ZaHaRa นายอสูรผู้เย็นชา

                การมองไปที่ท้องฟ้าเปรียบเหมือนคนที่มองหาอะไรที่ไม่มีจุดหมาย  หรือการมองแววตาของใครสักคน  จะมองไห้ลงลึกถึงจิตใจ   ก้นบึ้งของมันข้าจะเป็นคนดึงมันออกมาเอง

                'สายลมที่โหมพัดมาราวพายุ' 

                ''เเละเสียงคำรามของปีศาจ  พระจันทร์ที่เป็นสีเลือดมันช่างย้อมใจของข้า  ข้าจะไปล่าพวกปีศาจนอกรีด  เพื่อจะได้ดื่มเลือดอันโอชะ  เสียที'' 

เสียงพูดดังขึ้นในเมืองที่ร้างแห่งหนึ่ง   ซึ่งไม่รู้ว่าชายคนนั้นเป็นใครกัน

          <  เสียงกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง   เสียงที่คำรามดุจปีศาจผู้หิวโหย   >

             'ข้าเอง' 

             'จะมาดื่มเลือดของเจ้าในไม่ช้า'  เสียงของชายคนหนึ่งซึ่งพูดคำเบาๆออกมามัน  เป็นเสียงที่เย็นชาแล้วก็จางหายไปกับสายลม   ไปได้ไม่นานเสียดาบก็ได้ฟาดฟัน  ใส่เสียงร้องของปีศาจผู้หิวโหย   

             'ฟิ้ง ๆ  ๆ ชิ้งๆ ' 

             ''เอ้อ...ไม่นะ...ไม่นะ...ไม่นะ''   

             เสียงกรีดร้องของปีศาจที่หิวโหย  ก็ได้จางหายไปพร้อมกับเสียงอ้อนวอนขอชีวิตของพวกมันและเสียงของชายดังกล่าวที่มันได้ก้องมาในหูแล้วก็จางหายไป  เมืองที่ยังแห้งแล้ง และหวาดกลัวต่อปีศาจ  เปรียบดังทะเลทรายที่ร้อนพล่า  และเหือดแห้งไรสายน้ำที่ชะโลมลงมาสู่ผืนดิน 

          ''  รุ่งเช้าของวันไหม่  ''

          'ซาฮาระ..ซาฮาระ..ซาฮาระ'  

          ''ตื่นสายทุกวันเลยนะ ได้เวลาไปโรงเรียนแล้ว''   เสียงที่เรียกในตอนเช้าและแสงแดดที่เริ่มส่องตา  มันเป็นวันที่จะต้องไปโรงเรียนเสียแล้วสิ 

'เดี่ยวฉันออกไปนะ   นารูมิ   รออยู่ด้านนอกก่อนเดี่ยวออกไป'  

          เสียงเด็กหนุ่มที่อ่อนโยนได้พูดกับหญิงสาว  ผู้บอบบาง

         'ได้เดี่ยวเดี่ยวฉันจะรออยู่ตรงนี้นะ'

เสียงที่เงียบลงของทั้งสอง ซาฮาระ ก็รีบอาบน้ำ และเเต่งตัวไปโรงเรียนพร้อมกับนารูมิ ในตอนเช้าในทันที 

'ไปกันเถอะนารูมิฉันพร้อมไปแล้ว'

  แล้วทั้ง2ก็เดินไปโรงเรียนที่อากาศแจ่มใสและ แสงแดดที่อ่อนๆ ส่องลงมากระทบผิวของซาฮาระและนารูมิ   

      ' นี่ซาฮาระได้ยินข่าวเมื่อคืนหรือเปล่าที่เมืองร้างไกลออกไปจากที่นี่ปีศาจที่กินผู้คนในเมืองนั้นตายหมดเลย '

     ' ฉันไม่รู้นะเพราะเมื่อคืนนอนไวซะด้วยสิ  แต่ก็ได้ยินข้างๆบ้านพูดอยู่เหมือนกัน ' 

     ' เธอคิดว่ายังไงบ้างล่ะกับเรื่องข่าวลือพวกนี้  ซาฮาระ '

     ' ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันพวกนั้นตายได้ก็ดีปล่อยไปเถอะ  ฉันว่ารีบไปโรงเรียนกันดีกว่านะ '

จบจากเสียงพูดคุยของหนุ่มสาวสองคนทั้งคู่ก็เดินมุ่งหน้าไปที่โรงเรียน  นารูมิก็ยังสงสัยอยู่ดีว่าใครกันเป็นคนฆ่าปีศาจพวกนั้น  แต่ก็ไม่ได้นึกอะไรมากมายก็เดินไปกับซาฮาระจนถึง  โรงเรียน

           <   โรงเรียนมัธยมปลายซาเงระเรียวเฮ   >

      ' ถึงโรงเรียนแล้วสิ  งั้นฉันไปที่ห้องก่อนนะซาฮาระ  เดี่ยวเจอกันตอนพักเที่ยงนะ ' 

      ' ได้เดี่ยวเจอกันตอนเที่ยงนะนารูมิ '

ซาฮาระก็เดินขึ้นไปบนห้องเรียน ในขณะที่เดินเขาก็ได้ยินเสียงประหลาดเหมือนมีคนมากระซิบข้างหูของเขา   และเสียงนั้นก็ยังติดในหูไม่หาย มันเป็นเสียงของคำพูดที่เย็นชา และไรวิญญาณ  มันเป็นเสียงที่ดูจืดชืดไร้ชีวิต     และ ไร้ตัวตัน

       ' ไงซาฮะระ..ว่าไงซาฮาระ..หวัดดี   เสียงของคนหลายคนพูดกล่าวทักทายซาฮาระ

       '  หวัดดีทุกคน  '

การเรียนช่วยเช้าก็ได้เริ่มขึ้นในช่วงที่ซาฮาระได้เรียนอยู่ไม่นานนักเขารู้สึกมึนหัวขึ้นมาเล็กน้อย  และไม่นานซาฮาระก็ได้ยินเสียงที่เย็นชาแบบนั้นขี้นมาอีกแล้ว  

        ' ซาฮาระ..ฉัน หิว แล้ว..ซาฮาระ  ฉัน หิว แล้ว....ซาฮา  ระ....ซาฮาระ '

เสียงที่ไรวิญญาณนั้นทำไห้ซาฮาระปวดหัวเป็นอย่างมากแล้วเขาก็ได้วูบลงไปกับโต๊ะสลบลงไป  ทำไห้คนในห้องเื่พื่อนๆทุกคนตกใจ อาจารย์ก็รีบพาซาฮาระไปพักที่ห้องพยาบาล ของโรงเรียน

        <   ช่วยหลังเลิกเรียนหลังจากนาฮาระหลับไปครึ่งวันเต็มๆ   >

          ' นารูมิ  นารูมิ เธอมานอนเฝ้าฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ '

          ' ฉันมาเฝ้าเธอตั้งแต่เลิกเรียนแล้วแหละเห็นไม่ตื่นก็เลยไม่กล้าปลุกน่ะ '

          ' นี่กี่โมงแล้วล่ะ '

          ' 2ทุ่มแล้วมั้งฉันก็ไม่รู้ เหมือนกัน '

ซาฮาระได้ยินแบบนั้น ก็รีบพา นารูมิออกจากโรงเรียนเพื่อจะกลับบ้านโดยเร็ว  เพราะถ้าหากอยู่นานอาจจะมีพวกปีศาจ มาทำร้ายแน่นอน   เขาทั้ง2คนวิ่งอย่างสุดกำลัง  แต่ก็ไปได้ไม่ไกลพวกปีศาจได้กลิ่นของสองคนนั้นก็ได้ไล่ตามและส่งเสียงร้องของพวกมัน  จากไกลๆ  ก็เริ่มเข้ามาไกล้ๆ   ไกล้ๆ   ไกล้ๆ 

           ' ไม่ทันแล้วพวกปีศาจตามมาแล้ว  เราจะทำยังไงดีซาฮาระ' 

          ' อ๊ายยยยย.....    อ๊ายยยยยย.......   อ้ายยยยยย.......  '

         ' ไม่นะนารูมิ  ไม่นะ  ไม่ๆๆๆๆๆๆๆๆ '    หมดเสียงร้องของซาฮาระไปพร้อมกับเสียงของนารูมิที่สลบ  ร่างที่หิวโหยของซาฮาระก็ได้ตื่นขึ้น   พระจันทร์ที่สีสวยสดงดงามก็กลายเป็นสีเลือด  จากแสงที่ส่องมาเป็นสีขาวก็กลายเป็นสีแดง สด  มันมาพร้อมกับเสียงของชาย คนหนึ่งซึ่งเป็นเสียงที่เย็นชา  เหมือนคนที่ไม่มีวิญญาณและไร้ตัวตนของเขา

' ข้าได้เวลา ' ''ดื่มเลือดอันโอชะเสียแล้ว การที่มองเเววตาก็รู็สึกถึงจิตใจ  และลมที่โหมพัดเข้ามามันทำไห้ข้า  รู้สึกดี ''  เสียงที่เย็นชาได้พูดออกมา เหมือนชายคนนี้ไม่มีความรู้สึกหรือนึกคิดเป็นแค่อสูรที่หิวโหย ในอาหารเท่านั้น  มันเป็นเสียง  ที่ได้ฟังจะต้องติดในหูด้วยความกลัวไม่มีวันลืม

         ' แกเป็นใคร  แกมาทำอะไร   ใครกันแน่ที่จะจัดการแก '  เสียงพูดของปีศาจที่น่าเวทนานี้ได้ถามชายผู้ที่มีคำพูดเย็นชา  และสิ้นสุดเสียงไม่นาน  เสียงดาบที่โหมไส่ พวกปีศาจและเสียงของพวกมันดังไปไกล และยิ่งทำไห้ผู้คนหวาดกลัวยิ่งขึ้น

          ''  ฟับๆ...ฟับๆๆ...ฟับๆๆๆ...ฟับๆๆๆ....เอ้อกะ..กะ...แก...เป็นใครกันแน่..เอ้ออก  ''

เพียงไม่นานเสียงของพวกปีศาจก็ได้หายไปพร้อมกับเสียงดาบของชายคนนั้น  และได้ยินเสียง เบาๆที่มากับ  พระจันทร์สีเลือดสีสวยสด   แดงราวกับเลือดของมนุษย์   

'ข้า' 'มาที่นี่เพือรินเลือดของเจ้ามาเป็นอาหาร  อันโอชะเปรียบเหมือนเหล้า ที่ย้อมใจคนชอบดื่ม ข้าไม่ไช่มนุษย์หรือปีศาจ  แต่ข้าเป็นแค่เพียง....... อสูร   ในร่างเด็กแค่นั้นเอง '