พันแสงราตรี

 ***ก่อนอื่น อ่านบทนำหน่อยนะคะทุกท่าน 

 
บทที่ 1
 
 “จิ้งจอกไฟ”


 
 
 
                ‘เจ้าน่ะ ได้ยินรึยัง พวกโทรล์วนักรบที่เข้าไปบุกเมืองเอลฟ์เมื่อคืนหายสาปสูญไปหลายตนเลยนี่!’
  
                ‘หา จริงเหรอ ญาติข้าก็เป็นหนึ่งในนั้นด้วยนะ! ถึงว่า…หายไปไม่ยอมติดต่อกันเลย’
  
               ‘เอลฟ์เนี่ย…จริงๆแล้วเป็นเผ่าที่รักสงบไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไมถึงได้มีข่าวลือว่ามีพวกกระหายเลือดรวมอยู่ด้วยล่ะ?’
  
                ‘เจ้านี่โง่จริงเชียว ไม่เคยได้ยินรึไง หน่วยอัคนีพิฆาตน่ะ’
 
                ‘หน่วยอัคคี…พิฆาต?’
  
                ‘ก็ว่ากันว่าเป็นหน่วยที่คอยดูแลความสงบของเมืองต้นไม้ของพวกเอลฟ์ในยามค่ำคืนยังไงล่ะ ข้าเองก็ไม่เคยเห็นพวกนั้นหรอก แต่…มีเรื่องเล่ามานะว่า คนในหน่วยนี้น่ะ นัยน์ตาจะเป็นสีโกเมนไร้ความเมตตา ผิวจะขาวเหมือนหิมะ เพราะพวกมันไม่ค่อยออกแดดเสียเท่าไหร่ แถม…ยังมีหัวใจเป็นเพลิงไฟ!’
  
                ‘หัวใจเป็นไฟ!’
  
                ‘…เพราะมันขายวิญญาณให้แก่ซาตานยังไงล่ะ ขายวิญญาณให้แก่พวกปีศาจ เพื่อแลกมาซึ่งพลัง แต่ก็ต้องปกป้องพิทักษ์หมู่บ้านเพื่อการตอบแทน…แถมยังอายุไม่ยืนเท่าไหร่อีกด้วย’
  
                ‘ฟังๆดูเหมือนพวกลัทธิประหลาดที่รักพวกพ้องมากเกินไปเท่านั้น… ก็น่าสงสารนิดๆนะ’
  
                ‘เจ้าบ้า! น่าสงสารอะไรกัน พวกนั้นมันฆ่าพวกพ้องของเราอย่างเลือดเย็น ยังจะไปให้ความเมตตามันอีกอย่างนั้นเรอะ!’
  
                ‘ก็จริงของเจ้า…ถึงจะดูดีแค่ไหน นักฆ่า…ยังไงก็นักฆ่า ไม่มีทางเป็นคนน่าสงสารได้หรอก’
 
 
 

 
 
 
                หน่วยอัคคีพิฆาต…นักรบแห่งรัตติกาล…ผู้พิทักษ์ความสงบสุขของหมู่บ้าน…
  
                หึ
 
                แม้จะพูดให้ดูโก้หรูเช่นไร สุดท้าย…ก็เป็นแค่นักฆ่าอยู่ดี
 
                “ไล่ข้าให้ทันสิ เจ้าบื้อเอ๊ย”
  
                “หนอย! เกรแฮม! อย่าให้ข้าจับเจ้าได้นะ จบแน่!”
  
                “ฮ่าๆๆ”
  
                เสียงหัวเราะคิกคักมีความสุขของเหล่าเด็กๆ…เหล่าเอลฟ์ตัวน้อยผู้ที่จะเพิ่งลืมตาขึ้นมาดูโลกได้ไม่ถึงครึ่งชีวิตของเอลฟ์หนุ่มผู้ซึ่งกำลังแอบฟังความร่าเริงของพวกเขาอยู่นั้นช่างฟังดูไร้เดียงสาและสดใสเหลือเกิน
  
                มันเป็นเสียงหัวเราะในแบบที่เขาไม่ได้ยินจากลำคอของตนเอง มาเนิ่นนาน  
  
                จะว่าไปแล้ว แม้แต่ความทรงจำในช่วงเวลานั้นมันก็ช่างห่างไกลและรางเลือนเสียจริง
  
               …ความสุขและความสิ้นหวัง เหอะ เพียงพูดก็ฟังดูเหมือนคนละโลก แม้จะอยู่ใกล้กันเพียงแค่ผนังกั้นก็ตาม  
  
                “จิ้งจอกไฟ”
 
                น้ำเสียงเรียบเฉยที่ดังมาจากอีกฟากของห้องเรียกให้สติของเอลฟ์หนุ่มที่เหมือนจะลอยไปไกลแล้วต้องพุ่งกลับมาเข้าหาตัวอย่างรวดเร็ว เขากระพริบตาเบาๆ ขนตาที่ติดกันเป็นแพงดงามจนแทบจะไม่น่าเป็นขนตาของบุรุษทำให้นัยน์ตาสีโกเมนดูเด่นขึ้นมาในทันที
  
                ในใจของ ‘จิ้งจอกไฟ’ รู้สึกถึงเศษเสี้ยวความขอบคุณที่มีต่อเจ้าของเสียงเย็นชานั่นขึ้นมา
  
                เกือบไปแล้ว เกือบปล่อยให้ใจควบคุมความคิด…
  
                จิ้งจอกไฟลอบถอนหายใจแผ่วเบาในแบบที่หากคนทั่วไปก็คงแทบจะไม่สามารถสังเกตเห็น ก่อนที่จะหันไปมองเจ้าของเสียงคนนั้นให้เต็มตา
  
                คนที่เรียกชื่อเขาเมื่อครู่คือเอลฟ์บุรุษผมสีเงิน
  
               สีเดียวกับเขา
  
               พวกเขาคงจะคล้ายกันไปเสียทุกอย่างตามมาตรฐานของหน่วยที่เขาประจำอยู่ แต่…แทนที่จะใส่ชุดคลุมสีดำสนิท ฝ่ายนั้นกลับใส่สีน้ำเงิน ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ว่าคนมาใหม่เพิ่งเข้ากองมาได้ไม่นานนัก
  
                และหลักฐานความเป็น ‘มือใหม่’ อีกอย่างก็เห็นจะเป็น ‘นัยน์ตา’
 
                แทนที่จะไร้วิญญาณโดยสิ้นเชิงเช่นเขา นัยน์ตาสีแดงดั่งเลือดของเจ้าเด็กใหม่ยังคงเต้นระริกอย่างสนอกสนใจในสิ่งรอบข้างอยู่แม้ว่าใบหน้าของมันจะนิ่งแค่ไหนก็เถอะ
  
                อ่อนหัด
 
                ตอนนั้นเองที่จิ้งจอกไฟนึกได้
 
 
                จริงสิ เพราะเจ้านั่นเป็นเด็กใหม่ เขาก็เลยต้องเป็นพี่เลี้ยงให้… 
  
                “มีอะไร” น้ำเสียงที่หลุดออกไปจากริมฝีปากรูปกระจับนั้นเย็นเฉียบราวหิมะ หาได้มีความอบอุ่นแฝงปนอยู่แม้สักนิดไม่ เอลฟ์หนุ่มหวังจะให้เจ้าเด็กตรงหน้ารู้สึกตัวขึ้นมาบ้างว่ากำลังทำตัวอวดเก่งอยู่ตรงหน้าใคร
  
               จิ้งจอกไฟเริ่มหน้าที่พี่เลี้ยงของตนเองโดยการสังเกตอากัปกิริยาของอีกฝ่ายเงียบๆ นัยน์ตาสีโกเมนหรี่ลงเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายขยับตัวนิดหนึ่งอย่างอึดอัดกับบรรยากาศกดดันที่เขาแผ่ออกไป ก่อนที่เจ้าตัวจะกระพริบตาสองครั้ง แล้วกลับมายืนตัวตรงนิ่งดังเดิมราวกับนึกได้ว่าตัวเองปล่อยให้ความกลัวที่มีต่อ ‘คนตรงหน้า’ เข้าครอบคลุมความรู้สึก แล้วพูดขึ้นว่า
  
                “วันนี้ข้าต้องเริ่มงานพร้อมท่าน” พูดจบเจ้าเด็กใหม่ก็มองจ้องมาที่จิ้งจอกไฟเขม็งเหมือนกำลังรออะไรบางอย่างอยู่
  
                “…”
  
                เมื่อรอมาหลายสิบวินาทีแต่เอลฟ์รุ่นพี่ก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะพูดอะไรขึ้นมา ใบหน้าที่พยายามทำให้ดูนิ่งเรียบที่สุดเท่าที่จะทำได้ของเขาก็ค่อยๆเปลี่ยนเป็นหงุดหงิด น้ำเสียงที่ปรากฏอยู่ในคำถามที่ตามมาจึงแข็งขึ้นตามอารมณ์
  
                “ข้าอยากรู้ว่าต้องไปที่ไหน”
 
                “ประตูเมืองฝั่งตะวันตกเฉียงเหนือ” จิ้งจอกไฟเลือกที่จะตอบอย่างสั้นๆแต่ได้ใจความ สีหน้าเคร่งขึงของเขาค่อยคลายลงราวกับพึงพอใจที่อีกตนถามสิ่งที่อยากรู้ออกมาตริงๆ แล้วตั้งคำถามให้เอลฟ์อีกตนตอบว่า “แล้วฉายาของเจ้าล่ะ?”
  
                “หมาป่าทมิฬ”
  
               ‘แม้น้ำเสียงที่ตอบกลับมาดูจะสบายๆแค่ไหน แต่ก็ดูจะเต็มไปด้วยความทะนงและภาคภูมิใจในชื่อพิเศษที่เพิ่งได้มาไม่นานของตัวเองเป็นอย่างมากเลยทีเดียว’ จิ้งจอกไฟคิดในใจพลางหรี่ตามองอีกฝ่ายนิ่งอย่างพินิจพิจารณา ‘เจ้านี่คงจะไม่รู้ล่ะสิ ว่าชื่อนี้ก็เคยมีเอลฟ์ตนหนึ่งได้ไปแล้ว…’
 
               แวบแรกที่ข้อสรุปนี้ผุดขึ้นมาในหัว ความคิดชั่วร้ายบางอย่างก็ปรากฏขึ้นมาพร้อมกัน
  
               ‘หรือจะเล่าให้ฟังดีว่าเจ้าคนก่อนมันมีจุดจบยังไง’
  
               ..
 
               อย่าเลยดีกว่า เขาไม่จำเป็นต้องบอกอีกฝ่ายให้รับรู้หรอก… จะรู้ไปทำไมว่าเจ้าหมาป่าทมิฬคนก่อนมันตายไปในวันที่สามของการปฏิบัติงานจริงน่ะ
  
               หลังจากนั้น เมื่อไม่มีท่าทีว่าใครจะพูดอะไรขึ้นมาเพราะหมาป่าทมิฬมัวแต่จ้องจิ้งจอกไฟอย่างรอคอย ในขณะที่จิ้งจอกไฟก็ยุ่งอยู่กับการทำเป็นมองไม่เห็น ความเงียบค่อยๆโรยตัวเข้าปกคลุมห้องสี่เหลี่ยมแคบๆที่มีเตียงตั้งอยู่สองเตียงนี้อย่างช้าๆ… เอลฟ์รุ่นพี่จึงตัดสินใจว่าจะทำเป็นลืมตัวตนของเจ้าหมาป่าทมิฬที่ยืนหัวโด่อยู่ไปเสียแล้วนอนงีบจริงๆจังๆ 
  
               เอลฟ์หนุ่มหลับตาลงช้าๆ
 
               ทว่า…
  
               “จิ้งจอกไฟ”
  
               เรียกทำไม
 
               เอลฟ์หนุ่มที่กำลังจะพักผ่อนมีอันต้องลืมตาโพลง
 
               “มีอะไร” จิ้งจอกไฟนึกพอใจกับน้ำเสียงเหี้ยมกระหายเลือดของตนเอง แต่เมื่อสบกับสายตาไม่เกรงกลัวของเจ้าหมาป่าทมิฬแล้ว ความพอใจก็ค่อยๆแปรเปลี่ยนไปเป็นความหงุดหงิดรำคาญที่เขาพยายามไม่ให้ปรากฏขึ้นมาบนใบหน้า  
 
               …เจ้าหมาป่านี่ท่าทางจะไม่ได้รอดถึงพรุ่งนี้แน่ จิ้งจอกไฟรู้ดี เจ้าหมอนี่กวนประสาทเกินไป ไม่ตายเพราะปีศาจ ก็เพราะเขานี่แหละ
 
               ในเมื่อดั้นด้นจนได้เข้ามาอยู่แล้ว ก็ต้องรับผิดชอบการกระทำของตัวเอง…คติประจำใจของหัวหน้าของเขาเลยล่ะ
 
               ถึงจะแปลกใจกับน้ำเสียงเหมือนอยากเด็ดหัวของเขาออกจากบ่าของ ‘อาจารย์’ แค่ไหน แต่หมาป่าทมิฬก็ยังคงพยายามทำหน้านิ่งเรียบท้าทาย แล้วถามต่อไปด้วยน้ำเสียงมั่นใจว่า  
 
               “ข้า…แค่สงสัย”  
               
               จิ้งจอกไฟเงียบ  
 
                หมาป่าทมิฬเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้ทำสีหน้ารำคาญใจอะไรออกมา จึงรีบขยายความต่อ “ได้ยินมาว่าตำแหน่งของเหล่าอัคคีพิฆาตจะได้รับสืบทอดจากรุ่นสู่รุ่น ท่านเป็นผู้สืบทอดของ ‘จิ้งจอกไฟ’ ใช่ไหม? แล้วเป็นรุ่นที่เท่าไหร่?’
 
                เอลฟ์หนุ่มที่ถูกถามไม่ได้ตอบ เพราะมัวแต่รู้สึกมั่นใจในข้อสันนิษฐานของตัวเองกว่าเดิม ‘ไม่น่าจะรอดไปได้เกินสามวัน พูดมากจนน่าจับหักคอ ถ้าหากไม่มีกฏว่าห้ามฆ่าพวกพ้องเดียวกันล่ะก็…’
  
                “นี่…ข้าถามท่าน” น้ำเสียงที่ไม่แสดงความรู้สึกอะไรเลยเมื่อตอนแรกพบถูกแทนที่ด้วยความสงสัยและอยากรู้อยากเห็น ดูเหมือนหมาป่าทมิฬจะสูญเสียความอดทนที่จะรักษาท่าทางเยือกเย็นเอาไว้ไปแล้วจริงๆ
  
                จิ้งจอกไฟสังเกตเห็นความพลาดพลั้งของเอลฟ์อีกตนไปเหมือนกัน แต่ก็ไม่ได้ชี้แจงอะไร เขาพยักหน้าเบาๆแล้วพูดสั้นๆว่า
  
                “ประมาณนั้น”
 
                “ตอบแค่นี้เองเรอะ”
  
                แล้วจะให้ตอบยาวแค่ไหน?
  
                “แล้วท่านเป็นรุ่นที่เท่าไหร่กันแน่?”
 
                จิ้งจอกไฟไม่ตอบ นัยน์ตาสีโกเมนวาวโรจน์เพราะความรำคาญใจไม่น้อย ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าบัดนี้ขีดความอดทนของเจ้าตัวใกล้จะถึงจุดสูงสุดเต็มที
 
               ไม่รู้ว่าหมาป่าทมิฬคิดไปเองรึเปล่า แต่รู้สึกเหมือนได้ยินเสียง ‘ผึง’ คล้ายๆกับอะไรบางอย่างที่ขาดสะบั้นลง และน่าแปลกที่ตอนนั้นเป็นจังหวะเดียวกันกับตอนที่ความกดดันอะไรบางอย่างแผ่ออกมาจากร่างของเอลฟ์ที่เขาบังเอิญเป็นคนไปขัดจังหวะนอนเข้า
 
               บรรยากาศอึดอัดและอุณหภูมิที่ดิ่งลงต่ำภายในระยะเวลาไม่ถึงสามวินาทีทำให้สมาชิกใหม่ของหน่วยอัคคีพิฆาตต้องกลั้นหายใจ สัญชาตญาณร้องเตือนในใจ ‘ระวัง! ระวัง!’
  
               “ถ้าหากยังถามอีก…ล่ะก็…”
  
               พูดไม่ทันขาดคำ น้ำเสียงเย็นเฉียบระคนจิตสังหารก็ดังขึ้น แม้ว่าความจริงจิ้งจอกไฟจะไม่ได้ตั้งใจพูดให้เสียงดังเลย แต่ในความคิดของหมาป่าทมิฬนั้น…มันกลับชัดเจนในหูเสียยิ่งกว่าเสียงตะโกนเชิญชวนให้ซื้อโน่นซื้อนี่ของพวกแม่ค้าพ่อค้าเสียอีก
 
               แถม…
 
               ทำไมเหมือนเสียงของจิ้งจอกไฟคนนั้นถึงได้เปลี่ยนไปล่ะ?
 
               น้ำเสียงที่ทำให้หมาป่าทมิฬที่ถูกฝึกมาอย่างดีในเรื่องการลอบฆ่าต้องใจกระตุกด้วยความหวาดกลัว น้ำเสียงที่เย็นเยียบ ไร้ความเมตตา เต็มไปด้วย จิตที่ปราถนาจะฆ่า
 
               คล้ายกับ…
 
               ปีศาจ 
 
               ในใจของหมาป่าทมิฬนั้นไปด้วยความรู้สึกฉงนสงสัย แต่ถึงจะอยากรู้แค่ไหน เขาก็ไม่โง่พอที่จะถามอะไรเอลฟ์รุ่นพี่หรอก…
  
               ‘ดูเหมือนว่าเรื่องที่เราได้ยินมาเกี่ยวกับ จิ้งจอกไฟ ในตำนานนั่น จะไม่ได้เป็นแค่ตำนานเสียแล้วล่ะมั้ง’  
 
               เอลฟ์ ที่ขายวิญญาณให้กับปีศาจงั้นหรือ?
 
               น่าสนใจ น่าสนใจ
 
 

 
-จบ บทที่ ๑-