รับวิจารณ์นิยาย โดย หิมะสีแดง

               ชื่อเรื่อง : ชื่อเรื่องน่าจะใช้ภาษาไทยด้วยนะคะ เพราะส่วนใหญ่แล้วพออ่านไม่ออกก็จะมองข้ามไป แต่ถ้าผู้อ่านที่ชอบแนวนี้ก็น่าจะเดาได้ ในส่วนนี้ต้องแล้วแต่ท่านผู้แต่งค่ะ
                เรื่องย่อ : (หนูขอถือคำโปรยในข้อมูลเบื้องต้นเป็นเรื่องย่อนะคะ) เรื่องย่อน่าสนใจดีนะคะ แต่ยังไม่ดึงดูดเมื่อดูจากเรื่องอื่นในแนวกันน่ะค่ะ
                โครงเรื่อง : ท่านผู้แต่งได้อธิบายไว้แล้วว่าซับซ้อน ซึ่งก็ซับซ้อนจริงๆ (ฮา) ทิศทางการดำเนินเรื่องพอจะเดาออกบ้างแล้ว แม้จะดำเนินช้าไปบ้างแต่ก็ไม่ถึงกับยืดเยื้อ ซึ่งในแต่ละตอนก็ทำให้ลุ้นได้ตลอดจริงๆ อ่านแล้วเห็นภาพเลย เรื่องนี้แม้จะไม่แหวกแนว แปลกใหม่ แต่ก็มีความสนุกในแบบตนเองมากทีเดียว ในส่วนนี้ไม่บกพร่องค่ะ
                สำนวน การบรรยาย การใช้ภาษาและคำผิด : บรรยายได้ไหลลื่น แต่สับสนบ้างเพราะท่านผู้แต่งบรรยายมุมมองสลับกัน จากบรรทัดช่วงแรกใช้มุมมองแบบบุคคลที่ ๑ แต่ต่อมาใช้มุมมองแบบบุคคลที่ ๓ กระนั้นการบรรยายก็สามารถทำได้ดี มีคำผิดบ้างแต่ก็ไม่ถึงกับจนถี่ ในส่วนที่บกพร่องนั้นหนูจะยกมาให้ดูดังต่อไปนี้ค่ะ (หนูจะใช้สีช่วยนะคะ สีเขียวเปลี่ยนคำ สีแดงพิมพ์ผิด สีม่วงตัดคำ ส่วนสีเหลืองคือประโยคที่หนูแก้ไขค่ะ)
            จากที่อ่านมา ท่านผู้แต่งไม่เว้นย่อหน้าเลย ควรจะเว้นย่อหน้าด้วยนะคะ หากไม่เข้าใจว่าเว้นเช่นไรหนูจะลองยกมาให้ดูค่ะ
 
“กลับมาแล้วครับ!”
 
เสียงร้องผู้ชายคนหนึ่งที่เพิ่งเดินเปิดประตูเข้ามา เป็นชายสูงร้อยเจ็ดสิบ รูปร่างเล็ก อยู่ในชุดกรรมกรสีเทา พอเห็นกล้ามที่เกิดจากการใช้แรงงานบ่อยๆอยู่บ้าง ผมสั้นกุดสีน้ำตาลอ่อนมีหมวกก่อสร้างสีเหลืองสวมอยู่ นัยน์ตาสีดำ หน้าตาแลดูอ่อนโยน ถ้าไม่ติดว่ามีรอยดำเปอะเปื้อนไปทั่วหน้า เขาถอนหายใจอย่างอ่อนแรงกับสิ่งที่เขาเพิ่งพูดไปเมื่อครู่
 
                เปลี่ยนให้ย่อหน้า
 
               “กลับมาแล้วครับ!”
 
               เสียงร้องผู้ชายคนหนึ่งที่เพิ่งเดินเปิดประตูเข้ามา เป็นชายสูงร้อยเจ็ดสิบ รูปร่างเล็ก อยู่ในชุดกรรมกรสีเทา พอเห็นกล้ามที่เกิดจากการใช้แรงงานบ่อยๆอยู่บ้าง ผมสั้นกุดสีน้ำตาลอ่อนมีหมวกก่อสร้างสีเหลืองสวมอยู่ นัยน์ตาสีดำ หน้าตาแลดูอ่อนโยน ถ้าไม่ติดว่ามีรอยดำเปอะเปื้อนไปทั่วหน้า เขาถอนหายใจอย่างอ่อนแรงกับสิ่งที่เขาเพิ่งพูดไปเมื่อครู่
 
               หากไม่เข้าใจว่าใช้อย่างไร ก็เว้นย่อหน้าเมื่อขึ้นบรรทัดค่ะ ในประโยคนี้มีคำผิดนะคะ คำว่า เปอะ ที่ถูกคือคำว่า เปรอะ ส่วนคำว่า เขา (ที่หนูทำเป็นสีเขียว) น่าจะเปลี่ยนเป็นคำว่า ตัวเอง หรือ ตนเอง เพราะใช้ซ้ำใกล้กันเกินไปค่ะ และควรจะเว้นวรรคหลังไม้ยมก ( ๆ )  ด้วยนะคะ ไม่ว่าจะในกรณีไหนก็ตาม
 
               “กลับมาแล้วครับ!”
 
               เสียงร้องผู้ชายคนหนึ่งที่เพิ่งเดินเปิดประตูเข้ามา เป็นชายสูงร้อยเจ็ดสิบ รูปร่างเล็ก อยู่ในชุดกรรมกรสีเทา พอเห็นกล้ามที่เกิดจากการใช้แรงงานบ่อยๆ อยู่บ้าง ผมสั้นกุดสีน้ำตาลอ่อนมีหมวกก่อสร้างสีเหลืองสวมอยู่ นัยน์ตาสีดำ หน้าตาแลดูอ่อนโยน ถ้าไม่ติดว่ามีรอยดำเปรอะเปื้อนไปทั่วหน้า เขาถอนหายใจอย่างอ่อนแรงกับสิ่งที่ตนเองเพิ่งพูดไปเมื่อครู่
 
               
                เขาถอนหมวก,ถุงมือและรองเท้าบูทออกไว้ที่ชั้นวางใกล้ๆ
                ควรจะเปลี่ยนเป็นคำว่า ถอด นะคะ  เพราะคำว่า ถอน หมายถึง ก. ฉุดขึ้น ดึงขึ้น หรือบอกเลิก ส่วนคำว่า ถอด หมายถึง ก. เอาออก ฉะนั้นแล้วจึงควรใช้คำว่า ถอด ค่ะ ส่วนจุลภาค หรือลูกน้ำ  ( , ) ควรจะตัดออกนะคะ เพราะถึงแม้จะไม่ใส่ก็เข้าใจได้ ลองดูจากนิยายทั่วไปเราก็ไม่เห็นว่าผู้แต่งใส่เลยค่ะ
                เขาถอดหมวก ถุงมือและรองเท้าบูทออกไว้ที่ชั้นวางใกล้ๆ
 
                ไฟทุกดวงในห้องถูกเปิดสวิสต์ให้สว่าง
                ที่ถูกคือคำว่า สวิตช์ ค่ะ
 
                นี้เป็นห้องเช่าเล็กๆของฉันเอง
                ควรจะเปลี่ยนเป็นคำว่า นี่ นะคะ หากไม่เข้าใจว่าใช้อย่างไรก็ลองอ่านออกเสียงดูค่ะ คำว่า นี้ (ไม้โท) ออกเสียงตรี คำว่า นี่ ออกเสียงได้สองอย่าง คือ เสียงเอกกับเสียงโท และอย่างที่กล่าวไปแล้วว่า ไม่ว่าในกรณีไหนก็ต้องเว้นวรรคหลังไม้ยมกทุกครั้งค่ะ
 
               จากที่อ่านมาหนูว่าท่านผู้แต่งควรจะใช้การอธิบายมุมมองแบบเดียวไปเลยนะคะ ใช้สลับกันทำให้สับสน อย่างประโยคนี้
 
นี้เป็นห้องเล็กๆของฉันเอง อยู่มาได้สองปีแล้ว ถึงตัวห้องจะมีระบบอัตโนมัติอัจฉริยะ แต่ของในห้องฉันมันเก่าเกินที่จะใช้ฟังก์ชั่นที่ว่ามานั่นได้ นอกจากหลอดไฟ
 
เจ้าตัวเดินเข้าห้องน้ำ ตรงเข้าไปที่อ่างล้างหน้าเพื่อที่จะได้ล้างคราบสกปรกบนหน้าเขาที่เปื้อนจากที่ทำงานออกไป เผยให้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของเขาที่มีรอยแผลเป็นสีแดงเกือบครึ่งหน้ารอบๆดวงตาข้างขวา เขามองหน้าตนเองในกระจกแล้วพาลนึกถึงเรื่องอดีต
 
                ประโยคที่หนูทำเป็นสีส้มคือการบรรยายมุมมองบุคคลที่ ๑ ส่วนประโยคที่หนูทำเป็นสีฟ้าคือการบรรยายมุมมองบุคคลที่ ๓ หากลองอ่านทวนดูอีกทีหากใช้สลับกันเช่นนี้จะทำให้สับสนได้ หนูแนะนำให้ใช้แบบใดแบบหนึ่งในตอน ไม่ก็แบ่งเป็นส่วนๆ
 
                เรื่องผ่านมาแล้วก็ชั่งมันเถอะ
               ที่ถูกคือคำว่า ช่าง ค่ะ
 
ก่อนที่จะเผลอมองกรอปรูปที่ถูกคว่ำไว้ไม่ให้เห็นข้างๆคอมพิวเตอร์
ที่ถูกคือคำว่า กรอบ ค่ะ ส่วนที่หนูทำเป็นตัวสีเขียวนั้นได้อธิบายไปแล้วค่ะ
 
                ทำหน้าฮึกสู้
 
                เผลอพิมพ์ปิดสินะคะ ที่ถูกคือคำว่า ฮึด ค่ะ
 
                เริ่มเข้าสู่คริสมาสต์แล้วสินะ
                ที่ถูกคือคำว่า คริสต์มาส ค่ะ
 
                มีตรงไหนให้เธอสนใจด้วยหรอ?
                ควรจะใช้คำว่า เหรอ นะคะ ไม่ว่าจะในบทพูดหรือบทบรรยายก็ตาม
 
                ฉันไม่ค่อยสนิทกับเธอมากหนักเท่าไหร่
                ที่ถูกความหมายของประโยคคือคำว่า สัก ค่ะ
 
                ปลายสายถึงเงียบไปซักพัก
                พิมพ์ถูกแล้วค่ะแต่ใช้ผิดความหมาย คำว่า ซัก หมายถึงทำให้สะอาดหรือไล่ตามให้กระจ่าง เช่น ซักเสื้อผ้า ซักถาม ที่ถูกความหมายของประโยคนี้คือคำว่า สัก ซึ่งในวลีหมายถึง อย่างน้อย เพียง ราว เช่น สักวันหนึ่ง ค่ะ
 
                ตัวละคร : ไม่แน่ใจว่ารู้สึกไปเองหรือเปล่า หนูรู้สึกว่าอุปนิสัยของตัวละครยังแสดงออกมาไม่ชัดเจนเท่าไหร่ แต่อารมณ์และการกระทำของตัวละครนั้นสื่อออกมาได้ดีและสมเหตุสมผลค่ะ
 
 
               หากแนะนำหรือบอกข้อบกพร่องผิดไปก็ต้องขออภัยมา ณ ทีนี้ ขอบคุณจริงๆ ค่ะที่ใช้บริการ (ต้องขออภัยจากใจจริงค่ะที่วิจารณ์ช้า)