวกันแต่เด็กมันไม่สนสักนิดตอนนี้กลับยืนเต็มความสูงประจันหน้ากับพี่รหัสผมแล้ว

“ มึงอยากโดน? ”

“ กลัว? ”

“ ดี! งั้นวันศุกร์เดี๋ยวไปกินเหล้ากับกู กูเลี้ยงเอง ”

ผมเอามือตบหน้าผากตัวเองด้วยความเซง ถ้าเด็กมันไปผมก็ต้องไปด้วย ซวย! พี่รหัสกูพอเหล้าเข้าปากแล้วล่ะก็ชอบสั่งให้ทำอะไรแผลงๆ เรื่อย

 

# Reray Talks #

ผมนอนเล่นโทรศัพท์พี่มิ้นอยู่บนเตียงเช็กโน่นเช็กนั้นระหว่างรอให้เจ้าของโทรศัพท์อาบน้ำเสร็จ อยากรู้ใช่ไหมว่าผมรอพี่มิ้นทำไมทั้งที่นอนไปก่อนก็ได้ แต่ขอโทษ

กูนอนไม่หลับครับถ้าไม่ได้นอนกอดเมีย +_+

แล้วความคิดที่ผมจะฟัดเมียตัวเองเนี่ยตอนนี้คงต้องตัดไปก่อนเพราะพอกลับถึงคอนโดลงจากรถเท่านั้นแหละเดินกะเผลกๆ และผมรู้เลยว่าเป็นเพราะการบูมที่กระทืบเท้าและการก้มๆ เงยๆ บ่อยจนส่งผลให้ผมปวดขาไปหมด ปวดไปจนถึงสะโพก

ฮึ่ยยยย! งึดสังขารเจ้าของ -_-

แล้วอย่างนี้จะให้ผมทำกิจกรรมเข้าจังหวะได้เหรอ? เข้าไปก็ไม่มันส์แรงมันไม่เท่าเดิม เฮ้อออ!

“ ยุ่งจังของๆ กูเนี่ย ”

ผมไม่สนใจคำประชดของพี่มิ้นที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ มือผมก็ทัชไล่ดูว่าพี่มิ้นคุยกับใครบ้าง เมื่อเห็นว่าผมไม่วางโทรศัพท์พี่มิ้นก็เดินไปแต่งตัว

อืม คุยกับเพื่อนในกลุ่ม ไม่มีปัญหา

คุยกับเพื่อนในสาขาบ้างปะปลายแต่ถามคำตอบคำ ปล่อยไป

ไอ้คนนี้มันใครว่ะ? ทำไม ...

“ อย่ามาหึงไร้สาระ ไอ้นี้มันจีบกูเองบอกยังไงก็ไม่ฟัง หน้าหนาเหมือนมึงอ่ะ ”

ผมที่กำลังจะหันหน้าไปถามต้องหุบปากฉับเมื่อพี่มิ้นที่มานั่งเช็ดผมอยู่ข้างๆ พูดแทรกขึ้นมาเหมือนรู้ว่าผมจะถามอะไร แต่ทำแบบนี้เหมือนพี่มิ้นแคร์ความรู้สึกผมเลยอ่ะ อร๊ายยยย >0<

“ งั้นก็แล้วไป อย่าให้กูรู้ทีหลังแล้วกันว่ามันไม่ใช่อย่างนี้ที่มึงพูด ”

ผมคาดโทษไว้ก่อนจะวางโทรศัพท์ไว้หัวเตียง แล้วจัดการเช็ดผมให้คนตัวเล็ก

“ โอ้ย! เช็ดเบาๆ เจ็บ ”

“ ก็อยากให้คนอื่นมาจีบทำไมล่ะ หึงๆๆ น่ะ รู้จักป่ะ ”

“ แล้วกูห้ามได้ป่ะล่ะ? ก็เหมือนมึงไงถ้ากูห้ามได้มึงไม่ได้มานั่งทำตัวเป็นผัวกูหรอก บู่ว -3- ”

“ ไม่ได้ทำแต่เป็นเลยต่างหาก บู่ว -3- ”

“ ล้อกูเหรอ ห๊ะ! ”

“ เปล๊า หึๆ ”

พี่มิ้นผลักไหล่ผมจนผมเซนิดๆ แล้วพี่มันก็หันไปกดเปิดทีวีก่อนจะดูการ์ตูนไม่สนใจผมซะงั้น หึ่ย! ไปรีดผ้าก็ได้ว่ะ

ผมยืนรีบผ้าไปเรื่อยๆ ทั้งของผมของพี่มิ้น ทุกวันนี้ส่งผ้าซักอย่างเดียวครับผมไม่ชอบให้ใครรีดผ้าให้มันเรียบไม่ถูกใจผม มุมเมอมกลีบเกิบมันก็ไม่ตรงตามที่ต้องการเพราะงั้นรีดเองดีที่สุดครับ เหลือบตามองพี่มิ้นก็เห็นว่าร่างเล็กปิดทีวีนอนพลิกไปพลิกมาก่อนจะหันมามองผม

“ เหลืออีกกี่ตัวอ่ะถึงจะเสร็จ ”

“ ห้าตัวถ้าง่วงก็นอนก่อนดิ ”

“ ไม่ต้องรีดแล้ว รีบมานอนเลยกูแสบตาเนี่ย ”

หึๆ คิดเข้าข้างตัวเองได้ป่ะว่านอนไม่หลับเพราะไม่มีผมนอนกอด

“ จริงอ่ะ? ”

“ เออ! ”

ผมรีดเสื้อที่กำลังรีดอยู่จนเสร็จส่วนพวกที่เหลือก็เอาไว้ก่อนเดี๋ยวเมียงอน จัดเก็บอะไรเรียบร้อยแล้วผมก็เดินไปปิดไฟกลางห้องเปิดไว้แค่โคมไฟที่หัวเตียงดวงเล็กๆ แล้วเดินกลับมาล้มตัวนอนบนเตียง แถมผมยังนอนหันหลังให้พี่มิ้นด้วย หึๆ แกล้งหน่อยแสบตาดีนัก

“ ไอ้เรย์ ” ผมหันหน้าเข้าหาพี่มิ้นทันทีที่ร่างเล็กเรียกชื่อผม

“ ครับ พี่มิ้นแสบตาน้องเรย์ก็ปิดไฟให้แล้วไงครับ ”

“ หึ่ย! ”

“ อะไรครับขัดใจอะไร ”

“ ไปนอนนอกห้องเลยไอ้สัส! ”

พลั่ก! โครม!

“ ถีบทำไมเนี่ยพี่มิ้น ”

เจ็บครับ เจ็บกว่าเดิมอีก พี่มิ้นถีบผมตกเตียงเลยครับเมื่อกี้แถมไล่ไปนอนนอกห้องอีก

“ ไอ้เหี้ย! ไอ้ห่า! กูนอนไม่หลับก็เพราะมึงไม่กอดเนี่ยแหละไอ้ควาย! วันอื่นกูไม่ต้องบอกทำไมมึงกอดกูดีจังแล้วทำไมวันนี้มึงไม่กอดห๊ะ! ไอ้ยีราฟ ไอ้ลิง ไอ้หมู ไอ้หมา ไอ้กา ไอ้ไก่ ไอ้ ... หึ่ย! ”

 “ ถ้ารู้ว่ากูเปิดใจให้มึงแล้วมึงจะมาทำอย่างนี้กับกู กูไม่เปิดใจให้มึงหรอกไอ้ลูกเจี๊ยบ! ไปนอนนอกห้องเลยไป๊! ”

“ -0- ”

อึ้งครับมาเป็นชุด พี่มิ้นตอนนี้กำลังนั่งหอบอยู่บนเตียงเพราะเพิ่งตะโกนด่าผมไปหมาดๆ แถมยังมองผมอย่างกับจะฆ่าให้ตายอีก

“ กูบอกให้ออกไปไง! ”

“ ไม่เอาหรอกเมียงอน ”

ผมรีบกระดึบขึ้นเตียงไปกอดพี่มิ้นเอาไว้แต่ร่างเล็กก็เอามือมาดันอกผมไว้แล้วออกแรงดิ้นให้หลุดออกจากอ้อมแขนผมสุดฤทธิ์ ดิ้นได้ดิ้นไปเหอะหมดแรงก็หยุดดิ้นเอง

“ ปล่อย ไม่อยากกอดก็ปล่อย ”

“ ไม่ปล่อยเมียงอน ”

“ กูไม่ได้งอน ฮึก! ปล่อย กูบอกให้ปล่อย ฮึก! มึงไม่อยากกอด ฮึก! กูก็ปล่อย ฮึก! ฮือๆ ”

เชี่ยแหละ! ร้องไห้แล้วไง พอร้องไห้ก็ยกมือกอดผมตอบซะแน่นเลยครับ

“ โอ๋ๆ ไม่ร้องนะๆ กูอยากกอดมึงจะตาย อยากกอดทุกวันเลย กูรักมึงที่สุดทำไมกูจะไม่อยากกอดมึงล่ะ อย่าร้องนะมิ้น โอ๋เอ๋ๆ ”

“ กะ ก็เมื่อ ฮึก! กี้มึง ฮือ ไม่กอดกูอ่า ฮือๆๆ ฮึก ” ร้องไห้ไปพูดไป

ผมก็ทำได้แค่กอดและลูบหัวปลอบให้คนในอ้อมกอดเลิกร้องไห้เท่านั้นแหละครับตอนนี้

“ ก็มึงบอกกูว่าแสบตากูเลยแกล้งมึงเฉยๆ เลิกร้องนะๆ เดี๋ยวจุ๊บเหม่งน๊าหยุดร้องๆ ”

จุ๊บ!

พูดแล้วก็ทำอย่างที่พูดเลยครับและดูเหมือนคนตัวเล็กจะคลายสะอื้นไปได้เยอะเลยครับ ผมจึงผลักพี่มิ้นออกเพื่อเช็ดน้ำตาให้พี่มิ้น

“ นอนนะเมียจ๋า ”

ผมดันไหล่พี่มิ้นให้นอนลงกับหมอนก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มให้ตามด้วยจูบเบาๆ ที่หน้าผากเลื่อนต่อลงมาที่ปากเป็นการบอกฝันดี

“ กอดด้วย ”

“ ครับๆ ที่รัก ”

ผมก้มตัวลงนอนโดยที่ไม่ลืมกอดคนข้างกายที่ตอนนี้เอาหน้าใสๆ มาซุกอกผมแล้ว

ไอ้รีเรย์เหมือนขึ้นสวรรค์ไปร้อยกว่าชั้นเลยครับ >_____<

 

“ ไอ้มิ้นเดี๋ยวนี้ต้องให้ผัวมาส่งถึงหน้าห้องเรียนเลยเหรอว่ะ ฮิ้ววว! ”

เสียงเรนพูดแซวมายมิ้นทันทีที่ร่างเล็กเดินมาหาพวกตนที่โต๊ะเรียนหลังห้อง หลังจากที่มายมิ้นยืนบอกลารีเรย์ที่เดินมาส่งห้องเรียนนิดหน่อย

“ ผัวกูก็น้องมึงเหอะไอ้เรน ”

“ แหมๆๆ ทุกวันนี้เรียกผัวเต็มปากเลยนะครับเพื่อน ”

“ แล้วมันผัวกูจริงป่ะล่ะไอ้โซ หน้าตาอย่างกูจะไปเป็นผัวผู้ชายที่ไหนได้ถ้าผู้หญิงก็ว่าไปอย่างไอ้โง่ ”

“ กูล้อนิดล้อหน่อยด่ากูโง่เลยนะมึง เดี๋ยวๆ ”

มายมิ้นเลิกสนใจโซเดียมแล้วหยิบนมในถุงเซเว่นที่รีเรย์แวะลงไปซื้อมาให้ขึ้นมาเจาะกิน

“ กูถามจริงนะไอ้มิ้นกูสังเกตมาสองวันล่ะเสื้อมึงนี้ไอ้เรย์มันรีดป่ะ ”

“ มึงรู้ได้ไงไอ้เรน ”

“ ก็น้องกูนิ แต่ก่อนมันก็รีดให้กู ”

“ ไหนๆ ก็เสือกล่ะขอเสือกอีกนะ ไอ้เรย์มันทำไรให้มึงอีกนอกจากรีดผ้าให้แล้วก็มาเรียนแทนเนี่ย ”

“ ซื้อของให้ ทำกับข้าว เช็ดผม ขับรถ ตัดเล็บ ทำให้ทุกอย่างอ่ะ ”

มายมิ้นพูดออกไปเหมือนไม่ใส่ใจแต่ในใจกลับรู้สึกดีเมื่อนึกถึงสิ่งที่รีเรย์ทำให้ตัวเอง

“ ตัดแต่เล็บมือป่ะ ”

“ เท้าด้วย ”

“ เหี้ย! มันเห็นมึงสำคัญกว่ากูเหรอไอ้มิ้น กับกูแม่งตัดให้แค่เล็บมือนอกจากพ่อแม่แล้วมีมึงเนี่ยแหละคนแรกที่น้องกูทำให้ เรื่องอื่นก็เหมือนกันทำเท่าเทียมกับกูหมดเลย นี้กูต้องเป็นหมาหัวเน่าเหรอ ”

“ มึงก็ไม่เน่าสำหรับไอ้โฟนนิ ”

เมื่อเห็นคนตัวเล็กกว่าแกล้งโวยวายมายมิ้นจึงแกล้งพูดกลับจนอีกฝ่ายเงียบปากแทบทันที

“ อีกๆ น้องมันทำอะไรให้มึงตั้งหลายอย่างแล้วมึงทำอะไรให้น้องมันบ้างว่ะ ”

แพรเอ่ยถามคำถามที่ทุกคนอยากรู้ที่สุด มายมิ้นดูดนมครั้งสุดท้ายก่อนจะตอบในสิ่งที่ทำให้เพื่อนในกลุ่มอึ้งกับความตรงๆ ของเพื่อนร่างเล็ก

“ อ้าขาให้เด็กมันเอาไงไอ้โง่ -_- ”

“ ไอ้ทุเรศ! อายบ้างเถอะมึง ”

“ คนกันเองทั้งนั้นรู้กำพืดกันจนหมดล่ะเหอะ ”

“ งั้นขออีกๆ กูขอตรงๆ เลยนะเว้ย ”

“ อืม ”

“ มึงรักไอ้เรย์บ้างยังว่ะ ”

“ นั้นสินะ กูเปิดใจให้เด็กมันแล้วนะแต่ถามว่ากูรักเด็กมันหรือยังกูยังตอบไม่ได้ว่ะ ถ้าถามว่ากูเริ่มหวั่นไหวกับเด็กมันหรือยังกูบอกเลยว่าสุดๆ อาจจะเริ่มชอบๆ หรืออาจจะยังอันนี้กูขอให้ตัวเองแน่ใจก่อนกูไม่อยากถูกมองว่าใจง่ายว่ะ อยู่ด้วยแค่กันไม่กี่อาทิตย์ถึงกูจะรู้สึกว่ามีความสุขแต่ยังไงมันก็ยังเร็วไปว่ะ ”

มายมิ้นพูดออกมาอย่างที่ใจคิดจริงๆ สำหรับร่างเล็กแล้วรีเรย์คือผู้ชายคนแรกที่เข้ามารุกล้ำพื้นที่ในหัวใจของเขา ถึงจะอยากเปิดรับความรู้สึกทั้งหมดของอีกฝ่ายแต่เพราะระยะเวลาที่รวดเร็วทำให้ร่างเล็กไม่กล้าที่จะเสี่ยงไปมากกว่านี้ เพราะแค่นี้มายมิ้นก็คิดว่าหากมีอะไรเปลี่ยนแปลงไปจากเดิมตัวเองก็คงเจ็บปวดมากเกินที่จะรับไหวแล้ว

“ สุดท้ายๆ สุดท้ายจริงๆ มึง ... ถ้าครบเดือนนึงแล้วมึงจะทำยังไง ”

“ ก็ไม่รู้สินะ คงต้องรอให้ถึงวันนั้นก่อนตอนนี้กูก็แค่ปล่อยไปตามใจของพวกกูก็แค่นั้น ”

ใช่! คงต้องปล่อยให้ความรู้สึกของเราสองคนเป็นตัวตัดสินว่าจะเลือกเดินยังไงต่อไป