Sentara มหาลัยแห่งเวทย์

          บรรยากาศวันแรกแห่งการเปิดเทอม เป็นวันที่มหาลัยดูคึกคักเป็นพิเศษ และบริเวณมหาวิทยาลัยอันกว้างใหญ่คราคร่ำไปด้วยเหล่าเทพและปิศาจที่มาส่งบุตรหลานของตน และสนทนากับเพื่อนๆที่ไม่ได้พบปะกันนาน จึงทำให้ลานกว้างของมหาลัยเต็มไปด้วยสีดำ และสีขาว ของเสื้อคลุมยาว และสัญลักษณ์เครื่องแบบของแต่ละเผ่าพันธุ์

"เพนเทีย วันนี้เป็นวันเลือกปราการที่ลูกต้องอยู่ถึงหกปี ลูกคงจะจำที่พ่อแม่เคยเล่าให้ฟังได้สินะ" หญิงสาวร่างบาง ผู้มีผมดำยาวสลวย และนัยน์ตาสีดำประกายพูดกับเด็กหนุ่มที่ยืนนิ่งฟังตนอยู่ "ครับท่านแม่ ผมจำได้ แล้วนี่ท่านแม่ยังไม่ไปรึครับ วันนี้ไม่มีงานหรอ" น้ำเสียงเยือกเย็นตอบเสียงนิ่ง พร้อมกับถามแม่ของตนเหมือนทุกครั้ง

"ม...ไม่เป็นไรหรอกลูกวันนี้แม่มีเวลาครึ่งชั่งโมง"หญิงสาวตอบ

"หรอครับ ผมนึกว่าวันนี้แม่จะไม่ว่างซะอีก"เด็กหนุ่มพูดด้วยสีหน้านิ่งเฉย

"เฮอ ลูกนี้นิสัยเหมือนพ่อไม่มีผิด เย็นชาเยี่ยงน้ำแข็ง แต่ก็เอาเถอะ"หญิงสาวบ่นเบาๆ

           <เพนเทีย ทาเคเลอ> ลูกชายคนเดียวของตระกูล ทาเคเลอ บิดาเสียตั้งแต่เค้าอายุยังไม่ทันจะขวบ จากนั้นก็อาศัยอยู่กับมารดาของตนมาจนอายุได้ 3500 ปีได้(ประมาณ 18 ปี) และด้วยความที่แม่ของตนต้องทำงานหนักจนไม่ค่อยมีเวลาอยู่กับตอนเองนัก เพนเทีย จึงเป็นคนเงียบๆไม่ค่อยสุงสิงกับใคร เพราะถ้ามีเวลาว่างก็จะอยู่ในห้องเพื่ออ่านหนังสือ และด้วยความที่เด็กหนุ่มชอบอ่านหนังสือต่างๆไม่ว่าจะเป็นหนังสืออะไรก็ตาม จึงทำให้เค้าเป็นคนที่คิดอะไรเหนือคนอื่นและความคิดที่เค้าคิดจะไม่มีใครอ่านออกแม้กระทั้งมารดาของตัวเอง ทั้งนี้เด็กหนุ่มจึงดูเหมือนเป็นคนเย็นชาทั้งๆที่หน้าตาของเค้าก็ดูดี รูปหน้าสวยคมคล้ายมารดาที่เป็นชาวสายเลือดปิศาจด้วยซ้ำ หากแต่เค้าได้รับปีกสีขาวและเส้นผมที่ยาวสลวยสีทอง มาจากผู้เป็นพ่อ และนัยน์ตาสีฟ้าครามเป็นประกายสวยงาม ที่เป็นผลงานมาจากสายเลือดผสมระหว่างเทพกับปิศาจ ก็มักจะตรึงตาผู้ได้เห็น และนั้นก็เป็นสาเหตุที่ทำให้เด็กหนุ่มเป็นที่หมายปองสำหรับสาวๆหลายๆเผ่าพันธุ์ ติดอยู่ที่ว่านิสัยของเด็กหนุ่มเย็นชาจนคนรอบข้างเกรงขาม จึงทำให้เด็กหนุ่มไม่ค่อยมีเพื่อนซักเท่าไรนัก           

          "พ่อคับ เลิกบ่นซักทีเถอะ ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะ แล้วผมรับรองด้วยเกียรติของผมเลยว่าผมจะไม่ทำให้พ่อเสียชื่อเสียง โอเคไหมคับ" เสียงโวยวายดังขึ้นมาใกล้ๆ ทำให้เพนเทียที่กำลังอ่านหนังสืออยู่หันไปมองที่ต้นเสียง และก็ต้องพบกับครอบครัวปิศาจครอบครัวหนึ่งที่แม่ของเค้ารู้จัก "ให้มันจริงเถอะน่า ถ้าแกทำให้เสนาธิการบดีอย่างฉันเสียหน้าละก็......" ชายหนุ่มกำชับ

"สวัสดีคะ ท่านเสนาธิการบดี คุณนายอารี่"หญิงสาวเดินตรงเข้าไปทักครอบครัวนั้น

"แม่....."

"นี่ลูกชายคุณนายเทียรี่หรอคะ เป็นหนุ่มเชี่ยว"หญิงสาวอีกคนถามขึ้น

"คะ ลูกของดิฉันเองเพนเทีย ทาเคเลอ แล้วนั้น......"

"คะ ลูกดิฉันคะลาลูฟ ลาคอสซี่" ขณะที่ทั้งสองสนทนากันเพนเทียก็ชำเลืองมองนิดๆ แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร และไม่นานก็มีเสียงเรียกจากรุ่นพี่ดังขึ้น

"ผมไปนะคับแม่"เพนเทียพูดพร้อมกับรีบเดินไปอย่างรวดเร็ว

"ไปแล้วนะคับแม่ พ่อ"อีกฝ่ายก็รีบลาพ่อแม่ของตนและเดินตามคนที่เดินมาก่อนอย่างรวดเร็ว

"นี่นาย รอฉันบ้างซิกะจะเดินไปคนเดียวรึไง"เด็กหนุ่มที่เดินให้หลังตะโกนขึ้น และคนข้างหน้าก็หยุดอย่างอัตโนมัติ แล้วหันมามองหน้าคนที่พูดอย่างเย็นชา "แล้วทำไมฉันต้องรอนายด้วยละ งี่เง่าสิ้นดี"เพนเทียพูดหลังจากหยุดเดินจากนั้นก็เดินต่ออย่างหน้าตาเฉย

"นายนี่มัน....."เด็กหนุ่มพูดเสียงรอดไรฟัน

"สวัสดีคับ ไม่ทราบว่าจะให้ผมลงทะเบียนที่ไหนหรอคับ"เพนเทียเดินตรงไปที่ลงทะเบียนเพื่อสอบถามรายละเอียดต่างๆ

"น้องปีหนึ่งซินะคะ เดี๋ยวลงทะเบียนตรงนี้ แล้วก็อีกครึ่งชั่วโมงเราจะมีการปฐมนิเทศกันนิดหน่อย จากนั้นเราก็จะทำการเลือกปราการที่เราจะต้องอยู่กันถึงหกปีนะคะ"เด็กสาวหน้าตาน่ารักให้คำตอบเด็กหนุ่มด้วยรอยยิ้ม

"คับ ขอบคุณมากครับ"เพนเทียตอบยิ้มๆ

"ไม่เป็นไรคะ นี่เอกสารคะ" หลังจากนั้นประมาณครึ่งชั่วโมงเด็กปีหนึ่งทุกคนก็เข้าไปในห้องประชุมเพื่อปฐมนิเทศเรื่องเล็กๆน้อยๆต่างๆ "สวัสดีคับน้องๆปีหนึ่งทุกคน ผมทาเรส ทาเรนซี่ ประธานมหาวิทยาลัยแห่งนี้ และนี่เบฟ บีฟีราผู้ช่วยของผม และที่เห็นนั่งอีกสามคนนั้นคือกรรมการสาขาต่างๆ เดี๋ยวผมจะให้เค้าแนะนำตัวนะคับ"เด็กหนุ่มเรือนผมสีทอง ซึ่งมีนัยน์ตาสีฟ้าพูดขึ้น

"สวัสดีคับพี่ชื่อรีฟา ราเรเซีย เป็นประธานปราการตะวัน แล้วก็เป็นฝ่ายเอกสารคับ"เด็กหนุ่มหน้าตาคมผู้มีเรือนผมสีดำคลิบยาวปะบ่า นัยน์ตาสีดำเข้มแนะนำตัว

"สวัสดีจ๊ะพี่นาเดียน่า จาคอนี่ ประธานปราการนภา แล้วก็เป็นฝ่ายบริหารจัดการจ๊ะ"หญิงสาวหน้าตาหวานราวหยดน้ำค้าง ผู้มีเรือนผมสีทอง และนัยน์ตาสีฟ้าพูดขึ้นบ้าง

"สวัสดีคับพี่คิด ฟอเทียส ประธานปราการจันทรา แล้วก็เป็นฝ่ายปกครองคับ"เด็กหนุ่มเรือนผมสีทอง ผู้มีในตาสีดำผู้ขึ้นมาพูดเป็นคนสุดท้าย

"เอาละคับทุกคนแนะนำตัวกันหมดแล้ว ไม่ทราบว่ามีใครสงสัยอะไรรึเปล่าคับ"ทาเรสถามขึ้นหลังจากที่พูดจบ

"สงสัยคับ"เพนเทียยกมือถาม

"อะไรหรอเพนเทีย ทาเคเลอ" "คือว่าเท่าที่ศึกษาในเอกสารปราการมีทั้งหมด 4 ปราการ แล้วใครเป็นประธานปราการอัคคีคับ"เด็กหนุ่มถามขมวดคิ้ว

"อ๋อ ฉันเนี่ยแหละประธานหออัคคี โทษทีนะที่ไม่ได้แนะนำตัว นี่ก็จะเที่ยงแล้ว เดี๋ยวฉันจะให้ทุกคนพักเที่ยงกันก่อน แล้วเวลา 13.00 น เดี๋ยวเรามาเจอกันที่ห้องนี้ แล้วเราจะมีการคัดเลือกปราการที่แต่ละคนจะได้อยู่"

          ..................................พักเที่ยง...................................

          การเลือกหอ "ทุกคนนั่งตามที่สถานที่เราจัดเตรียมเอาไว้เลย อีก15นาทีการคัดเลือกจะดำเนินการแล้ว ตอนนี้ผู้อำนวยการกำลังเดินทางมา"ทาเรสพูดขึ้นตัดบทสนทนาของทุกคน จึงทำให้ห้องประชุมที่ดังจอแจเงียบกริบ                          

          ...............................15นาทีผ่านไป.............................

          "ยินดีต้อนรับนักศึกษาใหม่ทุกคนเข้าสู่พิธีการอันเป็นมงคลนะ ฉันทาเทียรา มัลเชอร์ ผู้อำนวยการโรงเรียนนี้"หนุ่มวัยกลางคนเจ้าของเรือนผมสีทองยาวสลวย นัยน์ตาสีฟ้าใส กล่าวขึ้น

          และหลังจากนั้นการเลือกหอก็เริ่มต้นขึ้น จึงทำให้เด็กปีหนึ่งทุกคนต่างตื่นเต้นมาก เพนเทีย ทาเคเลอ เสียงลูกแก้วแห่งเวทย์เรียกชื่อของเด็กหนุ่ม และเด็กหนุ่มก็ลุกขึ้น และเดินไปที่ลูกแก้วแห่งเวทย์ และจับลูกแล้วเหมือนคนอื่นๆ แต่ลูกแก้วกลับทำปฎิกริยากับเค้าแปลกจากคนอื่น จนผู้อำนวยการถึงกับอึ้ง และหลังจากนั้นเค้าก็ได้หายวับไปกับตาและไปโผล่ที่ปราการอัคคีปราการเดี๋ยวกับเจ้าตัว" ดีใจจังได้อยู่ปราการเดียวกับนายด้วย"เด็กหนุ่มเดินเข้ามากระซิบ "งี่เง่าที่สุด"เพนเทียสบถเบาๆ และการคัดเลือกก็มาถึงคนสุดท้ายนั้นก็คือหญิงสาวหน้าตาน่ารัก ซึ่งถ้าทายไม่ผิดก็ต้องได้อยู่ปราการนภาเป็นแน่ แต่หญิงสาวดันมาโผล่อยู่ที่ปราการอัคคี จึงทำเอาทุกคนอึ้งไปตามๆกัน และเมื่อการคัดเลือกหอจบลงรุ่นพี่จึงพาทุกคนไปเดินดูบริเวณของโรงเรียน แล้วก็ไปที่ปราการของแต่ละคน

          "นี่ คือปราการอัคคี กฎของปราการ ข้อที่1 รุ่นพี่จะดูแลรุ่นน้อง และรุ่นน้องจะไม่มีสิทธิ์ต่อว่ารุ่นพี่เด็ดขาด ข้อที่2 ห้ามมีการทะเลาะวิวาทเกิดขึ้นในห้องไม่ว่าจะกรณีใดๆก็ตาม บลาๆๆๆๆๆ และข้อสุดท้ายห้ามออกมาเดินข้างนอกดึกๆคนเดียว พี่หวังว่าทุกคนคงเข้าใจนะ"เด็กหนุ่มเรือนผมสีดำยาวสลวย นัยน์ตาสีดำขลิบพูดแนะนำเกี่ยวกับหอและกฎข้อบังคับต่างๆ

"แล้วเราจะนอนกันยังไงหรอคับ"ลาลูฟโพลงถามขึ้น "ก็อย่างที่บอกไว้ เราจะมีรูมเมท และรูมเมทคนนี้จะอยู่กับเราจนจบ งั้นเดี๋ยวเรามาเริ่มกันเลย"เด็กหนุ่มพูดและให้ทุกคนจับฉลาก

"เออ เดี๋ยวคะ คือแล้วพวกผู้หญิงละคะ พวกผู้หญิงพี่ทำฉลากไว้ให้แล้ว เดี๋ยวมาจับด้านนี้เลย"เด็กหนุ่มตอบและยิ้มให้อย่างเป็นมิตร และหลังจากนั้นทุกคนก็ได้รูมเมทที่ถูกใจของตัวเอง ยกเว้นเพนเทียที่เห็นรูมเมทของตัวเองแล้วถึงกับปลง และทุกคนก็ไปที่ห้องนอนของตัวเอง เพนเทียที่เดินนำหน้ารูมเมทของตัวเองเปิดประตู้ห้องแล้วเดินไปที่เตียงเพื่อจัดของต่างๆ โดยไม่พูดอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว "นี่นายจะไม่พูดอะไรบ้างรึไง เงียบอยู่ได้รำคาญอะ"

"ไม่ ฉันไม่จำเป็นต้องพูด แล้วนายก็เงียบไปเลย ฉันรำคาญ"เด็กหนุ่มตอบเรียบๆ "นี่นาย มันชักจะเกินไปแล้วนะ นายรู้ไหมว่าเราต้องอยู่ด้วยกันตั้งหกปี ถ้านายไม่พูดอะไรเลย แล้วฉันจะอยู่กับนายได้ไงเล่า"เด็กหนุ่มโวยวาย

"อยู่ไม่ได้ ก็ไม่ต้องอยู่ เดี๋ยวฉันไปขอประธานปราการให้เปลี่ยนรูมเมทให้นายก็ได้"เพนเทียพูดพร้อมกับลุกขึ้นไปเพื่อที่จะเปิดประตูห้อง

"เฮ้ย ใครบอกนายว่าฉันจะเปลี่ยนรูมเมท"ลาลูฟพูดพร้อมกับเดินไปขวางประตู

"งั้นก็เงียบไปเลย ฉันจะพักผ่อน"เพนเทียพูดพร้อมกับล้มตัวลงนอน