HEY GUYS เห้ยมึง ยอมเป็นเมียกูเหอะ!! 18++ (YAOI)

 
 
 
 
 
ตอนที่ 3 ลูกกูคือลูกมึง
 
 
 
"หยุดอยู่ตรงนั้นเลยน่ะสัส" พีคจ้องกองทัพตาเขม็ง
 
"ครับๆ รีบๆอาบน้ำเลยนะเว้ย จะได้มากินข้าวกัน"
 
"มะ.." พีคกำลังจะปฏิเสธ
 
"หยุด หยุด อย่าบอกว่าจะไม่กินน่ะ เพราะถ้าไม่กินข้าว กูจะหากิจกรรมอย่างอื่นให้มึงทำแทน แล้วอย่าหวังว่าคราวนี้จะห้ามกูได้นะ"
 
"ก็ไม่ได้จะบอกว่าไม่กิน จะบอกว่าไม่ต้องห่วง จะรีบลงไปกินแน่นอนตะหาก แม่ง แค่นี้ก็ต้องขู่"
 
"อ่อ งั้นเหรอครับ สีข้างถลอกหมดแล้วน่ะ"
กองทัพส่งยิ้มกวนมาให้ แล้วเดินไปทำข้าวต้มต่อ พีครีบอาบน้ำ
และแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าชุดเดิมตามที่กองทัพบอกร่างบางรีบลงไปข้างล่างเพื่อจะได้กินข้าว
เขายังไม่กล้าที่จะลองดีกับผู้ชายที่เจอกันได้ไม่ถึงวัน ไม่รู้เขาจะเป็นคนยังไง ไม่รู้ที่เขาพูดว่าอยากจะได้ตนเป็นเมียนั้นพูดจริงหรือว่าพูดเล่น...
 
"มาแล้วเหรอ อาบน้ำนานว่ะ ไหนมาให้ทดสอบหน่อยดิว่าสะอาด ทุกซอก ทุกมุมรึป่าว" กองทัพมองร่างบางตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า
 
"ไอหื่นเอ้ย ในหัวมึงคิดแต่เรื่องแบบนี้รึไง"
 
"ถ้ากูบอกว่าใช่ล่ะ"
 
"ไอ..." พีคเตรียมจะด่าว่าร่างสูง
 
"กูคิดกับมึงคนเดียว กับคนอื่นกูก็คิดน่ะเว้ย....
แต่ไม่ได้คิดตลอดเวลาแบบนี้ ถ้ากูห้ามใจไม่ไหว มึงก็โทษตัวมึงเองล่ะกัน" กองทัพส่งสายตาจริงจังมาให้พีค ทำให้พีคทำตัวไม่ถูก เขินก็เขิน กลัวก็กลัว ไม่ใช่กลัวมันหรอกครับ กลัวใจผมเองนี่แหระ เพราะสายตาที่มันมองมา บอกได้ว่ามันคิดจริง และมันมีเสน่ห์บางอย่าง ที่ทำให้พีคละสายตาไปไม่ได้
 
"แม่งเอ้ย พอๆ ไหนล่ะข้าวต้มกูหิว"พีคพยายามเปลี่ยนเรื่องคุย
 
"ตั้งอยู่บนโต๊ะในครัว ตามกูมาดิ"กองทัพพาพีคเข้าไปในห้องครัว ถึงแม้จะมีขนาดไม่ใหญ่มาก แต่ก็มีเครื่องมือครบครัน ทำให้เดาได้ไม่ยากว่าเจ้าของบ้านเป็นคนชอบทำอาหาร
 
"มึงชอบทำกับข้าวกินเองเหรอ"
 
"รู้ได้ไงว่ะ ไม่ใช่แค่ชอบน่ะเว้ย กูทำอร่อยทุกอย่าง"กองทัพพูดด้วยความภาคภูมิใจ
 
"เดี่ยวก็รู้ว่าอร่อยรึป่าวเหอะ อุปกรณ์ครบขนาดนี้กูว่าผู้หญิงบางคนยังมีไม่เท่ามึงเลย" พีคพูดพร้อมกับนั่งลงที่เก้าอี้ กองทัพจึงตามมานั่งข้างๆ ทำให้เสื้อตัวโคร่งที่พีคใส่อยู่เลิกขึ้นเผยให้เห็นขาขาว ถึงแม้พีคจะใส่
บ็อกเซอร์ไว้ก็ตาม กองทัพหันไปมองขาขาวที่โผล่พ้นออกมา อย่างไม่คิดจะปิดบัง
 
"มองอะไร"พีคพยายามดึงชายเสื้อลงมาปิด
 
"มองขาเมีย ขาวชิบ"กองทัพบอกออกมาตรงๆ
 
"ไอหน้าด้าน แล้วจะไปไหนว่ะ" กองทัพลุกออกจากเก้าอี้เพื่อไปหยิบของบางอย่างมา
 
"อ่ะนี่ ถ้ามึงยังไม่อยากโดนกด ก็ใส่ซ่ะ เดี่ยวกูใส่ให้ ลุกขึ้นดิว่ะ"กองทัพดึงมือพีคให้ลุกขึ้นยืน แล้วใส่ผ้ากับเปื้อนที่ไปหยิบมาให้พีค เพื่อปกปิดเรียวขาขาว และเพื่อกันไม่ให้ตัวเขาเองต้องตะบะแตก แต่แทนที่จะให้พีคหันหลังมาหาตน กองทัพกลับเอื้อมมือเพื่อไปผูกเชือกทางด้านหลังให้พีคแทน ทำให้ตอนนี้ดูเหมือนคนทั้งสองกำลังกอดกันอยู่
 
"อันที่จริงกูผูกเองก็ได้" พีคพูดเสียงแผ่วเบาด้วยความเขินอาย
 
"แต่กูอยากผูกให้" เมื่อผูกเสร็จทั้งคู่ก็กินข้าวต้มที่กองทัพเป็นคนทำ
พีคยอมรับในฝีมือการทำอาหารของร่างสูง
เพราะถึงแม้จะเป็นแค่ข้าวต้ม แต่ก็ถูกปากเขาไม่น้อย'
 
"อร่อยอ่ะดิมึง กินเหมือนเด็กๆไปได้ ดูดิข้าวติดที่ปากแล้ว" กองทัพยิ้มน้อยๆให้กับนิสัยเด็กๆของพีค
 
"ไหนว่ะ"ร่างบางพยายามหาจุดที่เลอะ เพื่อที่จะเช็ดออก
 
"มาใกล้ๆดิ เดี่ยวกูเช็ดให้"
 
"ไม่เว้ย กูเช็ดเองได้" พีคพูดจบ กองทัพจึงชะโงกหน้าเข้าไปใกล้พีค
แล้วกระซิบข้างหูเบาๆ
 
"มึงเช็ดเองไม่เร้าใจเท่ากูเช็ดให้หรอก" ร่างใช้ลิ้นละเลียดข้าวต้มที่อยู่ตรงมุมปากพีค แล้วขโมยจุ๊ปจากร่างเล็กทันที โดยที่พีคไม่ทันได้ตั้งตัว แต่ครั้งนี้กองทัพไม่ได้ลุกล้ำเข้าไปแต่อย่างไร พีครีบผลักอกกองทัพออก
 
"เชี่ย จูบกูทำไมเนี่ย โอ้ย กูจะบ้าตาย"
 
"เวลาเห็นปากมึง กูอดใจไม่ได้นี่หว่า แล้วเมื่อกี้เค้าเรียกจุ๊บไม่ใช่จูบ ถ้าจูบมันต้องมากกว่านี้เว้ย" พีคได้แต่ทำหน้าเอือมใส่ไปให้กองทัพ เพราะรู้แล้วว่าด่าไปก็คงไร้ประโยชน์
 
"เสื้อผ้ามึงน่าจะแห้งแล้ว จะให้กูไปส่งที่หอมึงเลยมั้ยล่ะ"
 
"ก็ดี กูไม่อยากอยู่กับคนโรคจิตอย่างมึงนานๆหรอกน่ะเว้ย" พีคหันมามองกองทัพ
 
"ถึงจะโรคจิตยังไง กูก็ผัวมึง"
 
"โอ้ย วกกลับมาเรื่องผัวๆเมียๆอีกแล้ว ยังไงกูก็ไม่มีวันยอมเป็นเมียมึงหรอกจำไว้" พีคยืนยันเสียงแข็ง
 
"หึหึ กูจะรอดูว่ามึงจะยอมหรือไม่ยอมล่ะกัน เดี่ยวกูไปเอาเสื้อผ้ามึงมาให้ รอแปปนึงล่ะกัน ไปนั่งรอบนห้องนอนเลยก็ได้"
 
"เออ" พีคจึงขึ้นไปรอบนห้อง สักพักกองทัพก็ขึ้นเอาเสื้อผ้ามาให้ พีครีบเอามาใส่ในห้องน้ำ และตรวจดูความเรียบร้อยของตัวเองผ่านกระจกอีกครั้ง อดไม่ได้ที่จะเอามือไปลูบที่รอยคิสมาร์คที่กองทัพได้ฝากไว้เบาๆ พีคจึงตัดสินใจติดกระดุมเสื้อจนมิดคอ เพื่อปกปิดร่องรอยเอาไว้ จากนั้นก็ออกจากห้องน้ำและพบว่ากองทีพไม่ได้อยู่บนห้อง คงจะไปคอยอยู่ด้านล่าง จึงรีบลงไปทันที ร่างบางได้ยินเสียงเปิดทีวี จึงเดาได้ว่ากองทัพน่าจะอยู่ในห้องรับแขก ซึ่งอยู่ถัดไปจากห้องครัวเล็กน้อย
 
โฮ่ง โฮ่ง
 
"เหมือนได้ยินเสียงหมาเห่าเลยว่ะ สงสัยคงดังมาจากทีวีชัวร์ ไอบ้านั้น ดูจากหนังหน้าแล้ว ไม่เลี้ยงสัตว์แน่ ถ้าจะเลี้ยงหมาจริงๆ ก็คงเลี้ยงในปากมันเองนั้นแหระ" พีคบ่นกับตัวเองเบาๆ
 
โฮ่ง โฮ่ง
 
"ทำไมเสียงหมามันดังเข้ามาใกล้เรื่อยๆว่ะ"
 
"ครีโอ้ จะวิ่งไปไหน รอพ่อด้วยสิลูก"
 
เสียงกองทัพตะโกนเรียก "ลูก" ลูกงั้นหรอ?
มันมีลูกแล้วแต่ยังอยากได้ผมเป็นเมียอีก
สงสารเด็กมันว่ะ มีพ่อมักมากแบบนี้
 
"เห้ย!!!" พีคร้องด้วยความตกใจเนื่องจากมีสุนัขตัวใหญ่กระโดดคร่อม ทำให้พีคล้มลงทันที คร่อมยังไม่พอ สุนัขตัวนั้นยังใช้ลิ้นเลียไปที่แก้มร่างบาง เหมือนเป็นการทักทาย แต่ผมว่าแบบนี้มันทักทายผิดวิธีไปหน่อยน่ะครับ
 
"นึกว่าวิ่งไปไหน วิ่งไปหาแม่นี่เอง ฉลาดเหมือนกันน่ะเราเนี่ย มาๆ ลุกมาหาพ่อก่อน" พอกองทัพพูดจบ สุนัขตัวใหญ่พันธุ์โกลเด้นรีทรีฟเวอร์ ก็เดินไปหา "พ่อ" ของมันทันที
 
"เชี่ย เนี่ยอ่ะน่ะลูกมึง!!" พีครีบลุกขึ้นยืนแล้วส่งสายตาสงสัยไปให้กองทัพทันที แล้วทำไมผมต้องรู้สึกโล่งอกด้วยว่ะที่ลูกมันเป็นหมา
 
"เนี่ยแหละลูกกู และมึงก็เป็น "แม่" ของมันด้วย"
"ห่ะ!! "
"ทักทายมันสิว่ะ มันชื่อ "ครีโอ้" ตอนนี้อายุ 7 เดือนแล้ว ดูท่ามันจะชอบมึงมากน่ะเว้ยไอพีค"
กองทัพพูดพร้อมกับลูบขนครีโอ้ไปด้วย
 
"ให้กูเป็นแม่ให้หมาเนี่ยน่ะ ไอบ้า!!"
..........................................................................................................
มาแล้วค่ะ หายไปนานเลย ขอโทษด้วยน่ะค่ะ
ตอนนี้น้องครีโอ้ของเราออกโรงแล้ว
ฝากติดตามต่อด้วยน่ะค่ะ
#ทุกคอมเม้นต์มีค่า สำหรับนักเขียนหน้าใหม่