The Money รักวุ่นวายของเหล่าคุณชายสุดหล่อ

panpart

2 เดือน ก่อนที่จะเปิดเทอม

“นี่ เดินระวังหน่อยสิ” เสียงของผู้ชายคนหนึ่งทักผมก่อนที่ผมจะถอยหลังไปชน

เอ๊ะ !! คนไทยหรอเนี่ย หายากจังแหะ แล้วทำไมเค้าถึงรู้ว่าเราเป็นคนไทยหละ

“เอ่ออ...ขอโทษ ไม่ทันระวังหนะ”

“ก็ถึงได้บอกไง..ว่าให้เดินระวังๆหน่อย” พูดจบผู้ชายแปลกหน้าคนนี้ก็เดินหายไปกลับกลุ่มคนแปลกหน้าที่เดินกันเต็มทางเดิน

อ๊ะ ผมลืมแนะนำตัวสินะ ผมชื่อแพนครับ หรือชื่อเต็มก็คือ แพนเค้กอะ - - ผมไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมพ่อกับแม่ผมถึงได้ตั้งชื่อผมซะหวานขนาดนี้ ผมเป็นเด็กม.4 ที่กำลังจะขึ้นม.5 แล้วตอนนี้ผมก็อยู่ที่เมกาดินแดนแห่งผู้ชายหน้าตาดี<<<เจ้ว่ามันไม่น่าใช่นะแพน) ผมมาเรียนซัมเมอร์ครับ ปิดเทอมทั้งทีไม่อยากเสียเวลาไปโดยเปล่าประโยชน์ ผมก็เลยตัดสินใจทิ้งเพื่อน ทิ้งอดีตที่แย่ๆมาอยู่ที่นี่ซะเลย 5555

‘เห้อ ถึงซะที’ ผมพึมพัมกับตัวเองเบาๆหลังจากที่เดินหลงอยู่พักใหญ่ รู้สึกผิดชะมัดเลยทีมาเรียนที่นี่ อย่าถามเลยครับว่าทำไม ผมอายที่จะตอบ ภาษาอังกฤษผมนี่ติดลบมากๆ แล้วยังกระแดะที่จะมาเรียนที่นี่อีก ไม่น่าประชดชีวิตด้วยวิธีนี้เลย แย่ชะมัด ผมมาอยู่ที่นี่คนเดียว เพราะงั้น ผมก็เลยไม่มีเพื่อนซักคน ก็ขนาดคนไทยด้วยกันบางทีผมยังคุยไม่รู้เรื่องเลย แล้วเรื่องที่จะให้ผมไปตีสนิทกับเด็กที่นี่ละก็ ฝันไปสิบชาติครับ

พลั่ก !! เพล้ง ฉิบหายแล้วไง ใอ่แพนนนนนนนนนน

“เอ่อออ..” ทำไงดีวะเนี่ย “I’m sor…” ผมยังไม่ทันที่จะพูดจบประโยคอยู่ดีๆก็มีผู้ชายคนนึงพูดสวนขึ้นมาจากทางด้านหลังของผม

“ก็บอกแล้วว่าให้เดินระวังๆหน่อย”

เอ๊ะ ประโยคแบบนี้ น้ำเสียงแบบนี้ เคยได้ยินที่ไหนนะ หรือว่า...?? แล้วเมื่อผมหันหลังไป ผมก็ได้พบกับผู้ชายคนนั้น คนที่ผมเดินชนก่อนที่จะมาที่นี่

“เฮ้ คนรู้จักยูหรอ” ผู้ชายที่ผมเดินชนเมื่อกี้เอ่ยทักผู้ชายที่ผมเดินชนก่อนหน้านี้ ก็ผมไม่รู้จะเรียกเค้าว่าอะไร เรียกแบบนี้ไปก่อนละกัน

“อ่อ เปล่าหรอก ไม่รู้จัก แค่เคยเจอกัน” เค้าหันมามองผมด้วยหางตานิดนึงก่อนที่จะหันไปพูดกับผู้ชายที่ผมเดินชนเมื่อกี้

“ไปเถอะ”

“เห้ ได้ไง ผู้ชายคนนั้นทำของไอตกนะ ที่สำคัญมันแตกเป็นเสี่ยงๆเลยด้วย ยูไม่เห็นหรอ”

“เออๆ เห็นแล้ว ของแค่นั้นซื้อใหม่ก็ได้หนิ”

แล้วพวกเค้าก็เดินจากไป ปล่อยให้ผมยืนงงเป็นไก่ตาแตก อะไรของพวกนั้นอะ ที่สำคัญ ทำไมพวกนั้นพูดไทยได้หละ ช่างเถอะ ไปเรียนดีกว่า...

.......................................................................................

‘เมื่อยชะมัด’ เรียนมาตั้งนานไม่เห็นรู้เรื่องเลย นี่ผมโง่ หรือเป็นเพราะว่าสมองผมมันไม่ยอมรับอะไรกันแน่นะ

ปรื๊นนนนนนนนน !!!!!!!!

เห้ยย/เห้ยย เสียงแรกเป็นเสียงของผมแน่นอนร้อยเปอร์ แต่เสียงที่สองนี่เสียงใครกัน

ตุ้บ !!

“โอ๊ยย” นี่ก็ไม่ใช่เสียงผม

“เห้ย เอ่อ... น..นาย” อีกแล้ว ผมทำเรื่องอีกแล้ว

“ลุกไปก่อนได้มั้ย”

“อ๊ะ..เอ่อ..ได้ๆ” แล้วผมก็รีบลุกออกจากตัวผู้ชายคนนี้ทันที “เอ่อ..ขอบใจนะ แล้วก็ขอโทษด้วย”

“หึหึ ไม่ต้องก็ได้ แค่เดินให้มันระวังหน่อยก็พอ” เห้อ อีกแล้ว นี่เค้าไม่คิดจะพูดอะไรอย่างอื่นนอกจากประโยคพวกนี้เลยหรือไง

“ทำหน้าแบบนั้นหมายความว่าไง”

“ห้ะ..?” ผมซึ่งกำลังงงกับคำพูดของผู้ชายแปลกหน้าที่มาพร้อมกับประโยคที่ว่า เดินให้มันระวังๆหน่อย ก็ต้องงงหนักกว่าเดิม ก็อยู่ดีๆผู้ชายคนนี้ก็เดินเข้ามาแล้วก็ลูบหัวผมเฉยเลย >< อะไรของเค้าละเนี่ย “หึหึ” เสียงหัวเราะให้ลำคอที่มาพร้อมกับรอยยิ้มที่ยิ้มแค่เพียงมุมปาก เมื่อมารวมกับตาคู่สวยที่ผมกล้าพูดได้เลยว่าถ้าใครได้สบตาก็คงจะต้องหลงดวงตาคู่สวยคู่นี้แน่นอน ทำให้ผู้ชายคนนี้ดูมีเสน่ห์ในแบบที่ใครก็ไม่สามารถเลียนแบบได้เลย ผมที่มัวแต่อึ้งกับการกระทำของคนแปลกหน้า ก็ทำได้แค่ยืนดูผู้ชายคนนี้เดินจากไปโดยที่ปล่อยให้ผม ยืนหัวใจเต้นแรงอยู่ตรงนี้คนเดียว.... .................................................................................

“เฮล เราไปต่อกันที่อื่นดีกว่ามั้ย ที่นี่เสียงดังอ่ะ” ชักจะเบื่อพวกผู้หญิงแบบนี้เต็มที ทำไมหนะหรอ ก็เพราะว่า พอเรายอมตามใจมากๆ พวกนี้ก็มักจะคิดว่าตัวเองเป็นคนสำคัญ ซึ่งผมบอกได้เลยว่า ผมไม่เคยคิดที่จะจริงจังอะไรกับใครทั้งนั้น

“กลับไป” ประโยคสั้นๆที่ผมพูดออกไปอาจใช้ไม่ได้ผลกับผู้หญิงประเภทนี้ เพราะผมรู้ผมถึงได้พูดพร้อมกับมองเธอด้วยสายตาที่สื่อความหมายได้ชัดเจนว่า ถ้าเธอไม่ยอม ผมจะฆ่าเธอซะ

“จะดีหรอมรึง ไล่ผู้หญิงไปแบบนั้นอ่ะ” ใอ่นี่พูดเฉยก็ได้ จะมาทำหน้าทำตาล้อเลียนกรูทำส้นตีนอะไร

“มรึงก็อย่าไปกวนตีนมันดิใอ่ซัน แมร่งยิ่งเครียดๆอยู่ สงสัยเมนส์ไม่มา” สาบานเถอะว่าพวกมันเป็นเพื่อนผมจริงๆ

“แบงค์ มรึงกล้ามาก 5555 นี่ถ้าเป็นใอ่เฮลคนเดิมกรูว่าพวกมรึงคงไม่มีทางที่จะได้มานั่งหัวเราะแบบนี้แน่” ใช่ครับหนึ่ง มรึงพูดถูก เพราะถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงด่าสวนมันไปแล้ว แต่เดี๋ยวนี้ผมเป็นดีไม่ด่าเพื่อน ไม่พอใจ ถีบอย่างเดียว

“ว่าแต่ว่า นี่พวกเรามากันห้าคนจริงหรอวะ” สิ้นสุดคำพูดใอ่ซัน ทุกสายตาก็โฟกัสไปที่ใอ่พอร์ชทันที

“พอร์ช นี่กรูชวนมรึงมาแดรกเหล้านะครับ ไม่ได้ชวนมรึงมานั่งสมาธิเปลี่ยนบรรยากาศจากที่วัด” ผมว่าผมเห็นด้วยกับใอ่ซัน

“เสือก” สั้นครับ จบครับ แล้วพวกมันทั้งสามก็หัวเราะโดยที่มีใอ่พอร์ชเป็นศูนย์กลาง

ครืดดๆ ครืดๆ

-ลูกพีช-

“ครับ...”

[พี่เฮล...ฮึก..พ..พี่]

“ลูกพีช เป็นอะไร ร้องไห้ทำไมครับ” คำพูดของผมมีอิทธิพลต่อพลพรรคเกรียนทั้งสี่เสมอเพราะตอนนี้พวกมันทุกคนเลิกหัวเราะแล้วหันมาสนใจผมกันทุกคน

[คุณป๊า..พี่เฮลล ฮึก..ฮืออ.. พี่เฮล คุณป๊ากับคุณม๊า..]

“ลูกพีช ป๊ากับม๊าเป็นอะไร”

[เดี๋ยวพี่คุยให้ดีกว่านะครับ..] แล้วเสียงผู้ชายที่พูดแทรกนี่ใคร [นี่เฮล...มาที่โรงบาลXXXด่วนเลยนะ ป๊ากับม๊าของลูกพีชประสบอุบัติเหตุตอนนี้อยู่ที่โรงบาล]

หลังจากที่ลูกพีชวางสายไป ผมกับเพื่อนก็รีบตรงมาที่โรงพยาบาลทันที

............................................................................

แจ้งข่าวการอัพนิยาย.. นิยายเรื่องนี้จะไม่แบ่งเป็นตอนเหมือนตอนแรกแล้วนะคะ แบบว่าจะลงเรื่อยๆดีกว่าอะค่ะ เพราะเจ้แต่งแบบแบ่งเป็นตอนไม่ค่อยถนัด แต่ก็จะทยอยๆลง แบบไม่ยาวมาก จริงๆ คือไม่มีตอนยาวให้ลงมากกว่า 555

ปล.ไม่ต้องกลัวอ่านแล้วค้างนะคะ เพราะค้างแน่นอน