รักกูหน่อยนะครับ กูไม่อยากร้าย 1

“ อื้อออ พะ พอแล้ว ”
“ ไม่พอสักนิด แค่ไหนก็ไม่พอ ”
รีเรย์ก้มลงไปจูบปากบางอีกครั้งก่อนจะส่งลิ้นร้อนเข้าไปช่วงชิมความหวานในโพรงปากของร่างเล็กที่กำลังโอบรอบคอเขาไว้ ลิ้นเล็กเกี่ยวพันลิ้นร้อนของอีกฝ่ายไม่ห่าง ทั้งขบเม้มริมฝีปากของคนตัวสูงและดูดดุนจนเกิดเสียง
“ อื้มมม ”
เสียงครางพอใจในลำคอของรีเรย์ดังขึ้นก่อนที่เขาจะเลื่อนหน้าไปฝังอยู่ที่ซอกคอขาวของร่างเล็กเมื่อรับรู้ว่ามายมิ้นหายใจไม่ทัน
“ อ๊ะ! อย่ากัดซิ ”
แต่คำพูดของร่างเล็กกลับไม่เข้าหูคนที่กำลังเมามันส์กับการตีตราแสดงรอยรักให้คนอื่นๆ รับรู้ว่าร่างเล็กคนนี้มีเจ้าของแล้ว
“ ปล่อยเลยเดี๋ยวก็ไม่ได้ไปเรียนพอดี ”
มายมิ้นว่าให้คนตัวใหญ่พร้อมกับตีหลังรีเรย์ไม่แรงมากนักซึ่งรีเรย์ก็ยอมหยุดแต่ก็ยังไม่เอาหน้าหล่อๆ ออกมาจากซอกคอขาว
“ ขออยู่อย่างนี้สักพัก ” บอกและกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น
“ แต่เพื่อนรออยู่ ”
“ ตอนเย็นก็เจอกันแล้วรีบไปเรียนซะ ”
มายมิ้นผลักร่างแกร่งออกจากตน แล้วเอื้อมมือไปบีบจมูกรีเรย์อย่างหมั่นเขี้ยว
“ จะตอนไหนก็ไม่อยากห่าง ... ติดเมียแล้วเนี่ย ”
“ เว่อร์! รีบไปเลยกูจะได้ไปนอนต่อสักที ”
“ ชิ! ไล่ๆ เดี๋ยวถึงมอแล้วจะโทรบอกนะ ”
“ อืม ”
มายมิ้นพูดพร้อมๆ กับดันหลังรีเรย์ให้ออกจากห้องเพราะถ้าไม่ทำร่างสูงคงไปเรียนไม่ทันแน่ๆ
“ จุ๊บเหม่งก่อนแล้วจะไป ” ชี้ไปที่หน้าผากตัวเองเป็นการเร่ง
จุ๊บ!
“ ไปได้แหล่วตอนเย็นเจอกัน ”
“ หึๆ ครับ ”
 
# Reray Talks #
“ สัส! ช้า ”
ทันทีที่ผมก้าวขึ้นรถไอ้ดีนก็บ่นผมเลยครับ เวรเหอะ! กูให้มารับแล้วยังมาด่ากูอีก(?)
“ หึๆ อ้อนพี่มิ้นอยู่หรือไง ”
“ อ้าว! พี่ฟีฟ่ามาตอนไหน? ”
แล้วผมก็รู้ตัวว่าตัวเองถามอะไรโง่ๆ ออกไปเพราะพี่ฟีฟ่ามันนั่งประจำที่คนขับส่วนไอ้ดีนเจ้าของรถดันมานั่งที่ข้างคนขับ แปลกๆ ว่ะคู่นี้
“ แสลนไง แม่งรถตัวเองมีไม่เอาไป ”
ไอ้ดีนหันไปว่าพี่ฟีฟ่าครับแต่ช่างมันเรื่องของคนอื่น เอาเรื่องเมียผมก่อนดีกว่า
“ เออพี่ถามหน่อย เมื่อวานใครว่าให้พี่มิ้นว่ะ ”
“ เรื่องที่พวกมึงไม่เข้าบูมน่ะเหรอ ”
“ เออ ใครแม่งหาเรื่องโดนตีนว่ะกล้ามาว่าเมียกู ”
“ เยอะว่ะทั้งรุ่นมึง รุ่นกู เพื่อนพี่แกเองด้วยที่ไม่ชอบพวกมึงแล้วก็พวกพี่เขาอ่ะ ”
“ ขนาดนั้น? “
แม่ง! แค่กูไม่เข้าทำไมไม่รอมาว่ากูว่ะ ทำไมต้องว่าให้เมียกู ฆ่าทิ้งแม่งให้หมด สัส!
“ ขนาดนี้แหละมึงเมื่อคืนกูไปกินเหล้ากับพี่แพร ไอ้เย่น ไอ้บีนมาพี่แกบอกคนนินทาลับหลังเยอะสัสๆ อ่ะจนพี่รหัสพี่มิ้นต้องมาออกหน้าสั่งให้ตามพวกเราเข้าบูมวันนี้ พวกมึงจะเอาไงก็บอกกูด้วย ”
“ เดี๋ยวกูเอาระเบิดปาบ้านแม่ง! เรื่องคนอื่นนี้พูดกันดีจัง! ” ผมพูดอย่างพาลๆ
 “ แล้วตกลงมึงจะเข้ามั้ยไอ้เรย์ส่วนมึงน่ะต้องเข้าไอ้ดีน ไม่งั้น ... ”
พี่ฟีฟ่าแม่งพูดอะไรว่ะผมไม่ได้ยินแถมผมมองไม่เห็นด้วยว่าไอ้ดีนมันทำหน้ายังไง
“ เข้าดิแต่ไม่รู้พวกนั้นจะเข้าด้วยเปล่า ” ผมตอบทั้งๆ ที่มือก็กดไลน์ไปก่อกวนพี่มิ้น เหี้ย! คิดถึงว่ะ อยากกอด >///<
 
 “ กูเข้า กูอยากดูหนังหน้าแม่งจังเลยว่าใครมันด่าผัวกู ไอ้ขี้ควายกลางถนน! พวกมึงรู้ป่ะว่ากูสติแตกมากแค่ไหนตอนที่พี่ตีมเล่าให้กูฟังอ่ะกูถึงขั้นโทรไปหาพี่แบ็ทสั่งให้พี่กูไปจัดการเลยนะครับ เสือกมาว่าให้ผัวกู หึ่ย! ”
ไอ้สวยเบิร์นครับมาเป็นชุดๆ
“ ไม่บอกพี่แบล็กเลยว่ะ ”
ไอ้สวยมันมีพี่ชายสี่คนครับ พี่แบล็ก ส่วนอีกสามคนเป็นฝาแฝดคือ พี่แบ็ท พี่แบรน พี่เบิล สายโหดทุกคน รักน้องไม่ลืมหูลืมตาน้องบอกอะไรว่าอะไรต่อให้ผิดก็ทำตามหมด เหอๆ
“ บอกให้ผัวกูโดนฆ่าเองดิห่า! ครอบครัวกูกับครอบครัวพี่โซเกลียดกันจะตาย ”
“ เออๆ แล้วพวกมึงอ่ะ? กูกับไอ้สวยเข้า ” ผมบอก
“ เย่นเข้านะบีนได้ยินเพื่อนพูดกัน มันคงน่าสนุกดี ” ใสซื่อ คำเดียวลอยในหัวผม
“ บีนอยากเข้าเหรอ ”
แค่ไอ้บีนพยักหน้าไอ้เย่นก็หันมาพยักหน้าตกลงกับผมเลยครับก่อนจะเอื้อมมือไปขยี้หัวไอ้บีนเล่น เสร็จไอ้บีนมันแล้วครับเพื่อนผม หึๆ เห็นแล้วคิดถึงเมียอ่ะ
ผมโทรหาพี่มิ้นตั้งแต่มาถึงมอแล้วครับแต่พี่มิ้นก็นอนหลับไม่สนใจผมซะงั้นทิ้งให้ผมฟังเสียงลมหายใจของพี่มันเฉยเลย เฮ้อออ อยากฟัดเมีย ><
อ๊ากกก! หน้าเมียลอยเต็มหัวเลยกู
“ เรย์เป็นไรอ่ะสะบัดเหาออกจากหัวเหรอ? ”
“ บีนมึงพูดกวนกูเฉยๆ หรือว่าถามจริงว่ะ ”
“ ถามจริงๆ ”
“ กูว่าไปแดกข้าวเถอะก่อนที่กูจะแดกหัวมึงแทนไอ้ใสซื่อ ”
ผมตอบไอ้บีนอย่างหัวเสียแต่กลับสร้างเสียงหัวเราะให้ไอ้พวกเพื่อนตัวดีมันล้อผมว่าเป็นเหาจนถึงโรงอาหารอ่ะ เมื่อมาถึงผมก็ฝากไอ้ดีนสั่งข้าวส่วนตัวเองก็เฟสไทม์หาพี่มิ้น
[มีอะไร]
“ คิดถึงอ่ะ ... อยากเจอ อยากกอด อยากหอม อยากจับกด  แล้วก็อยากให้พี่มิ้นออนท็อป ”
[บ้า! หลังๆ อ่ะไม่ใช่แหละ] เห็นหรอกว่าหน้าแดง บู่วๆ
“ ทำไรอยู่อ่ะ กินข้าวยัง ”
[เพิ่งอาบน้ำเสร็จกำลังจะทาครีมไม่เห็นเหรอ]
เออว่ะ สงสัยนั่งอยู่หน้ากระจกมั้งเสื้อก็ไม่ใส่ หวงนะหวง! เผื่อใครมันเดินผ่านเห็นผมเฟสไทม์ก็เห็นกันพอดีดิ
“ ไปใส่เสื้อก่อนค่อยกลับมาทาครีม ”
[ทาให้เสร็จก่อนค่อยใส่]
“ มึงจะไปไม่ไป? ”
เรียบนิ่งแต่ได้ใจความครับ ต้องให้ขึ้นกูมึงถึงจะยอมทำตาม ชิๆ
“ แล้วกินข้าวยังอ่ะยังไม่ตอบเลยนะ ”
[กำลังจะออกไปกินกับพวกไอ้เรนเนี่ย]
“ อ่าๆ ”
“ พี่มิ้น ไอ้เรย์เป็นเหา ”
“ ไอ้เหี้ยเย่น! ” แม่ง! มาถึงก็ปั่นกูทันทีเลย สันแหวน!
[นอนที่อื่นนะเดี๋ยวเหาขึ้นหัวกู]
“ ไม่ได้เป็นซะหน่อยพี่มิ้นก็เชื่อมัน ”
[แน่ใจ? คึคึ]
“ เชื่อคนอื่นมากกว่าผัวตัวเองไง? ”
[ไอ้ห่า! มึงอายป่ะที่พูดน่ะกลางโรงอาหารเลยไม่ใช่ไง]
“ แคร์ทำไม แคร์เมียคนเดียวก็พอแหละ ”
[ให้จริง >.< แล้วกำลังจะกินข้าวเหรอ]
ตอนนี้พี่มิ้นกำลังเดินถือโทรศัพท์ไปทั่วห้องเลยครับ สงสัยหาของมั้ง
“ อืม แต่น้องเรย์อยากกินกับพี่มิ้นมากกว่า โดดเรียนไปหาได้ป่ะ? ”
“ เฮ้ย! งั้นกูโดดด้วย ”
น่านนน ไอ้พวกนี้แค่ได้ยินคำว่าโดดเรียนนี้หูผึ่งเลยไม่ใช่แค่ไอ้ดีนนะครับ ทุกคนเลยยกเว้นไอ้บีน
[ถ้าโดดกูไม่ให้มึงเข้าห้องอ่ะ] พี่มิ้นพูดขึ้นมาด้วยสีหน้าจริงจังที่ดูยังไงก็น่าฟัด อร๊ายยย
“ ก็แค่อยากเจอ ”
[ก็เจอทุกวัน บู่ววว! ตอนเย็นก็ค่อยมากินข้าวด้วยกันเนอะ เนอะๆ >3<]
พี่มิ้นทำเสียงออดอ้อนพร้อมทั้งยังทำปากจู๋ส่งมาให้ผมอีก ไม่ให้กูหลงหัวปรักหัวปรำได้ยังงายยยยยยยยย -/////-
“ ตอนเย็นจะกินพี่มิ้นไม่กินข้าว ”
[มึงหื่นว่ะ]
“ เขินดิๆ ” ผมแกล้งพูดหยอกพร้อมทั้งเอานิ้วเกลี่ยหน้าจอ ฮ่าๆ เมียกูกำลังเขิน
[เหี้ย! แค่นี้แหละกูจะไปกินข้าว บู่ววว]
“ หึๆ น้องเรย์รักพี่มิ้นนะ จุ๊บเหม่งหน่อย ”
ผมยังคงแกล้งพี่มิ้นต่อด้วยการเอาโทรศัพท์แนบหน้าผากตัวเองและก็ได้ยินเสียงจุ๊บเบาๆ ผ่านหน้าจอก่อนสายจะตัดไป
เมียกูน่ารักสาสสสส ^///////////////^
“ เลี่ยนว่ะไอ้เรย์ ” เสียงที่หนึ่งไอ้ดีน
“ ไอ้เหี้ยแม่งติดเมีย ” เสียงที่สองไอ้เบิร์น
“ หลงไม่ลืมหูลืมตาเลยมึง ” เสียงที่สามไอ้เอเย่น
บอกตามตรงสามเสียงแรกพูดมากูไม่เจ็บ ไม่สนเพราะหน้ากูทนยิ่งกว่ายานอะโพโลสิบลำแต่เสียงสุดท้ายนี้ดิ พูดไม่ออกเลย
“ เรย์ทำไมปัญญาอ่อนจังอ่ะ ”
ไอ้บีนนนนนนนนนน!!!
 
# Maimint Talks #
“ พวกมึงอยู่ไหนล่ะ ”
[อยู่ร้านเนี่ยแหละกูสั่งให้มึงแล้ว]
“ เออๆ เดี๋ยวเจอกัน ”
ผมกดวางสายไอ้เรนแล้วเดินขึ้นไปร้านอาหารในห้างใกล้ๆ มอเนี่ยแหละครับไม่ไปไหนไกลหรอก
เห็นโทรศัพท์แล้วไม่เข้าใจตัวเองว่ะ ตอนคุยกับไอ้รีเรย์กูกล้าพูดกล้าทำท่าทางแบบนั้นออกไปได้ไง เมื่อเช้าก็ด้วยทำไมถึงยอมมันขนาดนั้นว่ะ อ๊ากกก! กรีดร้องในใจ
กรีดร้องมันจนถึงร้านเลยครับและเมื่อเดินเข้าไปในร้านผมก็เห็นเพื่อนตัวเองนั่งอยู่ในซอกหลืบมุมอับของร้าน ผมเดินไปนั่งข้างไอ้โซเดียมพร้อมกับอาหารมาเสิร์ฟพอดี โซ้ยล่ะครับงานนี้ หิว *0*
“ รอยที่คอมึงคิดจะปิดบ้างป่ะว่ะ ”
“ นี้กูก็ปิดแล้วนะ ทาบีๆ ปิดด้วยซ้ำ ”
ผมรีบบอกเพราะผมทาบีๆ ปิดรอยแล้วนะก่อนออกจากห้องอ่ะ
“ ปิดไม่มิดเลยมึงบอกได้คำเดียวเต็มคออ่ะ ”
ไอ้เรนพูดแล้วก็ก้มลงไปโซ้ยต้มยำตรงหน้ามันต่อ ผมยกมือขึ้นลูบคอตัวเองไปมาแล้วเลิกทำ ปิดไม่ได้ก็ไม่ปิด
“ เออ กูลืมบอกไอ้เรย์บอกพ่อแม่แล้วนะเรื่องมึง ”
ไอ้เรนผงกหัวขึ้นมาจากถ้วยต้มยำแล้วพูดบอกผมเหมือนว่าเรื่องที่มันกำลังพูดเป็นเรื่องธรรมดาทั้งที่มันไม่ธรรมดาสักนิด
“ ห๊า! ”
“ จริงๆ แม่กูโทรมาเล่าให้ฟังเมื่อคืนเนี้ย ”
ช็อค! คำเดียวเลย
“ ไอ้เรย์มันคงจริงจังกับมึงมากอ่ะถึงได้กล้าบอกพ่อแม่ขนาดนี้ ” ไอ้ตีมพูดเสริม
“ อืม ขนาดกูเป็นพี่มันกูยังไม่กล้าบอกพ่อแม่เรื่องโฟนเหมือนมันเลย ”
“ ก็มึงหาผัวเข้าบ้านแต่ไอ้เรย์มันหาเมียเข้าบ้าน สถานะมันต่างกันเว้ย ” ไอ้โซเดียมพูดกวนตีนผมกับไอ้เรนแล้วไหมล่ะ
ผมยกมือขึ้นกุมหน้าอกข้างที่หัวใจตัวเองเต้นอยู่ถึงได้รู้ว่ามันเต้นแรงขึ้นแค่ไหน พอลองเปิดใจให้เด็กมันแล้วทำไมหัวใจผมมันถึงทำงานหนักจังว่ะ
ปิดไว้เหมือนเดิมได้ป่ะ(?)
“ มึงหน้าแดงล่ะๆ ” ไอ้แพรพูดแซวผมจนผมต้องเอื้อมมือไปตบหัวมัน
“ ปากมาก แดกๆ ”
ทำไมเด็กมันถึงกล้าบอกพ่อแม่เรื่องผมแม้แต่ผมยังไม่กล้าบอกพ่อเลย โอ้ยยยย! ไอ้เหี้ยทำกูปวดประสาท
 
 “ มาช้าอ่ะพี่มิ้น น้องเรย์โคตรคิดถึง ”
มาถึงก็กระเง่ากระงอดเดินมาดึงมือผมไปนั่งที่โต๊ะหินอ่อนด้วยเลยครับ ส่วนพวกเพื่อนผมก็แยกย้ายไปทำหน้าที่ของตัวเองโดยเฉพาะไอ้โซเดียมที่อยากเข้ามาหาน้องเบิร์นน้องรหัสคนสวยของผมแต่เข้ามาไม่ได้เพราะมันเป็นเฮดว้ากปีสาม หึๆ สมน้ำหน้า
“ พี่มิ้นบอกเบิร์นหน่อยดิว่าใครที่มันว่าให้พี่โซ เบิร์นถามใครก็บอกแต่ไม่รู้ๆ โมโหแล้วเนี่ย ”
“ ฮ่าๆ แล้วใครมันจะบอกให้ตัวเองต้องมีเรื่องล่ะ ”
ผมบอกพร้อมกับหัวเราะร่วน แล้วก็โดนไอ้เด็กหื่นบีบคางให้หันหน้าไปหามัน
“ เจ็บ ” ซะเมื่อไร
“ ก็ไม่สนใจน้องเรย์อ่ะ ”
“ อย่าง๊องแง๊งเดี๋ยวถีบ ”
ผมตอบแล้วทำท่ายกเท้าจะถีบรีเรย์จริงๆ แต่ก็ไม่ได้ชักมือที่เด็กมันคว้าไปจับไว้ออก เมื่อเห็นผมไม่ดึงมือออกเด็กมันก็เริ่มลูบมือผมเล่นแถมยังขยับเข้ามาเบียดผมโดยไม่สนใจสายตาคนอื่นที่มองมาเลย
“ ไอ้เรนบอกว่ามึงโทรบอกพ่อแม่เรื่องกูเหรอ ” ผมถามเบาๆ ให้ได้ยินกันสองคน
“ อืม ก็อยากให้พ่อแม่รู้ว่ามีเมียแล้วไม่อยากให้รู้จากปากคนอื่น ”
“ อีกอย่างถ้าไม่บอกมันก็เหมือนไม่ให้เกียรติพี่มิ้นด้วย ”
ช็อค! รอบที่สองของวันแล้วก็หัวใจเต้นแรงเป็นรอบที่เท่าไรก็ไม่รู้ของวัน
มึงขยันทำให้กูใจเต้นแรงบ่อยไปป่ะ? ได้แต่ถามในใจเพราะฉันไม่กล้าบอกออกไป คึคึ
“ ตะ แต่เดี๋ยวครบเดือนก็ต้องเลิกกันอยู่ดี ”
“ นั้นมันพี่มิ้น น้องเรย์ไม่ได้อยากเลิกสักหน่อย ”
พูดไปแล้วก็เอามือมาเกลี่ยผมที่มันปรกหน้าของผมออกจนผมต้องหันหน้าไปมอง ใบหน้าหล่อเลื่อนเข้ามาเรื่อยๆ และต้องชะงักค้างเมื่อผมเอามือดันไว้
“ อายคนอื่นบ้างนี้มันที่สาธารณะนะ ... แล้วก็ทำให้กูไม่ไปจากมึงให้ได้ดิ ” ผมบอกพร้อมกับจับปลายคางคนตัวสูงส่ายไปมา
“ หึๆ ได้อยู่กับน้องเรย์ไปตลอดชีวิตแน่อ่ะ เชื่อดิ อยากไปก็ไม่ให้ไปหรอก ”
“ แต่ถ้าใจร้ายกับกูเหมือนวันแข่งรถกูก็ไม่อยู่หรอกนะ ”
ผมบอกรีเรย์เพราะถ้าจะให้ผมต้องมารองรับอารมณ์เด็กมันเหมือนวันนั้น บอกเลยว่าต่อให้ตอนนั้นผมรักมันผมก็จะไปจากมันอยู่ดี
“ ก็อย่ายุ่งกับผู้ชายหรือผู้หญิงคนอื่นดิ อย่าให้ใครมายุ่งด้วยบอกไว้ก่อนเด็ก สตรีมีครรภ์ คนชราน้องเรย์ก็หึงนะ ”
“ เว่อร์ตลอดแหละมึงอ่ะ ”
ผมพูดแล้วหัวเราะให้กับคำพูดของรีเรย์ คึคึ เด็ก คนแก่ก็ไม่เว้น
“ เอ่อ โทษนะพวกมึงช่วยดูด้วยว่าที่นี้ไม่ได้มีแค่พวกมึง ไอ้ห่า! ”
“ อย่าไปขัดพวกโลกสีชมพูพี่แพร เรามันโลกสีเทาไม่เข้าใจหรอกพี่แพร ”
“ ได้ข่าวว่าโลกมึงจะเป็นสีชมพูแล้วนิ โน่น ”
รีเรย์พูดกับน้องดีนที่แท็กทีมกับไอ้แพรแซวผมแล้วพยักเพยิดหน้าไปทางไอ้ฟีฟ่าที่กำลังเดินมาทางนี้ อะไรว่ะ?
“ พี่มิ้นคืนนี้ขอกินยันเช้าเลยนะ ”
เสียงกระซิบแหบพร่าที่ข้างหูทำให้ผมหันไปถลึงตาใส่เด็กมันแถมด้วยฟาดมือลงไปที่กบาลมันด้วย
“ ทะลึ่งล่ะไอ้เหี้ย ”
“ มื้อเดียวก็ได้เอ่า นะๆ นะๆๆๆๆ ”
“ ไม่ ”
“ จับล่ามโซ่นะถ้าไม่ยอมดีๆ ”
เด็กมันมองผมด้วยสายตาจริงจัง ส่วนผมก็จ้องตามันกลับอย่างไม่ยอมแพ้
เอาดิ มึงกับกูใครจะชนะ -_-
“ หึ่ย! แล้วจะถามทำไมถ้าจะเอาให้ได้น่ะไอ้หื่น! ” ผมกอดอกตอบอย่างขัดใจ
“ ก็เมียยั่ว ... ยั่วให้หลงรักหัวปรักหัวปรำ ”
สัส! พูดแม่งไม่อายปากเนอะ พูดไม่ดูอีกต่างหาก
... ไม่ดูว่ากูเขินจนจะระเบิดตัวเองอยู่แล้ว หอกเอ๊ย!