ภารกิจพิชิตหัวใจยัยเทพเจ้าแห่งดอกไม้

บทนำ
 
 "เคเคียว" น้ำเสียงที่ฟังดูไม่น่าไว้ใจของใครคนหนึ่งดังเล็ดลอดเข้ามาในโสตประสาทของฉัน
 "เนมิโกะจากไปแล้วนะ" เสียงของชายหนุ่มอีกคนดังขึ้นน้ำเสียงเขาดูอบอุ่นและอ่อนโยน
 "ท่านป้าเสียชีวิตแล้วอย่างงั้นหรอครับ" เสียงเด็กผู้ชายดังมาอีกคน ทำให้ฉันยิ่งสับสนว่าตนเองเป็นอะไรอยู่ที่ไหน ฉันพยายามฝืนเปลือกตาที่หนักอึ้งให้เปิดออกแต่มันกลับไร้ผล เหมือนมีอะไรบางอย่างสะกดมันให้ปิดอยู่อย่างงั้น
 "เราคงต้องลบความทรงจำทั้งหมดของเคเคียวแล้วล่ะ" เสียงผู้ที่คาดว่าน่าจะเป็นพ่อของเด็กชายดังขึ้น
 "ท่านพ่อครับข้าขอคุยกับเคเคียวเป็นครั้งสุดท้ายจะได้ไหมครับ" เสียงเด็กผู้ชายอ้อนวอนผู้เป็นพ่อดังขึ้น
 "ได้สิลูก" ผู้เป็นพ่อของเด็กชายเอ่ยขึ้นอย่างใจดี และในเวลาต่อมาเปลือกตาของฉันก็เบาและบางเฉียบทำให้ฉันสามารถลืมตาขึ้นมาได้ และหลังจากลืมตาฉันก็พบเพียงเด็กผู้ชายหน้าตาน่ารักคนหนึ่ง
 "อย่า!!!!!" ฉันแผดเสียงดังขึ้นและก็เบิกตาโพลงเมื่อพบกับเพดานสีขาวคุ้นตา ฉันก็กวาดตามองรอบๆ และที่ตรงนี้คือห้องฉันเอง ความฝันที่เหมือนจริงความฝันที่ฉันจำมันได้เพียงเท่านั้นเด็กผู้ชายคนนั้นเป็นใครฉันพยายามคิดที่จะหาคำตอบแต่อาจะเป็นเพราะฉันสับสนมากในเวลานี้
 "เคเคียวเธอเป็นอะไรมากไหม" เสียงเพื่อนร่วมห้องอย่างเรเทลเอ่ยขึ้น
 "ไม่เป็นอะไรหรอกแค่ฝันไปเท่านั้นเอง" เรเทลเลิกคิ้วแล้วมองหน้าฉันอย่างสงสัย
 "นี่เคเคียวเธอรู้เรื่องที่แวร์วูฟล์มาโลกมนุษย์หรือยัง" เรเทลเอ่ยถามพลางกลายร่างของเธอให้เป็นซาชิกิวาราชิไปในพริบตา
 "ไม่รู้เรื่องเลยแต่แวร์วูฟล์มาทำไม อย่าบอกนะว่าว่าจะมารบกวนภูตผีอย่างพวกของเธอ" ฉันทำงงงวย แล้วคิดหาวิธีแก้เป็นพัลวัน
 "ไม่รู้สิ แต่ฉันว่าแวร์วูฟล์มาไม่คงไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ" เรเทลเอ่ยขึ้นแล้วลุกขึ้น เดินไปหยิบเอาสร้อยเส้นหนึ่งจากกล่องขึ้นมา
 "อะไรหรอ" ฉันทำตาโตเมื่อเห็นสร้อยสีสวย
 "เป็นของจากท่านย่า โทโมกิน่ะ ฉันเก็บไว้ให้เธอ" เรเทลบรรจงสวมให้ฉันอย่างเบามือ
 "แล้วทุกคนล่ะ เราจะช่วยพวกเขายังไง พวกเขารู้หรือยัง" ฉันเอ่ยพลางเป็นห่วงเพื่อนๆภูตผีของฉัน
 "ยัง ฉันจะเรียกทุกคนมาที่นี้" พูดจบเรเทลก็กุมทั้งสองไว้ที่อก และส่งกระแสจิตไปถึงภูตผีเพื่อนพ้องเธอ
 "กี่คน" ฉันถามเรเทลเมื่อเธอส่งกระแสจิตเสร็จและคลายมือ เธอจึงหันขวับมามองหน้าฉัน
 "ทั้งกลุ่ม รวมถึงพวกผีแรงอาฆาตสูงด้วย" เรเทลเอ่ยขึ้นแล้วหันไปทางประตูที่ตอนนี้ฉันเริ่มรับรู้ได้ถึงความเย็นของไอน้ำแข็ง
 "ใครหรอ" ฉันถามเมื่อรู้สึกถึงความเย็นยะเยือกที่แผ่เข้ามาภายในห้อง
 "ยูกิอนนะ ผีสาวหิมะ" เรเทลเอ่ยขึ้นแล้วมองไปอีกรอบ ทันใดนั้นประตูก็ถูกเปิดออกพร้อมกับหญิงสาวผู้มีดวงตาสวยงามมาพร้อมกิโมโนสีขาวสะอาดเดินเข้ามาแล้วส่งยิ้มให้ฉันอย่างเป็นมิตร : )
 "รบกวนด้วยนะค่ะ" ยูกิจังเอ่ยขึ้นแล้วยิ้มให้กับฉันอีกรอบ ^^
 "พี่ยูกิ" ฉันมองหน้าแสนสวยของเธอก็นึกถึงรุ่นในโรงเรียนจึงเอ่ยขึ้น และไม่คิดว่าสาวสวยอย่างยูกิจะเป็นผีสาวหิมะไปได้
 "จ๊ะ ไม่ยักกะรู้มาก่อนเลยนะว่ารู้จักเรเทล ซาซิกิวารา ผีบ้านผีเรือนด้วย" พี่ยูกิหันมามองหน้าเรเทล O-O "
 "เรียกมาทำไมหรอ" เสียงประสานทั้งสามดังขึ้นพร้อมกับสายลมเย็นยะเยือกพัดมาเข้ามา
 "คาไมทาจิ" พี่ยูกิเอ่ยอย่างตกใจเพราะการปรากฏตัวของเขาทั้งสามสร้างความตกใจให้พี่ยูกิมาก OoO !!!!!!
 "เออคือ ทุกคนค่ะ สงสารเคเคียวหน่อยนะค่ะช่วยกลับร่างเป็นมนุษย์ก่อนนะค่ะ" เสียงหวานๆของเรเทลดังขึ้น พร้อมกับพี่ยูกิและคาไมทาจิทั้งสามกลายร่างเป็นมนุษย์ พี่ยูกินั้นจากชุดกิโมโนสีขาวสะอาดก็กลายเป็นชุดเดรสสีขาวสวยแล้วผมก็ถูกเก็บขึ้นไว้อย่างงดงาม สมเป็นสาวป๊อบของโรงเรียน ส่วนคาไมทาจิทั้งค่อยกลายเป็นชายหนุ่มรูปงามเละนั้นทำให้ฉันตะลึงเมื่อ ทั้งกลาย เพราะเขาทั้งก็คือ เพื่อนซี้ที่ไม่มีวันแยกกัน ซึ่งก็มีแต่คนแอบปลื้ม ทั้งสาม คนแรกนั้นชื่อ ไมตะ คนที่สองชื่อ คามะ และคนที่สามชื่อ ทะจิ
 "ฉันว่ามากันอีกเป็นโขยงเลยนะ" เมื่อพี่ยูกิพูดจบ ก็เริ่มมีร่างกายของภูตผีให้เห็น ซึ่งทั้งหมดนั้นมี ยองกองอีตอง  โระคุโรคุบิ  แบนชี่ จูออน ซาดาโกะ  คิสึเนะ ฮานาโกะซัง แฟรงก์เกินสไตล์  ผีฟ้า คุชิซาเกะอนนะ เทเคเทเค โอบะเกะ และ ผีพราย พวกเขาทั้งหมดมองมาที่ฉันเป็นตาเดียวจนฉันรับรู้ถึงแรงอาฆาตบางอย่างเลยทีเดียว น่ากลัวชะมัด T^T
 "เออคือทุกคนใจเย็นๆนะนี่คือเคเคียวไงเขาจะช่วยพวกเรา" เรเทลเคลียร์สถานการณ์ แล้วทั้งหมดก็กลายร่างไม่ยักกะรู้มาก่อนนะเนี่ยว่าทุกคนเป็นคนในโรงเรียนฉัน  "สวัสดีครับน้องเคเคียว" พี่ชิเมะ เอ่ยทักฉัน ฉันก็พึ่งรู้ว่าพี่เขาเป็นปีศาจสุนัขจิ้งจอก คิตสึเนะ อ่ะ
 "ค่ะ เออ.......คือหนูฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะค่ะ" ทุกคนยิ้มให้ฉันอย่างเป็นมิตร☺
 "เอาล่ะเรามาเข้าเรื่องดีกว่า" เรเทลเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจังเมื่อทุกคนเข้าที่กันเรียบร้อย
 "เริ่องอะไรหรอ" พี่ริกะ หรือผีแบนชี่เอ่ยขึ้น ทำเอาทุกคนหันขวับไปมองแล้วกลั้นเสียงหัวเราะไว้กันเลยทีเดียว
 "ยัยผีผงซักฟอกตกข่าวว่ะ" พี่ชิเมะเอ่ยแล้วเรียกเสียงฮาจากทุกคน
 "ให้มันได้อย่างงี้สิค่ะ -_- " เสียงหวานๆที่บ่งบอกว่าไม่ใช่สาวญี่ปุ่นของพี่ฟ้า ( พี่ฟ้า ) ดังขึ้น
 "เอาล่ะหยุดไว้ก่อนเรื่องนั้น ฉันจะแจ้งทุกคนว่าให้เตรียมตัวรับมือพวกแวร์วูฟล์ให้ดีเพราะพวกมันกำลังจะมาเยือนโลกมนุษย์อีกครั้ง" เสียงหวานแต่ทรงพลังของเรเทลทำให้ทุกคนมองกันเป็นตาเดียว
 "ครั้งนี้สงสัยต้องยืมมือจากพวกแวมไพร์หรือเปล่า" เสียงหวานๆของพี่ออนไลน์ ( ผีจูออน ) ดังขึ้น
"คิดว่าไม่นะ ยังไงพวกไนต์แมร์กับยูเรคงไม่ยอมแน่" เสียงที่ทำให้ใครๆหลายคนหวาดผวาดังขึ้น ซึ่งเจ้าของก็คือพี่มิโอะ ( เทเคเทเค )
 "พันธะสัญญาระหว่าง 6 ฝ่ายจบลงแล้วหรอ" พี่นากาเสะ ( ซาดาโกะ ) เอ่ยขึ้นแล้วขมวดคิ้ว
 "คิดว่านะไม่งั้นพวกมันคงไม่มาเยือนง่ายๆแน่" ขอนอกเรื่องแปปนึงนะค่ะ พันธะสัญญาระหว่าง 6 ฝ่ายนั้นคือ พันธะสัญญา ที่จะไม่เบียดเบียนกัน ซึ่ง 6 ฝ่ายที่ทำสัญญานั้นมี แวร์วูฟล์ แวมไพร์ ซอมบี้ แม่มด อสูรและปีศาจ และภูตผีบนโลกมนุษย์
 "กี่ปีแล้ว" เสียงของพี่เซเลน ( ยองกองอีตอง ) พูดขึ้น
 "ถ้านับตั้งแต่ปีที่ทำสัญญามาถึงจนตอนนี้ 1532 ปี" เรเทลเอ่ยแล้วนับเลข
 "ยังไม่สิ้นปีสัญญาเพราะครบสัญญา 1600000 ปี" เสียงที่แหบแห้งผีสักตนพูดขึ้น
 "ป้าบาบ้า ยาก้า" เสียงอุทานของทุกคนดังขึ้นทำเอาฉันทำตกใจแล้วหันไปมองคนแก่คนหนึ่งที่เดินเข้ามา แต่ที่สุดแสนจะสยองกว่าความแก่ก็คงจะเป็นน่าตา สยองเป็นบ้าเลย
 "ลืมชวนป้าหรอจ๊ะหนูเรเทล : ) " ป้าบาบ้า ยาก้าเอ่ยแล้วหันมายิ้มให้กับเรเทลแต่ฉันสยองแทน
 "คงงั้นค่ะกระแสจิตคงไม่ถึง" เรเทลยิ้มตอบแล้วไปประจำที่ทันทีแล้วหันมาจ้องหน้าทุกคนอีกครั้ง
 "เดี๋ยวก่อนนะการที่แวร์วูฟล์ยกทัพลงมายังโลกมนุษย์อาจจะมาตามหาอะไรสักอย่างก็ได้" ป้าบาบ้า ยาก้าพูดขึ้นทำมห้ทุกคนหันไปมองเป็นตาเดียว
 "แล้วเราจะปล่อยให้มันเป็นอย่างงี้หรอค่ะ" ฉันเอ่ยขึ้นบ้างหลังจากที่เงียบอยู่นานถึงแม้จะยังหวั่นๆเรื่องรูปร่างหน้าตาของป้าแกก็เถอะนะ
 "ข้าไม่รู้ หากเราไม่รู้เจตนาจริงๆของแวร์วูฟล์เราก็คงแก้ไขอะไรไม่ได้" พี่ฟ้าเอ่ยขึ้นอย่างอ่อนใจแล้วยกมือกุมขมับของตัวเอง
 "ฉันว่าเราต้องส่งคนเข้าไปสืบ" พี่คุชิโกะ ( คุชิซาเกะอนนะ ) เอ่ยขึ้นแล้วหันไปบอกแต่ล่ะคน
 "ใครล่ะ" พี่เรมิ ( โรคุโระคุบิ) เอ่ยแล้วปรายตามองแต่ล่ะคนจนมาหยุดที่ฉัน
 "กลิ่นสาปพวกเรามีนะ อย่าลืมสิ" พี่น้ำ ( พราย )และพี่แฟรงก์เอ่ยขึ้น ( เเฟรงก์เกินสไตน์ )พร้อมกัน
 "น้องเคเคียวไง" ผีโอบะเกะ หรือพี่ เรน เอ่ยขึ้นแล้วยิ้มให้ฉัน
 "หาาาาาาาา!!!!!" ฉันอุทานดังลั่นห้อง
 "ไม่ได้นะเคียวเป็นมนุษย์ธรรมดาจะมีอะไรไปสู้กับพวกแวร์วูฟล์ได้" เรเทลทวงขึ้นมาทันที และพี่ยูกิก็พยักหน้างึกๆ
 "ธรรมดางั้นหรอ" พี่ฟ้าเอ่ยขึ้นสร้างความตกใจให้กับทุกคน
 "ยังไงผีฟ้า" พี่ชิเมะเอ่ยถาม ด้วยท่าทางอยากรู้อยากเห็นฉันล่ะเชื่อจริงๆเลย =-=
 "ตามตำราของฉันบอกเสมอว่าผู้ที่มีสัมผัสและพลังจิตเท่านั้นนิที่จะเห็นผีได้" พี่ฟ้าเอียงคอมองทุกคน
 "เป็นข้อยกเว้นสำหรับเด็กคนนี้" ป้าบาบ้า ยาก้าพูดขึ้นแล้วหันมาทางฉันทำเอาฉันขนลุกซู่ไปเลย น่าตาน่ากลัวแล้วยังมาด้วยฉันด้วยสายตาแบบนั้นอีก
 "ทำไมค่ะ" ฉันเอ่ยถามอย่างสงสัยแล้วกลืนน้ำลายลงคอไป
 "เจ้าน่ะเป็นมีเลือดบริสุทธิ์อยู่ในตัวซึ่งมันคล้ายกับว่าเป็นเลือดของสิ่งมีชีวิตชั้นสูง" ป้าบาบ้า ยาก้ามองทุกคนแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ
 "เป็นอาหารชั้นยอดของพวกปีศาจกระหายเลือด" พี่ออนไลน์ชะงักทันทีแล้วลุกขึ้นยืน
 "ออนว่ามันต้องมีทางออกสิค่ะ" พี่ออนไลน์เอ่ยขึ้นแล้วเดินมาใกล้ๆฉันพร้อมๆกับวางมือลงตรงหัวของฉัน
 "งั้นก็แสดงว่า พวกแวร์วูฟล์ก็ต้องสนใจถ้าเคเคียวเป็นเหยื่อล่อ" เรเทลเอ่ยขึ้นอย่างดังทำให้ฉันหันขวับกลับไปมอง
 "กลิ่นของพวกแวร์วูฟล์ แต่เป็นบุคคลชั้นสูง" เสียงของพี่ออนไลน์ทำให้ทุกคนชะงักแล้วหันมามองฉันเป็นตาเดียว
 "อย่าบอกนะ" พี่ชิเมะมองหน้าด้วยสีหน้าตะลึง OoO
 "เปล่าไม่ใช่ เท่าที่ออนสัมผัสได้น้องเคเคียวเคยถูกแวร์วูฟล์ชั้นสูงสัมผัสมาและมันก็เป็นเชื้อสายกษัตริย์" พี่ออนไลน์เอ่ยบอกทุกคนแล้วมองฉัน
 "พี่ออนไลน์เคียวกลัว" น้ำตาฉันเริ่มจะไหลหากแต่พี่ออนไลน์เช็ดมันออก
 "อ่ะนี่ใช้มันจะช่วยปกป้องเคียว" พี่ออนไลน์ยื่นเส้นของตัวเองให้ฉัน
 "แวร์วูฟล์" น้ำเสียงของเรเทลทำให้ทุกคนหันไปมองและต้องตะลึงเมื่อหมาป่าขนสีขาวดวงตาสีอเมทิสต์มองมาที่ฉัน และมันก็ค่อยๆกลายร่างเป็นมนุษย์ หน้าตาหล่อเหลาแล้วย่างสามขุมเข้ามาหาฉันและทุกคน
 "สวัสดีสาวน้อย" ชายหนุ่มคนนั้นเดินใกล้เข้าเรื่อยๆ ผีทุกคนเริ่มกลายร่างและพร้อมที่จะปกป้องเมื่อแวร์วูฟล์เข้าจู่โจมฉันทุกเมื่อ