หนีตายโรงบาลบ้า

พวกมันได้ยินแล้วทำไงดี
ระหว่างที่ฉันหัวเสียอย่างห
นักพวกมันก็พยามพังประตูเข้ามา ฉันพยายามจะหาทางออกจากที่นี่แต่ก็ไม่มีสักทาง ฉันปีนกลับขึ้นไปที่ช่องลมและรีบคลานไปอีกทาง
"ปั้ง!!"พวกมันพังประตูออกมาแต่ก็ไม่พบอะไรพวกมันสำรวจรอบๆห้องแต่ก็ไม่มีหลักฐานที่ฉันคิดไว้ พวกมันคงคิดว่าตู้มันล้มลงเฉยๆ ฉันถอนหายใจรอบที่พันล้านหมื่นแสน
แล้วฉันจะไปทางไหนล่ะทีนี้?
ฉันเลือกที่จะเดินไปยังทางที่มีศพขวางอยู่ ฉันถีบศพลงจากช่องลมก็พบว่านี้คือชี้นที่ 3 ฉันเดินลงออกมา จนเจอศพนางพยาบาลหลายคนทั้งคนที่ฉันรู้จักพวกเขาตายไปแล้ว..
"หมับ!!" อยู่ดีๆก็มีใครไม่รู้มาจับหลังของฉัน
ฉันสบัดอย่างแรงจนทำให้มือนั้นหลุดพอฉันหันไปก็พบกับ ชายหนุ่มคนนึงที่แต่งตัวเป็นคนไข้
"เงียบๆสิเดี๋ยวพวกมันก็ได้ยินหรอก!"
"นะ..นายเป็นใคร" ฉันถามกับเขา
"ฉันไม่ได้บ้านะแต่ไอ้พวกนั้นมันจับฉันให้เป็นที่ทดลองของมันแต่ฉันกลับหนีมาได้"
ระหว่างที่เรากำลังคุยกันนั้นฉันได้ถามเกี่ยวกับเขาทุกเรื่อง จนฉันหิวและต้องหาอะไรมาทานก่อน
เราสองคนไปที่ห้องครัวชั้น3 ที่นี่ไม่ค่อยเหลืออะไรมากนักนอกจากข้าวแกงเขียวหวานกับข้าวผัด หลังจากที่เรากินกันเสร็จก็ต้องออกเดินหาทางออกทันที
"แล้วเธอจะไปที่ไหน?" ชายหนุ่มถามฉันอย่างสงสัย
"ไปชั้น1ไปโทรศัพท์ขอความช่วยเหลือ"
"ไร้ประโยชน์น่าที่นั่นมันพึ่งโดนตัดสัญญาณทิ้งไปเอง"
"บ้ารึไงไหนมีคนบอกว่ามันยังใช้ได้อยู่ไม่ใช่หรอ?"
"อื้อ ก่อนที่ฉันจะลงมาที่นี่เนี่ยนะฉันเห็นคนในองค์กรมันตัดสัญญาณทิ้งรวมทั้งฆ่าคนที่มีชีวิตรอดอยู่อีกด้วย!"
"ฉันจะไปชั้นหนึ่ง ฉันจะหนีออกจากที่นี่" ฉันตอบกลับไป
"งั้นถ้าไปที่นั่นเราต้องไปหากุญแจเพื่อเปิดประตู ไม่งั้นเราออกไปจากที่นี่ไม่ได้แน่ๆๆ"
หลังจากนั้นพวกเราก็เดินลงมากันถึงชั้น2 แล้วก็พบกับพวกศพทหารที่ตายกันละนาวแถมบางคนที่ยังตายไม่สนิทดีก็บอกให้พวกเรารีบหนีไปเพราะมีสัตว์ประหลาดที่น่ากลัวมันจะฆ่าทุกคน
ฉันตัดสินใจหยิบปืนจากศพทหารและส่งให้ชายอีกคนด้วย
"เธอยิงปืนเป็นหรอ?"
"อื้อ ฉันเคยหัดเรียนมานิดหน่อย"
"อ่อ"เขาตอบกลับมาอย่างสั้น
"แชะๆๆ แชะๆๆๆ!!" อยู่ดีๆก็มีเสียงปริศนาเกิดขึ้นมันไม่ใช่เสียงกล้องถ่ายนูปแต่มันคล้ายกรรไกร! ทันทีที่เราหันหลังก็พบกับ ตัวประหลาด ที่เป็นนางพยาบาลมีหลายแขนและถือกรรไกรไว้ในมือแถมมันยังวิ่งเร็วอีกด้วย
"ยะ..ยิง!!" ฉันตะโกนให้ผู้ชายคนนั้นยิงทันที ส่วนฉันก็ยิงเหมือนกันแต่ไม่มีท่าทีว่าไอ้ตัวถือกรรไกรนั่นมันจะตานสักทีฉันและเขาก็เริ่มวิ่งแต่!! ขาฉันมันสะดุดฉันพยามจะลุกแต่ก็เจ็บขาเหลือเกิน ไอ้กรรไกรมันมาหยุดตรงหน้าฉันและ! มันง้างกรรไกรจะทิ่มฉัน
ฉันหลับตาและพร้อมที่จะโดนมัน ลาก่อน...
"เฮือก!!"
โปรดติดตามตอนต่อไป