HEY GUYS เห้ยมึง ยอมเป็นเมียกูเหอะ!! 18++ (YAOI)

 

 

 

 

 

ตอนที่ 6 อีกครั้ง

 

 

 

 

 

[พีคจำคนที่พี่บอกว่าจะมาช่วยติวให้เราได้มั้ย]

 

"จำได้ครับๆ ที่พี่บอกว่าเค้าเป็นเพื่อนพี่ที่สอบเข้าคณะวิศวะกรรมสิ่งแวดล้อมได้ที่ 1 ใช่มั้ยครับ อยากเจอพี่เค้ามากๆ "

 

[คือพี่จะบอกว่าคนๆนั้น คือกองทัพน่ะ พีคจะโอเครึป่าว]

 

"อะไรนะครับ!!!" พีคตะโกนออกมาด้วยความตกใจ

 

[คนๆนั้นคือไอกองทัพ ทำไมต้องทำเสียงตกใจขนาดนั้นด้วยล่ะ หรือว่ามันทำอะไรเรา บอกพี่ได้น่ะ]

 

"ปะ..เปล่าครับที่ลัค" ถึงปากจะพูดว่าเปล่าแต่ในใจพีคตอนนี้เต้นแรงมาก ด้วยความตกใจและความสงสัยว่าทำไมมันถึงได้บังเอิญขนาดนี้

คนบนโลกมีตั้งหลายร้อยล้านคน แต่ทำไมต้องเป็นคนๆนั้น

 

[มันไม่ได้ทำอะไรเราก็ดีแล้ว แล้วตกลงพีคโอเครึป่าว]

 

"...." พีคเงียบ เพราะกำลังใช้ความคิดอยู่

 

[พีค พีคโอเครึป่าว] ลัคกี้จึงถามอีกครั้ง

 

"โอเคก็ได้ครับ พี่ลัคอุตส่าห์ช่วยหาคนมาติวให้ จะให้ผมปฏิเสธก็เกรงใจน่ะครับ" พีคตอบตดลงด้วยความจำใจ เพราะเขาเองก็เกรงใจรุ่นพี่ที่ช่วยไม่น้อย

 

[ถ้าพีคไม่โอเคก็ไม่เป็นไรน่ะ เดี่ยวพี่บอกยกเลิกมันได้]

 

"ผมโอเคจริงๆครับ"

 

[งั้นอาทิตย์หน้า ไปเจอกันที่ร้านกาแฟหน้ามอที่เราอยากเข้าเรียนเลยล่ะกัน เพราะไอทัพมันก็เรียนที่นั้นด้วย]

 

"มันเรียนที่นั้นด้วยหรอครับ" พีคถามด้วยความตกใจอีกครั้ง

[ใช่ดิ มีปัญหาอะไรรึป่าวเรา]

 

"ป่าวหรอกครับ ผมแค่คิดว่ามันบังเอิญเกินไปหน่อย"

 

[งั้นตกลงตามนี้ แล้วเจอกันน่ะ]

 

"ครับๆ แล้วเจอกัน" พีคกดวางสายลัคกี้ แล้วไปนั่งกินข้าวต่อจนหมด จากนั้นก็มานั่งคิดทบทวนเรื่องราวต่างๆบนเตียง หยิบตุ๊กตาโดเรม่อนมากอดเอาไว้

 

"ทำไมต้องมันด้วยว่ะพี่ม่อน!!!!!!" พีคตะโกนลั่นห้อง

.................................................................................................................

 

หลังจากผ่านไปหนึ่งอาทิตย์พีคก็กำลังเตรียมตัวไปร้านกาแฟที่ลัคกี้นัดไว้ พีคตรวจดูตัวเองหน้ากระจกเป็นครั้งสุดท้ายแล้วลงไปด้านล่างเพื่อจะเดินไปหน้าปากซอยรอรถประจำทาง

 

ปีน...ปี๊น...

 

แต่ดันมีเสียงบีบแตรดังอยู่ด้านหลังในขณะที่ร่างบางกำลังเดินอยู่

พีคจึงหันไปดูว่าเป็นรถของใคร

 

"เมียครัม ผัวมารับแล้ว" กองพัคเปิดกระจกรถ แล้วพูดพร้อมกับกวักมือเรียกพีค เมื่อพีคเห็นว่าเป็นใคร ก็ทำเป็นไม่สนใจแล้วเดินต่อไปเรื่อยๆ

ด้วยความอาย เพราะเสียงเรียกของคนที่แต่งตั้งตัวเองเป็นสามีของเขาไม่ได้เรียกด้วยเสียงเบาๆเลยสักนิด เสียงดังขนาดที่ว่าลุงยามที่นั้งอยู่ในป้อมหน้าหอพักถึงกับหันมามองหน้าเขาแล้วยิ้มให้เลยทีเดียว

 

ปีน...ปี๊น...

 

กองทัพจึงลองบีบแตรเรียกพีคอีกครั้ง แต่ร่างบางก็ยังไม่ยอมหยุดเดิน

สุดท้ายเขาจึงจอดรถ แล้วรีบเดิมมาจับข้อมือบางเอาไว้

 

"กูเรียกทำไมมึงไม่หยุดเดิน" กองทัพถามด้วยน้ำเสียงที่หงุดหงิดเล็กน้อย

แต่พีคก็เอาแต่ก้มหน้า ไม่ยอมตอบคำถามของร่างสูง

 

"ไม่ได้ยินรึไง กูถามทำไมไม่ตอบ" กองทัพถามอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่ดังขึ้นเล็กน้อย แต่พีคก็ยังคงเงียบอยู่ ไม่แม้กระทั้งเงยหน้ามามองร่างสูงด้วยซ้ำ

 

"กูจะถามมึงเป็นครั้งสุดท้ายน่ะพีค ทำไมมึงถึงเดินหนีกู ถ้าคราวนี้มึงไม่ตอบกูน่ะกูจะจูบมึงโชว์ลุงยามที่นั่งอยู่โน่น ท่าทางลุงเค้าจะชอบคู่ของเราน่ะ เห็นมองมาตลอดเลย" กองทัพไม่พูดเปล่ายังค่อยๆโน้มหน้าเข้าใกล้ร่างบางเรื่อยๆอีกด้วย

 

"ไม่ใช่ว่าไม่ได้ยิน แต่กูอายนี่หว่ามึงเล่นพูดเสียงดังซ่ะขนาดนั้น วันหลังมึงไม่เอาลำโพงมาเลยล่ะว่ะ เค้าจะได้รู้กันหมด"พีคยอมพูดออกมาและเงยหน้าที่แดงก่ำด้วยความเขินอายมามองกองทัพเพราะกลัวว่ากองทัพจะจูบเขาในที่สาธารณะจริงๆ แต่ก็ไม่วายพูดประชดออกมา เมื่อกองทัพเห็นใบหน้าที่แดกก่ำของพีคก็หัวเราะออกมาเบาๆ ความหงุดหงิดที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่หายเป็นปลิดทิ้งเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น

 

"น่ารักว่ะ แล้วทำไมต้องเขินด้วยเนี่ย ถ้ากูเอาลำโพงมาจริงๆ มึงจะทำยังไง" กองทัพพูดแหย่พีค

"มึงดูปากกูน่ะ กู ประ ชด" พีคพูดตอบแต่ล่ะคำชัดเจน ทำให้กองทัพเริ่มหัวเราะอีกครั้ง จนร่างบางส่งสายตาไม่พอใจมาให้ กองทัพจึงยอมหยุดหัวเราะ

 

"ไปกันได้แล้ว จะสายแล้วเนี่ย ไอลัคมันโทรมาเร่งกูแล้วน่ะ" กองทัพพยายามดึงข้อมือบางเพื่อจะให้ขึ้นรถไปด้วยกัน แต่พีคก็สะบัดมือออก

 

"กูไปเองได้" พูดจบพีคก็หันหลังแล้วเดินออกไปทันที

 

"แต่มึงต้องไปกับกู" กองทัพจับพีคอุ้มแล้วรีบเอาไปยัดใส่รถทันที

ย้ำอีกครั้งว่ายัด กว่าจะจัดการยัดพีคสำเร็จก็เล่นเอาทั้งกองทัพและพีคเหนื่อยพอๆกัน เพราะพีคเองก็ขัดขืน พยายามจะไปเอง แต่ก็ไม่สามารถสู้แรงของร่างที่สูงกว่าได้ กองทัพรีบมานั่งในที่ของคนขับ ก่อนไปก็ไม่วายพูดขู่พีคเอาไว้เช่นเดิมพีคจึงได้แต่นั่งงึดงัดทำอะไรไม่ได้อยู่ในรถ

ตลอดเวลาตั้งแต่ตอนที่ออกรถ พีคก็นั่งหน้าบึ้ง ไม่พูดไม่จาอะไร

 

"เหนื่อยมั้ย" กองทัพจึงเป็นฝ่ายทำลายความเงียบลงก่อน

 

"เหนื่อยรึยังที่ทำหน้าบึ้งใส่กูเนี่ย ถ้าเมื่อยก็พอเถอะ"กองทัพพูดบอกออกมา แต่พีคก็ทำเป็นไม่สนใจ

 

"ยังๆ ยังไม่เลิกอีก โอเค ก็ได้ๆ กูยอม ที่กูมารับมึงเพราะจะได้ช่วยโลกประหยัดทรัพยากรไงมึง ทางเดียวกันก็ไปด้วยกันดีว่ะ อย่าลืมดิกูเรียนวิศวะสิ่งแวดล้อมน่ะเว้ย"

 

"แถ" พีคพูดออกมาแต่หน้าหันมองไปทางกระจกรถตลอดเวลา

กองทัพไม่ได้โกรธแต่อย่างไร แถมยังแอบยิ้มอีกด้วย เพราะอย่างน้อยเค้ากูได้รู้ว่าพีคยังให้ความสนใจในคำพูดของเขาอยู่

 

ฟอด.

 

"ไอโรคจิต มึงมาหอมแก้มกูทำไมเนี่ย" พีครีบเอามือมาจับที่แก้มของตัวเองแล้วโวยวายออกมาทันที

 

"ยอมพูดแล้วหรอว่ะ ให้มึงโวยวายดีกว่าให้มึงนั่งเงียบแบบนั้นน่ะเว้ย

แต่ว่าน่ะ ไม่ได้เจอกันตั้งอาทิตย์นึง เมียยังแก้มหอมตัวหอมเหมือนเดิมเลยน่ะครับเนี่ย"

 

"มึงก็ยังมโนว่ากูเป็นเมียมึงเหมือนเดิมนั้นแหละ" พีคไม่ยอมแพ้เถียงกลับออกมา

 

"งั้น ไปทำให้เป็นกันจริงๆเลยมั้ยล่ะ กูจะได้ไม่ต้องมโน"

กองทัพส่งสายตากรุ้มกริ่มมาให้พีค

 

"ไอบ้า พอๆรีบๆขับรถไปเหอะ กูอยากเจอหน้าที่ลัคของกูจะแย่ล่ะ"เมื่อกองทัพได้ยินดังนั้นก็เงียบทันที จนทั้งสองมาถึงร้านที่ลัคได้นัดเอาไว้

หลังจากจอดรถเสร็จเรียบร้อย กองทัพก็เดินเข้าร้านไปทันที

โดยไม่ได้รอพีค

 

"เป็นอะไรของมันว่ะ ตามอารมณ์มันไม่ทันจริงๆ" พีคยืนเถียงกับตัวเอง เล็กน้อยแล้วเดินตามร่างสูงเข้าไปในร้านที่หลัง ก็เห็นกองทัพนั่งร่วมโต๊ะกับลัคกี้อยู่แล้ว

 

"สวัสดีครับพี่ลัค มานานรึยังครับเนี่ย" พีคพูดทักทายลัคกี้ด้วยด้วยความเคารพและด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน เมื่อกองทัพได้ยินก็หันมามองพีคทันที

ด้วยความไม่พอใจ และด้วยความอิจฉา เพราะตลอดเวลาที่เจอกัน พีคไม่เคยกูดแบบนี้กับตนเองสักครั้งเลย

 

"ไม่นานเลย นั่งก่อนน่ะพีค" ร่างบางทำท่าจะนั่งข้างกับลัคกี้

 

หมับ.. แต่ก็โดนกองทัพดึงตัวเอาไว้ซ่ะก่อน พีคเสียหลักจึงนั่งลงบนตักกองทัพ ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม

 

"มึงมานั่งข้างกูนี่ ตรงนั้นหน่ะที่ของผัวไอลัคมัน" กองทัพมองหน้าพีคเขม็ง พีคเองก็จ้องตากลับไปเช่นกัน

.................................................................................................................

 

มาแล้วจ๊ะรีดเดอร์ที่น่ารักของไรท์

ฝากติดตามพี่ทัพน้องพีคต่อไปจนจบด้วยน่ะค่ะ

#ทุกคอมเม้นมีค่าต่อนักเขียนหน้าใหม่#