P.P.Rising The Bullet Time อภินิหารพลังจิตเหนือโลก

P.P. Rising: The Bullet Time

เดอะบูลเลตไทม์ อภินิหารพลังจิตเหนือโลก

1. Ch.23 เมื่อพลังจิตผงาด บทที่ 13 [แสงสีแดง]

Rewrite V.3

 

◊◊◊

 

[ครึ่งชั่วโมงต่อมา]

[13:40] [03/01/2058]

[Area TH-7 เขตกลาง, Blue Zone, ลานจอดรถบริษัทแห่งหนึ่ง ห่างจากสวนสาธารณะฟ้าใหม่ 300 เมตร]

 

“ปล่อยนะ! เจ้าคนเถื่อน!”

 

เสียงเอะอะโวยวายของเฟทจากในรถขนผู้ต้องหาของเอ็มแอลเอ เธอถูกจับมัดรอบตัวด้วยเชือกก่อนที่ประตูหลังรถจะถูกปิดลงด้วยมือของเฟลิกซ์ เธอตบที่หลังรถเป็นสัญญาณให้คนขับออกตัวไปได้ เฟลิกซ์ยืนดูรถคันนันจนลับตาไปก่อนที่จะหันมาบ่นกับพีและทอมมี่ที่อยู่ใกล้ๆ

 

“ให้ตายสิ พวกแฮกเกอร์แอคเซียมเอ็กซ์ก่อเรื่องอีกแล้ว”

“รู้จักกันด้วยเหรอครับ?” พีถาม

“แหงสิ เจ้าพวกนั้นชอบมาแฮกเอาข้อมูลภายในเอ็มแอลเออยู่เรื่อย ทางเราไล่ตามจับมันเป็นว่าเล่น...” เฟลิกซ์เกาหัว “แต่ไอ้นิสัยชอบขุดคุ้ยแบบผิดกฎหมายทำพิษไปทั่ว นี่ถ้าไอ้ตาลุงแก่ริชาร์ลอยู่ด้วย มีหวังโดนจับย่างสดไปแล้ว”

 

ครืด!

 

เสียงแผ่นดินสนั่นไหวหนึ่งครั้ง พีรู้ดีว่ามันคือการเดินก้าวทีละขาของเนโอ-ไททันสไปเดอร์ที่ค่อยๆ มุ่งหน้าเคลื่อนที่ไปคนละทางที่เขาอยู่ประมาณสองร้อยเมตร ก่อนหน้านี้เขากับอีกสองคนอยู่ภายในตัวหุ่นยนต์แมงมุมยักษ์นั่น ระบบรักษาความปลอดภัยของตัวมันได้ทำงานขึ้นมาโดยอัตโนมัติ ด้วยการเปิดป้อมปืนที่ซ่อนอยู่ภายในจำนวนมากแถวๆ แผงควบคุม เล็งใส่แฮกเกอร์ทั้งสองคน พีรีบใช้พลังบูลเลตไทม์รัวๆ ในการพาเฟทและหัวหน้าแว่นออกมาจากหุ่นยนต์นั่นอย่างเชียวเฉียด และคนที่ถูกว่าหัวหน้าแว่นนั่นหายตัวไปอย่างรวดเร็วเลยจับได้แต่เด็กผู้หญิงผมม่วงชื่อเฟทและเขาก็ใช้โฟกัสไปทั้งหมดสิบครั้งเต็มลิมิตพอดี เรสเทียร์ยังเตือนเขาอยู่ว่าใช้พลังเปลื้องเกินไปและจำไม่เป็น

 

‘แต่มันช่วยไม่ได้นี่หน่า คนมันตกใจ...’

‘-ไม่ได้ค่ะ เกิดไม่รอดขึ้นมานี่ พี่หญิงคงไม่ได้มายืนคิดแบบนี้นะค่ะ-’

 

เรสเทียร์ที่อยู่บนไหล่ขวาส่งโทรจิตคุยกับพี

 

‘จ้า...คราวหน้าจะระวังล่ะกัน’

‘-เอางี้ค่ะ ถ้าว่างๆ เมื่อไหร่เรามาฝึกมาใช้พลังกันดีกว่านะค่ะ เรายังไม่เคยฝึกจริงๆ จังๆ เลย-’

‘อืม...จริงของเธอ’

 

ครืด!

 

เสียงเดินของหุ่นยนต์แมงมุมยักษ์ดังสนั่นอีกครั้ง

 

“โชคดีที่เจ้าหุ่นยักษ์นั่นมันกำลังมุ่งตรงไปที่รกร้าง” เฟลิกซ์อธิบาย “แถมเราเอาพวกขีปนาวุธในตัวของมันทั้งหมดออกมาแล้วด้วย”

“แต่ระหว่างทางมันมีคนอาศัยเต็มไปหมดเลยนะครับ!” ทอมมี่มีท่าทีกังวลอย่างเห็นได้ชัด

“เราถึงได้สั่งคนแถวนี้อพยพไปหมดแล้วไง...เหลือแต่ทุ่มสุดกำลังในการโค่นเจ้านั่นลงให้ได้ แต่เกราะมันหนาซะเหลือเกิน”

 

ระหว่างที่เฟลิกซ์บอก ก็มีเสียงปืนและระเบิดดังอยู่เรื่อยๆ

 

“ใช่ครับ คงอย่างที่คุณเฟลิกซ์บอก ถ้าปล่อยให้มันเดินเผ่นพ่านต่อไปเรื่อยๆ เมืองคงพังเป็นแถบๆ แน่ๆ”

 

พีออกความเห็นแล้วครุ่นคิดชั่วครู่

 

‘ถ้าฉันกลับเข้าไปในห้องควบคุมนั้นได้อีกล่ะก็...น่าจะหยุดความเคลื่อนไหวของมันได้’

 

เขาเงยหน้ามองตัวเนโอ-ไททันสไปเดอร์ที่เขาเห็นแค่ส่วนหัวของมันเพราะทัศนวิสัยไม่ค่อยดี กำลังเคลื่อนตัวช้าๆ ที่ล่ะน้อย

 

“เธอจะไปดูสถานการณ์ข้างหน้ากับฉันไหมล่ะ?”

 

เฟลิกซ์ถามพีเหมือนรู้ใจเขา

 

“แน่นอนครับ...”

 

ก่อนที่ทั้งสามคนจะออกตัวไปข้างหน้าตามที่หวังไว้ กลับมีเสียงวิทยุเข้าเครื่องสื่อสารที่ติดอยู่ข้างหูทั้งสามคนดังขึ้น

 

“นี่คือเสียงตอบรับจากไลพ์ หัวหน้าการ์เดี้ยน Area TH ที่เจ็ด หากหัวหน้าทีมเอ็มแอลเอที่อยู่ใกล้ที่สุด ได้ยินแล้วโปรดตอบด้วย! ย้ำ นี่คือหัวหน้าการ์เดี้ยน Area TH ที่เจ็ด---”

 

“นี่คือเฟลิกซ์ รักษาการณ์หัวหน้าชั่วคราวเอ็มแอลเอประจำเขต” เฟลิกซ์ใช้มือซ้ายกดตอบรับข้างหู

“คุณเฟลิกซ์งั้นเหรอ!? ดีเลยค่ะ ตอนนี้ฉันอยู่บนเฮลิคอปเตอร์เหนือเจ้าตัวแมงมุมยักษ์แล้วนะค่ะ”

“หา!?” เฟลิกซ์ได้ยินแล้ว มองหาบนท้องฟ้า พีก็เช่นกัน เห็นเฮลิคอปเตอร์อยู่เหนือหัวตัวแมงมุมยักษ์เยื้องไปทางขวา “ไปทำอะไรบนนั่น!”

“ดูสถานการณ์ให้ค่ะ! ตอนนี้สิ่งที่ฉันทำได้ดีที่สุดก็มีแค่นี้ล่ะค่ะ” ไลพ์ตะโกนบอกเพราะมีเสียงฮอเข้ามากวนด้วย “เดี๋ยวฉันจะส่งสัญญาณภาพจากกล้องที่ติดไว้ใต้ฮอไปให้นะค่ะ!”

 

เมื่อได้รับความช่วยเหลือจากไลพ์ หัวหน้าการ์เดี้ยน Area TH ที่เจ็ดแล้ว เฟลิกซ์รีบคว้าแท็บแล็ตขนาดเจ็ดนิ้วที่เหน็บอยู่ข้างเอวขึ้นมากดรับสัญญาณภาพจากเฮลิคอปเตอร์การ์เดี้ยน เผยให้เห็นภาพมุมสูงที่มีเนโอ-ไททันสไปเดอร์กำลังก้าวขาทั้งสี่ โดยทีละก้าวนั้น สร้างความเสียหายแก่สิ่งปลูกสร้างบริเวณนั้น

 

“มันไม่ใช่น้อยๆ แล้วนะครับ!” ทอมมี่พูดตามภาพที่เห็น

“ฉันรู้น่า...” เฟลิกซ์เอานิ้วโป้งขวามากัดเล่น

“แย่แล้ว! มันกำลังเปลี่ยนเส้นทาง!”

 

เสียงไลพ์ร้องตกใจดังจากเครื่องส่งสื่อสาร ทำให้ทั้งสามคนดูที่จอแท็บแล็ตอีกครั้ง เนโอ-ไททันสไปเดอร์กำลังเบี่ยงตัวไปทางขวาเต็มที่แล้วก้าวเดินหน้าข้างต่อไป

 

“มันกำลังมุ่งหน้าไปไหนครับเนี่ย!?” ทอมมี่ร้อนรน

“ขอเวลาเช็คแป๊ปหนึ่ง” ไลพ์พูดแล้วก็หายไปห้าวินาทีแล้วตอบกลับมา “ตายแน่ๆ! ตายแน่ๆ!! อีกครึ่งชั่วโมงมันจะไปสนามบินดอนเมืองค่ะ!”

“เดี๋ยวนะ ที่นั่นมีแร่คริสตัลชายน์...โธ่โว้ย! พวกเธอสองคนตามฉันมา!”

 

เฟลิกซ์ฉุดเชียวขึ้นมาแล้วรีบวิ่งไปที่รถเก๋งเอ็มแอลเอของเธอ ทั้งพีและทอมมี่ตามขึ้นรถไปที่เบาะหลังติดๆ สตาร์ทรถพร้อมซิ่งไปทางที่มีเนโอ-ไททันสไปเดอร์ทันที

 

“ไลพ์! ฝากเรื่องอพยพผู้คนในเส้นทางของมันที...และก็ไปบอกให้พวกเวิลด์เจเนรัลกับไฮเทคอัพเปอร์ที่อยู่สนามบินนั่นเตรียมตัวเผ่นด้วย” เฟลิกซ์สั่ง “ทางเอ็มแอลเอจะทุ่มกำลังจัดการกับมันเต็มที่!”

“ไว้ใจได้เลยค่ะ...เลิกกัน” ไลพ์ตัดการสื่อสารไป

“เอ็มแอลเอทุกหน่วยที่กำลังอพยพพลเมือง ขอให้ละทิ้งภารกิจนั่น ย้ำ ละทิ้งภารกิจ ส่งต่อให้การ์เดี้ยนและสั่งให้ทุกหน่วยสกัดเนโอ-ไททันสไปเดอร์อย่างเต็มกำลังทุกรูปแบบ ย้ำ เต็มกำลังทุกรูปแบบอย่าให้มันหลุดเข้าเขตเมืองไปมากกว่านี้ไม่ได้!”

 

เฟลิกซ์ตะคอกคำสั่งใส่ลูกน้องผ่านเครื่องสื่อสารอย่างเต็มแรง จนพีรู้สึกได้ถึงแรงกดดันมหาศาลที่เธอสัมผัสอยู่

 

“ทำยังไงดีล่ะ? ผมพอจะทำอะไรได้บ้างไหม?” พีพูดออกมา

“นั่นสิครับ” ทอมมี่เสริม

“มันเสี่ยงนะพวกเธอ” เฟลิกซ์บอก “พวกเราใช้เวลาหลายวัน ยังไม่รู้จุดอ่อนของมันด้วยซ้ำ...นี่ขนาดขอความช่วยเหลือเวิลด์เจเนรัลไปแล้ว ต้องรออีกสองชั่วโมงแหนะ กว่ากองบินจะมาถึง”

“ถ้าเรื่องหาจุดอ่อน เรสเทียร์คิดว่าพอจะช่วยได้ค่ะ”

 

เรสเทียร์ในร่างนางฟ้าน้อยที่ลอยตัวโผล่ขึ้นมาจากกระเป๋าเสื้อของพี แล้วบินไปยังข้างหน้าให้เฟลิกซ์เห็น เธอตกใจกับสิ่งที่เห็น แต่เหมือนว่าเฟลิกซ์จะโฟกัสสิ่งที่เรสเทียร์พูดมากกว่า

 

“หมายความว่ายังไง?”

“ถ้าพาเรสเทียร์เข้าเจ้านั่นในระยะห้าสิบเมตรได้ ระบบการวิเคราะห์ของเรสเทียร์อาจจะสามารถหาจุดอ่อนของมันได้ค่ะ”

“นี่เธอ...เป็นตัวอะไร?”

“เอ่อ...เป็นเอไออัจฉริยะเหมือนกับพวกโดรนล่ะค่ะ แค่มีความคิดเป็นของตัวเอง”

“ใช่ครับ”

 

พีเสริมตามเรสเทียร์

 

‘เหอะๆ ทำอะไรไม่ปรึกษาฉันเลยนะ เรสเทียร์’

 

เขาส่งสายตาดุๆ ใส่เรสเทียร์ที่หันมายิ้มอย่างรู้ตัวก่อนที่ตัวรถเก๋งเอ็มแอลเอจะเลี้ยงขวามุ่งตรงไปทางที่เนโอ-ไททันสไปเดอร์เคลื่อนที่

 

◊◊◊

 

[14:12] [03/01/2058]

[Area TH-7 เขตกลาง, Blue Zone, ย่านชุมชนเมืองใหญ่ ‘การ์เด้นกรีส’]

 

“ใกล้พอหรือยัง!?”

 

เฟลิกซ์ที่ขับรถเข้าประชิดหนึ่งในสี่ขาของเนโอ-ไททันสไปเดอร์ในเขตเมืองที่มีตึกมากมายถามเรสเทียร์ในร่างนางฟ้าน้อยที่อยู่เบาะข้างคนขับ เธอจับจ้องที่ตัวมหึมาของหุ่นยนต์แมงมุมยักษ์ บนนัยน์ตาคู่สีแดงเล็กๆ ของเธอเปล่งประกายแสงอ่อนๆ ขึ้นมา

 

“เรสเทียร์ขอเวลาสิบวินาทีค่ะ!”

 

เมื่อเฟลิกซ์ได้ยินคำขอแล้ว เธอผ่อนความเร็วรถลงตีคู่กับหุ่นยนต์ยักษ์หลังจากที่ขับเลยขาหลังซ้ายมาแล้ว ระหว่างนั้นพีและทอมมี่เห็นขาหลังซ้ายของเนโอ-ไททันสไปเดอร์กำลังยกขึ้นก้าวมาทางนี้ พีรีบตะโกนบอก

 

“ระวังหลังครับ!”

 

เฟลิกซ์มองกระจกหลังเห็นขาของหุ่นยนต์หลังไวๆ เธอเบี่ยงหมุนพวงมาลัยรถไปทางซ้าย

 

ตูม! ครืด!

 

ขาหลังซ้ายของเจ้าแมงมุมยักษ์กระทืบลงพื้นถนนใกล้รถเก๋งที่พวกเขานั่งอยู่อย่างเชียวเฉียด ตัวรถเซไปมาเล็กน้อยก่อนที่จะประคองกลับมาเป็นปกติได้ เฟลิกซ์เร่งเครื่องขึ้นให้พ้นระยะอันตรายจากการเดินของเท้าหลังของมัน ตอนนี้พวกเขาอยู่ใต้ท้องแมงมุมยักษ์

 

“เรสเทียร์ ได้ยัง!” พีถาม

“สอง หนึ่ง...โอเคค่ะ! ได้แล้ว!”

 

เมื่อเฟลิกซ์ได้ยินแบบนั้น เธอรีบเร่งเครื่องรถออกไปทางซ้ายไปสมทบกับเอ็มแอลเอคนอื่นๆ ที่อยู่ห่างออกไปไม่ได้ กำลังระดมยิงปืนนานาชนิดใส่ด้านข้างของเนโอ-ไททันสไปเดอร์ที่อยู่สูงขึ้นไปอยู่ เธอจอดรถที่ด้านข้างทาง ทุกคนลงจากรถมาดูการเปิดฉากถล่มของเอ็มแอลเอที่ไม่ว่าจะพยายามใช้อาวุธมากเท่าไหร่ แต่เหมือนจะไม่สามารถทำอะไรเกราะของหุ่นยนต์แมงมุมยักษ์นี้ได้เลย

 

“เรสเทียร์ตรวจสอบเสร็จสิ้นแล้วค่ะ” เรสเทียร์บินเข้าไปลอยใกล้ๆ เฟลิกซ์ “จุดอ่อนสำคัญอยู่ที่ช่วงข้อต่อขาทั้งสี่ของมันค่ะ แต่ว่ามันถูกปกคลุมไปด้วยพลังงานของแร่คริสตัลชายน์อยู่ โอกาสที่จะเจาะเข้าไปยากมากค่ะ”

“แล้วจะทำให้ยังไงถึงจะเจาะมันได้บ้าง!?” เฟลิกซ์ถามด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“ต้องทำให้ระบบไหลเวียนของพลังงานป้องกันหยุดชะงักลงค่ะ ถึงจะสามารถทำลายข้อต่อตรงขาได้ แต่มีเวลาแค่สิบนาทีเท่านั้นก่อนที่ระบบสำรองจะทำงานนะค่ะ”

“ระบบไหลเวียน!?”

“มันอยู่ตรงแผ่นกลางหลังด้านบนของตัวแมงมุมยักษ์นั่นค่ะ”

 

เมื่อเฟลิกซ์ พีและทอมมี่ได้ยินแบบนั้นแล้ว ต่างมองสูงขึ้นไปยังส่วนบนสุดของแมงมุมยักษ์ซึ่งมีความสูงกว่ายี่สิบชั้นของตึกทั่วไป

 

“ต้องใช้ฮอของหน่วย...” เฟลิกซ์ทำท่าจะกดปุ่มสื่อสารข้างหู แต่แล้วเพิ่งนึกอะไรออก “เอ่ะ? ฮอของหน่วยเราเพิ่งส่งไปช่วยทางใต้หมดเลยนี่หว่า?”

“งั้นสรุปว่ายังไม่มีทางขึ้นไปบนนั้นเหรอครับ?” พีถาม

“คงงั้นล่ะ...”

 

เฟลิกซ์กัดฟันเจ็บใจที่ทำอะไรไม่ได้ พียืนครุ่นคิดชั่วครู่ก่อนที่จะก้มลงมองเท้าตัวเอง

 

‘ถ้าใช้พีทูลมของฉันดีดตัวขึ้นไปล่ะก็...

ไม่...ไม่น่าจะลอยได้สูงขนาดนั้น’

 

“เรสเทียร์ ใช้เจ้านั่นได้ไหม? ที่เธอเคยใช้ในห้าง” พีถามถึงลำแสงบีมแคนนอนที่เคยเห็นเธอใช้

“ไม่ได้ค่ะ ระดับพลังงานของเรสเทียร์ตอนนี้ยังไม่พอที่จะใช้เลยค่ะ” เรสเทียร์ตอบ

“อ๋อ! นึกออกแล้วครับ”

 

ทอมมี่พูดออกมาพร้อมใช้มือขวาทุบเบาๆ ที่มือซ้าย แล้วเขาก็เดินปลีกตัวออกไปกดเครื่องสื่อสารข้างหูคุยกับใครสักคน ก่อนที่จะเดินกลับมาบอก

 

“เดี๋ยวหัวหน้าไลพ์จัดการให้เองนะครับ เธอบอกว่าให้เราไปเตรียมระดมยิงข้อต่อตรงขาของมันได้เลย”

“หา!?” เฟลิกซ์ร้อง “จริงสิ เธอคนนั้นอยู่บนเฮลิคอปเตอร์นี่ แต่พวกบนนั้นมีอาวุธทำลายสูงที่จะใช้ยิงบนหลังเจ้าแมงมุมนั่นหรือไง?”

 

ทอมมี่ได้ยินคำถามนั้นแล้วยิ้มขึ้นมาตอบอย่างมั่นใจ

 

“ก็มีสิครับ พีทูของหัวหน้าไลพ์นะ...แข็งแกร่งอย่าบอกใครเชียว”

 

◊◊◊

 

[14:30] [03/01/2058]

[Area TH-7 เขตกลาง, Blue Zone, ใต้ท้องใกล้ขาซ้ายหน้าของเนโอ-ไททันสไปเดอร์]

 

“จะเอาล่ะนะ!”

 

เสียงไลพ์ที่ดังมาจากเครื่องสื่อสารที่ติดอยู่ที่หูพี ตอนนี้พวกเขาและเอ็มแอลเอจำนวนมาก มาประชิดอยู่ทั้งสี่ขาของแมงมุมยักษ์ เล็งปืนและเครื่องยิงระเบิดที่ข้อต่อขาที่อยู่เหนือหัวไว้ กำลังรอสัญญาณการหยุดทำงานของแหล่งพลังงานคริสตัลชายน์ที่ปกป้องตัวแมงมุมยักษ์นี้ไว้ พียกปืนเอ๊กซ์แทรคกันที่ขึ้นมาเล็งรอไว้ก่อนที่จะภาวนาในใจ

 

‘หวังว่าพลังจิตควบคุมไฟของหัวหน้าไลพ์จะได้ผลนะ’

 

ตูม!

 

เสียงระเบิดดังสนั่นจากบนแผ่นหลังเนโอ-ไททันสไปเดอร์ มันนิ่งไปชั่วครู่ก่อนที่จะเคลื่อนที่เดินต่อ

 

‘ทำไมมันไม่หยุดวะ!’

 

“แย่แล้วค่ะ! มันมีเกราะอะไรก็ไม่รู้สีแดงๆ พีทูระเบิดไฟของฉันไม่ได้ผลเลยค่ะ!” หัวหน้าไลพ์รายงานมาผ่านช่องสื่อสาร

“เกราะสีแดงๆ...” เสียงเฟลิกซ์ที่ดังเข้ามาในช่องสื่อสาร เธออยู่คนละที่กับพี “อย่าว่านะว่าเป็นชนวนกันระเบิดขั้นสูงของไอริสนะ”

“น่าจะเป็นแบบนั้นค่ะ”

“ช่วยระดมยิงใส่มันจากบนฮอไปเรื่อยๆ เลยค่ะ” เสียงเรสเทียร์ที่อยู่กับเฟลิกซ์ดังขึ้น

“งั้นก็...” เฟลิกซ์เตรียมปืน “เอ็มแอลเอทุกคน! ระดมยิง!”

“รับทราบ!”

 

ปังๆๆๆ ตูม! ตูม!

 

เสียงปืนและระเบิดจำนวนมากดังถี่ๆ พีที่ยืนดูข้อต่อขาที่มีบาเรียสีแดงกั้นไว้อยู่ คิดอย่างฉุดเฉียว

 

‘อ้าว!? ไม่รอให้เกราะมันพังก่อนหรือไง?

ไม่สิ สถานการณ์แบบนี้ต้องสิ่งที่พอทำได้สินะ...แล้วฉันจะทำยังไงดีล่ะ?’

 

พีมองไปทางข้างหน้าทางที่เนโอ-ไททันสไปเดอร์จะไป เจอกับตึกหนึ่งที่สูงราวๆ ยี่สิบชั้นกว่าๆ  ได้

 

‘ถ้าโดดขึ้นหลังเจ้าแมงมุมนี้จากบนนั้นล่ะก็’

 

พีไม่รอช้ารีบวิ่งตรงไปตึกนั้นทันที

 

◊◊◊

 

[14:50] [03/01/2058]

[Area TH-7 เขตกลาง, Blue Zone, คอนโดเทาว์มีเนี่ยม ชั้นดาดฟ้า]

 

‘กำลังพอดีเลยแฮะ’

 

พีที่ยืนดูระดับความสูงตัวตึกและเนโอ-ไททันสไปเดอร์ที่กำลังเดินมาทางตึกที่เขาอยู่เกือบจะเท่ากัน

 

‘รอจังหวะมันเข้ามาใกล้ๆ ใช้พีทูลมส่งตัวไปบนนั้นล่ะกัน’

 

“พี่หญิง ทำอะไรไม่ปรึกษาก่อนเลยนะค่ะ”

 

เสียงเตือนดุๆ จากเรสเทียร์ที่ลอยตัวเข้ามาอยู่ในกระเป๋าเสื้อพี

 

“แอบตามมาตั้งแต่เมื่อไหร่นิ?”

“ตั้งแต่ตอนที่พีหญิงคิดในใจว่าจะเสี่ยงคนเดียวล่ะค่ะ” เรสเทียร์ตอบ “อย่าลืมนะค่ะ เรสเทียร์ได้ยินสิ่งที่พี่หญิงคิดนะ”

“จ้า” พีทำหน้าเซ็ง “เรสเทียร์...เธอคิดว่าฉันจะทำได้ไหม?”

“ไม่ลองก็ไม่รู้ค่ะ” คำตอบของเรสเทียร์ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นมาเลย

 

ตูม!

 

เสียงระเบิดไฟที่ดังขึ้นกลางแผ่นหลังของเนโอ-ไททันสไปเดอร์ พีเห็นลูกไฟที่พุ่งลอยโจมตีใส่มาจากบนฮอเป็นระยะ

 

‘หัวหน้าไลพ์คนนั้นมีพลังทำลายขนาดนี้เลยเชียวเหรอ?

แต่ก็ทำอะไรเจ้านี่ไม่มาก

ฉัน...ต้องหยุดเจ้านี่ให้ได้ ก่อนที่มันจะทำลายเมืองไปมากกว่านี้’

 

ครืด! ครืด! ครืด!

 

เสียงเดินทีล่ะก้าวของเนโอ-ไททันสไปเดอร์ที่เดินเข้ามาได้ตำแหน่งมุมกระโดดของพีพอดี

 

‘ได้โอกาสแล้ว!’

 

พีเดินไปยังริมดาดฟ้าก่อนที่จะใช้พลังจิตลมหมุนเวียนรอบเท้าเขา

 

‘ระยะแค่สิบเมตร แค่นี้ได้แน่ๆ!’

 

“ย๊าก!”

 

พีดีดร่างกายตัวเองออกไปข้างหน้าลอยไปบนแผ่นหลังแมงมุมยักษ์ได้พอดี แต่แล้วตัวเขาก็กลิ้งถะไหลไปด้านข้างเรื่อยๆ จนจะตกจากตัวแมงมุมยักษ์

 

“เฮ้ยๆๆๆๆๆ!”

“พี่หญิง!”

 

เรสเทียร์พุ่งตัวออกมาจากกระเป๋าเสื้อ ก่อนที่จะแปรงร่างกลับมาเป็นมนุษย์เหมือนเดิม เธอเรียกใช้ดาบขาวเรียวยาวในมือขวาของเธอปักเข้าที่ตัวแมงมุมและมือซ้ายคว้ามือของพีไว้ ไม่ให้ตกลงไป

 

‘เกือบไปแล้ว!’

 

พีที่เผลอก้มมองพื้นที่สูงข้างล่างกลืนน้ำลายลงคอ ก่อนที่จะเงยหน้ามาดูเรสเทียร์

 

“เรสเทียร์! เธอไหวไหม!?”

“แค่นี้สบายมากค่ะ” เรสเทียร์ตอบด้วยน้ำเสียงชิวๆ “เดี๋ยวนับหนึ่งสองสามจะเหวี่ยงตัวพี่หญิงขึ้นไปนะค่ะ”

“ดะดะดะเดี๋ยว! เธอมีแรงขนาดนั้นเลย---“

“หนึ่ง! สอง! สาม! อิ๊บ!”

 

เรสเทียร์ไม่ฟังพีที่ยังเตรียมใจไม่ทัน เธอเหวี่ยงตัวเขาลอยขึ้นบนแผ่นหลังหุ่นยนต์แมงมุมยักษ์ได้อย่างปลอดภัย ก่อนที่เธอจะค่อยๆ ใช้ดาบพยุงตัวขึ้นมา

 

“นั่นเธอเหรอ? ไอร่า!?” เสียงวิทยุเข้าเครื่องสื่อสารมา เป็นเสียงของหัวหน้าไลพ์ “แล้วใครอีกคนนั่น?”

“ใช่ๆ” พีตอบ “อีกคนเป็นเพื่อนนะ”

“ดีเลย! ช่วยไปดูตรงแผ่นเหล็กสีแดงๆ บนนั้นหน่อยนะ ว่ามีปุ่มปลดล็อคหรือเปล่า?”

 

ไลพ์อธิบายบอก พีหันไปทางซ้ายก็เจอแผ่นเหล็กสีแดงที่มีรอยไหม้รอบๆ จากฝีมือของไลพ์ เขาเดินไปก้มดูและสำรวจ...

 

“งืม...แปปนะ”

 

ครืด!

 

ตัวแมงมุมยักษ์เดินข้างหน้าอีกก้าว ตัวพีเซนิดหน่อยแต่ก็ประคองตัวได้ เขารีบหาปุ่มต่อทันที แล้วเจอปุ่มรูปไม้กางเกนสีแดงอยู่ปุ่นหนึ่งริมขวาล่างของแผ่นเหล็กสีแดงที่ถูกครอบด้วยแผ่นเหล็กอีกชั้นหนึ่งที่เปิดได้

 

“เจอแล้ว!”

“กดเลย! แล้วรีบถอยออกมานะ ฉันจะยิงลูกไฟเข้าไป!”

 

 หลังจากได้รับแผนการง่ายๆ พีกดปุ่มรูปกางเขนสีแดงทันที แต่แล้วกลับไม่มีอะไรเกิดขึ้น เรสเทียร์ที่ยืนมองอยู่ข้างๆ ใช้ดาบแทงเข้าไป ณ จุดนั้น ทำให้แผ่นเหล็กสีแดงถูกยกสูงขึ้นจากตัวแมงมุมมาหนึ่งเมตร ปรากฎให้เห็นแท่งคริสตัลชายน์สีฟ้าต่อด้วยสายไฟขนาดใหญ่ที่อยู่ข้างในนั้น เขารีบเดินถอยหลังออกมาทันที ลูกไฟจำนวนสามลูกจากเฮลิคอปเตอร์ที่บินตีคู่มาห่างกันห้าสิบเมตร ลอยเข้าแท่งคริสตัลชายน์อย่างแม่นยำ

 

ตูม! ตูม! ตูม!

 

เสียงระเบิดจากการเข้าปะทะของลูกไฟทั้งสามลูก เกิดควันขึ้นโดยรอบแท่งคริสตัลชายน์ ก่อนที่จะค่อยๆ จางหายไปปรากฎให้เห็นสภาพร้อยเปอร์เซ็นของแท่งคริสตัลชายน์เหมือนเดิม

 

‘ไม่เป็นอะไรเลยแฮะ...งั้นปืนฉันล่ะ’

 

พีหยิบปืนเอ๊กซ์แทรคกันที่แนบอยู่ข้างเอว ก่อนที่จะกระหน่ำยิงใส่รัวๆ หลายนัดและตามด้วยชาร์จยิงลูกใหญ่หนึ่งลูกแต่สิ่งที่อยากจะทำลายกลับไม่เป็นอะไรเลย เรสเทียร์ก็สมทบด้วยการวิ่งเข้าไปใช้ดาบขาวเรียวยาวพุ่งแทงตรงๆ ก่อนที่จะถูกอะไรบ้างอย่างซัดกระเด็นกลับมาชนกับพีจนลงไปนอนกับพื้นบนตัวแมงมุมยักษ์ทั้งคู่ พีเงยหน้าไปมองแท่งคริสตัสชายน์

 

‘เจ็บๆๆๆ ไอ้นั่นทำไมมันพังยากจังว่ะ!’

 

เปรี้ยง!!! เฟี๊ยว! ทึ๊บ!!

 

เสียงปืนบางอย่างดังมากเพียงหนึ่งนัด ก่อนที่จะเขาจะรู้สึกได้ว่า มีแสงสีแดงสั้นๆ เฉียดผ่านหูขวาเข้าไปเข้าฝังกลางแท่งคริสตัลชายน์เป็นรู มีประกายไฟฟ้าไหลแป๊บๆ โดยรอบก่อนที่จะระเบิด

 

ตูม!

 

แท่งคริสตัลชายน์ระเบิดสนั่น ส่งผลให้เนโอ-ไททันสไปเดอร์หยุดชะงักทันที

 

‘เมื่อกี้มันอะไร!?’

 

พีหันไปข้างหลังที่เขาคิดว่าน่าจะเป็นทิศทางการยิงด้วยปืนอะไรสักอย่าง เห็นตึกสูงแห่งหนึ่งสี่สิบชั้นที่อยู่ห่างออกไปไกลมาก แต่เขาเห็นประกายสะท้อนสีขาวแต่ไกล

 

‘สไนเปอร์!?’

 

“มันหยุดแล้ว! ยิงที่ข้อต่อมันเลย!”

 

เสียงเฟลิกซ์ดังขึ้นผ่านวิทยุสื่อสาร ก่อนที่จะตามด้วยเสียงปืนและระเบิดนับไม่ถ้วน ตัวแมงมุมยักษ์เริ่มเซซ้ายขวา และขาขวาหน้าหลุดออก ตามด้วยขาซ้ายล่าง ขาขวาล่างและขาสุดท้ายคือขาซ้ายบน

 

“ถอยเร็ว! มันจะล้มลงแล้ว!”

 

เฟลิกซ์สั่งลูกน้องผ่านวิทยุ แล้วเรสเทียร์ที่อยู่ข้างๆ ใช้ดาบเรียวขาวยกขึ้นและปักลงกลางตัวแมงมุมยักษ์ตรงๆ

 

“จับดาบไว้ค่ะ พี่หญิง!”

 

ด้วยสัญชาติญาณของพี มือขวารีบจับด้ามดาบนั้นไว้ทันที ตัวแมงมุมยักษ์ตัวกลางที่ไม่มีขาทั้งสี่แล้วค่อยๆ ถลาลงสูงพื้นเบื้องล่าง

 

โครม!

 

เสียงดังสนั่นความพินาศลงของเนโอ-ไททันสไปเดอร์ ตึกบ้านช่องโดยรอบโดนทับพังทลายเกือบทั้งหมดและนั่นก็คือหุ่นยนต์ตัวสุดท้ายพวกไอริสที่ทิ้งไว้ใน Area TH-7

 

◊◊◊

 

คุยกับคนเขียนกันหน่อยนะจ๊ะ

จบลงไปแล้วสำหรับบท ‘เมื่อพลังจิตผงาด’ นะจ๊ะ

และแล้วงานแรกของพีในนามการ์เดี้ยนก็ล้มหุ่นยนต์แมงมุมยักษ์นั้นได้สำเร็จ

กระสุนปืนปริศนาที่ทำลายแก่นกลางคริสตัลชายน์มาจากไหนล่ะ?

ใครเป็นคนยิง?

แล้วหลังจากนี้พีจะทำอะไรต่อไป

โปรดติดตามตอนต่อไปที่มีชื่อว่า อิลลูชั่น (illusion) บทที่ 1 [สุสาน]

ถ้าชอบก็ Comment ให้กำลังใจกันบ้างเน้อ ฮ่าๆ

By Spy442299 & Nattanan Srising