HEY GUYS เห้ยมึง ยอมเป็นเมียกูเหอะ!! 18++ (YAOI)

 

 

 

 

ตอนที่ 5 บังเอิญหรือบังเอิญ

 

 

 

 

"กลับก็ได้แต่กูขอ...."

 

"ขออะไร" พีคส่งสายตาไม่ไว้ใจมาให้กองทัพ และค่อยๆเดินถอยหลังเรื่อยๆ โดยกองทัพเองก็เดินตามร่างบางมาเช่นกัน

 

"ทำไม กลัวกูรึไง" กองทัพก้มกระซิบข้างหูพีค จนพีคต้องหันหน้าหนี แต่ยังคงเดินถอยหลังเรื่อยๆ จนติดฝาผนัง จึงทำให้พีคต้องหยุดเดิน

 

"ปะ..ป่าว กูจะกลัวมึงทำไมเราก็ผู้ชายเหมือนกัน" พีคพูดเสียงสั่น

กองทัพได้ยินดังนั้นจึงนึกสนุกแกล้งร่างบางต่อ โดยเอามือค้ำฝาผนังด้านหลังพีคเอาไว้ แล้วค่อยๆโน้มหน้ามาใกล้เรื่อยๆ

 

"ไม่กลัวงั้นเหรอ ถ้ากูทำอะไรที่มากกว่าการจูบ...มึงคงไม่กลัวใช่มั้ย

จะกลัวทำไม ในเมื่อเราเป็นผู้ชายเหมือนกันนี่เนอะ" กองทัพส่งสายตากรุ้มกริ่มมาให้พีค ร่างบางจึงผลักอกคนตรงหน้าเต็มแรง ทำให้กองทัพเสียหลักเล็กน้อย และหัวเราะออกมา

 

"หัวเราะบ้าอะไร"

 

"หัวเราะคนน่ารักไงครับ"

 

"เชี่ย ตกลงมึงจะขออะไร รีบๆบอกมาสิว่ะ ถ้าไม่หนักหนาสาหัสเกินไป กูจะทำให้ มึงจะได้กลับบ้านสักที ป่านนี้ลูกกูคงหิวแล้วมั้งเนี่ย"พีคโวยวายออกมา

 

"เรียกลูกเต็มปากเต็มคำเลยน่ะมึง ครีโอ้มันคงดีใจน่ะ มีแม่น่ารัก คิดถึงลูกตลอดเวลาแบบนี้ กูคิดไม่ผิดจริงๆที่เลือกมึงมาเป็นแม่ของลูกกูเนี่ย"

กองทัพส่งยิ้มกวนส้นมาให้พีค พีคไม่ได้พูดอะไรต่อ ได้แต่ก้มหน้าสงบสติอารมณ์ของตัวเองต่อไป เพราะคิดว่าจะสู้ยังไงก็คงแพ้คนร่างสูงอยู่ดี

 

"กูแค่จะบอกว่า ขอมาอีกได้มั้ย ถ้าให้ดีส่งกุญแจห้องสำรองของมึงมาให้กูเลยก็ได้ และมึงก้ไม่ต้องคิดว่ากูจะเป็นโจรมาขโมยของในห้องมึงหรอกน่ะ มึงเห็นบ้านเห็นรถของกูแล้ว ไม่บอกก็รู้ว่ากูรวย"กองทัพบอกด้วยความภาคภูมิใจ

 

"กูไม่ให้ ไม่ว่ามึงจะรวยจะจนขนาดไหน กูก็ไม่มีวันให้แน่เว้ย แล้วมึงจะมาห้องกูทำไม ชาตินี้กูไม่คิดจะเจอะจะเจอคนอย่างมึงอีกหรอกน่ะ เจอกันแค่วันเดียวกูก็ปวดหัวจะตายห่าอยู่แล้วเนี่ย เกิดมาไม่เคยพบคนกวนตีนได้โล่แบบมึงเลย" พีคบ่นออกมารวดเดียว จนกองทีพอึ้ง

พลางคิดในใจว่า 'เมียกูก็ขี้บ่นใช้ได้นี่หว่า'

 

"เหนื่อยมั้ยมึง เอาน้ำสักแก้วมั้ย" กองทัพถามพีคด้วยความเป็นห่วง

 

"ไม่เว้ย รีบกลับไปเลยไป ก่อนที่กูจะสติแตกไปมากกว่านี้"

 

"วันนี้ก็กลับก่อนก็ได้ แต่วันหลังเราได้เจอกันอีกแน่ครับที่รัก ไม่ต้องเป็นห่วง" กองทัพขยิบตา ก่อนจะเดินไปเปิดประตู และออกไปจากห้องของพีคทันที เพราะเค้ากลัวว่าที่เมียที่ตอนนี้ยังไม่ได้เป็นเมียทางพฤตินัยขาดใจตายเพราะความกวนของเขาไปซ่ะก่อน

 

......................................................................................................

 

YOU...ARE....MY......SUNSHINE..

 

เสียงโทรศัพท์ของพีคดังขึ้นหลังจากที่กองทัพกลับไปได้สักพัก

ซึ่งเป็นเวลาเที่ยงพอดี พีคหยิบขึ้นมาดู แล้วก็ต้องอารมณ์เสียเมื่อเห็นชื่อที่ขึ้นบนหน้าจอแสดงว่าใครโทรมา

 

----สามี----

 

พีครีบรับสายทันที โดยไม่ต้องสงสัยเลยว่าใครที่โทรมา

 

"ไอบะ...." พีคกำลังจะเตรียมตัวด่าร่างสูงที่แอบมาเมมเบอร์ตัวเองในโทรศัพท์ของเข้าโดยไม่ได้รับอนุญาต เมมเบอร์ไม่เท่าไหร่ แต่ชื่อที่เขาเมมไว้ทำให้พีคหงุดหงิดไม่น้อย แต่ก็ต้องหยุดชะงักทันทีเพราะเสียงของปลายสาย

 

[โฮ่ง โฮ่ง]

 

"ครีโอ้เองเหรอ กินไรรึยังลูก" เมื่อได้ยินเสียงครีโอ้ พีคก็อารมณ์เย็นขึ้นอย่างรวดเร็ว

และพูดถามครีโอ้ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

 

[ครีโอ้กินแล้ว แต่พ่อมันยังไม่ได้กินเลยเนี่ย] กองทัพพูดตอบออกมา

 

"ก็ไปหากินเองดิว่ะ มาบอกกูแล้วมึงจะอิ่มเหรอ" เมื่อร่างสูงพูดตอบออกมา ทำให้น้ำเสียงของพีคเปลี่ยนเป็นเย็นชาทันที

 

[ที่ยังไม่ได้กิน กูไม่ได้หมายถึงข้าว กูหมายถึงตัวมึงนั้นแหละที่กูยังไม่ได้กิน]

 

"ถ้ามึงยังพูดกวนตีนกูจะวางสายแล้วน่ะเว้ย" พีคพูดขู่ออกมา

 

[เห้ย อย่าเพิ่งวางๆ แค่จะโทรมาบอกว่ากูถึงบ้านแล้วไม่ต้องเป็นห่วง]

 

"แล้วใครเป็นห่วงมึง"

 

[สามีที่ดีต้องโทรมารายงานภรรยาทุกเรื่องไงครับ อย่าเพิ่งด่าน่ะเว้ย กูคิดถึงมึง แล้วก็เป็นห่วงมึงด้วย ยังมึนๆอยู่รึป่าวว่ะ แล้วกินอะไรรึยัง] กองทัพถามออกมาด้วยความรู้สึกเป็นห่วงพีคจริงๆ และพีคก็รับรู้ความรู้สึกนั้นได้ดีถึงแม้จะคุยกันผ่านทางโทรศัพท์ก็ตาม

 

"ก็มึนอยู่นิดหน่อย มึงนั้นแหละโทรมากวน กูกำลังจะไปนอนพักพอดี สวนข้าวยังไม่ได้กินเว้ย กินไม่ลง แล้วก็ขี้เกียจลงไปซื้อด้วย"

 

[ออกมาดูหน้าห้องดิว่ะ]

 

"ออกไปทำไม ไม่เอาจะนอนแล้ว" ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่ตอนนี้ร่างบางกำลังตรงไปยังประตูหน้าห้อง พีคชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นของที่แขวนอยู่ที่ลูกบิดประตู

 

[เห็นรึยัง กูไม่รู้ว่ามึงชอบกินอะไรเลยซื้อข้าวผัดหมูมาให้ อย่าลืมกินด้วยน่ะเว้ย เดี่ยวคนซื้อเค้าจะเสียใจ อย่าลืมกินยาและก็นอนห่มผ้าด้วย กูกับครีโอ้เป็นห่วง เนอะครีโอ้เนอะ โฮ่ง โฮ่ง] พีคยิ้มกว้างออกมา แต่ก็ยังเก๊กตอบเสียงแข็งกลับไป

 

"เออ ตื่นมาแล้วค่อนกินล่ะกัน ตอนนี้ง่วงแล้ว วางน่ะเว้ย"

 

[ครับๆ ฝันดี อย่าลืมฝันถึงกูด้วย แล้วอย่าคิดจะเปลี่ยนชื่อที่กูเมมไว้เป็นอย่างอื่นน่ะ เจอกันครั้งหน้ากูจะตรวจดู ถ้ากูเห็นว่ามึงเปลี่ยน เตรียมตัวโดนทำโทษได้เลย แล้วเจอกันครับที่รัก] แล้วกองทีพก็วางสายไป

 

"คิดว่ากูจะกลัวมึงรึไง" ร่างบางยืนหน้างอจ้องโทรศัพท์อยู่ไม่วางตา

แต่ก็ไม่ได้เปลี่ยนชื่อที่กองทัพเมมไว้แต่อย่างไร เขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมไม่เปลี่ยน ทั้งที่เขาก็มีสิทธิ แถมยังแอบรู้สึกดีเล็กๆอีกด้วย

ร่างบางนำข้าวไปวางไว้บนโต๊ะภายในห้อง แล้วล้มตัวนอนลงบนเตียง ห่มผ้าห่มลายโดเรม่อนตามที่กองทัพบอก พีคหลับไปอย่างรวดเร็วด้วยความเพลียและอาการเหนื่อยจากการเถียงกับร่างสูงมาเกือบทั้งวัน

.................................................................................................................

 

ตกเย็นพีคตื่นขึ้นมาอุ่นข้าวผัดหมูที่กองทัพซื้อให้ในไมโครเวฟ แล้วนั่งกินไปเรื่อยๆ

 

YOU...ARE....MY......SUNSHINE..

 

----นางฟ้า----

 

พีคหยุดกินข้าวแล้วมารับโทรศัพท์ทันที

 

"ฮัลโหลครับพี่ลัค นึกว่าจะไม่มีแรงโทรหาผมซ่ะแล้ว" พีคพูดเสียงล้อๆ ถึงแม้ว่าเข้าจะยังไม่สามารถลืมลัคกี้ได้ แต่ก็ดีขึ้นมากหลังจากได้ระบายกับเหล้า และ....ได้ทะเลาะกับใครบางคน ซึ่งตลอดเวลาที่พีคอยู่กับกองทัพ พีคไม่ได้คิดถึงเรื่องของลัคกี้เลย

 

[ไอบ้า พี่รู้น่ะว่าเราคิดอะไรอยู่ ทะลึ่งล่ะๆ] ลัคกี้พูดว่าออกมาไม่จริงจัง

 

"ล้อเล่นหน่านี่ลัค แล้วโทรมามีเรื่องอะไรรึป่าวครับ หรือว่าไอพี่พอตมันมีเมียใหม่ ให้ผมไปบุกเลยมั้ยครับ"

 

[ป่าวหรอก ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ ไม่ต้องห่วงน่ะ พี่จะจัดการตัดตอนมันด้วยตัวของพี่เอง แค่จะโทรมาถามว่าเราเป็นไงบ้าง เมื่อวานดื่มไปหนักเลยนี่ ไอกองทัพไปส่งเราถึงบ้านอย่างปลอดภัยรึป่าว]

 

"ก็มึนๆนิดหน่อย แต่ตอนนี้หายแล้วล่ะครับ ว่าแต่พี่รู้จักมันด้วยเหรอครับ"

 

[รู้จักสิ ก็มันเป็นเพื่อนพี่นี่หวาไม่งั้นที่ไม่ไว้ใจมันให้ไปส่งเราหรอกน่ะ แล้วทำไมไม่เรียกมันว่าพี่ล่ะพีค มันอายุมากกว่าเราน่ะ]

 

"ไม่น่าเชื่อ คนกวนส้นแบบนั้นผมไม่มีวันเรียกว่าพี่หรอกครับ แต่มันไม่น่าจะเป็นเพื่อกับคนน่ารักๆอย่างพี่ได้เลยน่ะครับเนี่ย"

 

[มันก็กวนไปอย่างนั้นแหละ จริงๆมันก็เป็นคนดีคนนึง] พีคคิดตามคำพูดของลัคกี้ และก็ต้องยอมรับว่าเป็นความจริง

 

"ก็จริงครับ"

 

[พีคจำคนที่พี่บอกว่าจะมาช่วยติวให้เราได้มั้ย]

 

"จำได้ครับๆ ที่พี่บอกว่าเค้าเป็นเพื่อนพี่ที่สอบเข้าคณะวิศวะกรรมสิ่งแวดล้อมได้ที่ 1ใช่มั้ยครับ ผมอยากเจอพี่เค้ามากๆ "

 

[คือ...พี่จะบอกว่าคนๆนั้น คือกองทัพน่ะ พีคจะโอเครึป่าว]

 

"อะไรนะครับ!!!"

.................................................................................................................

มาอัพให้แล้วน่ะคะ ขอโทษที่หายไปนานเลย

อย่าโกรธกันเลยคนดีของไรท์ทุกคน

เห็นพี่ทัพเงียบๆมันสมองพี่แกมีเพียบน่ะค่ะ (นี่คือเงียบแล้ว??)

ถ้าเจอคำผิดตรงไหนไรท์ต้องขออภัยไว้ ณ ที่นี้

#ทุกคอมเม้นมีค่า ต่อนักเขียนหน้าใหม่#