The Money รักวุ่นวายของเหล่าคุณชายสุดหล่อ

 
เมื่อมาถึงโรงพยาบาล ผมก็รีบวิ่งไปที่ห้องฉุกเฉิน
“ลูกพีช”
“พี่เฮล...ฮึก..คุณป๊าคุณม๊าจะเป็นไรหรือเปล่าคะ” ลูกพีชหันมาตามเสียงเรียกของผมแล้วก็โผเข้ากอดผม
“ไม่ต้องห่วงนะคะลูกพีช ป๊ากับม๊าต้องไม่เป็นไร ลูกพีชไม่ต้องร้องไห้แล้วนะคะ” ลูกพีชเป็นน้องสาวแท้ๆของผมเองครับ สำหรับลูกพีชเป็นข้อยกเว้นที่ผมยอมพูดด้วยทุกกรณีครับ
“จริงหรอ..คุณป๊ากับคุณม๊าจะไม่เป็นไรจริงๆหรอคะ”
“ครับ” แล้วสายตาผมก็เหลือบไปเห็นผู้ชายอีกคน
“ลูกพีช คนนั้นใครหรอ” ผมชี้ไปที่ผู้ชายที่ผมรู้จักเป็นอย่างดี แต่ที่ผมถามลูกพีชก็แค่เพราะว่าผมอยากรู้ว่ามันเกี่ยวข้องอะไรกับลูกพีชหรือเปล่า
“พี่แบงค์ไงคะ ลูกพีชก็เคยบอกพี่เฮลนี่คะ”
“แบงค์...งั้นหรอ หึ” ประโยคนี้ ผมพึมพัมกับตัวเองครับ ไม่ได้พูดให้ลูกพีชได้ยิน นี่มันคิดจะทำอะไร ใอ่เพิร์ล...
“ลูกพีชคะ ลูกพีชอยู่กับพวกพี่หนึ่งไปก่อนนะคะ” ผมบอกลูกพีชพร้อมกับหันไปจ้องหน้าใอ่เพิร์ล ถ้าไม่ได้คุยกับมันวันนี้ ผมนอนไม่หลับแน่ๆ อาการของป๊ากับม๊าผมก็เป็นห่วงนะครับ แต่ผมเป็นห่วงลูกพีชมากกว่า เพราะยังไงซะตอนนี้ป๊ากับม๊าก็อยู่ในมือหมอแล้ว
“พี่เฮลจะไปไหนคะ” ลูกพีชจ้องตาผมเหมือนพยายามจะสื่อว่าไม่อยากให้ผมไปไหนตอนนี้
“เข้าห้องน้ำค่ะ รอพี่ตรงนี้นะ กรูฝากลูกพีชด้วยนะ” ผมหันไปพูดกับเพื่อน แล้วพวกมันก็พยักหน้ารับรู้ แล้วผมก็เดินนำออกมา ผมรู้ รู้ว่ายังไงมันก็ต้องเดินตามมาแน่ๆ
“เดี๋ยวพี่มานะคะ” ผมได้ยินเสียงใอ่เพิร์ลบอกลูกพีช แล้วมันก็เดินตามผมมา
................................................................
“มรึงมายุ่งกับน้องกรูทำไม” ผมถามมันพร้อมกับกระชากคอเสื้อแล้วดันตัวมันติดกำแพง
“หึ พูดเป็นด้วยหรอ กรูก็นึกว่ามรึงเป็นใบ้ซะอีก”
“สัสสส !! มรึงอย่ามากวนตรีนกรูตอบคำถามกรูมา” ผมโครตเกลียดสายตาที่มันมองผมเลย ทำไมวะ ทำไมผมต้องเกิดมาเตี้ยกว่าศัตรูทุกคน เพราะงั้นเวลาที่พวกมันมองผม พวกมันทุกคนต้องมองด้วยสายตาสมเพชกับความสูงของผมทุกคนเลย
“แล้วมรึงคิดว่าไงอะ มรึงคิดว่ากรูจะมายุ่งกับน้องมรึงเพราะว่ากรูรักน้องมรึงหรือไง”
“ใอ่เพิร์ล..!!!” ผมกำลังจะต่อยมันแต่มันก็พูดขึ้นมา ทำให้หมัดของผมลอยค้างอยู่กลางอากาศ
“ตอนแรกกรูก็คิดแบบนั้น กรูคิดจะเล่นงานมรึงผ่านลูกพีช แต่เพราะกรูรู้ว่าลูกพีชต้องบอกมรึงเรื่องกรู กรูก็เลยเปลี่ยนชื่อ เพื่อไม่ให้มรึงมาขัดขวางกรู” ผมมองมันด้วยความรู้สึกที่ไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้ อารมณ์ผมตอนนี้พร้อมที่จะฆ่ามันได้โดยไม่ต้องลังเลเลยด้วยซ้ำ
“แล้วไง...ตอนนี้กรูรู้แล้ว มรึงยังคิดว่ากรูจะให้ลูกพีชมาอยู่ใกล้มรึงอีกหรอ”
“ก็คงไม่...แต่กรูมีเรื่องอยากจะขอ”
“อะไร มรึงจะขอให้กรูยอมให้มรึงทำเรื่องเหี้ยๆแบบนี้ต่อหรือไง”
“เปล่า แต่อย่าให้ลูกพีชไปจากกรูเลยนะเฮล กรูรู้ว่าสิ่งที่กรูคิดจะทำกับลูกพีช ยังไงมรึงก็ไม่มีวันยกโทษให้กรู แต่กรูแพ้ กรูแพ้ลูกพีช เด็กผู้หญิงที่กรูคิดว่าจะเอามาใช้เป็นเครื่องมือเพื่อเล่นงานมรึง กรูแพ้ความน่ารักของลูกพีช แพ้ความจริงใจ แพ้ความรัก แพ้ทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นลูกพีช กรูรักลูกพีช” ผมจะไม่มีวันเชื่อคำพูดมันเลย ถ้ามันไม่ได้พูดออกมาทั้งน้ำตา
“หึ มรึงจะคบกับลูกพีชต่อ หรือว่าเลิกยุ่งมันก็ไม่เกี่ยวกับกรู”
“หมายความว่าไง”
“ถ้าลูกพีชรักมรึง แล้วการที่กรูสั่งให้ลูกพีชเลิกกับมรึง นั่นก็เท่ากับว่ากรูทำร้ายน้องสาวตัวเอง แต่มรึงอย่าคิดว่ากรูจะยอมให้มรึงคบกับลูกพีชง่ายๆนะ มรึงเป็นยังไงทำไมกรูจะไม่รู้”
“แล้วมรึงจะให้กรูทำยังไง” - - ใอ่นี่สมองมันคิดไรเองไม่เป็นหรือไงวะ
“เลิกสันดานเหี้ยๆของมรึงซะ แล้วก็ไปบอกเรื่องนี้กับลูกพีช”
........................................................................................
“พี่เฮล” ลูกพีชเอ่ยทักทันทีที่เห็นผมเดินกลับมาโดยมีใอ่เพิร์ลเดินตามหลัง
“เอ๊ะ !! ว่าแต่ทำไมทั้งสองคนถึงมาพร้อมกันคะเนี่ย” เห้อ น้องสาวผม นี่ถ้าเกิดมันทำอะไรลูกพีชขึ้นมาจริงๆ ผมว่าลูกพีชก็คงตามมันไม่ทันอยู่ดี อาจเป็นเพราะว่าพวกเราทุกคนเลี้ยงดูลูกพีชมาอย่างดี แล้วก็เลือกแต่สิ่งดีๆให้กับลูกพีช เพราะงั้น สำหรับลูกพีช อะไรๆก็ดูสวยงามไปซะทุกอย่าง แต่คนที่ทำให้ลูกพีชเป็นแบบนี้ น่าจะเป็นผมนี่แหละ เพราะว่าผมไม่เคยขัดใจอะไรลูกพีชเลย
“ลูกพีช พี่มีอะไรจะบอก”
“เอ๋ ??” ลูกพีชเอียงคอแล้วก็มองหน้าใอ่เพิร์ลด้วยสายตาใสซื่อ อย่างกับลูกแมว ใอ่เพิร์ลมันหันมามองผมแวบนึงก่อนที่มันจะถอนหายใจออกมา ผมรู้ ว่าผมไม่ควรยืนอยู่ตรงนี้ ผมก็เลยลากใอ่พวกเพื่อนทั้งสี่ออกมาจากตรงไหน แต่ก็ไม่ไกลเกินไปที่จะไม่ได้ยินบทสนทนาของคนสองคน
“คุณป๊ากับคุณม๊าเป็นไงบ้างคะ”
“อ๋อ ถ้าเรื่องนั้น ปลอดภัยแล้วหละค่ะ หมอพึ่งจะบอกลูกพีชเมื่อกี้นี้เอง” ผมไม่รู้หรอกครับว่าตอนนี้ลูกพีชแสดงสีหน้าหรือว่าอาการอะไรออกมา ใอ่เพิร์ลก็เช่นกัน
“แล้วมรึงมาแอบฟังเค้าคุยกันทำไมวะเฮล”
“เกี่ยวไรกับมรึงวะซัน” เยี่ยมครับ ไม่เคยทำให้ผิดหวังจริงๆ พอร์ชของผม
pirlpart
“แล้วพี่แบงค์มีอะไรจะบอกลูกพีชหรอคะ”
“ลูกพีช พี่ขอโทษ”
“ขอโทษลูกพีชเรื่องอะไรหรอคะ” เห้อ เพราะแบบนี้ไง ผมถึงได้ทำร้ายเธอไม่ลง เพราะว่าเธอไม่ได้รู้เรื่อง หรือเกี่ยวอะไรด้วยผมไม่กล้าที่จะพูดออกไป เพราะกลัวว่าลูกพีชจะเสียใจ
“พี่ขอโทษที่....พี่หลอกลูกพีช พี่หลอกลูกพีชมาตลอด ที่พี่มาทำดีกับลูกพีชก็เพราะว่าพี่รู้ว่าลูกพีชเป็นน้องสาวของใอ่เฮล พี่ตั้งใจว่าพี่จะใช้ลูกพีชเป็นตัวกลางในการแก้แค้นใอ่เฮล พี่ขอโทษ”
“ถ้าเป็นเรื่องนั้น...ฮึกๆ..ถ้าเป็น...ร เรื่องนั้น ลูกพีชรู้ตั้งนานแล้วนะคะ พี่เพิร์ล”
“ลูกพีช...”
“แต่ลูกพีชแค่ไม่อยากเลิกกับพี่เพิร์ล ทั้งๆที่รู้ว่าทุกอย่างที่พี่เพิร์ลทำ ก็แค่อยากจะทำให้ลูกพีชรักพี่เพิร์ล...” คำพูดของลูกพีชเหมือนมีดกรีดหัวใจผม นี่ลูกพีชรู้มาตลอดเลย แล้วทำไม ทำไมถึงยังยอมอยู่กับคนเลวๆอย่างผม
“ลูกพีชรักพี่เพิร์ล” เสียงแผ่วเบาที่เหมือนจะลอยหายไปกับสายลมของลูกพีช ทำให้ผมทำอะไรไม่ถูก
“ลูกพีช พี่ขอโทษ” ผมค่อยๆเดินไปหาเด็กผู้หญิงตัวเล็กที่ตอนนี้กำลังยืนร้องไห้ ผมกอดเธอไว้ และนั่นก็ทำให้ผมรู้ ว่าผมรักลูกพีชจริงๆ ผู้หญิงที่กำลังร้องไห้ตัวสั่น ผู้หญิงที่ผมจะไม่มีวันปล่อยให้เธอหลุดมือไป จะไม่มีวันทำให้เธอร้องไห้อีกเป็นครั้งที่สองง
“พี่เพิร์ล..ฮึก..ฮืออ...จะไม่รักลูกพีชก็ไม่เป็นไรนะคะ”
“ลูกพีชอย่าพูดแบบนั้นสิครับ พี่แค่บอกว่าขอโทษ ขอโทษที่พี่หลอกลูกพีช แต่สิ่งที่พี่ทำให้ลูกพีช ความรู้สึกดีๆที่พี่มีให้ลูกพีช พี่ไม่เคยหลอกลูกพีชนะคะ พี่ทำเพราะว่าพี่อยากทำจริงๆ ก่อนหน้านี้พี่อาจทำเพื่อหวังว่าจะให้ลูกพีชมารักแต่มันกลับกลายเป็นว่า พี่หลงรักลูกพีชซะเอง พี่ขอโทษนะคะ ยกโทษให้พี่ได้มั้ย” ผมทำได้แค่กอดลูกพีชเอาไว้ เพราะกลัว กลัวคำตอบของลูกพีช กลัวว่าผมจะไม่มีโอกาสที่จะได้กอดเธออีก ผมกลัว....
“พี่เพิร์ลจะไม่หลอกลูกพีชอีกใช่มั้ย”ลูกพีชค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาสบตากับผม
“พี่เพิร์ลจะไม่ปิดบังอะไรลูกพีชอีกใช่มั้ย”
“ครับ พี่จะไม่ปิดบังอะไรลูกพีชอีกแล้ว พี่จะไม่หลอกลูกพีชอีกแล้ว”
“สัญญานะพี่เพิร์ล”
“ครับ พี่สัญญา”
………………………………………………………….
 
 
หาเวลาว่าง มาแต่งนิยายว่ายากแล้ว แต่แต่งยังไงให้นิยายสนุกนี่ยากกว่า เห้อ ขอโทษคนอ่านร้อยรอบ