The Money รักวุ่นวายของเหล่าคุณชายสุดหล่อ

หลังจากที่ผมแยกจากพวกใอ่ซันใอพอร์ชที่โรงเรียน ผมก็รีบกลับมาที่คอนโดทันที ไม่ใช่อะไรหรอกครับ ผมรีบมาทำอาหารให้คุณชายเค้าทาน เห็นมันโหดๆนิ่งๆ แบบนั้น ใอ่เฮลมันคุณหนูมากเลยนะครับ เอาเป็นว่ามันทำอะไรไม่เป็นเลย นอกจาก เรียน ขับรถ เล่นกีฬา หาเรื่องคนอื่น โดนคนอื่นหาเรื่อง ฯลฯ ผมก็ไม่แน่ใจนะว่านี่เรียกว่าทำอะไรไม่เป็นเลยหรือเปล่า 555 อย่าไปบอกมันก็แล้วกัน ว่าผมแอบนินทามันให้พวกคุณฟัง ไม่งั้น เราจะซวยกันทุกคนนะครับ

“เฮล ๆ” ลองเรียกดูครับ เผื่อมันกลับมาแล้ว บางทีผมก็ขี้เกียจทำกับข้าวไง ถ้ามันกลับเร็วบางทีผมจะได้ชวนมันไปกินข้าวข้างนอกแทน 55 แต่มันก็เงียบครับ หรือว่ามันยังไม่กลับ =0=

“เฮล ใอ่เฮลลล อ่ายยยยเฮ.........” เกือบแล้วครับ เกือบตะโกนแล้ว 555 นี่ดีนะที่ผมเป็นคนสายตาดี เลยเหลือบไปเห็นใอ่เฮลมันหลับอยู่ที่โซฟา

“เฮลล” เรียกเบาๆครับ 5555 ผมก็แอบๆกลัวมันเหมือนกันนะค้าบบ ขอบอกๆ แต่ทำไมวันนี้หน้าใอ่เฮลไม่มีแผล 0.0 หรือว่าผมตาฝาดดด 5555 ก็ไม่น่าจะใช่นะครับ เพราะว่าตอนนี้หน้าผมกับหน้าใอ่เฮลนี่คือแบบห่างกันไม่ถึงคืบ >//< มองไปมองมา ใอ่เฮลมันนี่โค ตะ ระ จะหล่อเลย คือมรึงหลุดมาจากนิยายเล่มไหน ถ้าคุณนึกหน้ามันไม่ออก ลองนึกตามที่ผมพูดนะ มันเป็นผู้ชายตัวเล็กๆ สูงแค่ 175 เซน คือคนอื่นอาจจะคิดว่ามันก็ไม่เตี้ย แต่คือมันเตี้ยที่สุดในกลุ่มไง ตัวมันก็บางๆ แล้วตอนนี้คือมันถอดเสื้อนอนอะ =.,= เลือดแทบพุ่ง ผิวขาวๆ เวลาโดนไฟส่องกระทบนี่คือแบบ...ขาวกว่าเดิม แบบเกือบจะเรืองแสงได้อยู่แล้วอะ ไหนจะหน้าใสๆ ที่ตอนนี้หลับไม่รู้เรื่องของมันอีก ใต้เปลือกตาที่ปิดสนิทซ่อนนัยตาสีดำสนิท ที่บางทีก็เหมือนจะส่องประกายออกมาเป็นสีม่วง มันเป็นคนที่ไม่ว่าจะคิดอะไรก็จะสื่ออกมาทางสายตาไปซะทุกเรื่อง เพราะงั้นใอ่เฮลก็เลยเป็นคนที่เก็บความรู้สึกไม่เก่ง พอมองลงมาคุณก็จะเจอกับจมูกโด่งเป็นสัน ที่รับกับ ปากบางสีชมพูที่เข้ากันอย่างน่าประหลาด แล้วไหนจะแก้มสองข้างที่เจือสีชมพูระเรื่อนั่นอีก ริมฝีปากบางๆที่แค่ดูก็พอจะเดาได้ว่านุ่มขนาดไหน ทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นมันล้วนเป็นสิ่งที่เย้ายวนชวนสัมผัส แต่อย่าคิดว่าผมคิดอะไรกับมันนะ ผมก็แค่คิดว่า ทำไมมันถึงได้ชอบมีเรื่อง มันดูไม่เข้ากับหน้าหวานๆของมันเลย แต่อย่าพึ่งคิดว่ามันเป็นคนหน้าหวานแบบผู้หญิงนะ เพราะว่าใอ่เฮลเพื่อนผมคนนี้มันก็ยังหลงเหลือความหล่อแบบผู้ชายอยู่ มองนานๆ แบบนี้ ผมว่าเราควรจะเลิกมองมันได้แล้วครับ เดี๋ยวมันตื่นแล้วจะเดือดร้อนผม แต่ผมว่าคงไม่ทันแล้ว....

“อือออออ” เสียงครางต่ำๆบอกให้รู้ครับว่าเจ้าตัวกำลังจะตื่น ใอ่เฮลมันพลิกตัวซ้ายทีขวาที แล้วก็ลืมตาขึ้นมา แต่ประเด็นมันไม่ได้อยู่ที่ตรงนั้นครับ แต่มันอยู่ที่ว่า หน้าผมกับหน้าใอ่เฮลนี่คือแบบ......

“มรึงจะทำไรกรูใอ่หนึ่ง” เข้าใจอารมคนพึ่งตื่นมั้ยครับ หน้ามันจะยุ่งๆ ตามันจะเยิ้มๆ เสียงมันจะสั่นๆ เซ็กซี่มาก (แล้วนี่ผมคิดอะไรอยู่ -0- )

“เอ่ออ...” แล้วกรูจะตอบมรึงว่าอะไรดี “กรูแค่จะดูว่ามรึงตื่นหรือยัง” แถมาก แต่ช่างมัน เอาตัวรอดไปก่อน

“เรอะ” คือถ้ามรึงจะตอบกรูแค่นี้ มรึงไม่ต้องพูดก็ได้นะเฮลนะ อ้อออ ผมลืมบอกทุกคนไปอีกเรื่องนึง คือ เวลาที่มันอยู่กับผมนี่มันจะพูดนะครับ แต่ก็ไม่ได้พูดมากเหมือนเดิม แต่ก็พูดมากกว่าตอนอยู่กับคนอื่นไง ผมก็เลยอยู่กับมันได้ ไม่งั้นผมคงประสาทกินเหมือนใอ่ซันอะครับ

“หนึ่ง..”

“หือออ..”

ติ๊กต้อกๆ ๆ ๆ ติ๊ง 3 นาทีผ่านไป

“มรึงเรียกกรูเพื่อ” ใอ่ห่านิ เรียกแล้วเงียบ ถ้าไม่เห็นว่าเป็นเพื่อนกรูนะ กรูด่าไปละ

“....” มันก็ยังเงียบอยู่ครับ

“เฮลลลล กูถามว่ามรึงเรียกกรูพะ...อื้ออออ” 0.0 อร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก ปาก ปากใอ่เฮล ปากใอ่เฮลลลลลลล โทษๆ 5555 งดบรรยายภาพออกสื่อนะครับ >//<

จูบให้อยากแล้วจากไป... ผมอยากจะพูดคำนี้กับมันจริงๆ ใอ่เหร้..!!! จูบกรูเสร็จ เดินหนีกรูซะงั้น มรึงต้องการอะไรจากกรู....

ผมก็ทำได้แค่กรีดร้องอยู่ในใจนั่นแหละ เหอะ ใช่สิ กรูมันแค่คนอาศัย ใม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไรอยู่แล้ววว <<<อย่าทำตัวเป็นนางเองสิหนึ่ง แกเป็นแค่เพื่อนพระเอกกก

“มรึงจะยืนโง่อยู่ตรงนั้นอีกนานมั้ยหนึ่ง”

“หะ” งงสิครับ จูบกรูแล้วเดินหนีไม่พอยังจะมาด่ากรูอีก

“กรูจะอาบน้ำ” อ่ออ งี้นี่เองงง

“เออๆ แป๊ปนึง” แล้วผมก็ต้องไปเตรียมน้ำให้คุณชายเขาอาบครับ เกิดเป็นใอ่หนึ่งนี่มันเหนื่อยจริงๆ

“เสร็จแล้ว ไปอาบดิ” แล้วคุณชายเขาก็เดินไปอาบน้ำครับ ส่วนผมก็ต้องทำกับข้าว ผมกำลังจะเดินไปที่ครัว แต่ใอ่เฮลมันดันเรียกเอาไว้ก่อน

“หนึ่ง”

“หะ”

“วันนี้ไม่ต้องทำอาหารนะ กรูไม่กิน” เออดี มรึงไม่กิน แล้วคือกรูต้องไม่กินกับมรึงใช่ม้ะ ผมก็อยากจะถามมันนะ แต่มันดันปิดประตูห้องน้ำใส่หน้าผม แล้วก็ไปอาบน้ำสบายอารมณ์อยู่คนเดียว ดีจริงๆ

“หนึ่ง” เห้ออ ถ้ากรูไม่อยู่แล้วมรึงจะเรียกใครวะ

“มีไร” ผมตะโกนถามมันครับ เพราะว่ามันอยู่ในห้องส่วนผมอยู่ตรงโซฟา

“เข้ามาดิ๊” เข้าไป ?? สงสัยอะไรก็ไม่มีสิทธิ์ถาม ชีวิตใอ่หนึ่งนี่มันน่าสงสารจริงๆ

“มีไรวะมะ.....” ชีวิตนี้มรึงไม่คิดจะให้กรูพูดจบประโยคเลยช่ายมร๊ายย จูบกรูจังเลยยยยใอ่สาสสสสสสส แต่จะเรียกว่าจูบก็คงไม่ค่อยจะใช่เพราะว่ามันแค่เอาปากนุ่มๆของมันมาปิดปากผมก็แค่นั้นเอง T.T

“เล่นห่าไรมรึงวะเฮล” ในที่สุดกรูก็ได้พูดสินะ เห้อออ

“.........” ไม่ตอบ แต่สายตามองมาที่ปากกรูนี่คือไรครัช มรึงอย่ามายั่วกรูนะเฮล

“เรียกกรูมาทำไม” ในเมื่อมรึงไม่พูด กรูพูดเองก็ได้ แมร่งงงงงง ยังๆ ยังไม่เลิกมอง

“มรึงจะมองทำไมนักวะ” คราวนี้มันตอบผมแบบโนทฤษฎี แต่เน้นปฏิบัติครับ แสรดดดดดดด สามรอบแล้วนะมรึง

“หนึ่ง...”เสียงอย่าสั่นครับเฮล เสียงอย่าสั่น

“ช่วยกรูหน่อยดิ” ช่วย ?? มรึงช่วยขยายความให้กรูเข้าในคำว่าช่วยของมรึงหน่อยได้มั้ย กรูงง

“นะ...” ไร้ซึ่งคำขยายความ แต่การกระทำบ่งบอกอย่างชัดเจนว่าต้องการให้ผมช่วยอะไร เห้อออ ทีงี้อะทำเป็นขอร้องง แมร่งงงง คิดว่ากรูจะยอมปะ ใอ่ห่า...

“อื้ออ..” อ้าววววววววว แล้วกรูไปสมยอมมันทำมร๊ายยยยยยยยยย......