The Money รักวุ่นวายของเหล่าคุณชายสุดหล่อ

หึ คุณคิดว่าผมจะลืมสิ่งที่ผู้หญิงคนนี้ทำกับผมไว้หรอครับ ถ้าคุณคิดว่าผมจะลืมหละก็ คุณคิดผิดครับ ผมเคยรักพิงค์มากแค่ไหน ตอนนี้ผมก็ยิ่งโกรธพิงค์มากเท่านั้น ผมไม่เกลียดพิงค์หรอกครับ เพราะผมเกลียดเธอไม่ลง แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะยังรักพิงค์อยู่..........

“เฮลคะ”เสียงใสๆ พร้อมกับรอยยิ้มหวานๆ ของผู้หญิงที่ผม(เคย)รัก เธอเดินตรงมาหาผมซึ่งนั่งอยู่กับพวกใอ่หนึ่งครับ “คิดถึงเฮลจัง” ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมก็คงจะดีใจนะ หึหึ ครืดดด ๆ

‘คุณมีหนึ่งข้อความใหม่’

ผมเปิดอ่านข้อความในไลน์ที่มีคนส่งมาให้แล้วก็ต้องเผลออมยิ้มออกมาทุกที

[เฮลสบายดีมั้ย ไม่ได้คุยกันตั้งนานแหนะ]

[สบายดี แล้ว....หละ สบายดีมั้ย เป็นยังไงบ้าง]

“เฮล”เสียงพิงค์ติดน้อยใจหน่อยๆตอนเรียกชื่อผม “พิงค์อุตส่าห์เดินมาหา แต่เฮลมัวแต่สนใจโทรศัพท์เนี่ยนะ ฮึ !! ” พูดจบพิงค์ก็เดินหนีไปเลยครับ

ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมก็คงจะรีบวิ่งตามไป แต่ตอนนี้กลับตอนนั้นมันต่างกันครับ

“ใอ่เฮล ไหนคุณมรึงลองบอกกระผมซักนิ๊ดดดดด ได้มร๊ายยยย ว่าเรื่องราวมันเป็นมาเยี่ยงไร เหตุฉไนน้องพิงค์คนสวย เค้าถึงได้กลับมาในวงจรชีวิตของมรึงอีก” ใอ่ซันครับกวนตรีนแบบนี้มีมันคนเดียว ผมก็แค่เงยหน้าขึ้นไปมองหน้ามันครับ แต่ไม่ได้ตอบอะไร

“เห้ออ กรูหละเบื่อ ใครก็ได้ มรึงวิ่งไปตามใอ่เฮลคนเดิมของกรูกลับมาดิ๊ กรูอยากได้ใอ่เฮลคนที่พูดมากๆอะ ไม่ใช่ใอ่คนที่กลัวดอกพิกุลจะล่วงออกจากปาก” ผมก็อยากจะพูดกลับมันนะครับ แต่หลังจากที่เกิดเรื่องนั้น ผมก็ไม่ค่อยอยากจะพูดอะไรอีก ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรเหมือนกัน

“มรึงจะบ่นทำห่าไร ใอ่ซัน มรึงอยากคุยกับใอ่เฮล มรึงก็บอกเมียมันดิ้ 5555” ใอแบงค์ครับ ความสุขของมันคือการล้อผมกับใอ่หนึ่งเสมอ เห้อออ

“มรึงเป็นหนุ่มวายหรอสัสแบงค์ จิ้นกรูกับใอ่เฮลจัง” อะไรคือหนุ่มวายครับ =.=?? บอกผมที

“555 ก็ดูพวกมรึงดิ๊ เป็นใครเค้าก็คิด ใอ่ห่า ตัวติดกันยังกะปลิง”มรึงเปรียบเทียบได้ดีมากครับสัสซัน

“แล้วสรุปเรื่องมันเป็นยังไงขอรับ ช่วยบอกกระผมที”

“มรึงนี่ก็ชอบเสือกเรื่องชาวบ้านจังนะ” ใอ่พอร์ชครับ ใอ่นี่มันไม่ค่อยพูด แต่พูดทีนี่มีหงายหลังนะครับ ฮ่าๆๆ ซึ่งใอ่คนที่หงายหลังบ่อยๆก็คงเป็นใอ่ซันนี่แหละ สะใจครับ หึหึ

“ใอ่ห่า มรึงนี่ก็อีกคน คนอื่นเยอะแยะไม่ด่า ด่ากรูอยู่คนเดียว หรือมรึงไม่อยากรู้ ??”

“พวกมรึงก็เลิกเถียงกันซะทีได้ป่ะ จะฟังมั้ย กรูจะได้เล่าให้ฟัง”

ใอ่หนึ่งคือวีรบุรุษประจำกลุ่มผมครับ มันจะคอยห้ามพวกผมเวลาที่พวกผมทำเรื่องไร้สาระ หรืออะไรที่มันเสียเวลาไปโดยเปล่าประโยชน์ แต่เวลามันทำนี่ อย่าได้คิดไปห้ามนะครับ เพราะนอกจากมันจะไม่ฟังแล้ว เผลอ ๆ เราอาจโดนด่ากลับมาด้วยนะครับ

“กรูเล่าให้พวกมันฟังนะ”

ผมก็ได้แต่พยักหน้าแหละครับ แล้วผมก็ไม่ได้สนใจว่าพวกมันจะคุยอะไรกัน เพราะผมสนใจคนที่อยู่ในไลน์มากกว่า หึหึ

--------------------------------------------------------------------

“คือเมื่อวานนี้ พิงค์อะ มาหาใอ่เฮลที่ห้อง แล้วทีนี้ ก็มายืนร้องไห้ บอกว่าอยากมาขอโทษใอ่เฮล แล้วก็เอาแต่พูดว่า พิงค์ขอโทษๆ เฮลยกโทษให้พิงค์นะ แล้วที่นี้ ใอ่เฮลของเราจะทำอะไรได้หละ นอกจากยืนเฉยๆ...”ผมยังเล่าไม่ทันจบใอ่ซันก็ท้วงขึ้นมาครับ

“แล้วทำไมมรึงไม่ไล่เค้าไปวะใอ่เฮล ใอ่เฮล เฮลล !! ใอ่เฮ....” เงียบครับ ไม่ใช่ว่ามันไม่อยากตอบ แต่เป็นเพราะว่ามันไม่อยู่ตรงนี้แล้วครับ โดดเรียนประจำสินะ

“แมร่ง ไปไหนไม่เคยบอกเพื่อน” ใอ่นี่ก็บ่นไปเรื่อยแหละครับ

“มรึงจะฟังกูเล่าต่อมั้ยใอ่ซัน ถ้าไม่ฟังก็ลุกไป คนอื่นเค้าจะฟัง” ถ้าผมไม่พูดแบบนี้ มีหวัง ใอ่ซันมันก็บ่นจนพวกผมขึ้นเรียนอะ

“เออ ๆ เล่าต่อๆ”

“เบียร์ได้ป่ะ” อยู่ดีๆใอ่แบงค์มันก็พูดขึ้นมา ผมนี่งงเลยครับ

“เบียร์ ไรมรึงวะ” ผมกับใอ่ซันหันไปถามใอ่แบงค์ทันทีเลยครับ ส่วนใอ่พอร์ช มันก็นั่งนิ่งเป็นรูปปั้นเหมือนเดิม

“เอ้า ก็ใอ่ซันบอกว่าเหล้า(เล่า)ต่อๆ กรูก็เลยถามว่าเบียร์ได้มั้ย กรูไม่ชอบเหล้า” อ้อออ ใอ่เหร้ !!!!!!!

“เบียร์พ่องมรึงสิ มรึงอย่าเล่นมุขนี้ให้กูได้ยินอีกนะใอ่ห่า” ผมหันไปชี้หน้าด่ามันทันทีครับ สัสแมร่ง กวนตรีนนน

“5555 กรูล้อเล่นหน่าๆ อะๆ เล่าต่อๆ” ยังมีอารมณ์มายิ้มอีกนะใอ่ห่า

“เออๆ... แล้วทีนี้ พอพิงค์เห็นว่าใอ่เฮลมันไม่ตอบ ไม่สนใจ ก็เลยเปลี่ยนจากพูดเฉยๆเป็นซบอกใอ่เฮลแล้วพูดแท..”

“แล้วมรึงไม่หึงหรอคร้าบบบบน้องหนึ่งง” เห้อออ ผมว่าวันนี้ก็คงไม่จบ นี่พวกมรึงจะขัดกันอีกนานมร๊ายยยยยยยย

“คือถ้าพวกมรึงยังไม่หยุดพูดมาก กรูจะไม่เล่าละนะสัส”

“อุ๊ยๆ มีงอลๆ 555 โอเครๆ ไม่พูดมากแล้วค้าบบบ”

“ถ้าพวกมรึงพูดมากกันอีก กรูจะไม่เล่าละนะ”

“ครับๆ คุณหนึ่ง พวกกระผมจะไม่พูดมากแล้วขอรับ”

เห้อ ผมหละเหนื่อยใจ แล้วผมก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้ใอ่พวกนี้ฟังจนจบนั่นแหละครับ มันก็ไม่มีไรมากหรอกครับ แค่ว่าเพื่อนผมมันเป็นสุภาพบุรุษ ก็เลยไม่ไล่พิงค์ไป พอพิงค์มาขอโทษมันก็เลยยกโทษให้ แต่เรื่องมันไม่จบแค่นั้นนะครับ เพราะว่าพิงค์ดันมาขอคืนดี ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าใอ่เฮลมันคิดอะไรอยู่ถึงได้ตอบตกลง ผมมองไม่เห็นสีหน้าของใอ่เฮลตอนมันคุยกลับพิงค์เพราะว่ามันหันหลังให้ผม พอผมถามมันก็ไม่ยอมบอก ผมก็เลยไม่รู้ว่ามันโง่ที่ดันกลับไปคบกะพิงค์หรือมันมีแผนอะไรกันแน่....

---------------------------------------------------------

หลังจากที่ผม โดดเรียนเพื่อมาเดินเล่น (555 ลงทุนมากครับ ) สิ่งหนึ่งที่ผมได้รู้จากการโดดเรียนเพื่อมาเดินเล่นก็คือ ตรีนครับ สงสัยดวงผมจะสมพงษ์กับ ตรีนครับ วันไหนไม่เจอกัน วันนั้นนอนไม่หลับ คิดผิดจริงๆ ที่มาเดินแถวนี้

“หลงทางหรือไง”

เสียงเพื่อนรักผมเองครับ บางทีผมก็เบื่อนะ ไม่ใช่ไม่เบื่อ แต่จะทำไงได้หละครับ ในเมื่อผมสร้างศัตรูเอาไว้เยอะขนาดนี้ มันก็ต้องมีเจอกันบ้างนั่นแหละครับ แต่เรื่องก็จบลงโดยที่ไม่มีใครต้องเจ็บตัวครับ เพราะพวกมันบอกว่า ขี้เกียจ -0- ผมควรจะดีใจมั้ยครับ รอดมาได้เพราะพวกมันขี้เกียจเนี่ยย 55 แต่ถึงจะสู้กันจริงๆ ผมก็ไม่แพ้มันนะ ไหนๆ วันนี้ก็ไม่เจ็บตัวแล้ว ผมก็เลยคิดว่าน่าจะไปหาอะไรทำแก้เบื่อ ดีกว่าเดินเตร็ดเตร่ไปมาแบบนี้

“พี่พึ่งรู้นะคะ ว่าเด็กมัธยมเดี๋ยวนี้ เค้ามีหยุดเรียนวันจันทร์ด้วย”

พี่เฟ่ต์ทักผมตอนที่ผมเดินเข้ามาในร้าน พี่เฟ่ต์เป็นเจ้าของร้านอาหารเล็กๆแถวๆมหาลัยครับ ผมชอบมานั่งเล่นที่นี่ประจำเวลาที่โดดเรียนแล้วไม่รู้จะไปไหน ร้านของพี่เฟ่ต์จะเปิดตั้งแต่ 17.00น. เป็นต้นไปครับ คนหมดตอนไหนก็ปิดตอนนั้น ตอนนี้ที่ร้านก็เลยไม่มีลูกค้าครับ ผมเดินไปนั่งตรงมุมๆนึงของร้านเพราะอยากจะอยู่เงียบๆ พี่เฟ่ต์เค้าก็จัดร้านทำโน่นทำนี่ไปเรื่อยแหละครับ เพราะเค้ารู้ว่าผมไม่พูด พี่แกก็เลยไม่ค่อยมากวน แต่ปล่อยให้ผมนั่งเล่นชิวๆ ในร้าน ผมนั่งได้ซักพักก็เบื่อ ก็เลยหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ ผมไม่ได้ติดนะ แต่เวลาสูบผมว่ามันทำให้ผมรู้สึกดี ผมก็เลยชอบอะ <<เจ้ว่ามันก็ติดนั่นแหละเฮลเอ๊ยยยย

“สูบมากๆ ระวังเถ๊อะ ซักวันปอดจะพัง.. อะนี่ มาหาพี่แต่เช้าแบบนี้ คงยังไม่ได้กินอะไรเลยใช่มั้ยละ”

พี่เฟ่ต์ยกอาหารมาให้ผมครับ ผมกำลังจะขอบคุณ แต่พี่เค้าก็พูดขัดมาซะก่อน

“ไม่ต้องขอบใจหรอก คนกันเอง” แล้วพี่แกก็เดินกลับไปครับ เพราะแบบนี้มั้งครับ ผมถึงได้ชอบมาที่นี่ พี่เฟต์เป็นผู้หญิงที่ไม่ค่อยจะจู้จี้อะไรมากมาย ทั้งสวย ทั้งนิสัยดี ผมยังแปลกใจเลยนะ ว่าทำไมพี่เค้าไม่มีแฟน ผมนั่งอยู่ที่ร้านสักพัก ก็ขอตัวกลับคอนโดครับ กลับไปนอนที่ห้องน่าจะดีกว่ามานอนที่นี่นะผมว่า แล้วผมก็เดินมาขึ้นรถเมล์กลับคอนโด ไม่ใช่ว่าผมไม่มีรถขับนะ แต่ผมขี้เกียจอะ เปลืองน้ำมันด้วยย ก็เลยเลือกที่จะโดยสารรถเมล์ อารมณ์ก็ประมาณว่านั่งเรื่อยๆ อะครับ เพราะถ้าใครรีบผมแนะนำว่าอย่าขึ้นเด็ดขาดครับ เพราะมันขับแบบว่า เรื่อยๆ กินลมชมวิว อยากจอดตรงไหนก็จอด ไม่มีป้ายกรูก็จะจอด ใครโบกกรูก็รับ ใครจะลงกรูก็ให้ลง โดยเฉพาะกระเป๋ารถเมล์นี่ อื้อหือออ สุดยอดครับ เกินบรรยายสุดๆ ถ้าคุณโชคดีก็จะเจอคนที่พูดจาดีครับ แต่ถ้าคุณโชคร้ายหละก็ คุณจะเจอกับบุคคลที่พูดจาน่าฟัง ไพเราะเพราะพริ๊งสุดๆ บางทีผมยังสงสัยเลย ว่าผมจ่ายตังค์ค่ารถเค้านะ ทำไมไม่พูดกลับผมดีๆ กรูไม่ได้ขึ้นฟรีนะเห้ยยย ย ถึงผมจะไม่ค่อยพูดแต่เจอหน้าพี่แกนี่ ผมต้องพูดอะ เวลาที่พี่แกถามว่าลงไหนไม่งั้นเค้าคงเอากระบอกเก็บเงินฟาดหัวผมตายคารถเมล์แน่ๆ 555 เห็นอย่างนี้ผมก็กลัวตายนะเห้ยย ตายเพราะกระบอกเก็บเงินคือมันอนาถเกินไปอะ ผมรับไม่ได้....

และในที่สุด ผมก็มาถึงคอนโดซะที เห้อออ เหนื่อยย เหนื่อยเพราะนั่งรถเมล์นั่นแหละครับ ไม่รู้คนเยอะจะไหน ตอนแรกก็กะว่าจะนั่งชิวๆ แต่คนดันเยอะนี่แหละ แล้วประเด็นคือมีผู้หญิงมายืนอยู่ตรงที่ผมนั่งไง ผมก็เลยลุกให้เธอนั่งแทน ตอนแรกเธอก็ดูเกรงใจผมนะ แต่พอผมส่งสายตาดุๆไป เธอก็เลยยอมนั่งครับ 555 ป่านนี้เธอคงจะกลัวผมไปแล้วอะ แล้วนี่ผมมัวพูดมากทำไมเนี่ยยย ผมเหนื่อยยนะ ไม่ไหวแล้วๆ ผมขอตัวไปนอนก่อนนะครับบบ ฝันดีนะครับ คนอ่าน อิอิ

-----------------------------------------------------------

ยิ่งแต่ง เจ้ยิ่งรู้สึกว่ามันงงมั่กๆโลยยยยย ใครที่หลงเค้ามาอ่านก็ทำใจหน่อยนะคะ ที่จริงอยากจะลงให้เยอะกว่านี้ แต่ด้วยสมองอันชาญฉลาดของเจ้ มันแต่งออกมาได้แค่นี้ เจ้ชอบแต่งเสร็จแล้วลงเลยยยอ่า เพราะงั้น ช่วงนี้ คงไม่ได้อัพบ่อยๆ นะคะ การบ้านเยอะมากมาย 5555 อ่านแล้วช่วยเม้นให้เจ้หน่อยนร้า เจ้อยากรู้ว่าเจ้แต่งดี หรือ แย่ยังไงบ้าง ใครไม่เม้น เค้าจะส่งซันไปหานะขอบอกๆ