The Money รักวุ่นวายของเหล่าคุณชายสุดหล่อ

 “เห้ยย !! ขับรถดีๆหน่อยสิวะ อยากตายนักหรือไง !!”ผมไม่สนใจเสียงที่ด่าตามหลังมาแม้แต่คนเดียวครับเพราะตอนนี้ผมกำลังรีบ ก็แหม ผมจะปล่อยให้แฟนผมรอนานๆได้ไงหละ ถ้าจะต้องให้พิงค์รอผมหละก็ผมขอเป็นคนรอพิงค์เองดีกว่า..

ครืดดๆ ๆ เสียงโทรศัพท์ผมสั่นเองแหละครับ ผมไม่ค่อยชอบเปิดเสียงเท่าไหร่เพราะผมรู้สึกว่ามันน่าลำคาญ

[เฮล อยู่ไหนแล้วคะเนี่ยย พิงค์รอนานแล้วน้า ] เห้อออ ได้ยินเสียงทีไรหัวใจผมก็เต้นแรงทุกทีเลย

“ใกล้ถึงแล้วๆ รอเฮลแปปนะ”

[จ้าๆๆ รีบๆมานะ พิงค์รออยู่]

ผมกับพิงค์คุยกันอีกนิดหน่อยแล้วพิงค์ก็วางสายไปครับ เป็นจังหวะเดียวกับที่ผมเจอที่ๆพิงค์นัดผมมา ผมเลี้ยวรถเข้าไปทันที มันเป็นที่ๆแปลกมากเลยนะ ผมไม่คิดว่าพิงค์จะนัดผมมาที่โกดังร้างแบบนี้ บรรยากาศมันก็น่ากลัว ดูเปลี่ยวๆ ครับ มันเป็นโกดังร้างที่ผมว่าน่าจะร้างมานานแล้ว เพราะมีต้นไม้ขึ้นเยอะมาก แล้วไหนจะบรรยากาศเย็นยะเยือกแบบนี้อีก ผมว่ามันเหมาะจะพาใครซักคนมาฆ่ามากกว่าจะนัดแฟนให้มาหานะครับ

‘ทำไมถึงนัดมาที่แบบนี้นะ’

ผมก็ได้แต่คิดอะ ผมไม่เคยกล้าขัดใจพิงค์อยู่แล้ว พิงค์ว่าไง ผมก็ว่างั้นแหละครับ

‘อยู่ไหนนะ’

ผมกำลังจะหยิบโทรศัพท์โทร.หาพิงค์ครับ แต่อยู่ดีๆก็มีคนกลุ่มนึงเดินมาล้อมผม

“หาใครอยู่หละ” ใอ่พวกนั้นมันพูดขึ้นครับ แต่ผมไม่รู้ว่าใครพูดเพราะพวกมันเยอะจนผมแยกไม่ออก ผมไม่ได้ตอบอะไรพวกมัน เพราะจากที่ผมสังเกตุ ผมว่าพวกมันน่าจะมาหาเรื่องผม มากกว่าที่มาช่วยผมตามหาพิงค์ครับ

“หึ หน้าตาก็ดีแต่ไม่น่าโง่นะ” เอาอีกแล้วๆ มรึงจะพูดก็ช่วยบอกกูหน่อยได้มั้ยว่าใครพูด ผมยังไม่ทันได้พูดอะไร อยู่ๆพวกมันก็ค่อยๆเปิดทางครับ แต่ไม่ใช่เปิดทางให้ผม แต่พวกมันกำลังเปิดทางให้กับคนๆนึง ที่ผมจำได้ไม่มีวันลืมครับ.... ใอ่ต้น...

“มองหาแฟนมรึงหรอ”

“พิงค์อยู่ไหน”

“หึ มรึงจะอยากรู้ไปทำไมวะ”

“กูถามว่าพิงค์อยู่ไหน !!” ตอนนี้อารมผมอยู่ในระดับที่ติดลบแล้วเรียบร้อย ถึงพวกมันจะมีเยอะกว่าผมก็เถอะ แต่ถ้าพวกมันคิดจะทำอะไรพิงค์ ผมไม่ปล่อยมันไว้แน่

“มรึงจะถามหาคนที่เค้าหักหลังมรึงทำไมวะ” หักหลัง หักหลังอะไร ใครหักหลังผม

“มรึงพูดเรื่องอะไร”

“หึ มรึงนี่มันโง่นะ โง่ที่ยอมให้ผู้หญิงคนนึงหรอกได้”

“มรึงหมายความว่าไง” ตอนนี้ผมพุ่งเข้าใส่มันเรียบร้อยแล้วครับ

“กูถามว่ามรึง-หมาย-ความ-ว่า-ยัง-ไง” กูไม่ต่อยหน้ามรึงนี่ก็บุญแล้วนะ ยังจะเสือกมาลีลาอีก มันแค่ก้มลงมามองมือผมที่กำลังกระชากคอเสื้อมัน (ผมลืมบอก...ว่าผมเตี้ยกว่ามัน) -“-

“สัสต้น !!” ผมทนไม่ไหวแล้วครับ ก็เลยถวายหมัดหนักๆให้มันไปหนึ่งหมัด แล้วหลังจากนั้น พวกมันทุกคนก็พุ่งเข้ามาหาผม ผมจำไม่ได้หรอกครับว่าผมต่อยใครไปบ้าง แล้วใครต่อยผมบ้าง แต่ที่แน่ๆ ต่อให้เก่งแค่ไหนมันก็สู้คนเป็นสิบไม่ได้หรอกครับ...สิ่งที่ผมรับรู้ได้ตอนนี้ก็คงจะเป็น ของเหลวสีแดงที่กำลังไหลลงมาตั้งแต่หางคิ้ว จนตอนนี้มันไหลลงมาจะถึงคางผมแล้ว แต่ถึงแม้ว่าผมจะมาคนเดียว ตัวคนเดียวในตอนนี้ แต่ยังไงซะ พวกมันก็ยังชนะผมไม่ได้หรอก เพราะผมมีสิ่งๆนึงที่ทำให้ผมยอมแพ้ไม่ได้ นั่นก็คือ

‘พิงค์’

ถ้าผมแพ้ตอนนี้ ผมจะไม่รู้ว่าพิงค์อยู่ไหน ผมจะไม่รู้ว่าพวกมันจะทำอะไรเธอ ผมกลัว กลัวว่าเธอจะไม่ปลอดภัย ผมกลัวว่าผมจะปกป้องเธอไม่ได้ เพราะถ้ามันเป็นแบบนั้น มันก็คงเป็นความผิดของผมทั้งหมด เพราะผมเป็นต้นเหตุให้เธอต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ เพราะผมคิดแบบนี้มั้งครับ ผมเลยสามารถเข้าถึงตัวใอ่ต้นได้ โดยที่มีพวกของมันนอนกองกันอยู่ข้างหลัง

“พิงค์อยู่ไหน” ผมง้างหมัดเตรียมตัวจะต่อยหน้ามันแล้วครับ

“หึ ใจเย็นสิมรึง ถึงกูจะเลว กูก็ไม่รังแกผู้หญิงหรอกนะ” เคยมีใครบอกมรึงมั้ยว่าหน้ามรึงกวนตีนแค่ไหน “โดยเฉพาะ ผู้หญิงแบบ พิงค์”

พอมันพูดจบผมก็เห็นพิงค์เดินมากับพวกของมันอีกสองสามคน แต่ที่ผมสงสัยก็คือ ทำไมพิงค์ดูไม่ตกใจที่เห็นผมเป็นแบบนี้ ทั้งๆที่มันควรจะเป็นแบบนั้น แต่สีหน้าของพิงค์กลับเรียบเฉยและดูไร้อารมณ์ ใบหน้าที่เคยยิ้มแย้ม แล้วก็หัวเราะบ่อยๆ ตอนนี้กลับกลายเป็นใบหน้าที่เรียบเฉย ดวงตาที่เคยมองผมด้วยความรัก ทำไมตอนนี้มันถึงดูว่างเปล่า หรือเป็นเพราะของเหลวสีแดงที่กำลังไหลเข้าตาผม ทำให้ผมมองเธอไม่ชัด

“พิงค์” ผมเรียกพิงค์ครับ แต่เธอไม่ยอมเดินมาหาผม พิงค์ของผมเป็นอะไรไป พวกมันทำอะไรพิงค์ ผมเลือกที่จะปล่อยมือจากคอใอ่ต้นเพื่อเดินไปหาพิงค์

“พิงค์เป็นอะไรหรือเปล่า พวกมันทำอะไรพิงค์มั้ย” เงียบครับ ทำไมหละ ทำไมพิงค์ไม่ตอบผม ทำไมพิงค์ถึงเฉยชากับผมแบบนี้ พิงค์ไม่เป็นห่วงผมเลยหรอ ที่ผมเป็นแบบนี้ ทำไมพิงค์ถึงมองผมแบบนี้ ความสดใสในแววตาของพิงค์หายไปไหน ทำไมพิงค์ของผมถึงเปลี่ยนไป ทำไมครับ ทำไม

“เฮล พิงค์ขอโทษ” เสียงพูดแผ่วๆที่เบาจนแทบจะหายไปกลับสายลมของพิงค์ยิ่งทำให้ผมแปลกใจ ขอโทษ พิงค์ขอโทษผมทำไม ผมควรเป็นฝ่ายที่ขอโทษพิงค์ไม่ใช่หรอ ผมเป็นคนทำให้พิงค์ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้

“พิงค์ขอโทษเฮลทำไม” ผมถามพิงค์ แต่พิงค์กลับไม่มองหน้าผมเลยแม้แต่นิดเดียว เจ็บนะ ทำไมมันถึงเจ็บแบบนี้ มันเจ็บกว่าแผลที่ผมได้รับอยู่ตอนนี้ด้วยซ้ำ มันเจ็บจนผมพูดไม่ออก ทำไมผมถึงเจ็บหละ ทำไมถึงเจ็บ....ที่ หัวใจ

“มรึงควรเลิกโง่ได้แล้วนะเฮล” ผมหันไปมองหน้ามันทันทีครับ แล้วผมก็ไม่อยากจะเสียเวลาไปกับพวกมันนานไปกว่านี้แล้ว ผมอยากพาพิงค์ไปจากที่นี่ ผมอยากรู้ว่าพิงค์ของผมเป็นอะไร ทำไมถึงไม่เหมือนเดิม

“มรึงทำอะไรพิงค์” มันไม่ตอบ หรือว่ามันกำลังจะตอบอันนี้ผมก็ไม่แน่ใจ เพราะผมปล่อยหมัดหนักๆใส่หน้ามันไปก่อนครับ แล้วก็ไม่ใช่แค่หมัดเดียว เพราะถ้ามีครั้งที่หนึ่งมันก็ต้องมีครั้งที่สองหรือสาม ผมกำลังจะซัดมันไปอีกทีครับ แต่ผมก็ลืมไปว่ามันไม่ได้มาคนเดียว พวกของใอ่ต้นมันวิ่งเข้ามาดึงตัวผมออกจากใอ่ต้น ตอนที่ผมกำลังจะซัดมันอีกครับ

“แมร่ง มัวทำไรกันอยู่วะ จัดการมัน” มันลุกขึ้นยืนแล้วก็หันมาสั่งพวกมันทันที แล้วผมจะทำไรได้หละครับนอกจากสู้ ผมกำลังจะซัดหน้าพวกมันคนนึง แต่สิ่งที่ผมได้ยินแล้วก็สิ่งที่ผมได้เห็นมันทำให้ผม หมดแรงที่จะสู้กะทันหัน ภาพของผู้หญิงที่ผมรัก กับผู้ชายที่ผมเกลียดกำลังยืนคู่กัน แล้วมองมาที่ผม มันทำให้ผมรู้สึกเหมือนตัวเองลงไปในหลุมที่ลึกมาก มากเกินกว่าที่ผมจะปีนกลับขึ้นไป มันทำให้ผมรู้สึกเหมือนตัวเองถูกเหยียบย่ำให้ต่ำลง ความรู้สึกมากมายหลายอย่างตีกันจนผมไม่สามารถรับรู้อะไรได้อีก จนกระทั่ง...

“มันไม่แรงเกินไปหน่อยหรอต้น”

“ไม่หรอกครับที่รัก” เสียงของพิงค์เหมือนปืนกระบอกนึงที่กำลังเล็งมาที่ผม และเตรียมจะเหนี่ยวไกล และเสียงของใอ่ต้นก็เป็นเหมือนกระสุนปืน เมื่อบทสนทาสั้นๆที่เหมือนต้องการที่จะคุยกันเพียงสองคนจบลง ผมก็รู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองถูกยิงเข้าที่หัวใจ ความเจ็บปวดทางร่างกายที่ผมได้รับในตอนนี้มันเทียบไม่ติดเลยครับ กลับความเจ็บปวดทางใจที่ผมได้รับ ผมกลายเป็นใอ่โง่อย่างที่พวกมันเรียก ผมเข้าใจแล้วว่าพวกมันหมายถึงอะไร นี่สินะ สาเหตุของความเฉยชาที่พิงค์มีให้ผม ผมหมดแรงที่จะสู้ หมดแรงที่จะยืน ผมไม่รู้ว่าผมจะสู้ไปทำไม การโดนคนที่เราหลังที่สุดหักหลังแบบนี้ มันเจ็บปวดซะยิ่งกว่า การที่ผมโดยรุมกระทืบแบบเทือบกันไม่ติดเลย...ผมก็ไม่รู้นะว่าผมทนได้ยังไง ผมยังยืนไหวครับ แล้วผมก็ยังสู้อยู่ ล้มก็ต้องลุกครับ ต่อให้มันจะปางตายแค่ไหนก็ตาม เป้าหมายของผมในตอนนี้ไม่ใช่ใอ่ต้นหรือพวกของมัน แต่เป็นผู้หญิงคนนั้น คนที่ผมรัก.... สุดหัวใจ

“เห้ย เฮล ระวัง”

นี่เป็นสิ่งสุดท้ายที่ผมได้ยิน ก่อนที่ผมจะเข้าไปถึงตัวพิงค์ครับ ผมรับรู้ได้ถึงวัตถุบางอย่างที่มันฟาดเข้ามา..แล้วทุกอย่างก็เลือนลางหายไป พร้อมๆกับภาพของผู้หญิงที่ผมรักมากกำลังเดินไกลออกไปจากผมโดยที่ไม่หันกลับมามอง แล้วผมก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลย ความรักที่สวยงามของผมมันก็ตายไปพร้อมๆกับตัวผมนั่นแหละครับ

-------------------------------------------------------------------