Sentara มหาลัยแห่งเวทย์
เขียนโดย 
Macaron
วันที่ 3 พฤศจิกายน พ.ศ. 2557 เวลา 22.57 น.
แก้ไขเมื่อ 5 พฤศจิกายน พ.ศ. 2557 11.54 น. โดย เจ้าของนิยาย
3) บททดสอบสุดท้ายแห่งการรับน้อง
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ"นี่เราก็รับน้องมาตั้งสองวันแล้ว เธอว่ามีด่านไหนที่ยากมากๆสำหรับเธอรึเปล่าแอนนาเลียเสียงของคนที่นั่งอยู่ถามรูมเมทของตน
"ไม่รู้ซิ ฉันว่ามันก็ไม่มีด่านไหนง่ายเลยนะ"หญิงสาวเรือนผมสีทอง นัยน์ตาสีฟ้าใสตอบ
"หรอ เออนี่เธอว่าไอ้นายเพนเทีย ทาเคเลออะไรนั้นนะเก๊กปะ ฉันหละหมั่นไส้จริงๆ"เด็กสาวผู้มีสีผมและดวงตาอันดำขลิบพูด
"หรอ ฉันว่าเค้าไม่เห็นจะเก๊กอะไรเลย แถมยังนิสัยดีซะอีก"เด็กสาวผู้มีสายเลือดเทวดาพูดกับรูมเมทของตน
"ชิ เอาเฮอะงั้นเราไปเตรียมตัวเข้ากิจกรรมรับน้องวันสุดท้ายดีกว่า"เด็กสาวสายเลือดปิศาจพูดและเดินผ่านหน้าเด็กสาวไป ห้องนั่งเล่น
"นี่ วันนี้เราจะเจออะไรกับการรับน้องบ้าง มีใครรู้บ้างรึเปล่าอะ"เด็กหนุ่มเรือนผมสีทองยาวสลวยผู้มีในตาสีฟ้าใสถามขึ้น
"นั้นนะสิฉันก็อยากรู้เหมือนกันเรฟ"เด็กหนุ่มอีกคนที่มีหน้าตาเหมือนกับเด็กหนุ่มพูดเสริม
"พวกนายอยากรู้จริงๆหรอ"เสียงๆหนึ่งดังขึ้น
"จริงซิ ฉันอยากรู้จะแย่อยู่แล้ว"เด็กหนุ่มสายเลือดเทวดาพูดขึ้นเพื่อยืนยัน
และจากนั้นลาลูฟก็เล่าเรื่องต่างๆให้เพื่อนๆฟัง ซึ่งเป็นการดึงความสนใจของทุกคนที่นั่งอยู่มาก ยกเว้นเพนเทีย ที่นั่งอ่านตำราอย่างไม่สนใจอะไรกับเพื่อนอีกคน
"นี่ นายไม่ไปฟังเรื่องที่ลาลูฟเล่าหรอเพนเทีย"ถามคนที่นั่งติดกัน
"ไม่หละ เรื่องพวกนี้ฉันรู้มาแล้วบ้าง แล้วนายหละ"เด็กหนุ่มถามขึ้นบ้าง
"ไม่เหมือนกัน"เพนเทียตอบและก้มลงอ่านตำราต่อเหมือนปกติ
"น้องๆปีหนึ่งปราการอัคคีทุกคน ไปเจอกับพี่ปี 6 ที่สนามประลองอาวุธแห่งเวทเดี๋ยวนี้คับ พี่ให้เวลาน้องๆ 3 นาที"เสียงที่คุ้นเคยสั่งขึ้น หลังจากสิ้นเสียงทุกคนก็กระวีกระวาดไปที่สนามประลองอาวุธแห่งเวทย์
สนามประลองอาวุธแห่งเวทย์
"สวัสดีคับ ไม่ทราบว่ามาครบกันรึยัง ถ้ายังไม่ครบพี่จะทำโทษ"เสียงที่คุ้นหูดังขึ้นอีกครั้ง
"ค..ครบแล้วครับ"เสียงตอบดังขึ้น
"ครบก็ดีแล้ว วันนี้เป็นการรับน้องที่ฝึกการใช้อาวุธเวทย์โดยจะมีเวลาแค่สองชั่วโมงเท่านั้น เพราะน้องๆต้องเข้าฐานของอาจารย์ด้วย เพราะฉะนั้นพี่จะอธิบายเลยแล้วกัน คือ เราจะแบ่งกลุ่ม 6 กลุ่ม กลุ่มละ 5 คน คละหญิงชาย เพื่อไม่ให้เสียเวลาพี่แบ่งไว้แล้วนะ กลุ่มแรกเพนเทีย ลาลูฟ เนีย ฟาเมรี แอนนาเลย บลาๆๆๆๆๆๆ โอเคนะ แล้วแต่ละกลุ่มเตรียมตัวแทนออกมาประลองด้วยหละ"เสียงหนักแน่นอธิบายจนจบ
จากนั้นทุกคนก็ตอบรับและแยกย้าย
"คับ/คะ"
"ยินดีที่ได้รู้จัก ฟาเมรี เซทาเรีย แล้วก็องค์หญิงแอนนาเลีย จาคอนี่"เพนเทียพูดทักทายเมื่อทุกคนรวมกลุ่ม
"นี่นายรู้จักชื่อฉันตั้งแต่เมื่อไรไม่ทราบ"ฟาเมรีพูดขึ้นเมื่อโดนทัก
"ก็ตั้งแต่ได้มาอยู่ในปราการไงหละ"เด็กหนุ่มตอบ
"แล้วท่านรู้ด้วยหรอว่าข้าเป็นเจ้าหญิงแห่งซาเทรัส"เสียงหวานถามขึ้นอย่างสงสัย
"รู้สิก็พระองค์ออกจะศิริโฉมงดงามแถมยังเก่งในทุกด้านอีกด้วย"เด็กหนุ่มตอบพร้อมกับรอยยิ้ม จึงทำให้แก้มขาวนวลของแอนนาเลียแดงระเรื่อ
"แต่ ท่านไม่จำเป็นต้องเรียกเราว่าองค์หญิงเพราะข้าเข้ามาในมหาวิยาลัยนี้ ข้าก็มีสิทธิ์เทียบเทียมกับพวกท่าน"หญิงสาวพูด
และไม่นานบทสนทนาของทุกคนในกลุ่มก็หยุดลง และเปลี่ยนมาเป็นการเอาอาวุธเวทย์ของตอนออกมาอวดโฉม
โดยเริ่มจาแอนนาเลีย "คฐาแสงรุ้งเงินแห่งข้าจงปรากฎ ณ บัดนี้"
"คฐาแห่งศาสมืดแห่งข้าจงปรากฎขึ้น ณ บัดนี้"
"ดาบน้ำตาภูตปิศาจแห่งข้าจงปรากฎขึ้น ณ บัดนี้"
"ดาบมณีน้ำหนึ่งแห่งข้าจงปรากฎขึ้น ณ บัดนี้"
"ดาบภูตน้ำตานางฟ้าแห่งข้าปรากฎขึ้น ณ บัดนี้" เมื่อเสียงเรียกของคนสุดท้ายดังขึ้นทุกคนก็มองยังอาวุธของเพื่อนทุกคนที่อยู่ในมือ
"น...นั่นดาบอะไรหรอสวยมากเลยนะ ทำด้วยอะไรบ้างเนี่ย"ลาลูฟถามขึ้นด้วยความตะลึงดาบที่รูมเมทของตนถืออยู่ซึ่งไม่ต่างจากหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัยจากทุกคน
"ดาบภูตน้ำตานางฟ้าไงหละลาลูฟ"เนียตอบเพื่อน
"แล้วมันทำมาจากอะไรบ้างหรอ"ฟาเมรีถามขึ้นบ้าง
"อ๋อ มันทำมาจากธาตุทั้งเก้า ซึ่งได้แก่ เกล็ดมังกรแห่งภูต เลือดแห่งมาร และน้ำตานางฟ้า ซึ่งเป็นวัตถุดิบที่หายาก และเป็นอาวุธที่ควบคุมยากมากถ้าไม่มีความรู้มาก่อน"เนียตอบเหมือนเคย
"แล้วอนุภาคของมันหละรุนแรงขนาดไหนหรอ"ฟาเมรีถามต่อ
"ก็สามารถทำลายเทพแห่งภูตปิศาจและภูตแห่งสวรรค์ได้ยังไงหละ และจุดเด่นของมันก็คือสามารถทำลายศัตรูในครั้งเดียวมากกว่า 2000 คน"
"โฮ้ อย่างงี้ดาบนี้ก็มีอนุภาคร้ายกาจเกินดีละซิ"ลาลูฟพูด
"ไม่หรอก เพราะถ้าเรารู้จักใช้มันก็จะไม่มีอะไรน่ากลัว จริงไหมเพนเทีย"เนียพูดและหันไปมองเจ้าของดาบ
"อืม ถูกต้องถ้าเราใช้มันในทางที่ดีก็จะไม่มีอะไรร้ายแรง..............."
"แต่ถ้ามันเกิดมีภูตร้ายเข้ามาครอบงำอนุภาคของมันก็จะสามารถทำร้ายเมืองนี้ได้ทั้งเมือง ใช่ไหมละ'เสียงของคนๆนึงพูดขึ้น
"ร...รุ่นพี่เบฟ"ลาลูฟเอ่ยอย่างตกใจ
"ไปได้แล้วการประลองของกลุ่มแรกจะเริ่มแล้ว"เบฟพูดพร้อมกับเดินนำหน้าทุกคนไป
....................................1 ชั่วโมงผ่าน....................................
การประลองก็จบลง และเด็กๆก็เดินไปยังตึกใหญ่ที่อาจารย์นัดเอาไว้ ตึกเรียน
"สวัสดีนักเรียนทุกคนคะ วันนี้เป็นการต้อนรับนักศึกษาปีหนึ่ง ซึ่งก็เช่นเคยเหมือนทุกปีการทดสอบก็คือการทำลายสัตว์แห่งเวทย์ที่ศาสตราจารย์แต่ละคนสร้างไว้ให้จงได้ โดยแบ่งทีมตามเดิมของฐานที่แล้ว และฉันก็จะให้พวกเธอเลือกประตูที่พวกเธอเห็นข้างหน้านี้โดยการจับสลาก ซึ่งฉันไม่สามารถบอกพวกเธอได้ว่าจะได้ตัวอะไรในแต่ละบาน ฉันขอให้ทุกคนโชคดีนะ"ศาสตรจารย์ฟารี ทาเรียล่าพูด
จากนั้นทุกคนก็ส่งตัวแทนของแต่ละกลุ่มให้มาจับสลาก ซึ่งกลุ่มของเพนเทียก็ส่งเนียไปจับสลาก ส่วนผลที่ได้ก็เป็นที่ไม่เป็นที่น่าพอใจนัก เพราะประตูที่พวกเค้าเปิดเข้าไปพบสัตว์แห่งเวทย์คือ มังกรดำแห่งภูตที่มีเกล็ดอันดำขลิบสวยวาวเหมือนนิล ตัดกับดวงตาสีแดงเลือดที่ดุร้ายของมัน
"งานเข้าแล้วซิเนีย นายนี้มือไม่หมังเอาซะเลย"ลาลูฟสบถออกมาอย่างเซ็งๆ
"โถ ก็ใครจะไปรู้เล่าว่าจะเจองานใหญ่ขนาดนี้นะ"เนียพูดแก้ตัว
"เอาเฮอะน่า ทะเลาะกันจะได้อะไรขึ้นมาไม่ทราบ มาช่วยกันคิดดีกว่าว่าจะเอายังไงกับไอ้ตัวข้างหน้าเนี่ย"ฟาเมรีพูดขึ้นด้วยอารมณ์เซ็งๆพร้อมกับชำเลืองมองสัตว์ที่ยืนอยู่ไม่ไกลนัก
"ฉันเห็นด้วยกับฟาเมรีนะ หยุดแขวะกันแล้วมาระดมสมองกันดีกว่า"เด็กสาวที่เงียบอยู่นานพูดขึ้น และทั้งสองก็เงียบลงโดยอัตโนมัติ
"นี่นาย ยืนนิ่งอยู่ได้ช่วยกันคิดหน่อยไม่ได้รึไง"ฟาเมรีหันมาพูดกับเด็กหนุ่มที่ยืนครุ่นคิดอยู่
"ฮ...ฮะ ใครบอกว่าฉันยืนนิ่งฉันคิดอยู่ตะหาก"เด็กหนุ่มหันมาบอกพร้อมกับหันกลับไปยืนคิดเช่นเคย
.........................2 ชั่วโมงผ่านไป..........................................
"นี่พวกท่าน เราเคยศึกษามาว่าการที่เราจะล้มมังกรดำแห่งภูตได้ต้องมีความสามัคคีกันในหมู่คณะ และที่สำคัญเราต้องหาผู้ที่แข็งแกร่งและฉลาดหลักแหลมที่สุดเป็นผู้นำ"แอนนาเลียพูดกับเพื่อนๆ
"แล้วใครหละ ที่มีคุณลักษณะอย่างั้น"ลาลูฟถามขึ้น
"ก็รูมเมทท่านไงลาลูฟ"เด็กสาวตอบขึ้นจนทำให้คนที่ยืนอยู่ใกล้ๆสะดุงอย่างรู้ตัว
"นี้เจ้าจะให้ข้าเป็นหัวหน้ากลุ่มรึไง"น้ำเสียงอันเย็นชาบวกกับสายตาอันคมเฉียบหันมาถามนาง
"ใช่ หรือท่านจะว่าอย่างไร"
"อืม โอเค งั้นเรามาเริ่มแผนกันเลย เริ่มจากการหลอกล่อเจ้ามังกรนี้ หน้าที่นี้จะเป็นหน้าที่ของแอนนาเลียและฟาเมรี"เด็กหนุ่มพูด แต่ยังไม่จบคำของเขาก็มีเสียงจากหญิงสาวถามขึ้น "ทำไมต้องเป็นเราสองคนด้วยช่วยตอบหน่อยได้ไหม"เด็กกสาวนัยน์ตาสีดำถามขึ้น
"ก็เพราะมังกรแห่งภูตมันไม่ชอบผู้ชายอย่างพวกเรานะซิ แล้วเจ้าสองคนก็ใจเย็นกว่าพวกข้าสามคนมาก เราจึงมอบภาระนี้ให้เจ้า เพื่อจะได้ไม่เป็นอันตรายกับพวกเจ้าอย่างไรละ"เนียตอบแทนเพื่อนที่มองหน้ากับคนที่ถามคำถามนี้
"หรอ แล้วเจ้ารู้ได้อย่างไรว่ามันจะปลอดภัยสำหรับเราสองคน"เด็กสาวถามอีกครั้ง จากนั้นก็มีเสียงตอบดังขึ้น
"ข้ารับรองด้วยชีวิตของข้า ถ้าพวกเจ้าสองคนเป็นอะไรไปข้านี้แหละจะเป็นผู้รับผิดชอบ"เด็กหนุ่มพูดด้วยเสียงและแววตาที่เย็นชา และอธิบายเพื่อนจนจบ
จากนั้นทุกคนก็ร่วมใจกันลงมือ โดยเริ่มจากแอนนาเลียและเฟมารีที่ทำหน้าที่หลอกล่อ ซึ่งก็ไม่นานนักที่เฟมารีจะสามมารถหลอกล่อมันได้ และเมื่อแอนนาเลียและเฟมารีเห็นทีท่าเช่นนั้นก็ได้เรียกคฐาของตนเองขึ้นมาพร้อมร่ายมนตร์กับสะกดร่างอันใหญ่โตของเจ้ามังกรนี้ได้
"คฐาแสงรุ้งเงินแห่งข้า คฐาแห่งศาสมืดแห่งข้างจงปรากฎบัดเดียวนี้"หญิงสาวทั้งสองกล่าวเสียงมาดมั่นเพื่อเรียกอาวุธของตน จากนั้นก็ร่ายมนตร์เพื่อผนึกเจ้ามังกร
"อาร่าเซ่ เมกาซะตา"เมื่อสิ้นเสียงของเจ้าของคฐาร่างของมังกรที่อยู่ตรงหน้าก็ไม่ สามารถกระดุกระดิกได้ ไม่นานักก็มีเสียงเรียกอาวุธของอีกคน
"ภูตน้ำตานางฟ้าแห่งข้าจงปรากฎนะบัดนี้"ชายหนุ่มกล่าวเรียกดาบด้วนน้ำเสียงอันแข็งแรง จากนั้นก็วิ่งเอาปลายดาบทิ่มเข้าไปในร่างของมังกรยักษ์อย่างจัง แต่ก็ไม่มีวี่แววว่ามันจะสะทกสะท้านอะไรเลย เด็กหนุ่มจึงเรียกเพื่อนทั้งสองเข้ามาช่วย และเมื่อดาบทั้งสามได้มาอยู่ร่วมกันดาบก็ได้หลอมรวมพลังเป็นหนึ่ง และแสดงอนุภาพออกมาอย่างอัศจรรย์และมีอนุภาพสูงขนาดที่สามารถทำลายสัตว์ตัวมหึมาที่อยู่ข้างหน้าได้ จนร่างของมันกลายเป็นผุยผงสีดำ
"นี่เราทำลายมันได้แล้วซินะ"เสียงเหนื่อยหอบจากเด็กหนุ่มคนนึงถามขึ้นและนั่งลงอย่างเหนื่อยอ่อน
"ก็คงจะอย่างนั้นหละมั้งลาลูฟ"เนียตอบยิ้มและทรุดตัวลงนั่งข้างๆลาลูฟ
"สำเร็จแล้วซินะ"เพนเทียพูดขึ้นและเดินไปพิงฝาผนังด้วยความเหนื่อย
เมื่อทุกคนพักผ่อนกันพอสมควรแล้ว ทั้งหมดก็เดินออกมาจากประตูที่ตนเข้าไป การเดินออกมาของทั้งห้า ทำให้เป็นที่ตกใจของศาสตราจารย์ที่ค่อยดูผลยิ่งนัก เพราะพวกเค้าเดินออกมาเป็นกลุ่มแรก ที่น่าแปลกใจอีกอย่างคือพวกเค้าสามารถผ่านสัตว์เวทย์ที่ดุร้ายที่สุดในบรรดาสัตว์ทุกๆตัวที่ศาสตราจารย์สร้างขึ้นในเวลาเพียงสามชั่วโมง ซึ่งเป็นเวลาที่เร็วที่สุดที่เคยทดสอบมา
"พวกเธอทำเวลาได้เร็ว เร็วกว่าการทดสอบของทุกครั้งในแต่ละปี ซึ่งเป็นอะไรที่น่าทึ่ง แต่ก็เอาเถอะฉันให้พวกเธอไปพักผ่อนได้"ศาสตราจารย์ฟารีพูดชมทั้งห้า และปล่อยให้พวกเค้าไปพักผ่อน
จากนั้นทั้งห้าก็เดินกลับมาที่ปราการอย่างเหนื่อยล้า ระหว่างทางแทบจะไม่มีคนปริปากอะไรเพราะความเหนื่อยจนมาถึงหน้าปราการก็มีเสียงของเด็กหนุ่มคนนึงพูดขึ้น
"ฝันดีนะทุกคน แล้วเจอกัน"ลาลูฟลาเพื่อนๆ ตามมาด้วยเสียงอันเย็นชา
"ฝันดีนะเนีย แอนนาเลีย แล้วก็เธอฟาเมรี"เด็กหนุ่มพูดและเดินขึ้นห้องไป
และจากนั้นทุกคนก็แยกย้ายกันเข้านอนด้วยความอ่อนเพลีย
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
