P.P.Rising The Bullet Time อภินิหารพลังจิตเหนือโลก

P.P. Rising: The Bullet Time

เดอะบูลเลตไทม์ อภินิหารพลังจิตเหนือโลก

1. Ch.22 เมื่อพลังจิตผงาด บทที่ 12 [วุ่น]

Rewrite V.3

 

◊◊◊

 

[10:05] [03/01/2058]

[Area TH-7 เขตกลาง, Blue Zone, ที่นั่งแถว E หอประชุมที่สอง ณ สำนักงานหอสมุดแห่งชาติ]

 

‘นั่นมันอะไรวะนะ? สมัยนี้มีของแบบนั่นแล้วเหรอ? เรือลอยฟ้า...ไม่ใช่สิ มันเรียกว่ายานแม่มอชชินนี่’

 

พีอยู่ในสถานะมึนงงไปชั่วขณะหลังได้เห็นภาพนั่นฉายก่อนที่จะเผลอพูดออกมา

 

“มันคืออะไรนั่น?”

“ยานศูนย์บัญชาที่ใหญ่ที่สุดของเวิลด์เจเรนัลฮ่ะ” เอชที่ได้ยินพีบ่นออกมาเลยอธิบายให้ฟัง “พี่พี...เฮ้ย พี่ไอไม่เคยเห็นเหรอฮ่ะ? เห็นทำหน้าประหลาดใจซะขนาดนั้น”

“ก็ใช่ไง ไม่เคยเห็นจริงๆ” พีว่าตามตรง

“คงไม่เคยไปเที่ยวที่ Area RU ใช่ม่ะ ที่นั่นเป็น Area ที่มี Tech อันดับหนึ่งเลยนะฮะ เทคโนโลยีที่นี่กับที่นั่นต่างกันมากก็ไม่แปลก”

“เคยไปงั้นเหรอ เอช?”

“ใช่แล้วฮ่ะ ที่นั่นมหัศจรรย์มากเลยฮ่ะ ถ้าเทียบกับที่นี่นะฮ่ะ ยิ่งที่นั่นได้เจอกับรัน---”

 

หลังจากเอชก็เล่าเรื่องราวของผจญภัยวัยเด็กของเธออีกรอบ ซึ่งพีไม่ได้สนใจฟังมากนัก เพราะมัวแต่คิดเรื่องของยานลอยได้มากกว่า

 

‘มันมีเทคโนโลยีแบบนี้แล้วจริงๆ งั้นเหรอ? หรือฉันพลาดไม่รู้เรื่องไปเอง?

เดี๋ยวก่อนสิ เมงุมิบอกอยู่ว่ามันแม้กระทั่งเมืองลอยฟ้า’

 

พีที่ดันย้อนนึกถึงฝันเมื่อคืน ก่อนที่จะส่ายหัว

 

‘เฮ้ยๆๆ นั่นมันฝันเฉยๆ นะ อย่าเอาคิดสิ พี’

 

แล้วเขาก็ตั้งสติฟังคนบนเวทีพูดต่อไป

 

“...ทั้งนี้รายละเอียดของการมาของพวกเขาจะแจ้งให้ทราบต่อไปในภายหลังค่ะ” ไลพ์แตะบนหน้าจอแท็บเล็ตเพื่อแสดงข้อมูลถัดไป เปลี่ยนจากภาพที่มียานของเวิลด์เจเรนัลเป็นแผนที่อาณาเขตห้าส่วนของ Area TH-7 “อยากที่ทุกท่านทราบ Area TH ที่เจ็ดถูกแบ่งออกเป็นห้าเขต เหนือ ใต้ ตะวันออก ตะวันตกและจุดศูนย์กลาง พื้นที่ที่ได้รับภัยพิบัติจากก่อการร้ายขององค์กรใต้ดินที่มีชื่อว่าไอริส ได้แต่ พื้นที่เขตใต้และจุดศูนย์กลาง ซึ่งทั้งสองพื้นที่นี้ได้รับความเสียหายพอสมควร ในตลอดเวลาหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมา ทั้งเอ็มแอลเอและทางเราได้ระดมให้ความช่วยเหลือแก่ชาว Area TH ที่เจ็ดอย่างเต็มที่ อย่างไรก็ตาม ภายหลังเราพบความเสียหายมากขึ้นเรื่อยๆ จนเกินกำลังของการ์เดี้ยนประจำเขตนี้ จึงได้สนธิขอกำลังความช่วยเหลือเหล่าการ์เดี้ยนจาก Area TH ที่หกและบุคคลภายนอกมาช่วย ต่อไปนี้จะเป็นการชี้แจ้งภารกิจของแต่ละหน่วยให้ทราบต่อไป หากหน่วยไหนมีข้อสงสัยให้ยกมือถามหลังชี้แจงทุกหน่วยเสร็จ เพราะเราจะให้ทุกท่านปฏิบัติงานทันทีหลังการประชุมนี้สิ้นสุดลง...”

 

‘ฟังดูแล้ว ท่าทางเป็นเรื่องใหญ่พอสมควรนะเนี่ย’

 

พีเอามือกอดอกตั้งใจฟัง

 

“หน่วยเหนือของ Area TH ที่หกและเจ็ด” ต้นเป็นฝ่ายพูดบ้าง เขาอ่านตามแท็บเล็ตที่ถูกส่งมาให้อีกทีจากไลพ์ “ให้ประจำการอยู่ที่ไชน่าทาวน์และอินเทลเป็นเวลาเจ็ดวัน หน้าที่หลักๆ ก็คือช่วยฟื้นฟูและช่วยเหลือชาวเมืองจากความเสียหายที่เกิดขึ้นของพวกไอริสที่ได้ก่อวินาศกรรมไว้เมื่อวานนี้”

“ต่อไปหน่วยตะวันออกของ Area TH ที่หกและเจ็ด” ไลพ์เป็นคนพูดบ้าง “...ซึ่งมีจำนวนคนน้อย ให้ไปช่วยงานเอ็มแอลเอที่สุสานในเขตจุดศูนย์กลางที่จัดงานไว้อาลัยแด่ผู้เสียชีวิตจากเหตุการณ์ก่อการร้ายของพวกไอริสในเย็นวันนี้ และจะแจ้งภารกิจต่อไปให้พวกคุณได้ทราบผ่านการ์เดี้ยนเน็ตเวิลด์”

 

‘งานไว้อาลัย...งั้นเหรอ?

แสดงว่าต้องมี...ป้ายหลุมศพของเมงุมิด้วยสินะ...และไม่แน่อาจจะเจอพ่อของเธอ

ฉันต้องไปให้ได้’

 

พีจดจำมันไว้ในหัวอย่างดี ก่อนที่จะฟังหัวข้อถัดไป

 

“ต่อไปเป็นงานของการ์เดี้ยนตะวันตกและใต้ของ Area TH ที่หกและเจ็ด” ต้นเป็นคนกล่าว “ให้ทำการลงพื้นที่ในเขตใต้ของ Area TH ที่เจ็ด ลงพื้นที่เขตสงคราม...ซึ่ง...ตอนนี้ถูกประกาศว่าปลอดภัยแล้ว ณ เมื่อวานนี้ ให้ระดมทุกแรงกายและแรงใจเข้าช่วยเหลือพลเรือนในเขตใต้อย่างเต็มที่ และค่อยประสานงานกับเอ็มแอลเอตลอดเวลา”

“สุดท้ายนี้ เป็นงานเขตภาคกลางของการ์เดี้ยนประจำ Area TH ที่หกและเจ็ด”

 

ไลพ์กล่าวสั้นๆ ก่อนที่จะกดอะไรบ้างอย่าง ทำให้ภาพฉายที่อยู่ข้างหลังถูกซูมเข้าไปจนเขตที่เรียกว่า ‘จุดศูนย์กลาง’ ปรากฎภาพของสวนสาธารณะแห่งหนึ่งที่มีวัตถุสีดำขนาดใหญ่มโหฬารคล้ายหุ่นยนต์เนโอสไปเดอร์ที่มีสี่ขาขนาดใหญ่มาก ทับอยู่บนสวนสาธารณะทั้งสวน

 

‘แม่เจ้า...ทำไมมันตัวใหญ่จังฟ่ะ!’

 

พีที่เกือบอุทานออกมา ตกตะลึงกับภาพที่เห็น หัวหน้าไลพ์กล่าวต่อไป

 

“นี่คือซากหุ่นยนต์แมงมุมตัวแม่ของไอริสที่ใช้ควบคุมเหล่าเนโอสไปเดอร์ทั้งหลาย มีโค้ดเนมเรียกว่า เนโอ-ไททันสไปเดอร์” ไลพ์พูดถึงตรงนี้มีเสียงพึมพำจากผู้เข้าร่วมประชุมพอสมควร “หลายท่านคงจะเพิ่งเคยเห็น เพราะทางเอ็มแอลเอและเวิลด์เจเรนัลได้ปิดไว้เป็นความลับ แต่เนื่องจากพวกเขาไม่สามารถขนออกจากพื้นที่ได้สักที เลยเป็นข่าวรั่วไปเมื่อหลายชั่วโมงก่อนแล้ว ทางเอ็มแอลเอจึงประสานงานมาให้การ์เดี้ยนประจำเขตกลางของทั้งสองพื้นที่ ไปช่วยรื้อถอนพวกอะไหล่ของมันและดูแลพลเมืองโดยรอบไม่ให้มาวุ่นวายกับเจ้าสิ่งนี้ค่ะ โดยวันเวลาที่ให้ไปช่วยเริ่มตั้งแต่ช่วงบ่ายนี้ที่สวนสาธารณะฟ้าใหม่ค่ะ...ยังมีใครยังไม่ทราบงานของตัวเองอีกไหมค่ะ? จริงสิ สำหรับบุคคลภายนอกนั้น ให้ช่วยงานตามเขตการ์เดี้ยนที่พวกท่านได้อาสาไว้นะคะ...และช่วยทำตามที่พวกเราบอกทุกๆ อย่างด้วย ถ้าไม่อยากจะมีปัญหาอะไรตามมา เพราะสิ่งที่พวกท่านจะทำต่อไปนี้จะทำในนามการ์เดี้ยน มิใช่ตัวท่านเองและดิฉันต้องขอกล่าวขอบคุณความช่วยเหลือนี้อย่างสุดซึ้งใจอีกครั้งหนึ่ง...”

“แหม ได้งานช้างอีกแล้วนะค่ะ พวกเรา” เจนนิก้าเอ่ย

“แต่เธอช่วยอยู่ดูเฉยๆ ก็พอนะ” นิฟพูดขึ้นเพราะเป็นห่วงอาการบาดเจ็บ

“นี่เราได้งานอันไหนเหรอครับ?” พีที่ยังไม่ค่อยรู้เรื่องถามขึ้นมา

“ก็ของเขตกลางไงครับ” ทอมมี่เฉลยให้ฟัง

 

‘อ๋อ งั้นงานของเราคือไปอยู่กับซากเนโอ-ไททันสไปเดอร์สินะ ฮ่าๆ มันจะเป็นงานแบบไหนกันแน่นะ?’

 

พีคิดแบบนั้นเพราะไม่รู้จริงๆ ว่า งานที่คนบนเวทีกล่าวมาให้ทำอะไรกันแน่ แล้วไลพ์ก็กล่าวเรื่องถัดไป

 

“เรื่องสุดท้ายนี้...” ไลพ์ใช้น้ำเสียงที่ดูจริงจังมากขึ้น “ทุกคน...คงจะรู้สึกตัวได้ว่า มีอะไรเปลี่ยนแปลงขึ้นใช่ไหมค่ะ...สิ่งที่เรียกว่าพลังจิตหรือพีทู (P.P.) พลังนั่นมีโทษและประโยชน์ หากท่านคิดจะใช้มัน ขอให้ใช้มันอย่างระมัดระวังที่สุด เป็นไปได้อย่าใช้มันเลยซะดีกว่า...เพราะเรายังไม่รู้ลึกตื้นหนาบางกับมันมากนัก ถึงแม้ว่าทางเวิลด์เจเรนัลจะออกมากล่าวไว้ว่า สาเหตุที่ขนศูนย์บัญชาการมาเพราะมาศึกษาปรากฎการณ์พีทูไรซิ่งที่เกิดขึ้นที่สนามบินดอนเมืองในเขตกลาง Area TH ที่เจ็ดนี้ เพื่อที่จะหาทางควบคุมมัน...อย่างน้อยตัวเรารู้ดีที่สุดว่าพลังที่อยู่ในตัวมันสามารถส่งผลให้เกิดอะไรบ้าง...ขอขอบคุณทุกๆ ท่านที่มาประชุมฉุกเฉินในที่นี้ด้วยค่ะ และท่านบุคคลภายนอกที่อาสามา หลังจากนี้ช่วยมารวมตัวที่หน้าเวทีด้วยค่ะ...ขอให้เหล่าการ์เดี้ยนทำหน้าที่ของตนเองอย่างดีที่สุด เลิกการประชุม!”

 

◊◊◊

 

[10:45] [03/01/2058]

[Area TH-7 เขตกลาง, Blue Zone, หน้าเวที หอประชุมที่สอง ณ สำนักงานหอสมุดแห่งชาติ]

 

‘ปลอกข้อมือการ์เดี้ยนและก็เครื่องสื่อสารที่ติดอยู่ที่หูข้างซ้าย’

 

พีกำลังจัดแจงอุปกรณ์ที่ได้มาจากไลพ์ที่แจกให้เขาเป็นคนสุดท้ายพอดี สาเหตุที่ได้คนสุดท้ายเพราะเห็นจำนวนคนภายนอกที่ต่อคิวรับของก่อนหน้านี้ว่ามีค่อนข้างเยอะ เลยคุยกับทอมมี่ว่าจะรอตอนท้ายๆ ดีกว่า อีกทั้งพวกทอมมี่เองก็มีเรื่องจะอยู่คุยกับหัวหน้าของพวกเขาอยู่ด้วย

 

“นี่เทล! เทล!” เอชที่อยู่ข้างล่างเวทีตะโกนเรียกคนที่อยู่ข้างหลังม่านเวที “ออกมาหาหน่อย!”

“เทลไม่อยู่ค่ะ รุ่นน้องเอช” หัวหน้าไลพ์ตอบ “เห็นมีสายด่วนเรียกไปข้างนอกนะ”

“เหรอฮ่ะ...แย่จัง ไม่ได้เจอกันตั้งนานเลยฮะ”

“เดี๋ยวก็กลับมา”

“แล้วหัวหน้าไลพ์จะไปไหนต่อครับ?” ทอมมี่เงยหน้าเอ่ยถามคนที่อยู่บนเวที

“ก็ไปกับพวกนายนั่นแหละ ไปจัดการเนโอ-ไททันสไปเดอร์” ไลพ์พูดแล้วกระโดดลงจากเวที ต้นก็ตามมาติดๆ “เหมือนว่าเวิลด์เจเรนัลต้องการชิ้นส่วนของมันมากอยู่ เลยอยากจะเห็นว่ามันมีอะไรแปลกๆ หรือเปล่า? แล้วนี่เพื่อนนายใช่ไหมละ?”

 

ไลพ์พูดแล้วชี้มาทางพี ทอมมี่แนะนำตัวให้แทน

 

“ใช่ครับ นี้ ไอร่า ครับ เพื่อนสาวผมเอง...อาจจะเรียกว่าแฟนในอนาคตก็ได้นะครับ อุ๊ก!” เท้าขวาของทอมมี่ถูกเหยียบ “ฮ่าๆ ล้อเล่นครับล้อเล่น...ไอร่า คนนี้คือหัวหน้าของฉันเอง ชื่อว่าไลพ์...เห็นเป็นหัวหน้า แต่อายุน้อยกว่าผมนะ”

“โอ้ว...คุณของเป็นคนที่เก่งมากๆ สินะคะ” พีเริ่มใช้สรรพนามผู้หญิงถึงโทนเสียงจะเข้มไปหน่อย

“ก็ประมาณหนึ่งค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ” ไลพ์ก้มหัวเล็กน้อยเป็นการเคารพ

“ผมชื่อต้นครับ เป็นหัวหน้าการ์เดี้ยนประจำ Area TH ที่หก ยินดีที่ได้รู้จักครับ คุณผู้หญิง” ต้นแนะนำตัวเองอย่างเป็นทางการ ก่อนที่จะยิงคำถามหนึ่งเข้ามา “ดูการแต่งตัวของคุณที่เซ็กซี่ขนาดนี้แล้ว คงมีพลังจิตที่แข็งแกร็งมากใช่ไหมครับ? หรือแค่ทำเป็นเท่?”

 

พีที่ถูกคำถามจากต้นที่ไม่ค่อยจะเป็นมิตร รู้สึกไม่ค่อยชอบใจ

 

‘โห้ยๆ เล่นถามกันแบบนี้เลยเหรอ? ถ้านี่เป็นบทจีบผู้หญิงล่ะก็ ฉันให้คะแนนแค่สองเต็มร็อย’

 

“ดูถูกแบบนี้...พี่หญิงแสดงพลังให้เห็นเลยสิค่ะ!”

 

เสียงสนับสนุนที่พีไม่คาดฝันว่าจะได้ยินมันจากเรสเทียร์ ที่บินออกจากกระเป๋าเสื้อเขามาอยู่บนไหล่ขวา

 

‘เวรล่ะ...ออกมาทำไม!’

 

“นั่นมันตัวอะไร?”

 

ต้นเอ่ยถามอย่างสงสัย รวมทั้งคนรอบตัวที่ไม่รู้เรื่องของเรสเทียร์ด้วยเช่นกัน...พีกำลังนึกหาคำอธิบายของเรสเทียร์ร่างนางฟ้าน้อย สบตาที่เอชพอดีทำให้เขานึกถึงเรื่องที่คุยกันก่อนนี้ เลยใช้มันเป็นข้ออ้าง

 

“เป็นเอไอ (AI) อัจฉริยะจาก Area RU ค่ะ เธอมีชื่อว่าเรสเทียร์”

“ว้าว น่ารักจัง...” หัวหน้าไลพ์เปลี่ยนท่าที “มีของแบบนี้ด้วยเหรอค่ะ?”

“ก็เป็น Area ที่มี Tech เป็นอันดับหนึ่งนี่น่า”

 

พีพูดเสร็จแอบยกนิ้วโป้งให้เอชเห็น เธอก็เข้าใจว่าเป็นการขอบคุณเรื่องเล่าก่อนหน้านี้ที่ช่วยให้พีรอดตัวจากสถานการณ์ตรงนี้ ส่วนเจนนิก้ากับนิฟจ้องมองเรสเทียร์ราวกับเป็นของที่ไม่เคยเห็นมาก่อน

 

“เอาล่ะครับ ผมอยากเห็นพลังจิตของคุณไอร่าแล้ว” ต้นย้อนกลับมาเรื่องเดิม

“พี่หญิงค่ะ! แสดงให้เขาเห็นเลยค่ะ!” เรสเทียร์เร่งเร้าเชียร์ใหญ่

“เอาเลยฮะ วินด์พันเชอร์!” เอชร้องเชียร์แล้วเอ่ยชื่อฉายาของพีขึ้นมา

 

‘ให้ตายสิ...’

 

พีสูดหายใจเข้าลึกๆ หนึ่งครั้งก่อนที่จะยกแขนขวาขึ้นมา จินตนาการว่าให้มีลมไหลหมุนเวียนรอบๆ มือและแขนเขา ทันใดนั้น พีรู้สึกเหมือนเลือดในแขนขวากำลังไหลซ่านไปทั่ว ก่อนที่จะมีสายลมที่ปรากฎให้เห็นเป็นรูปธรรมชัดๆ สีเขียวอ่อนๆ เป็นครั้งแรก คนอื่นที่อยู่รอบๆ ต่างมองพลังจิตควบคุมลมของพี

 

‘นี่มัน...อะไรกันเนี่ย?’

‘-สงสัยพี่หญิงคงบรรลุไปอีกขั้นแล้วมั้งคะ!?-’

 

เรสเทียร์สื่อสารผ่านทางจิตบอกพี แต่ทันใดนั้นมีลำแสงสีแดงขนาดใหญ่จากบนหัวพุ่งลงมาข้างล่างตรงที่เขาอยู่ ซึ่งมันเป็นเส้นเตือนอันตรายที่ได้มาจากเรสเทียร์ เขาเงยหน้ามองขึ้นไป เห็นสปอร์ตไลท์ขนาดใหญ่กำลังร่วงตกลงมา พีรีบแอบใช้โฟกัสด้วยการกระซิบเบาๆ

 

“โฟกัส”

 

มีเสียงนาฬิกาเดินหนึ่งครั้ง เป็นสัญญาณว่าบลูเลตไทม์ได้ถูกทำงานแล้ว ทุกสิ่งรอบข้างช้าลงไปถนัดตา เว้นซะแต่สปอร์ตไลท์ที่กำลังตกมาด้วยความเร็วปานกลาง อีกห้าวินาทีข้างหน้าจะหล่นทำหับพวกเขาทุกคน

 

‘ฉันไม่ยอมให้เป็นแบบนั้นหรอก!’

 

พีง้างแขนขวาสุดกำลัง พร้อมทั้งพลังลมที่หมุนรอบมือและแขนเขาเกาะเป็นกลุ่มหนาขึ้นเรื่อยๆ จนสปอร์ตไลท์ตกลงมาใกล้ถึง เขากระโดดจนตัวลอยขึ้นไปเล็กน้อย แล้วอัดสิ่งนั้นด้วยมือขวาที่เต็มไปด้วยลมอย่างสุดกำลัง

 

ป๊าง! โครม!

 

เสียงปะทะรุนแรงระหว่างสปอร์ตไลท์กับพีทูวินด์พันเชอร์ของพี ส่งผลให้เวลารอบข้างกลับมาเป็นปกติ สปอร์ตไลท์ที่ควรตกลงมาสู่พื้นตรงๆ กลับกระเด็นใส่ที่นั่งในที่ประชุมที่ไม่มีใครอยู่ ทุกคนต่างตกตะลึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในช่วงเสี้ยววินาที

 

‘เกือบไปแล้วล่ะ...แฮ่ก แฮ่ก

ดีนะที่ฉันทำแบบนี้ได้ ไม่งั้นต้องเรียกใช้ปืนอันนั้นขึ้นมาแทนแล้ว

แต่มือฉันไม่รู้เจ็บเลยแฮะ’

 

พีเอาแขนขวาปาดเหงื่อบนหน้าผาก ก่อนที่จะหันไปพูดกับต้นอย่างไม่สบอารมณ์

 

“แค่นี้คงพอแล้วสินะ”

“อ่า...ครับ”

 

ต้นรับปากอย่างช่วยไม่ได้ ก่อนที่จะมีใครบางคนจากข้างนอกหอประชุมวิ่งเข้ามาตะโกนหาไลพ์

 

“เฮ! เจ๊! เกิดเรื่องแล้ว! ...หา! เกิดอะไรขึ้นเนี่ย! ทำไมสปอร์ตไลท์นั่นถึงได้---”

 

เทลที่กำลังจะบอกบางเรื่อง แต่เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าเลยจะถาม แต่ไลพ์สนใจเรื่องที่เทลกำลังพูดมากกว่า

 

“เทล! เธอบอกมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นนะ!?”

“เอ่อ...คือว่า โรงงานผลิตยาทางเหนือของ Area TH ที่เจ็ดของบริษัทซัพไฟต์เกิดระเบิดขึ้นครับ”

“หา!” ต้นร้องตกใจ

“เมื่อไหร่?” ไลพ์เดินเข้ามาถาม

“เมื่อสิบนาทีที่ผ่านมาครับ”

 

หลังเทลบอก ไลพ์กับต้นมองหน้ากันแล้วพยักหน้าแล้วไลพ์หันมาพูดกับทอมมี่ก่อนที่จะเดินออกจากหอประชุมไปพร้อมกับต้นและลากเทลไปด้วย

 

“คุณพี่ทอมมี่! ล่วงหน้าไปก่อนเลย ฉันจะไปตรวจสอบที่โรงผลิตยานั่นก่อน ฝากเรื่องเอ็มแอลเอให้ด้วย!”

“รับทราบครับ หัวหน้าไลพ์” ทอมมี่พูดด้วยน้ำเสียงกึ่งเล่นกึ่งจริง

“เทล...”

 

เอชเอ่ยขึ้นมา เธอรอเพื่อนคนนั้นมานานแสนนาน แต่กลับได้เห็นหน้าเพียงชั่วครู่ก็จากกันอีกแล้ว ส่วนพีหันไปมองซากสปอร์ตไลท์ที่เขาเพิ่งชกมันกระเด็นไป

 

‘มันตกลงมาได้ไงกันนะ!?’

 

แล้วเขาก็มองขึ้น ณ จุดที่เดิมของมันที่ติดอยู่ เหมือนเขาจะเห็นเงาดำๆ เคลื่อนไหวหายไปเพียงชั่วครู่...

 

‘นั่นมันอะไร!?’

 

พียังไม่ทันหายสงสัย ทอมมี่ก็ออกคำสั่งกับทุกคนในทีม

 

“เอาล่ะ เราล่วงหน้าไปที่สวนสาธารณะฟ้าใหม่กันเถอะ!”

 

◊◊◊

 

[13:12] [03/01/2058]

[Area TH-7 เขตกลาง, Blue Zone, สวนสาธารณะฟ้าใหม่]

 

‘ตัวใหญ่เอาเรื่องแฮะ’

 

พีที่เพิ่งมาถึงสวนสาธารณะฟ้าใหม่ ยืนดูขาของหุ่นยนต์แมงมุมที่มีชื่อว่า เนโอ-ไททันสไปเดอร์ ที่มีขนาดใหญ่ประมาณสิบตารางเมตรต่อหนึ่งขา โดยมีคนของเอ็มแอลเออยู่โดยรอบที่กำลังวุ่นชุลมุนกำลังถอดทีละส่วนของตัวหุ่นยนต์แมงมุมยักษ์นี่ แต่เขาดูแล้วว่าคงน่าจะยากอยู่กับการแยกส่วนออกมา ส่วนสามสาวการ์เดี้ยนนั่นถูกส่งไปดูแลพลเมืองโดยรอบสวนสาธารณะที่นี่และคนของการ์เดี้ยนเขตกลางที่เหลือก็กำลังช่วยงานเอ็มแอลเอตรงนี้เช่นกัน

 

‘วัสดุคงแข็งมากๆ’

 

“พีจัง”

 

เสียงกระซิบข้างหูที่ชวนขนลุกจากเพื่อนรักของเขาเอง พีหันไปหาคนกระซิบก่อนที่จะถาม

 

“มีอะไร?”

“เจ้านี่นะ” ทอมมี่หมายถึงหุ่นยนต์ยักษ์ตรงหน้า “เกือบทำผมหัวใจวายตายเลยล่ะครับ”

“หือ!? แกหมายถึงเรื่องอะไร?”

“ก็วันที่ผมรับพีจังกับเฟียน่าที่สนามบินหนีออกมา เจอเจ้าตัวยักษ์นี่ไล่บี้ตามท้ายตลอดเลยล่ะครับ นึกว่าจะไม่รอดซะแล้ว ถ้าเจ้านี่ไม่เสียหลักล้มลงไปเองก่อน”

“หา!” พีร้องตะโกน “ฉันไม่เห็นจะรู้เรื่องอะไรเลย!”

“อ๋อ จริงสิ ตอนนั้นพีจังสลบอยู่นี่หน่า...”

 

‘สลบ...ตอนที่ฉันสลบ...

มันหลังจากที่ฉันโดนลำแสงสีแดงประหลาดนั่นนี่หว่า...

เดี๋ยวก่อนนะ...ถ้าทอมมี่กับพวกเฟียน่าเจอกับเจ้าตัวนี้ งั้นแสดงว่า...’

 

“ทอมมี่!” พีเรียก “ช่วยบอกหน่อยได้ไหม ตอนที่ฉันสลบไปนะ...นายกับพวกนั้นเจอกับอะไรบ้าง?”

“ก็บอกไม่ถูกหรอก ตอนนั้นผมมัวแต่ขับรถมองไปข้างหน้าอย่างเดียว” ทอมมี่เกาหัว “แต่ที่แน่ๆ ก็คือพวกไอริสไล่ยิงตามตลอดเวลาเลยครับ ตอนนั้นได้เรสเทียร์กับเฟียน่าใช้ปืนอะไรก็ไม่รู้ยิงไล่พวกมันไปเกือบเอาตัวไม่รอดแหนะ”

 

‘โห้ยๆ...มันเกิดเรื่องกว่าที่ฉันคิดนะเนี่ย...

สงสัยมีแววต้องไปขอโทษเธอแล้ว เฟียน่า ไม่คิดว่าจะลำบากพาฉันไปที่ปลอดภัยมากขนาดนี้ ไว้เสร็จเรื่องการ์เดี้ยนก่อน...’

 

พียืนครุ่นคิดเรื่องที่จะไปคืนดีกับเฟียน่า ทอมมี่ที่มองไปทางซ้ายเจออะไรสักอย่าง กระซิบบอกพี

 

“เดี๋ยวผมไปหาคุณเฟลิกซ์ก่อนนะครับ ช่วยรออยู่ด้วย อย่าซนนะครับ”

“ฉันไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะ ทอมมี่” พีขมวดคิ้ว

“ฮ่าๆ หยอกเล่นนะครับ ไปล่ะเดี๋ยวมา”

“อือๆ”

 

ทอมมี่เดินไปทางซ้ายเลี้ยงพ้นสายตาไป พีค่อยๆ เดินดูสำรวจโดยรอบ เนโอ-ไททันสไปเดอร์ไปเรื่อยๆ มีทั้งเจ้าหน้าที่เอ็มแอลเอและการ์เดี้ยนที่ช่วยกันตัดชิ้นส่วน สำรวจลักษณะโครงสร้างของมันอย่างขะมักขะเม้น และเขาก็พบกับทางเข้าไปข้างในตัวหุ่นยนต์ขนาดใหญ่ เป็นประตูขนาดเล็ก ด้วยความอยากรู้อยากเห็นของพี เลยแอบเข้าไปด้วยการใช้โฟกัสสองสามรอบติดๆ ซึ่งทำให้ไม่มีใครสังเกตเห็นทัน

 

‘ขอดูข้างในหน่อย’

 

พีค่อยๆ บรรจงปิดประตูลง เขาพบกับความมืด แต่ก็พอมองเห็นในระดับหนึ่ง เป็นทางขดเขี้ยวแคบล้อมรอบไปด้วยชิ้นส่วนเหล็กต่างๆ และเขาก็ได้ยินเสียงคนจากข้างใน

 

“ถึงห้องควบคุมหรือยัง? หัวหน้าแว่น” เสียงเด็กสาวน้อยที่พีรู้สึกคุ้นๆ

“น่าจะถึงแล้วมั้ง”

“หัวหน้าแว่นลองเปิดไปดูก่อนสิ”

“เดี๋ยวๆ ขอเวลาอีกหนึ่งนาที”

“จะทำอะไร!? เราก็มาถึงแล้วไม่ใช่เหรอ?”

 

บทสนทนาอู้อี้ตอบโต้ไปมา ทำให้พีค่อยๆ ย่องแอบโผล่หน้าพ้นมุมไปดู เห็นเป็นห้องโถงเล็กๆ ห้องหนึ่งที่มีแผงควบคุมมากมาย และมีกล่องกระดาษใบหนึ่งตั้งอยู่กับพื้นมีลักษณะบ๋องๆ และขยับได้ แล้วมีเสียงพูดกันดังจากข้างในกล่อง

 

“หัวหน้าแว่น...ออก...ไป...ดู...เถอะ...ค่ะ!”

 

เสียงเด็กผู้หญิงที่พูดเน้นย้ำทุกคำ ก่อนที่พีจะเห็นร่างผู้ชายคนหนึ่งกระเด็นออกจากกล่องไปนั่น พร้อมมีเท้าเล็กๆ โผล่ออกมาจากกล่องด้วย ชายที่ถูกเรียกว่าหัวหน้าแว่นพูดต่อว่า

 

“เฟทถีบออกมาทำไมเนี่ย!”

“ก็มันอึดอัด!”

 

และแล้วคนที่พีรู้สึกคุ้นเสียงก็ลุกขึ้นยืนจากในกล่องกระดาษ เป็นเด็กผู้หญิงผมม่วง นัยน์ตาสีเขียว มีแว่นตาครอบอันใหญ่สีเขียว หูฟังครอบหูแมวสีฟ้า แต่งตัวชุดที่มีกระเป๋าติดแทบทั้งตัว ส่วนผู้ชายอีกคนที่ไว้ผมยาวตั้งสีฟ้า นัยน์ตาสีดำ อายุน่าจะราวๆ ยี่สิบกว่าๆ

 

‘นั่นมันไอ้เด็กที่แอบตามฉันที่ห้างวานก่อนนี่หว่า!’

 

พีคิดแบบนั้นก่อนที่จะเห็นผู้ชายที่ถูกเรียกว่าหัวหน้าแว่น เดินไปเข้าเขกหัวเด็กผู้หญิงผมม่วงที่มีชื่อว่าเฟท

 

“โอ้ย! เจ็บ---“

“ซู่ๆๆๆ” หัวหน้าแว่นเอามาอุดปากเฟท ก่อนที่จะมองไปรอบๆ พีรีบหลบเข้าหลังมุม “โอเค ไม่มีใคร”

“เห็นไหม ออกมาดูทีแรกก็สิ้นเรื่อง” เฟทชักหน้าใส่

“เอาหน่า เราต้องแน่ใจไว้ก่อน หืออือ เรามาดูกันดีกว่า ว่าเจ้านี่มันข้อมูลอะไรเด็ดๆ บ้าง”

 

หัวหน้าแว่นไม่สนใจคำพูดของเฟท เขาเดินกดปุ่มไปทั่วแผงควบคุมแต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ส่วนเฟทก็เริ่มสำรวจในห้องนั้นเช่นกัน พีที่แอบมองดูเป็นระยะๆ เริ่มคิด

 

‘สองคนนี้ทำอะไรกันแน่นะ?’

 

“ทำไมไม่ติดสักอย่างเลยฟ่ะ”

“น่าจะมีตัวรันพลังงานเข้าเครื่องล่ะมั้ง หัวหน้าแว่น”

“ตัวรันงั้นเหรอ...งืม” หัวหน้าแว่นมองสำรวจไปมองจนเห็นแผงควบคุมจุดหนึ่งที่มีรูปฝ่ามือข้างขวา “น่าจะเป็นเจ้านี้ล่ะมั้ง”

“ไหนๆ” เฟทกระโดดจับริมแผงปีนขึ้นมาดู “น่าจะใช่นะ หัวหน้าแว่น”

“งั้นเปิดเลยล่ะกัน”

“เฮ้ย!”

 

หัวหน้าแว่นรีบเอามือขวามาแนบกับแผงที่มีรูปฝ่ามือ...แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

 

“อ้าว?”

“เกือบไปแล้ว” เฟทถอนหายใจ “หัวหน้าแว่นจะบ้าหรือไงคะ!? ถ้าเปิดขึ้นมาแล้ว เดี๋ยวคนอื่นข้างนอกก็แห่เข้ามากันในนี้หมด ดีนะที่มันเข้ารหัสลายฝ่ามือเอาไว้”

“งั้นฉันก็ใช้พีทูของฉันแฮกมันตรงๆ เลยล่ะกัน”

 

สิ้นสุดเสียงของหัวหน้าแว่น มีประกายไฟฟ้าปรากฎขึ้นรอบๆ มือขวาที่แนบกับตรวจฝ่ามือ สักพักที่แผงควบคุมมีไฟติดขึ้นมารวมทั้งหน้าจอทั้งเก้าด้วย และรอบๆ ภายในตัวหุ่นยนต์สว่างไปทั่วด้วยไฟที่ติดไว้อยู่

 

ครืด! ครืด...

 

ร่างของหุ่นยนต์แมงมุมยักษ์เริ่มขยับ พีเสียหลักชนกับผนังอีกด้านหนึ่ง เฟทและหัวหน้าแว่นก็เช่นเดียวกัน

 

“หัวหน้าแว่น! ทำบ้าอะไรเนี่ย!” เฟทตะคอกถาม

“ก็รันเครื่องจะเอาข้อมูลไงเหล่า!” หัวหน้าแว่นตะโกนบอก

“แล้วไหงทำให้มันกลับมาทำงานใหม่เนี่ย!”

“จะไปรู้เหรอ!”

 

‘ไอ้สองคนนี้ สร้างเรื่องใหญ่ขึ้นมาแล้ว!’

 

“พวกเธอ!”

 

พีที่ทนไม่ไหวกับพฤติกรรมทั้งสองเดินออกมาปรากฎตัวให้เห็น ทั้งสองตาโตตกใจกับการมาของพี

 

“นั่นมันเป้าหมายนี่หน่า!” เฟทพูด

“หา! ว่าอะไรนะ!?” พีขมวดคิ้ว

 

ก่อนที่พวกเขาทั้งสามจะได้พูดคุยอะไรนั้น มีเสียงสังเคราะห์คอมพิวเตอร์โทนต่ำผู้หญิงดังขึ้นมาที่ทำให้ทุกคนที่อยู่ในนั่นใจหายวาป

 

“เชื่อมต่อระบบไอริส...คำเตือน! พบผู้บุกรุกภายใน! เริ่มขั้นตอนการกวาดล้างได้!”

 

◊◊◊

 

 

คุยกับคนเขียนกันหน่อยนะจ๊ะ

จบลงไปแล้วตอนนะจ๊ะ

ในที่สุดพีก็เข้าร่วมการ์เดี้ยนแบบชั่วคราวแล้ว

งานแรกของเขาก็คือช่วยเคลียร์หุ่นยนต์แมงมุมยักษ์

แต่แล้วเขากลับเจอปัญหาใหญ่ เมื่อมีคนเข้ามาเดินเรื่องเนโอ-ไททันสไปเดอร์ให้ทำงานอีกครั้ง

แล้วชะตากรรมพวกเขาจะเป็นเช่นไร

โปรดติดตามตอนต่อไปที่มีชื่อว่า เมื่อพลังจิตผงาด บทที่ 13 [แสงสีแดง]

ถ้าชอบก็ Comment ให้กำลังใจกันบ้างเน้อ ฮ่าๆ

By Spy442299 & Nattanan Srising