Cibil Skull (กะโหลกซีบิล)

ซีบิลสอบตก ! เหตุการณ์วันนี้เป็นวันประกาศคะแนนวิชาภาษาฝรั่งเศส คุณครูที่สอนภาษาฝรั่งเศสมีแว่นกลมหนา เส้นผมเริ่มน้อย เก่งทั้งไทย อังกฤษ ฝรั่งเศส ทำหน้าที่สอนภาษาฝรั่งเศสในมหาวิทยาลัยมามากกว่าสิบปี "ซีบิล ถ้าเธอสอบตก เธอต้องพิจารณาตัวเองดีไหม" "ครับๆ ผมไม่ได้เรียนทางสายภาษามาอะครับ ปีนี้ก็ปีที่สองแล้วด้วย ถ้าเป็นไปได้ผมจะเปลี่ยนเอกภาษาครับ" ซีบิลก้มหน้า ไม่ได้มีอะไรบ่งบอกว่าหน้าแดง ซีบิลกำลังอาย "ครูว่า เธออาจจะไม่เก่งอะไรเลยก็ได้ จะไปเรียนภาษาเยอรมันก็ยากนะ ญี่ปุ่น ไทย จีน เกาหลี สเปน ฯลฯ ถ้าตกฝรั่งเศส มันดูแววออกเลยล่ะว่า เรียนภาษาไม่เก่ง ลำบากแล้วเธอ" ครูสอนภาษาฝรั่งเศสแนะนำไปและประกาศคะแนนสอบนักศึกษาต่อไป "แมรี่ 90 คะแนน" "หู"นักศึกษาตกใจทั้งชั้น แมรี่เพื่อนซีบิลทำคะแนนได้สูง ถ้าตั้งใจเรียนจริงก็ต้องได้คะแนนเต็ม นักศึกษาหญิงคนหนึ่งผมดัดลอนสีเหลืองสวมแว่นตาคุยกับเพื่อนชาย"แมรี่คือคนไหนเหรอ คะแนนมากกว่าฉันอีก" สาวแว่นต้องการรู้จักแมรี่ เขาถามเพื่อนชายสุดหล่อที่เรียนภาษาฝรั่งเศสได้ปานกลางแต่ไม่ได้ถึงกับสอบตกเหมือนมนุษย์กระดูก "แมรี่ คือ สาวหน้าตาสวยๆที่เป็นเพื่อนซีบืลไง คนนั้นน่ะ"นักศึกษาชายหล่อๆผมสีเหลืองทองชี้นิ้วให้สาวแว่นทราบ" เห็นเขาบอกว่าเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวของซีบิลในเอกภาษาฝรั่งเศส ไม่รู้นะว่า หล่อนกับผีเป็นแฟนกันหรือเปล่า ไอ้เราก็แอบชอบแมรี่อยู่ "นักศึกษาชายหนุ่มหล่อย้อมผมสีเหลืองทองหันมามองสาวแว่น"เมื่อเธอเทียบกับแมรี่ เราว่าแมรี่สวยกว่า เก่งกว่า นิสัยดีกว่า" "อย่ามาบอกฉันแบบนี้สิวาช(vash แปลว่าแจกัน) วาชไม่เก่งในสายตาแมรี่ ถ้าเก่งจริง แมรี่อาจจะไม่มองซีบิล แต่ก็นะ แมรี่สวยจริงๆแฮะ" สาวแว่นผมดัดลอนกำลังพิจารณาความสวยของสาวเก่งแมรี่ แล้วก็ถามวาชว่า"วาชไม่มีแฟนเหรอ เห็นบอกว่่าแอบชอบแมรี่" "เรื่องความรัก เป็นเรื่องส่วนตัวของฉันน่า ฉันไม่ได้อยากมีใครนอกจากแมรี่" "แต่วาชไม่เคยบอกมาเรียเลยนะว่าชอบแมรี่อยู่ ฉันรู้"สาวแว่นรู้ เวลาผ่านไปที่ดูเหมือนเร็ว ซีบิลนั่งเก้าอี้ที่ติดอยู่กับที่ของแมรี่ กระโหลกนั้นไม่บ่งบอกอารมณ์ แต่แมรี่ก็ทราบว่าซีบิลมองกระดาษข้อสอบขอตัวเองและคะแนน 30 เต็ม 100 "ฉันไม่อยากเรียนหนังสือแล้ว"ซีบิลกล่าวให้แมรี่รับฟัง"ฉันคงต้องหาอาชีพเสียแล้ว" "ซีบิล ก็นายไม่ได้พื้นฐานมาตั้งแต่มัธยมหนิ ฉันได้เรียนมานะ ฉันก็เข้าใจภาษาฝรั่งเศส ซีบิลไปเรียนวิทย์เพราะอยากเป็นหมอก็ไม่ได้เป็น ไอ้เจ้าเทรนน่ะ สนิทมากหรอ มันเริ่มมาจากการเรียนหนังสือไม่เก่งแล้วมาเปลี่ยนแปลงกันระหว่างนายกับเทรน" "ฉันควรทำไง แมรี่"ซีบิลที่ก้มหน้าอยู่ก็ใช้นิ้วมือทั้งห้าของแขนซ้ายมาเคาะโต๊ะ"เทรนก็เป็นเพื่อนคนหนึ่งที่ได้ดิบได้ดีไปแล้ว" แมรี่ถามต่อ"ซีบิลช่วยอธิบายหลักชีวิตที่เปลี่ยนแปลงชีวิตให้หน่อย ที่ว่าเทรนกลายเป็นคนหัวดีอะ" "ฉันกับเทรนมองตากันน่ะ และก็สั่งในใจว่าซีบิลให้เทรน เทรนสั่งเทรนให้ซีบิล"กระดูกกล่าว "เย็นนี้มาที่บ้านฉันหน่อย"แมรี่สั่ง ซีบิลรับฟังอย่างใจจดใจจ่อ เขาอยากรู้ว่า มีหนทางเรียนเก่งบ้างไหม และแล้วเวลาเลิกเรียนก็มาถึง ระหว่างทางเดินที่เป็นดิน จากประตูตึกมาถึงรั้วเหล็กหน้าประตู ซีบิลและแมรี่ออกมาพร้อมกัน "ซีบิล" สาวคนหนึ่งเรียก "แมรี่ก็ด้วย" "เสียงนี้ อ๋อ มาเรียนั่นเอง"แมรี่สงสัยว่าใครเรียก"เป็นไงบ้างล่ะ ภาษาไทย ที่นี่ประเทศคุกกี้ก็วัฒนธรรมสวยนะ ภาษาคุกกี้เราก็ดี เธอก็เลือกระดับสูงทางภาษาไทยในประเทศคุกกี้เพื่อไปเที่ยวประเทศไทยใช่ไหมล่ะ" "ฉันว่าประเทศคุกกี้ก็ดีเหมือนกัน ส่วนประเทศไทยฉันชอบวงการบันเทิงและนักศึกษาของประเทศไทย โดยเฉพาะหัวกะทิเข้าจุฬาลงกรณ์กันได้ ฉันอาจจะอยากเป็นครู เพื่ออยู่กับนักศึกษาหัวกะทิน่ะ"มาเรียนึกถ้อยคำที่อยากบอก"อยากเป็นครูสอนภาษาไทยระดับสูง แก้ไขภาษาวิบัติของวัยรุ่น" "นี่ๆ เธอ จุฬาลงกรณ์เป็นหัวกะทิ เขาคงเขียนตัวหนังสือถูกอยู่แล้วล่ะ เพราะเขาหัวกะทิหนิ"แมรี่เตือนมาเรีย มาเรียเสยผมทวิกกี้สีน้ำเงินของเธอ แมรี่หันไปมองซีบิล"ซีบิล มาเรียเขาเก่งเนอะ แต่ไม่มั่นใจนะว่าจะช่วยให้ซีบิลมีชีวิตดีขึ้นไหม" "อย่าดีกว่า ฉันเปลี่ยนชีวิตกับแฟนฉันน่ะ วาชน่ะ เรียนเอกฝรั่งเศส"มาเรียปฏิเสธคำขอของแมรี่ แมรี่ก็ทราบแล้วว่า วาช เเป็นแฟนมาเรีย เสียงโทรศัพท์ของมาเรีย "วาชมีอะไรเหรอ อ๋อ พยายามเต็มที่แต่ก็เกือบสอบภาษาฝรั่งเศสตก ไม่เป็นไรจ๊ะ วาชทำดีที่สุดแล้ว" ยังไม่มีใครรู้ความจริงตอนนี้ว่า วาชแฟนมาเรียแอบชอบแมรี่ นอกจากสาวแว่นเพื่อนของวาชที่รู้แล้วว่าวาชรักใคร "เอาล่ะ ฉันขอตัวไปหาวาชก่อนนะ ซีบิล โชคดี ตั้งใจเรียนล่ะ" "ซีบิล ขับรถไปส่งฉันที่บ้าน ฉันอยากให้นายอยู่กับฉันสักพัก"แมรี่พูด ซีบิลอารมณ์ปกติแล้ว จากการทำใจเรื่องคะแนนภาษาฝรั่งเศส ทั้งคู่นั่งรถยนต์ส่วนตัว ซีบิลขับออกจากที่จอดรถในมหาวิทยาลัย"แมรี่ ฉันคงต้องเปลี่ยนคณะหรือเปล่า" "ไม่ถึงกับต้องเปลี่ยนคณะ ในเมื่อขึ้นปีสองแล้วก็ต้องเปลี่ยนภาษาดีกว่าไหม " ที่บ้านของแมรี่ รั้วเหล็กและเสาไฟ ทางเข้าติดกับบ้านสุนัข สวนอยู่ฝั่งตรงข้ามกับบ้านสุนัข เจ้าสุนัขลืมตา เห็นแมรี่ก็กระดุกกระดิกที่หาง และมันก็ชอบเล่นกับซีบิล จนบางครั้งซีบิลกังวลว่า สุนัขอาจจะรับประทานตน แมรี่ไขกุญแจบ้าน เปิดออก ถอดรองเท้าใส่ที่เก็บเป็นชั้นๆ "ซีบิล มาที่ห้องฉันหน่อย" "เธอพาฉันมา เพ้ื่อช่วยฉันใช่เปล่า"ซีบิลถอดรองเท้าไว้กับพื้นหิน และแมรี่ก็โผลเข้ากอดเจ้ากระดูก "เอ๊ย" "ฉันชอบนายนะ นายทำให้เพื่อนได้ดิบได้ดี"แมรี่ที่กอดซีบิล มองกระโหลก รูตาสีดำไม่มีอะไรที่บ่งบอกอารมณ์ เจ้ากระดูกตกใจได้ "แมรี่ ตกลงเธอจะช่วยฉัน หรือ จะมีอะไรกับฉันหรอ"ซีบิลสงสัย "บ้า นายเป็นผีนะ มาทำอะไรไม่ได้หรอก แต่นายน่ะ ไม่ได้น่ากลัวจริงๆ ออกจะน่ารักด้วยซ้ำ เอาล่ะ ฉันจะให้ซีบิลมองตาฉัน ฉันจะสั่งซีบิลว่า จงเป็นแมรี่" แสงเลเซอร์สีน้ำเงินพุ่งออกมาจากรูนัยน์ตาของเจ้ากระโหลก ชนเข้ากับนัยน์ตาแมรี่ เป็นอันว่า ชีวิตใหม่ของซีบิล สำเร็จ "ว้าว ฉันได้รับชีวิตใหม่ ฉันจะได้เหมือนแมรี่"ซีบิลรู้สึกว่าชีวืตเปลี่ยนกลายเป็นคนมีคุณภาพ "รอแปปนะ ฉันจะไปเอาหนังสือข้อสอบภาษาฝรั่งเศสมาให้นายทดสอบ"แมรี่เดินเข้าไปในห้องสมุดส่วนตัว "เย เย เราจะได้ฉลาด"ซีบิลกำลังร้อนวิชา คิดว่าตัวเองจะทำคะแนนได้ดีกว่าเดิม ซีบิลสอบตก ! "เศร้าเลย"ซีบิลนั่งขัดสมาธิวางหนังสือบนตัก"แมรี่ แมรี่เอาชีวิตฉันไปใช้ฝรั่งเศส ฉันถูกแมรี่ขโมย" "ถ้างั้น ซีบิลต้องเปลี่ยนภาษาที่เรียนสิ ฉันขอโทษนะที่ฉันอยากเป็นชีวิตซีบิล ขนาดเทรนยังได้รับชีวิตซีบิลไปใช้กับการศึกษาแพทย์" "ตกลงฉันต้องเปลี่ยนภาษาใหม่เหรอ ทำไมฉันไม่รู้ความคิดแมรี่อะ แต่แมรี่ได้ชีวิตฉันไปใช้เลยซะหนิ แมรี่เป็นคนเก่งอะนะ เพราะมีฉัน แมรี่ถึงชอบฉันน่ะสิ ความจริงเรื่องเปลี่ยนชีวิตเนี่ย แมรี่อาจจะผ่านพบเพื่อนแมรี่เอง เพื่อนแมรี่ก็ทำได้ แค่มองตาแมรี่ แล้วเขาก็สั่งให้แมรี่่เป็นซีบิล อืม ก็ ซีบิลเป็นแมรี่ไม่ไหวหรอก ต้องเปลี่ยนการศึกษาตัวเองจริงๆ แมรี่บังอาจเล่นขโมยความรู้ไปซะหมดนี่" "ฉันชอบนายจัง แต่ความจริงแล้วเราไม่ใช่เนื้อคู่จริงๆ"แมรี่รักซีบิล แต่ความจริงก็ต้องยอมรับ เพราะผีไม่สามารถทำให้ผู้หญิงมีครอบครัว แมรี่อาจจะเก็บไปคิดต่างๆนาๆว่า ไม่ควรรักซีบืล เธอบอกลาซีบิลที่หน้าประตูรั้ว ซีบิลพยักหน้าตอบรับและขับรถยนต์ออกไป แมรี่กลับเข้าห้องนอน วันนี้ช่างง่วง เธอเลยผลอยหลับไปบนเตียงอันนุ่มๆ ท่านเคาท์เคิร์ทยังไม่ตื่นจากโลง คุณแม่มีเรียวยังไม่กลับมาที่บ้าน เจ้ากระดูกทำการเปลี่ยนเสื้อผ้า ใส่ชุดอยู่บ้าน มองนาฬิกาแบบเข็มที่แขวนเหนือโทรทัศน์ ขณะนี้เป็นเวลา 3 : 40 ยังมีเวลาให้เที่ยวเหลือเฟือ เขานึกถึงเทรน วันนี้เทรนไม่ได้มีเรียนที่มหาวิทยาลัย ซีบิลคิดว่าเทรนอาจจะอยู่ที่บ้าน ออกมาข้างนอก ซีบิลได้เดินทางข้ามฟากด้วยเรือไปยังอีกฝั่ง บ้านเทรนเป็นร้านขายยางรถยนต์ ซีบิลสงสัยว่าทำไมเทรนไม่เรียนวิศวะฯ แต่กลับเลือกแพทย์ แสดงว่า เทรนไม่มีความรู้เรื่องยางรถยนต์เหมือนผู้ปกครองเขา คนขายยางรถยนต์คือลุงของเทรน อายุห้าสิบกว่าๆ วันนี้ลุงเห็นซีบิล ก็เลยถามว่า"นั่นซีบิล เพื่อนเทรนใช่เปล่า" "ครับๆ" "เทรนเล่นคอมพิวเตอร์อยู่ชั้บนน่ะ"ตาลุงชี้นิ้วขึ้นเพดาน บันไดหินอ่อน สะอาด รองเท้าหนังเป็นมันของเทรนวางอยู่ตรงปลายบันได ชั้นสอง ซีบิลเคาะประตู ป๊อกๆ "เทรน นี่ฉันเอง" ไม่ได้ยินเสียงอะไรจากข้างใน ประตูได้เปิดออกโดยเทรน "ซีบิลนั่นเอง เฮ้ย เป็นไงวะ เข้ามาสิ " "ทำไมแกไม่เรียนวิศวะฯเนี่ย"ซีบิลเข้าไปในห้อง "ฉันชอบแพทย์มากกว่า ฉันชอบช่วยเหลือคน"เทรนเปิดตู้เย็น หยิบเบียร์ไฮเนเก้นมาสองกระป๋อง"อะ แก้กระหาย" "เออ ขอบใจว่ะ แกรู้ไหม วันนี้ฉันเป็นไง" "เรื่องอะไรล่ะ?" "ฉันสอบตก" "หา เรียนเอกฝรั่งเศสและตกฝรั่งเศส แล้วเรียนต่อไปมันจะดีหรอ ตกได้ไงวะเพื่อน " "แต่ ฉันได้ชีวิตใหม่จากแมรี่แล้วนะโว้ย เพียงแต่ฉันถูกแมรี่ขโมยความรู้ไปด้วยอะ เจ๊แกหัวดีนะ แย่งภาษาฝรั่งเศสไปเลย"เจ้ากระดูกกล่าวและก็ซดเบียร์ "เปลี่ยนเอกแล้วเหรอวะ เฮ้ย เอ็งยังเอาทางภาษาอยู่เปล่าวะ" "เออ ฉันเปลี่ยนจากฝรั่งเศสเป็นเยอรมันดีกว่า แบบท่านฮารุกิ มูราคามิน่ะ" "อืม แกก็จะได้เรียนรู้ เอาอะไรต่างๆมาเข้าหัวได้ ฉันแปลกใจว่ะ ผีกระดูกอย่างแก มองรูเข้าไป ไม่มีสมองแล้วมันโง่มันฉลาดอย่างไร กะโหลกหนาๆ" "อย่าพูดกะโหลกหนาสิ มันเหมือนคนโง่เลย" "เออ เรียนดีไม่ดี กะโหลกก็เหมือนเดิม หนา" "อย่าพูด มันฟังดูโง่ๆ แล้ว พ่อกับแม่นายยังไม่กลับมาหรอ" "ก็ยัง พวกเขากลับดึกหน่อยนะวันนี้ เออ ไปเดินเล่นกันไหม" "โอ เค" และเรื่องราวต่างๆได้ผ่าน มาถึงวันที่มหาวิทยาลัยประกาศคะแนน ซีบิล.........สอบตก ! เยอรมันน่ะผ่านนะ แต่ภาษาอังกฤษถูกแมรี่ขโมยไปหมดเลย ซีบิลลงจากบันไดชั้นสามศูนย์เยอรมันมายังชั้นสองศูนย์ฝรั่งเศส "แมรี่ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!" "ฉันขอโทษนะซีบิล ตกลงภาษาอังกฤษ ก็ต้องเรียนกันทุกเอกหรอ ^^"" แมรี่รู้สึกว่า ลืมเรื่องภาษาอังกฤษไปได้นะ ======================================================