True love is not true.

เช้าวันใหม่
ตื่นเช้ามามหาลัยมันเป็นเรื่องที่น่าขี้เกียจมากเลยแหล่ะ เฮ้ยนั้นมันเจสันนิหรือว่าเจสันจะส่งรูปนั้นมาให้ฉัน ฉันก้าวเท้าเดินไปหาเจสันอย่างไม่รอช้าบวกกับคำถามที่ค้างคาอยู่ในสมองว่ารูปนั้นมันตัดต่อหรือป่าว ได้จังหวะเกือบถึงเท่านั้นเเหล่ะ อุ๊บ!!!ฉันสะดุดพื้นที่มันต่างระดับจนล้มลงฮือมีคัยเห็นไหมเนี่ยน่าอายที่สุดเลย เเละเเล้วก็มีมือที่เเขนเต็มไปด้วยรอยสักยื้นมาให้ฉันจับ
                      "รีบลุกสิ อยากให้พวกนั้นหัวเราะเทอเหรอ"
                      "ไม่ต้องมายุ่งเลย นายใช่ไหมเจสันนายเป็นคนส่งรูปนั้นมาให้ฉันดูเพื่อนายจะได้ทำให้ฉันเเตกเเยกกับเพื่อนเเละคนรัก"
                       "รูปอารัยของเทออย่าละเมอหน่อยเลยน๊าฉันมีเบอโทเทอซะทีไหน"
                       "ถ้าไม่ใช่นายเเล้วจะเป็นใคร!"ตะคอกใส่สุดเสียง
                       "พิสุทธิ์ไหมล่ะ"
                       "ได้"
หลังจากคำว่าได้จบลงความเงียบก็มาพร้อมกับโอบเเขนที่เจสันอุ้มมันทำให้ฉันอยากดิ้นจนสุดเเรงเกิด
เเน่นอนว่าเค้าต้องพาฉันไปห้องพยาบาล ไม่น่าล้มเลยอลิช!
                       "ปล่อยนะเว้ยฉันให้นายพิสุทธิ์ไม่ใช่ให้อุ้มฉัน"
                       "อย่าอวดเก่งสิ"
                       "ฉันเดินเองได้เเค่ห้องพยาบาลฉันเดินเองได้!!!!"
ไม่มีคำใดจากปากเจสันที่หลุดออกมาสักคำ โอ้ยเจ็บขายิ่งดิ้นยิ่งเจ็บงั้นฉันไม่ดิ้นเเล้ว ฉันนิ่งอยู่นานจนเจสันอุ้มมาถึงห้องพยาบาล
                         "เดี๋ยวก็หายเจ็บเเล้วล่ะ"
                         "นายมาทำดีกับฉันทำไม"
                         "นี่ฉันน่าเหมือนคนใจร้ายเหรอที่เห็นคนล้มเเล้วไม่ช่วยอ่ะ-..-"
                        "ใช่!นายมันใจร้ายนิสัยไม่ดีนายมันเฮงซวย"
                         "พูดงี้หายเจ็บเเล้วสินะก็ดี!"
                         "เดี๋ยวนายจะไปไหน"
                        "ปากดีแบบนี้ก็ถือว่าหายเเล้วงั้นเทอก็เดินไปเรียนเองนะ"
                         "ฉันถามว่านายจะไปไหน"
                       "ก็ไปเรียนสิค๊าบเเม่หญิง!"
                        "ไหนว่านายใจดีทิ้งฉันไว้เเบบนี้นายมันใจร้ายชัดๆ"
                         "ก็เทอเล่นด่าฉันแบบนี้ฉันจะทนอยู่หรอกมั้ง!"
                        "ก็ฉัน...."
อุ๊บ! :x ปากฉันหุบทันทีเมื่อมีริมฝีปากของเจสันมาช่วยปิด ตาเบิกโตอีกเเล้วเราทำไมใจมันสั่นไหวไอ้ผู้ชายฉวยโอกาส เพลี้ย!! เสียงฝามือของฉันที่ประกบลงบนเเก้มนวลของเจสันอย่างจังมันทำให้เจสันมีเลือดที่ปากเเต่ไอ้นี้มันกลับยิ้มไอ้บ้า
                       "นายมันฉวยโอกาส"
                       "ก็เทอพูดมากเองนิ"
                       "นายมัน....เลวโดนตบขนาดนี้ยังยิ้มได้อีกเหรอเเล้วอย่าคิดนะว่าฉันจะง่ายเหมือนผู้หญิงทุกคนที่นายควง ฉันรักการินคนเดียวนายไม่ต้องมายุ่งกับฉันอีกเลยไอ้คนฉวยโอกาส"
ฉันพูดออกมาทั้งน้ำตาฉันไม่เคยให้จูบกับใครเลยเเม้เเต่การินฉันก็ยังไม่เคยเเล้วนี้นายเป้นใครกันทำไมถึงกล้าจูบฉัน นายมันฉวยโอกาส เจสันมองน่าเเล้วบอกกับฉันว่า'ขอโทด'เเล้วเค้าก็เดินหนีปล่อยให้ฉันนั่งร้องไห้อยู่คนเดียวให้ได้เเบบนี้สิ อลิช แค่จูบก็รักษาไว้ไม่ได้ฉันเเค่อยากจะเก็บจูบไว้ให้คนที่มีรักเเท้ให้ฉันเเค่คนเดียวเเละฉันก็รักเค้านั้นก็คือการินเเต่ทำไมทำไมต้องเป็นเจสันที่ขโมยมันไป