Sentara มหาลัยแห่งเวทย์

               เช้ารุ่งขึ้น

          เด็กๆในหอทุกคนเริ่มทยอยกันตื่นและทำธุระส่วนตัวของตัวเอง เช่นเดียวกับเพนเทียที่ลุกขึ้นมาทำธุระส่วนตัวตั้งแต่เช้าและนั่งอ่านตำราเวทย์ต่างๆที่จะเป็นบทเรียนในอีกไม่กี่วัน

           "นี่นายทำไรอยู่นะเงียบเชียว"รูมเมทของเด็กหนุ่มเดินเข้ามาถามอย่างสนอกสนใจ แต่ก็ได้คำตอบที่ไม่ค่อยจะพึงประสงอารมณ์ซักเท่าไร

          "ก็อ่านหนังสือไงหละ ถามอะไรปัญญาอ่อน"เพนเทียตอบอย่างเย็นช้า และดูเหมือนจะทำให้รูมเมทของตนอารมณ์พุ่งปรี๊ด

           "นี่ฉันพูดดีๆกับนายนะ นายไม่คิดจะพูดดีๆกับฉันบ้างเลยรึไง อย่าลืมดิว่าฉันกับนายต้องอยู่ด้วยกันอีกตั้งหกปี แล้วถ้าเป็นอย่างเงี่ยเราจะอยู่ด้วยกันได้รึไง"เด็กหนุ่มบ่นหน้ามุ่ย

           "นายนี่น่าเบื่อชะมัดเลย ไม่เห็นรึไงว่าฉันอ่านหนังสืออยู่ ช่างไม่มีมารยาทเอาซะเลย มาชวนชาวบ้านเค้าคุยอย่างเงี่ย อ๋อ...แล้วที่สำคัญนะ การอยู่ด้วยกันไม่ต้องคุยกันทั้งวี่ทั้งวันก็ได้ เพราะมันจะทำให้อีกฝ่ายรำคาญ เข้าใจไหม"เด็กหนุ่มพูดเสียงเรียบ และเปิดประตูห้องเดินออกไป

          "โธ่โว้ย ไอ้นี่บ้ารึเปล่าเนี่ย รู้ทั้งรู้ว่าตัวเองทั้งเย็นชาทั้งพูดน้อยยังมีมนุษยสัมพันธ์ไม่ดีอีกแล้วใครมันจะอยู่ด้วยได้วะ"เสียงของคนในห้องบ่นอุบอิบ

          "อ...อ่าวพี่ประธานสวัสดีคับ"เด็กหนุ่มโน้มตัวเพื่อทำความเคารพคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า

          "อืม สวัสดีเพนเทีย ทาเคเลอ ทำไมลงมาคนเดียวแล้วรูมเมทของนายละ"เด็กหนุ่มถามด้วยน้ำเสียงเยียบเย็น

          "อ...อ๋อลาลูฟหรอคับ เค้าอยูในห้องนะคับ ว่าแต่รุ่นพี่มีอะไรหรอคับถึงถามหาคนอย่างนั้นนะ"เพนเทียถามอย่างสงสัย

           "ป...เปล่า ฉันแค่จะมาบอกน้องๆปีหนึ่งทุกคนให้ทราบเกี่ยวกับกิจกรรมนะ นายช่วยไปตามเพื่อนๆชั้นปีหนึ่งมาที่ห้องประชุมของปราการด่วน ฉันให้เวลาแค่ 30 นาทีเท่านั้น"ทาเรสสั่งเด็กที่ยืนอยู่

           "คับ ผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้"เพนเทียโค้งรับคำสั่งพร้อมกับรีบออกตัวไปบอกเพื่อนๆ

               ณ ห้องประชุมปราการอัคคี

          "สวัสดีน้องๆปีหนึ่งทุกคน ที่วันนี้พี่เรียกประชุมเนื่องจากว่าจะแจ้งเกี่ยวกับกิจกรรมสำคัญอย่างหนึ่งที่น้องๆทุกคนต้องปฏิบัตินั้นก็คือการรับน้อง ซึ่งจะมีการจัดขึ้นเป็นเวลาสามวัน และกิจกรรมจะเริ่มในเวลาเที่ยงคืนตรงและจะสิ้นสุดลงในเช้าวันใหม่ของทุกวัน แต่ถ้ากิจกรรมเสร็จก่อนเวลาเราก็จะให้พักผ่อน ตามอัธยาศัย แต่ถ้าไม่สำเร็จก็จะต้องอยู่จนถึงเวลาที่จำกัดไว้ ซึ่งเราจะมีด่านต่างๆทั้ง 5 ด่าน ทั้ง 5 ด่านจะมีรุ่นพี่แต่ละรุ่นควบคุมอยู่ รับรองว่าจะไม่มีอันตรายกับชีวิต และเมื่อการรับน้องทั้ง 3 วันจบลงทุกคนก็จะได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ประมาณ 3 วัน จากนั้นโรงเรียนก็จะเปิดทำการเรียนการสอน เรื่องที่จะแจ้งก็มีเพียงเท่านี้ ไม่ทราบว่ามีใครสงสัยอะไรรึเปล่าถ้าไม่สงสัยพี่จะทำการปิดการประชุม อ๋อ...แล้วอย่าลืมละคืนนี้เป็นคืนแรกของการรับน้อง ให้ทุกคนไปรอที่หน้าลานประลองหน้าปราการนะ ถ้าไม่มีใครสงสัยพี่ขอปิดการประชุมแค่นี้"ทาเรสในฐานะประธานปราการพูดคุยเรื่องต่างๆกับน้องและกล่าวปิดการประชุมอย่างเป็นทางการ

               เที่ยงคืน

          "ตื่นเต้นชะมัดเลยอะ จะได้เข้าพิธีรับน้องของมหาลัยเซนเทียร่าแล้ว"เสียงของเด็กชายเรือนผมสีดำ นัยน์ตาสีดำคนหนึ่งคุยกับรูมเมทของตัวเอง

          "นั้นนะซิเนอะ ตื่นเต้นชะมัดเลย เราจะเจออะไรกันบ้างนะ"เด็กชายเรือนผมสีทอง นัยน์ตาสีฟ้าใสเสริมขึ้น

          "นี่พวกนายอย่าตื่นเต้นกันมากเลย มันไม่มีอะไรน่ากลัวหรอก พ่อฉันเคยเล่าให้ฟังว่าอย่างหนักสุดก็เจอแค่สัตว์แห่งเวทย์ของรุ่นพี่ปีหกก็เท่านั้นแหละ หรือในบางครั้งก็อาจจะเป็นการประลองต่างๆซะมากกว่า"ลาลูฟพูดกับเพื่อนๆที่กำลังเดินไปที่ลานประลองหน้าปราการ คำพูดของลาลูฟยิ่งทำให้เพื่อนๆปีหนึ่งในปราการอัคคีตื่นเต้นมากที่จะได้เข้าไปทำการรับน้อง คงยกเว้นเพียงคนเดียวที่ยืนนิ่งไม่มีปฏิกริยาใดๆเลยแม้แต่นิด นั้นก็คือเพนเทียนั่นเอง

          "เฮ้ย...นี่นาย นายไม่ตื่นเต้นอะไรเลยหรอที่ฉันเล่าให้เพื่อนๆฟังนะ"ลาลูฟหันมาถามรูมเมทด้วยใบหน้าที่สงสัยสุดขีด จึงทำให้ทุกคนอดสงสัยไปด้วยไม่ได้ เด็กหนุ่มจึงถูกจ้องด้วยสายตาต้องการคำตอบ

          "จะตื่นเต้นไปทำไหมกัน ตื่นเต้นไปก็เท่านั้นแหละเดี๋ยวอีกไม่กี่นาที่ก็ได้รู้แล้ว"เพนเทียโพลงตอบขึ้นตามนิสัยของตัวเอง จึงยิ่งทำให้ทุกคนยิ่งแปลกใจ

           และอีกไม่กี่นาทีต่อมาก็มีรุ่นพี่ทุกปีเดินออกมาและให้คำแนะนำต่างๆแก่น้องๆของแต่ละด่าน บอกสถานที่ที่น้องๆจะต้องไปทำกิจกรรมในคืนนี้ และเด็กๆก็ได้เริ่มกิจกรรมแรกกับรุ่นพี่ปีสอง ซึ่งด่านนี้เป็นการถอดวงเวทย์ต่างๆ

          เมื่อฟังการอธิบายของรุ่นพี่เสร็จเด็กๆทุกคนก็มายืนรวมกลุ่มกันอย่างที่รุ่นพี่บอก และจากนั้นรุ่นพี่ทุกคนก็ร่ายมนตร์คาถาเพื่อสร้างเป็นวงล้อมเพื่อล้อมรอบทุกคน

           "น้องๆคับวงเวทย์ที่พี่ๆร่ายเอาไว้เป็นวงเวทย์ที่แข็งแรงและทนต่อการสะเทือน ฉะนั้นพี่ทุกคนจึงต้องการให้น้องทุกคนช่วยกันทำลายวงเวทย์นี้ให้สำเร็จ เริ่มได้คับ"

           "โอ้ย อะไรมันจะแข็งแรงขนาดนี้เนี่ย นี้ฉันใช้เวทย์จนจะกระอักเลือดอยู่แล้วนะ"เด็กสาวเรือนผมสีดำยาวสลวย ซึ่งมีในตาสีดำขลิบโวยวายยกใหญ่

           "ใจเย็นๆซิฟาเมรี ค่อยๆคิดแล้วก็ค่อยๆทำเดี๋ยวเราก็ทำได้"เด็กสาวผู้มีเรือนผมสีทองยาวสลวย ซึ่งมีในตาสีฟ้าสดใสพูดปลอบเพื่อน

          "โอ้ยนี่พวกเธอจะมานั่งโอ๋กันอีกนานไหมเนี่ย ฉันว่าแทนที่จะมานั่งโอ๋กันอย่างเงี้ย เรามาช่วยกันคิดหาทางออกจากที่นี่ดีกว่า จิงมะเพนเทีย"ลาลูฟพูดขึ้นพร้อมกับหันไปถามรูมเมทของตัวเอง

          "ก็ใช่นะ จริงไหม เนีย ไนท์อาร์ต"เพนเทียพูดขึ้นพร้อมกับหันไปหาเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ใกล้ๆ

          "อ...อืม นายพูดกับฉันหรอ"เด็กหนุ่มเรือนผมสีทองยาวสลวย ผู้มีนัยน์ตาสีฟ้าถามขึ้น

          "ใช่ ฉันพูดกับนาย"เด็กหนุ่มตอบพร้อมกับรอยยิ้มอย่างเป็นมิตร

          "น...นี่นายรู้จักนายคนนั้นด้วยหรอ"ลาลูฟถามรูมเมทของตนอย่างสงสัย

           "อืม...ฉันรู้จักคนทั้งปราการนั้นแหละ"เด็กหนุ่มตอบเสียงเรียบ

          "ล...แล้วนายเรียกฉันทำไหมหรอ"เสียงๆหนึ่งถามขึ้นในขณะที่เพนเทียกับลาลูฟสนทนากัน

          "อ๋อ คือฉันอยากจะให้นายช่วยสั่งเพื่อนๆทุกคนให้ทำสมาธิให้ดีๆอย่าฟุ้งซานนะ ฉันกำลังคิดวิธีที่จะออกไปอยู่"เพนเทียตอบอีกฝ่าย

          "ล....แล้วทำไมต้องเป็นฉันหละ"

          "ก็เพราะนายดูมีความเป็นผู้นำสูงนะซิ"เพนเทียพูดพร้อมกับเดินไปนั่งอีกมุม จึงทำให้เด็กหนุ่มยืนอึ้งนิดๆ

          "น...นี่นายอย่าบอกนะว่าฉันเสียรู้นายนะ เพนเทีย ทาเคเลอ"เด็กหนุ่มพูดคนเดียวเบาๆ แล้วก็เดินเข้าไปบอกเพื่อนทุกคนอย่างที่เพนเทียบอก แล้วส่วนเพนเทียก็เดินเข้ามาในกลุ่ม

           "ทำได้ดีนิ ว่าที่หัวหน้าปีหนึ่ง"เพนเทียเดินเข้าไปตบบ่าเนีย

          "ฉันตกหลุมพลางที่นายวางไว้เต็มๆเลยหละเพนเทีย"เนียพูดยิ้มๆ จากนั้นก็เดินไปที่กลุ่มของเพื่อนๆที่นั่งทำสมาธิกันอยู่ เพื่อสั่งให้ทุกคนลืมตาฟังบางอย่างที่เพนเทียจะพูด

          "ทุกคนคือฉันจะบอกว่า วงเวทย์ที่เราเห็นกันอยู่จะไม่มีใครสามารถทำลายมันได้เพียงคนเดียว แต่......" เพนเทียเปิดประเด็นขึ้น แต่ยังไม่ทันจะพูดจบก็มีเสียงของคนๆนึงถามขึ้นมา

           "นี่อย่าบอกนะว่าต้องใช้ความสามัคคีนะ"ลาลูฟถามขึ้นอย่างตื่นเต้น

           "อืม...ใช่เพราะวงเวทย์เนี่ยสร้างขึ้นด้วยความสามัคคีของรุ่นพี่ เราจึงต้องใช้ความสามัคคีในการทำลายไงหละ"เด็กหนุ่มตอบและมองคนที่ถามอย่างไม่พอใจนัก และหลังจากที่การสนทนาจบลง ทุกคนก็ร่ายเวทย์ เพื่อทำลายวงเวทย์ด้วยความพร้อมเพรียง

          "เซนเทียร่า อาเมนนาเทเรีย"เสียงร่ายมนตร์กึกก้องไปทั่วทั้งวงเวทย์ และไม่นานนักก็มีอีกเสียงร่ายมนตร์อีกบทหนึ่ง

          "เซนเทียร่า ฮานาซาเรีย เทนาบีร่า"เพนเทียร่ายมนตร์ออกมา

          และไม่นานนักวงเวทย์ก็ถูกคลายออก เมื่อวงเวทย์คลายออกรุ่นพี่ปีสองทุกคนก็เดินเข้ามาเพื่อแสดงความยินดี จากนั้นทุกคนก็เดินกลับปราการด้วยความ เหนื่อยล้า

          และในขณะที่เดินกับปราการลาลูฟได้พูดขึ้นอย่างสงสัย "นี่นายใช้เวทย์ขั้นสูง นั้นได้ยังไงเพนเทีย"ลาลูฟถามเสียงจริงจังอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

           "นั้นซินายเรียนเวทย์ชั้นสูงนี่มาจากที่ไหนเพนเทีย"เนียเสริมขึ้น

          "เปล่านิ ถึงปราการแล้วพรุ่งนี้เจอกันนะเนีย"เด็กหนุ่มพูดตัดบทและเดินขึ้นห้องหน้าตาเฉย