HEY GUYS เห้ยมึง ยอมเป็นเมียกูเหอะ!! 18++ (YAOI)

 
 
 
 
 
ตอนที่ 6 อีกครั้ง
 
 
 
 
 
[พีคจำคนที่พี่บอกว่าจะมาช่วยติวให้เราได้มั้ย]
 
"จำได้ครับๆ ที่พี่บอกว่าเค้าเป็นเพื่อนพี่ที่สอบเข้าคณะวิศวะกรรมสิ่งแวดล้อมได้ที่ 1 ใช่มั้ยครับ อยากเจอพี่เค้ามากๆ "
 
[คือพี่จะบอกว่าคนๆนั้น คือกองทัพน่ะ พีคจะโอเครึป่าว]
 
"อะไรนะครับ!!!" พีคตะโกนออกมาด้วยความตกใจ
 
[คนๆนั้นคือไอกองทัพ ทำไมต้องทำเสียงตกใจขนาดนั้นด้วยล่ะ หรือว่ามันทำอะไรเรา บอกพี่ได้น่ะ]
 
"ปะ..เปล่าครับที่ลัค" ถึงปากจะพูดว่าเปล่าแต่ในใจพีคตอนนี้เต้นแรงมาก ด้วยความตกใจและความสงสัยว่าทำไมมันถึงได้บังเอิญขนาดนี้
คนบนโลกมีตั้งหลายร้อยล้านคน แต่ทำไมต้องเป็นคนๆนั้น
 
[มันไม่ได้ทำอะไรเราก็ดีแล้ว แล้วตกลงพีคโอเครึป่าว]
 
"...." พีคเงียบ เพราะกำลังใช้ความคิดอยู่
 
[พีค พีคโอเครึป่าว] ลัคกี้จึงถามอีกครั้ง
 
"โอเคก็ได้ครับ พี่ลัคอุตส่าห์ช่วยหาคนมาติวให้ จะให้ผมปฏิเสธก็เกรงใจน่ะครับ" พีคตอบตดลงด้วยความจำใจ เพราะเขาเองก็เกรงใจรุ่นพี่ที่ช่วยไม่น้อย
 
[ถ้าพีคไม่โอเคก็ไม่เป็นไรน่ะ เดี่ยวพี่บอกยกเลิกมันได้]
 
"ผมโอเคจริงๆครับ"
 
[งั้นอาทิตย์หน้า ไปเจอกันที่ร้านกาแฟหน้ามอที่เราอยากเข้าเรียนเลยล่ะกัน เพราะไอทัพมันก็เรียนที่นั้นด้วย]
 
"มันเรียนที่นั้นด้วยหรอครับ" พีคถามด้วยความตกใจอีกครั้ง
[ใช่ดิ มีปัญหาอะไรรึป่าวเรา]
 
"ป่าวหรอกครับ ผมแค่คิดว่ามันบังเอิญเกินไปหน่อย"
 
[งั้นตกลงตามนี้ แล้วเจอกันน่ะ]
 
"ครับๆ แล้วเจอกัน" พีคกดวางสายลัคกี้ แล้วไปนั่งกินข้าวต่อจนหมด จากนั้นก็มานั่งคิดทบทวนเรื่องราวต่างๆบนเตียง หยิบตุ๊กตาโดเรม่อนมากอดเอาไว้
 
"ทำไมต้องมันด้วยว่ะพี่ม่อน!!!!!!" พีคตะโกนลั่นห้อง
.................................................................................................................
 
หลังจากผ่านไปหนึ่งอาทิตย์พีคก็กำลังเตรียมตัวไปร้านกาแฟที่ลัคกี้นัดไว้ พีคตรวจดูตัวเองหน้ากระจกเป็นครั้งสุดท้ายแล้วลงไปด้านล่างเพื่อจะเดินไปหน้าปากซอยรอรถประจำทาง
 
ปีน...ปี๊น...
 
แต่ดันมีเสียงบีบแตรดังอยู่ด้านหลังในขณะที่ร่างบางกำลังเดินอยู่
พีคจึงหันไปดูว่าเป็นรถของใคร
 
"เมียครัม ผัวมารับแล้ว" กองพัคเปิดกระจกรถ แล้วพูดพร้อมกับกวักมือเรียกพีค เมื่อพีคเห็นว่าเป็นใคร ก็ทำเป็นไม่สนใจแล้วเดินต่อไปเรื่อยๆ
ด้วยความอาย เพราะเสียงเรียกของคนที่แต่งตั้งตัวเองเป็นสามีของเขาไม่ได้เรียกด้วยเสียงเบาๆเลยสักนิด เสียงดังขนาดที่ว่าลุงยามที่นั้งอยู่ในป้อมหน้าหอพักถึงกับหันมามองหน้าเขาแล้วยิ้มให้เลยทีเดียว
 
ปีน...ปี๊น...
 
กองทัพจึงลองบีบแตรเรียกพีคอีกครั้ง แต่ร่างบางก็ยังไม่ยอมหยุดเดิน
สุดท้ายเขาจึงจอดรถ แล้วรีบเดิมมาจับข้อมือบางเอาไว้
 
"กูเรียกทำไมมึงไม่หยุดเดิน" กองทัพถามด้วยน้ำเสียงที่หงุดหงิดเล็กน้อย
แต่พีคก็เอาแต่ก้มหน้า ไม่ยอมตอบคำถามของร่างสูง
 
"ไม่ได้ยินรึไง กูถามทำไมไม่ตอบ" กองทัพถามอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่ดังขึ้นเล็กน้อย แต่พีคก็ยังคงเงียบอยู่ ไม่แม้กระทั้งเงยหน้ามามองร่างสูงด้วยซ้ำ
 
"กูจะถามมึงเป็นครั้งสุดท้ายน่ะพีค ทำไมมึงถึงเดินหนีกู ถ้าคราวนี้มึงไม่ตอบกูน่ะกูจะจูบมึงโชว์ลุงยามที่นั่งอยู่โน่น ท่าทางลุงเค้าจะชอบคู่ของเราน่ะ เห็นมองมาตลอดเลย" กองทัพไม่พูดเปล่ายังค่อยๆโน้มหน้าเข้าใกล้ร่างบางเรื่อยๆอีกด้วย
 
"ไม่ใช่ว่าไม่ได้ยิน แต่กูอายนี่หว่ามึงเล่นพูดเสียงดังซ่ะขนาดนั้น วันหลังมึงไม่เอาลำโพงมาเลยล่ะว่ะ เค้าจะได้รู้กันหมด"พีคยอมพูดออกมาและเงยหน้าที่แดงก่ำด้วยความเขินอายมามองกองทัพเพราะกลัวว่ากองทัพจะจูบเขาในที่สาธารณะจริงๆ แต่ก็ไม่วายพูดประชดออกมา เมื่อกองทัพเห็นใบหน้าที่แดกก่ำของพีคก็หัวเราะออกมาเบาๆ ความหงุดหงิดที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่หายเป็นปลิดทิ้งเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น
 
"น่ารักว่ะ แล้วทำไมต้องเขินด้วยเนี่ย ถ้ากูเอาลำโพงมาจริงๆ มึงจะทำยังไง" กองทัพพูดแหย่พีค
"มึงดูปากกูน่ะ กู ประ ชด" พีคพูดตอบแต่ล่ะคำชัดเจน ทำให้กองทัพเริ่มหัวเราะอีกครั้ง จนร่างบางส่งสายตาไม่พอใจมาให้ กองทัพจึงยอมหยุดหัวเราะ
 
"ไปกันได้แล้ว จะสายแล้วเนี่ย ไอลัคมันโทรมาเร่งกูแล้วน่ะ" กองทัพพยายามดึงข้อมือบางเพื่อจะให้ขึ้นรถไปด้วยกัน แต่พีคก็สะบัดมือออก
 
"กูไปเองได้" พูดจบพีคก็หันหลังแล้วเดินออกไปทันที
 
"แต่มึงต้องไปกับกู" กองทัพจับพีคอุ้มแล้วรีบเอาไปยัดใส่รถทันที
ย้ำอีกครั้งว่ายัด กว่าจะจัดการยัดพีคสำเร็จก็เล่นเอาทั้งกองทัพและพีคเหนื่อยพอๆกัน เพราะพีคเองก็ขัดขืน พยายามจะไปเอง แต่ก็ไม่สามารถสู้แรงของร่างที่สูงกว่าได้ กองทัพรีบมานั่งในที่ของคนขับ ก่อนไปก็ไม่วายพูดขู่พีคเอาไว้เช่นเดิมพีคจึงได้แต่นั่งงึดงัดทำอะไรไม่ได้อยู่ในรถ
ตลอดเวลาตั้งแต่ตอนที่ออกรถ พีคก็นั่งหน้าบึ้ง ไม่พูดไม่จาอะไร
 
"เหนื่อยมั้ย" กองทัพจึงเป็นฝ่ายทำลายความเงียบลงก่อน
 
"เหนื่อยรึยังที่ทำหน้าบึ้งใส่กูเนี่ย ถ้าเมื่อยก็พอเถอะ"กองทัพพูดบอกออกมา แต่พีคก็ทำเป็นไม่สนใจ
 
"ยังๆ ยังไม่เลิกอีก โอเค ก็ได้ๆ กูยอม ที่กูมารับมึงเพราะจะได้ช่วยโลกประหยัดทรัพยากรไงมึง ทางเดียวกันก็ไปด้วยกันดีว่ะ อย่าลืมดิกูเรียนวิศวะสิ่งแวดล้อมน่ะเว้ย"
 
"แถ" พีคพูดออกมาแต่หน้าหันมองไปทางกระจกรถตลอดเวลา
กองทัพไม่ได้โกรธแต่อย่างไร แถมยังแอบยิ้มอีกด้วย เพราะอย่างน้อยเค้ากูได้รู้ว่าพีคยังให้ความสนใจในคำพูดของเขาอยู่
 
ฟอด.
 
"ไอโรคจิต มึงมาหอมแก้มกูทำไมเนี่ย" พีครีบเอามือมาจับที่แก้มของตัวเองแล้วโวยวายออกมาทันที
 
"ยอมพูดแล้วหรอว่ะ ให้มึงโวยวายดีกว่าให้มึงนั่งเงียบแบบนั้นน่ะเว้ย
แต่ว่าน่ะ ไม่ได้เจอกันตั้งอาทิตย์นึง เมียยังแก้มหอมตัวหอมเหมือนเดิมเลยน่ะครับเนี่ย"
 
"มึงก็ยังมโนว่ากูเป็นเมียมึงเหมือนเดิมนั้นแหละ" พีคไม่ยอมแพ้เถียงกลับออกมา
 
"งั้น ไปทำให้เป็นกันจริงๆเลยมั้ยล่ะ กูจะได้ไม่ต้องมโน"
กองทัพส่งสายตากรุ้มกริ่มมาให้พีค
 
"ไอบ้า พอๆรีบๆขับรถไปเหอะ กูอยากเจอหน้าที่ลัคของกูจะแย่ล่ะ"เมื่อกองทัพได้ยินดังนั้นก็เงียบทันที จนทั้งสองมาถึงร้านที่ลัคได้นัดเอาไว้
หลังจากจอดรถเสร็จเรียบร้อย กองทัพก็เดินเข้าร้านไปทันที
โดยไม่ได้รอพีค
 
"เป็นอะไรของมันว่ะ ตามอารมณ์มันไม่ทันจริงๆ" พีคยืนเถียงกับตัวเอง เล็กน้อยแล้วเดินตามร่างสูงเข้าไปในร้านที่หลัง ก็เห็นกองทัพนั่งร่วมโต๊ะกับลัคกี้อยู่แล้ว
 
"สวัสดีครับพี่ลัค มานานรึยังครับเนี่ย" พีคพูดทักทายลัคกี้ด้วยด้วยความเคารพและด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน เมื่อกองทัพได้ยินก็หันมามองพีคทันที
ด้วยความไม่พอใจ และด้วยความอิจฉา เพราะตลอดเวลาที่เจอกัน พีคไม่เคยกูดแบบนี้กับตนเองสักครั้งเลย
 
"ไม่นานเลย นั่งก่อนน่ะพีค" ร่างบางทำท่าจะนั่งข้างกับลัคกี้
 
หมับ.. แต่ก็โดนกองทัพดึงตัวเอาไว้ซ่ะก่อน พีคเสียหลักจึงนั่งลงบนตักกองทัพ ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม
 
"มึงมานั่งข้างกูนี่ ตรงนั้นหน่ะที่ของผัวไอลัคมัน" กองทัพมองหน้าพีคเขม็ง พีคเองก็จ้องตากลับไปเช่นกัน
.................................................................................................................
 
มาแล้วจ๊ะรีดเดอร์ที่น่ารักของไรท์
ฝากติดตามพี่ทัพน้องพีคต่อไปจนจบด้วยน่ะค่ะ
#ทุกคอมเม้นมีค่าต่อนักเขียนหน้าใหม่#