P.P.Rising The Bullet Time อภินิหารพลังจิตเหนือโลก

P.P. Rising: The Bullet Time

เดอะบูลเลตไทม์ อภินิหารพลังจิตเหนือโลก

7. Ch.17.5 เมื่อพลังจิตผงาด บทที่ 7.5 [Triple F]

Rewrite V.3

 

◊◊◊

 

[6 ชั่วโมงก่อนเหตุการณ์ที่ห้างเซ็นเตอร์บีส]

[09:00] [02/01/2058]

[Area TH-7 เขตกลาง, Blue Zone, บนรถบ้านเคลื่อนที่ใกล้ๆ สวนไม้แห่งหนึ่ง]

 

กริ๊งๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

 

เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น ร่างสาวน้อยผมม่วงเข้มบนเตียงนอนที่คับแคบ กำลังเอื้อมมือไปกดนาฬิกาปลุกขวามือ ผ้าม่านทางซ้ายข้างๆ ตัวค่อยๆ เปิดขึ้นเองทำให้แสงอาทิตย์เข้าผ่านกระจกมาให้รับแสงยามเช้า ก่อนที่จะค่อยๆ ขยับตัวขึ้นมานั่งห้าวแล้วยืดเส้นยืดสาย

 

“อรุณสวัสดิ์ครับ นายหญิง มีการติดต่อจาก เอ็กซ์ลิซสี่สอง จะให้เปิดรับสายไหมครับ?”

 

เสียงคอมพิวเตอร์ดังขึ้นจากจอมอนิเตอร์ขนาดสามสิบนิ้ว เด็กผมม่วงหันไปมองก่อนที่จะสั่งไป

 

“อือๆ เปิดสายรับเลย”

 

ติ๊ง

 

เสียงเปิดสายเข้ามา หน้าจอขึ้นเป็นรูปเส้นเสียง แล้วคนที่อยู่ปลายทางที่เป็นผู้ชายพูดทักทายมา

 

“ชาปัง!! เฟท! วันนี้แล้วสินะ ตามที่เธอบอก”

“เอะอะอะไรแต่เช้า หนวกหูชะมัด ฮ๊าวววว...” เด็กผมม่วงตอบด้วยเสียงง่วงเงียและขยี้ตาไป

“กระตือรือร้นหน่อย วันนี้ฉันอุตสาห์ลงทำมางานกับเธอเองเลยนะ”

“รู้แล้ว รู้แล้ว ยังไม่ถึงเวลานี่หน่า ขอตัวก่อนละ...ตัดการสื่อสาร”

 

หน้าต่างพูดคุยด้วยเสียงถูกปิดไป เด็กสาวผมม่วงเริ่มลุกขึ้นมาทำกิจวัตรประจำวันตอนเช้าเหมือนผู้หญิงทั่วไป

 

‘หนูชื่อว่า เฟท (Fate)

สาวน้อยวัยใสอายุสิบสามปี

คุณคงจะคิดว่า หนูเป็นเด็กมอต้นที่ไปโรงเรียน ทำกิจกรรมสนุกสนานเหมือนเด็กทั่วๆ ไป

ชีวิตหนู ไม่ใช่แบบนั้นหรอก

เกิดมาเท่าที่จำความได้ก็อยู่สถานที่เลี้ยงเด็กกำพร้าแล้ว

อยู่ที่นั่น ไม่ค่อยจะมีความสุขสักเท่าไร

จนเมื่อสองปีก่อน มีคนเข้ามารับเลี้ยงเป็นลูกบุญธรรม

หนูดีใจมาก แต่กลายเป็นว่า คนที่มารับเลี้ยงเป็นพวกค้ามนุษย์

วันที่กำลังจะถูกส่งข้าม Area ไปขาย

กลุ่มแฮกเกอร์แอคเซียมเอ็กซ์ (Axiom-X) เข้ามาช่วยไว้

ตั้งแต่นั้นมา ก็ตัดสินใจเข้าร่วมกลุ่มกับพวกเขา

ได้ท่องไปทั่วโลกและต่อสู้ตามเจตนารมณ์ของแอคเซียมเอ็กซ์

‘Secret is Enemy’ ความลับคือศัตรูตัวฉกาจ

ขุดความลับต่างๆ ที่ถูกซ่อนไว้ให้โลกได้รู้

แต่ห้าเดือนที่แล้ว หนูทะเลาะกับคนในกลุ่ม ก็เลยแยกตัวทำงานโซโล่เดี่ยว อยู่ในรถบ้านเล็กๆ เคลื่อนที่ และกลับมาที่ Area TH ที่เจ็ดแห่งนี้

แน่นอนความยากในการแฮคระบบรักษาความปลอดภัยที่นี่ง่ายมาก จนแฮกเกอร์คนอื่นๆ ที่ชอบความท้าทายต่างไม่ค่อยประจำอยู่ Area นี้สักเท่าไหร่

แต่น้อยคนที่รู้ว่าประเทศนี้มีความลับซ่อนอยู่อีกเยอะ โดยพวกต่างชาติอย่างไฮเทคอัพเปอร์ที่แอบมาทำเรื่องอะไรบ้างอย่าง

อำนาจมืดที่เกือบเอาชีวิตหนูหลายรอบ จนแล้วจนรอดยังขุดข้อมูลของมันไม่ได้สักที

ยิ่งมีเหตุการณ์พีทูไรซิ่ง (P.P. Rising) พวกหัวกะทิแห่กันมารวมที่นี่โดยไม่ได้นัดหมาย

งานแฮกยากขึ้นหลายเท่าตัว

แต่คนแฮกที่เก่งๆ ของกลุ่มก็เข้ามาร่วมวงด้วยเหมือนกัน

บรรยากาศทำงานกันเป็นทีมกำลังจะกลับมา

ไม่ค่อยชอบเอาซะเลย

แต่หัวหน้าทีมดันเป็นไอ้แว่นนั่น

คนที่โทรเข้ามาเมื่อกี้ เป็นคนช่วยหนูไว้จากพวกค้ามนุษย์

เอาเถอะ ใกล้ถึงเวลาที่เป้าหมายจะมาแล้ว’

 

เฟทที่แต่งตัวชุดที่มีกระเป๋าเกือบทั้งตัวสีเขียวเสร็จแล้ว หยิบหูฟังครอบหัวหูแมวสีฟ้าขึ้นมาใส่และแว่นครอบตาสีเขียว แล้วใช้มือขวาแตะที่ขาแว่นเพื่อเช็คการทำงานของแว่นไฮเทคอันนี้ มีข้อความขึ้นมาบนแว่น

 

‘ระบบบันทึกปกติ

ระบบสตรีมมิ่งถึงหัวหน้าแว่นปกติ

ระบบซูมเข้าออกปกติ

ระบบตรวจจับปกติ

ลิงค์หูฟังเรียบร้อย’

 

เฟทเดินลงจากรถบ้านขนาดเล็ก ก่อนที่จะกระโดดยกมือเรียกกำลังใจให้ตัวเอง

 

“โอเค! ออกปฏิบัติการได้!!”

 

◊◊◊

 

[10:32] [02/01/2058]

[Area TH-7 เขตกลาง, Blue Zone, หน้าห้องอพาร์ทเม้นท์ของพี]

 

‘ตามพีทูของหนู คนๆ นั้นต้องมาช่วงนี้แน่ๆ’

 

เฟทที่กำลังซุ่มอยู่ในพุ่มไม้มองไปที่หน้าอพาร์ตเม้นท์ของคนๆ หนึ่ง หยิบแท่งบิสกิตช็อคโกแล็ตไส้สตอเบอร์รี่จากในเสื้อขึ้นมากิน

 

‘อือ เกือบลืมบอกไป หลังจากวันที่เกิดพีทูไรซิ่ง หนูก็ค้นพบว่าตัวเองมีพลังจิตพิเศษอย่างหนึ่ง คือทำนายอนาคตแบบเรื่องที่เกิดขึ้นในวันถัดไป (Divination) โดยจะมองเห็นเป็นภาพ แต่มันค่อนข้างเลือนลางและไม่สามารถเพ่งเล็งถึงเรื่องที่ต้องการอยากจะรู้และบอกเวลาแน่นอนไม่ได้ และนึกจะใช้พีทูเองก็ไม่ได้ เพราะมันทำงานเอง ไม่รู้ตอนไหนด้วย ถึงได้โดนไอ้หัวหน้าแว่นนั่นตั้งฉายา Figments Future (เศษเสี้ยวอนาคต) ให้อีก หนักกว่านั้นตั้งชื่อย่อให้หนูสับเสร็จว่า ทริปเปิ้ลเอฟ โดยเอาชื่อและฉายามาย่อเป็นตัวอักษรภาษาอังกฤษสั้นๆ’

 

Fate Figments Future = FFF = Triple F

 

‘พอไอ้หัวหน้าแว่นนั่นไปคุยคนในกลุ่มแชทลับของแอคเซียมเอ็กซ์ให้คนอื่นรู้เรื่องนี้เข้า ก็เรียกหนูแทนชื่อจริงไปเลย

อยากจะบ้าตาย...กลับเข้าเรื่อง

การมองเห็นอนาคตของหนู บางครั้งดันมองเห็นคนกำลังกินไอติม เดินสะดุดล้ม ก้อนหินหล่นน้ำ และอื่นๆ ที่มันโคตรไร้สาระสุดๆ แต่เมื่อวานตอนเย็นตอนพีทูทำงาน หนูเห็นคนๆ หนึ่งไม่แน่ใจว่าเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายใส่เสื้อนอกน้ำตาลเอวลอยขาสั้น กำลังจะเข้าอพาร์ทเม้นต์ห้องที่ล็อคอยู่

เหมือนจะเป็นเรื่องปกติของคนทั่วไป...แต่ห้องที่คนนั้นเข้าไป เป็นห้องของคนที่ชื่อว่า พี คนที่ทำเรื่องมหัศจรรย์ช่วยเหลือตัวประกันที่สนามบินและกลายเป็นผู้ต้องสงสัยคดีพีทูไรซิ่งอีกด้วย

พอรายงานเรื่องนี้ไปให้หัวหน้าแว่นนั่น ก็โดนสั่งมาให้ ‘เฝ้าและติดตามเป้าหมาย’ ทันที

ไอ้งานแบบนี้ไม่ค่อยอยากจะทำนักหรอก แต่เงินรางวัลที่ตั้งมานี่สิ...แสนชิฟ

เอาไปกินพาเฟ่ต์ได้หลายปีเชียว ไม่ต้องทนแฮกเงินวันละสิบชิฟไปทั้งชาติแล้ว!’

 

เฟทอยู่ในสภาพที่เพ้อฝันถึงพาเฟ่ต์บนโต๊ะมากมาย น้ำลายไหลสอไปแล้วเรียบร้อย แต่ก็เพ้อได้ไม่นาน เห็นคนหนึ่ง ผมสีน้ำตาลที่ยาวถึงคอ สวมหมวกสีแดง ใส่เสื้อกล้ามขาวสั้นโชว์เอว เสื้อคลุมนอกสั้นสีน้ำตาลและกางเกงยีนส์สั้น ที่เดินตรงมายังห้องเป้าหมาย ทำท่าทางระแวงรอบตัว

 

‘ผู้หญิง!?’

 

เฟทรีบใช้นิ้วแตะที่ขาแว่นแล้วเลื่อนนิ้วไปข้างหน้า เพื่อให้ภาพบนแว่นซูมเข้าไปที่ใบหน้าคนนั้นเพื่อเช็ค

 

“หัวหน้าแว่น...พบเป้าหมายแล้ว กำลังส่งรูปไปให้”

“โอเค โอเค รอแป๊บ” เสียงหัวหน้าที่ดังออกจากหูฟัง “ได้ล่ะ กำลัง...ค้นหาข้อมูลคนนี้...เอ๊ะ?”

“หือ? หัวหน้ามีอะไรหรือเปล่า? รูปไม่ชัดรึ?”

“เปล่าๆ ขอเวลาสักหน่อย เหมือนมีอะไรผิดพลาดบางอย่าง”

 

เฟทกลับมามองไปยังเป้าหมายอีกครั้ง เธอคนนั้นกำลังใช้กุญแจไขเข้าห้องไป พอซูมเข้าดูที่กุญแจ ข้อมูลก็ขึ้นบอกว่าเป็นกุญแจสำรองฝังชิพตรวจลายนิ้วมือ

 

‘คนที่ใช้กุญแจนั้นได้...ต้องเป็นเจ้าของห้องเท่านั้น

แปลว่า...’

 

“หัวหน้าแว่น...เห็นอย่างที่ฉันเห็นไหม?”

“เห็นๆ” เสียงกังวลตอบมา

“กุญแจอันนั้นมันปลอมกันง่ายๆ หรือเปล่า?”

“ในระดับหนึ่ง...แต่มีเรื่องอื่นให้แปลกใจมากกว่า”

“หือ?”

“คนตรงหน้าเธอ...ก็คือ พี ธีระ คนๆ นั้นแหละ”

“หา!?”

“แปลกใจใช่ไหมล่ะ? ฉันเองก็เหมือนกัน ข้อมูลในม่านตาเขาบอกว่าเป็นคนๆ นั้นแน่”

“จะเป็นไปได้ไง? พีคนนั้นเป็นผู้ชายไม่ใช่เหรอ? นี่มันผู้หญิง แถมหน้ายังไม่---”

“...ในรูปช่วงล่างคนนั้นวิเคราะห์แล้ว ยังไงก็เป็นผู้ชาย” เสียงปลายทางซีเรียส “ส่วนเรื่องหน้าตา...เดี๋ยวส่งรูปให้ดู”

 

พอหัวหน้าแว่นพูดเสร็จ ก็มีรูปคนถ่ายสองคนขึ้นมาทางซ้ายบนของแว่น เป็นรูปถ่ายตรงทั้งคู่ คนซ้ายเหมือนผู้หญิงที่เฟทเจออยู่ตอนนี้ ส่วนอีกคนเป็นพีผู้โด่งดัง มีชื่อขึ้นอยู่ใต้รูปทั้งสองว่า

 

ทางซ้ายผมยาวสีน้ำตาล = “ธีระ หงฆ์สกุล (16 ปี)”

ทางขวาผมสั้นที่รู้จักกันว่าเขาคือ พี = “ธีระ หงฆ์สกุล (21 ปี)”

 

“หนู...ไม่เข้าใจ” เฟทบอกไปตรงๆ

“คืองี้...รูปทางซ้ายคือ พี เมื่อห้าปีก่อน...นั่นแหละคือตัวจริงของเขา แต่รูปทางขวาคือ พี คนเดียวกัน แต่เป็นหลังได้รับอุบัติเหตุจนเสียโฉมหลายปีก่อน”

“เดี๋ยวๆ งั้นที่อยู่ตรงหน้าตอนนี้เป็น พี...คนนั้นใช่ไหม?”

“ใช่”

“แล้วเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงกันแน่?”

“ผู้ชาย...แต่คล้ายผู้หญิงเท่านั้นเอง...จะให้ส่งรูปที่เขาทำกิจกรรมมอปลายมาให้---”

“ไม่ต้องๆ” เฟทรีบปฏิเสธ เพราะกลัวว่าเดี๋ยวภาพเต็มขึ้นเต็มแว่น มองไม่เห็นทางข้างหน้ากันพอดี “เอาไงต่อ หัวหน้าแว่น”

“ติดตามเป้าหมายต่อไป”

“รับทราบ”

 

‘แจ็คพอต!!

ไม่นึกว่า จะได้มาเจอพีคนๆ นั้น แบบนี้ต้องอัพค่าตัวทำงานแล้ว

ถ้าเป็นอย่างที่หัวหน้าแว่นบอกนะ’

 

ระหว่างที่คิดอยู่ คนที่เข้าห้องไปก็ออกมามองซ้ายขวาเช็คให้แน่ใจว่าไม่มีคน ก็ทำการเดินออกมาปิดประตูห้องและเดินไปทางซ้ายริมถนนไปเรื่อยๆ

 

‘อ้าว เดินไปเหรอเนี่ย?

งั้นต้องเดินตามไปล่ะ’

 

เฟทกดปุ่มบนนาฬิกาข้อมือทางซ้ายแล้วพูด

 

“โมบี้...ตามฉันมาห่างๆ”

 

เป็นการสั่งรถบ้านเล็ก ให้ขับตามเฟทมาเอง โดยตั้งไว้ว่า ให้ตามห่างระยะหนึ่งร้อยเมตรและอยู่ริมถนน

 

‘หวังว่าคนนั้นคงเดินไม่นานนะ หนูขี้เกียจเดินตาม’

 

◊◊◊

 

[12:00] [02/01/2058]

[Area TH-7 เขตกลาง, Blue Zone, สวนสาธารณะคริส]

 

‘นี่เขาจะเดินไปถึงไหน?’

 

เฟทนั่งซุ่มอยู่ในพุ่งไม้ในสวนสาธารณะคิดด้วยความหงุดหงิดแล้วหยิบบิสกิตเคลือบช็อคโกแลตไส้สตอเบอร์รี่ขึ้นมากิน กำลังแอบมองเป้าหมายที่ชื่อว่า ‘พี’ ที่นั่งดื่มน้ำกระป๋องอยู่ใกล้ๆ ตู้ขายน้ำกระป๋อง

 

‘ชักหิวน้ำขึ้นมาแล้วสิ

กระติกน้ำข้างตัวก็...

เฮ้ย!! ลืมเอามา’

 

เฟทตบหน้าผากตัวเอง

 

‘ต้องไปกดตู้น้ำแทนล่ะ

แต่คนนั้นยังอยู่นี่สิ...

เอาไงดี เอาไงดี’

 

ระหว่างที่คิดอยู่ รู้สึกพุ่มไม้ข้างซ้ายมันขยับเลยหันไปดู เจอคนผู้หญิงผมทวินเทลยาวสีฟ้า นัยน์ตาสีแดง ใส่ชุดขาวคนหนึ่งที่นั่งซุ่มดูเหมือนกัน ก่อนที่เธอคนนั้นจะหันมาด้วยสีหน้านิ่งๆ พูดทักทาย

 

“สวัสดีค่ะ เล่นเป็นสตอล์กเกอร์ด้วยกันอยู่เหรอค่ะ?”

“คะค่ะ...เฮ้ย!!”

 

‘ใครเนี่ย!!

เผ่น!!’

 

เฟทกระโดดหนีออกจากพุ่มไม้มาหลบอยู่หลังถังขยะแทน

 

“เฟท! นั่นมันเสียงใคร? เกิดอะไรขึ้น ไปกินน้ำแป๊บเดียว เห็นวิ่งออกมา”

“ไม่รู้! ไม่รู้...หัวหน้าแว่นต่างหาก! ช่วยบอกที ตะกี้เป็นใคร?”

“หา!? ใคร? ไม่เห็นนะ”

“ย้อนภาพไปดูครึ่งนาทีที่แล้วสิ!!”

“อือๆ ขอเวลาแป๊บ”

 

‘เอาล่ะๆ เฟท ตั้งสติก่อน หายใจลึกๆ

...กลิ่น...

นี่อยู่ข้างถังขยะนี่หว่า!’

 

เฟทรีบลุกขึ้นหนีตรงถังขยะออกมา แล้วเห็นเป้าหมายลุกขึ้นบิดขี้เกียจแล้วเดินไปทางอื่น

 

‘ต้องตามต่อแล้ว...ก่อนอื่นไปกดน้ำก่อน’

 

เฟทวิ่งไปที่ตู้ขายน้ำกระป๋อง หยอดเหรียญแล้วกดเลือกน้ำส้มยี่ห้อ ‘ซันชายน์’ มองไปทางซ้ายที่พุ่มหญ้าที่เคยแอบ ก็ไม่เห็นผู้หญิงคนนั้นแล้ว

 

‘ไปไหนแล้วนะ? ช่างเหอะ ต้องรีบตามเป้าหมายก่อน’

 

เฟทก้มลงหยิบน้ำกระป๋องที่ไหลลงมา แล้วเดินตามเป้าหมายห่างๆ แต่เพิ่งเห็นว่าคุยมือถืออยู่ หัวหน้าแว่นของเธอก็ติดต่อเข้ามาพอดี

 

“เฟท ผู้หญิงคนที่ให้หามัน---”

“ไว้ก่อน ช่วยแฮคฟังเสียงมือถือที่เป้าหมายคุยก่อน”

“โอเค โอเค” มีเสียงกดแป้นคีย์บอร์ดไม่กี่วิก็ตอบกลับมา “จัดให้แล้ว”

 

เส้นคลื่นเสียงขึ้นมาริมขวาบนสองเส้น มีต้นทางกับปลายทาง และได้ยินเสียงคุยกัน

 

*”ฮัลโหล”*

*”พีจัง! เป็นไงบ้าง ได้ยินว่าหนีออกจากบ้าน”*

*”ก็สบายดี”*

*”งั้นเหรอ...ดีใจจัง ว่าแต่เธอไปจะอยู่ที่ไหน?”*

*”คงจะเช่าห้องใหม่อยู่มั้ง”*

*”พีจัง เฮ้ย ไอจัง...มาอยู่กับฉันไหมล่ะ?”*

*”งืม......งั้นฝากรบกวนด้วยล่ะกัน”*

*”เย้!!”*

*”แต่มีข้อแม้...ห้ามเล่นพิเรนเด็ดขาด และจะขออยู่ไม่นานด้วย จนกว่าจะหางานหาเงินใหม่ได้”*

*”จัดให้เลยจร๊า! งั้นเดี๋ยวตอนเย็นหลังเลิกงานจะมารับหน๊า...จะให้ไปรับที่ไหน?”*

*”...ที่ห้างเซ็นเตอร์บีส”*

*”รับทราบจร๊า สาวดุ้นของฉัน”*

*”ไอ้ทอมมี้!!”*

 

เป้าหมายเก็บมือถือเข้ากระเป๋ากางเกง เฟทจะรายงานผลตามที่ได้ยิน

 

“เป้าหมายกำลังจะ...อ้าว”

 

เฟทตกใจนิดหน่อยเพราะเดินตามเป้าหมายมาจนอยู่หน้าห้างแล้ว

 

“อ๋อ ที่คุยกันตะกี้ฉันก็ได้ยิน ไม่ต้องรายงานก็ได้” หัวหน้าแว่นพูด “แต่คนที่เธอให้ตรวจตะกี้...เหมือนจะมีปัญหานิดหน่อย”

“ปัญหาอะไร?”

“หาข้อมูลผู้หญิงคนนั้นไม่เจอ” หัวหน้าแว่นพูดด้วยเสียงหนักใจ “แต่ภาพที่ได้มาก็ไม่ค่อยชัดด้วยแฮะ”

“ช่างมันเหอะ หัวหน้าแว่น หนูจะตามเป้าหมายที่เข้าห้างเซ็นเตอร์บีสต่อไปแล้วนะ”

“อือ อย่าให้หลุดล่ะ”

“รับทราบ”

 

เฟทดื่มน้ำส้มกระป๋องก่อนที่จะข้ามถนนและเข้าห้างตามเป้าหมายไป

 

◊◊◊

 

[13:51] [02/01/2058]

[Area TH-7 เขตกลาง, Blue Zone, ห้างสรรพสินค้าเซ็นเตอร์บีส]

 

‘เป้าหมายออกจากธนาคารแล้ว...’

 

เฟทอยู่ที่ชั้นสองของห้างอยู่หลังเสาต้นหนึ่ง กำลังแอบมองลงไปชั้นหนึ่งที่เป้าหมายเพิ่งเดินออกจากธนาคาร

 

‘ยังไม่เห็นเขาทำตัวเหมือนในคลิปนั้นที่สนามบินเลย

ใช่คนนี้แน่ๆ เหรอ?’

 

เฟทบ่นในใจก่อนที่จะหยิบแท่งบิสกิตรสโปรดขึ้นมากินอีก จากนั้นก็กดปุ่มที่หูฟังเพื่อคุยกับหัวหน้าเธอ

 

“หัวหน้าแว่น ขอถามอะไรหน่อย...ข้อมูลของเป้าหมาย ไม่ผิดแน่นะ?”

“...ไม่ผิดหรอก” หัวหน้าแว่นพูด“ไม่ต้องห่วง เธอได้เงินแสนชิฟแน่ๆ”

“ไม่ได้ห่วงเรื่องนั้น”

“หรือจะไม่เอา?”

“เอาสิ แค่ติดใจนิดหน่อย”

“หือ? ติดใจเรื่องอะไรเฟท”

“เรื่องที่เรากำลังทำอยู่นี้ มันใช่อุดมการณ์ของพวกเราแน่ๆ งั้นเหรอ?”

“...ก็ใช่---” หัวหน้าแว่นยังพูดไม่จบเหมือนมีอีเวนต์อะไรเข้ามา “เอ๋...ถึงเวลาพอดีที่เจ้านั่นบอกแฮะ เฟท ลองดูทีวีหรือข่าวอะไรแถวๆ นั้นดูสิ”

 

เฟทลองหาทีวีแถวๆ นั้นตามที่หัวหน้าแว่นบอก ไปเจอจอใสใหญ่มากๆ ที่ติดอยู่ชั้นสองใกล้ๆ  จุดที่ยืนอยู่พอมองเห็นข้อความบนจอ

 

::::

:::Fact::::::::

:::::Darkside::

:Violence::::::

:::::Lie:::::::

::::Everything:

::Incoming:::::

:::::::::::::::

::::::Axiom-X::

::::

 

‘เหอะๆ’

 

“เจ้านั่นไม่เบื่อบ้างหรือไง? ข้อความแนวเดิมๆ” เฟทพูด

“เท่ดี แถมเด่นดีออก” หัวหน้าแว่นตอบกลับ

“แล้วคราวนี้จะปล่อยข้อมูลอะไรไปล่ะ? พีผู้ที่โด่งดังกับโฉมหน้าที่แท้จริงงั้นเหรอ?”

“ไม่รู้เหมือนกัน...ทางหัวหน้าใหญ่ยังไม่พูดอะไร แต่สั่งให้ปล่อยสัญญาณเตือนมาก่อน”

“อ๋อ...งั้น---”

 

เฟทหยุดพูดขึ้นมา เพราะขอบๆ ตาเริ่มมีแสงออร่าม่วง...

 

‘ไม่นะ...มันจะมาอีกแล้ว’

 

“หัวหน้าแว่น พีทูของเฟท มันจะทำงานอีกแล้ว” เฟทบอก

“หา!?”

 

‘เอาล่ะ ใจเย็นๆ เจออยู่ทุกวันอยู่แล้ว...ก่อนอื่น...ต้องหลับตาลง’

 

เฟทค่อยๆ หลับตาลง แต่ยังพอเห็นแสงสีม่วงอยู่

 

‘หลับตาประมาณสิบวินาที...หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า หก เจ็ด

แปด

เก้า

สิบ!’

 

เฟทลืมตาขึ้นมา พบว่ารอบตัวมาอยู่ที่ๆ หนึ่ง มีป้ายหลุมศพรอบตัว ฟ้ามืดครึมเดาไม่ออกว่าอยู่ช่วงเวลาไหน

 

‘ถ้าจำไม่ผิดที่นี่มัน...สุสานใน Area TH ที่เจ็ดที่ใช้จัดงานไว้อาลัยผู้เสียชีวิตที่สนามบินดอนเมืองตามในข่าวนี่?’

 

เฟทมองส่องรอบๆ ตัวจนเห็นเงาคนหนึ่ง อยู่ไกลมองไม่ค่อยเห็น เลยต้องเดินเข้าไปดูใกล้ๆ

 

‘นั่นใคร?’

 

ระหว่างที่เฟทเดินเข้าไปเรื่อยๆ ก็เห็นว่าเขาใส่สูทดำสูงพอสมควร ใบหน้าเข้มๆ ของคนนั้นคุ้นๆ จนต้องเร่งเดินเข้าไปหาอีก...จนพบคำตอบที่ทำให้ก้าวเท้าไม่ออก

 

‘ประธานบริษัทไฮเทคอัพเปอร์ มิซากะ เคนชิโร่ กำลังก้มมองป้ายสุสานลูกตัวเอง

ทำไมเขามาอยู่ที่นี่?

เห็นว่าเพิ่งบินกลับไป Area JP สัปดาห์ก่อนแล้วไม่ใช่เหรอ?

แล้วทำไมต้องมาเห็นเขา?

และทำไมต้องรู้สึกกลัวด้วย?’

น

เฟทเริ่มเดินถอยหลังจนชนกับอะไรซะอย่าง หันมาดูเป็นเสาที่ยึดตัวอาคารของห้างเซ็นเตอร์บิส

 

‘อ้าว?’

 

เฟทหันหลังกลับไปเพื่อที่จะดูประธานไฮเทคอัพเปอร์อีกครั้ง กลับกลายเป็นผู้คนที่เดินช๊อปปิ๊งไปมา

 

‘พีทูของเราหมดแล้วเหรอ!?

โธ่โว้ย...ทำเอาตกใจหมด’

 

เฟทถอนหายใจแล้วเพิ่งได้ยินเสียงหัวหน้าของเธอเอง

 

“เฟท! เฟท! ได้ยินหรือป่าว?”

“อ่า...ได้ยิน ได้ยิน”

“เฮ้อ ค่อยยังชั่ว เรียกเธอตั้งนานเห็นเงียบไป”

“พีทูของหนูมันทำงานอยู่ ไม่ได้ยินใครทั้งนั้นแหละ”

“อือ...คราวนี้เห็นอะไรอีกล่ะ...เห็นว่ากำลังกินขนมหรือไง?”

“เปล่าๆ ไม่ใช่พวกนั้นหรอก...เห็นเจ้าประธานไฮเทคอัพเปอร์”

“หา!! จริงเหรอ!?”

“ก็จริงสิ...เห็นอยู่ในสุสานที่จะจัดงานไว้อาลัยใน Area TH ที่เจ็ด”

“แล้วเขากำลังทำอะไร? กี่โมง”

 

เฟทรู้สึกไม่อยากคุยเรื่องนี้ขึ้นมา เลยเปลี่ยนเรื่อง

 

“ไม่แน่ใจ...ขอตัวติดตามเป้าหมายก่อนนะ ไว้คุยกันทีหลัง”

“...อือ”

 

เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนที่จะโผล่หน้าจากหลังเสาไปดูเป้าหมายชั้นหนึ่งอีกครั้ง

 

‘อ้าว? หายไปไหนแล้ว’

 

เฟทไล่มองไปเรื่อยๆ จนเจอเขานั่งอยู่บนม้านั่งและกำลังมองเฟทอยู่...

 

‘มองหนู...

แย่แล้ว!’

 

เฟทรีบหลบเข้าหลังเสาทันที

 

‘ตะกี้เห็นหรือเปล่า?

ไม่มั้ง เราเตี้ยออกจะตาย...’

 

เฟทลองชะเง้อออกไปดู เขามองไปทางอื่นแล้ว

 

‘ฮ่าๆ เขาจะเห็นเราได้ไง บ้าไปแล้ว เราออกจะ---‘

 

ยังไม่ทันคิดจบ เขาก็หันมามองที่เฟท ทำให้รีบหลบเข้าหลังเสาเหมือนเดิม

 

‘บังเอิญมั้ง’

 

และเธอก็ชะเง้อไปดู ทำแบบนี้อยู่สี่ห้ารอบ เขาก็ยังมองมาที่เฟท

 

‘ไม่บังเอิญล่ะ

ต้องให้หัวหน้าช่วยซะแล้วสิ’

 

“หัวหน้าแว่น ช่วยเฟทที...ฮัลโหล...อยู่ไหม...หัวหน้า...หัวหน้า!!”

 

‘หายหัวไปไหนเนี่ย!!

เวลาสำคัญซะด้วย’

 

เฟทอยากจะเควี้ยงหูฟังที่ใช้ติดต่อหัวหน้าทิ้งซะเดี๋ยวนี้ แต่ทำไม่ได้อยู่ดี

 

‘เอาล่ะ...ใช้ไอ้ของดีไอวาย (DIY) นั้นก่อนล่ะกัน’

 

เฟทหยิบอุปกรณ์ในกระเป๋าเสื้ออันหนึ่งออกมาเป็นแท่งลวดที่ด้านในติดกล้องเล็กๆ ไว้อยู่ และมีจอ LCD ที่ต่อสายไฟออกมา ใช้ลวดที่ติดกล้องยื่นออกไปนอกเสา แล้วเปิดจอจนเห็นภาพ ส่องไปทางม้านั่ง แต่ก็ไม่เห็นเป้าหมายแล้ว

 

‘อ้าว? หายไปไหนแล้ว!?’

 

เธอรีบหมุนขดลวดไปหลายทางเพื่มที่จะส่องหาเป้าหมาย แต่ก็ไม่เจอสักที จนมีคนมาสะกิดหลัง ทำให้ตกใจสันหลังเสียวว๊าป หันไปดูก็เป็นคนที่เธอแอบตาม เขาทำหน้าเคร่งเครียดมองเฟทอยู่

 

‘โดนจับได้แล้ว’

 

“นี่เธอ...แอบดูฉัน มีอะไร?”

“คะคะใครแอบดูคุณ!?”

 

‘แถไปก่อนล่ะกัน’

 

“ก็เธอไง ฉันเห็นเธอแอบดูฉันต้องหลายรอบแล้วนะ เป็นเด็กเป็นเล็กมาทำอะไรแบบนี้---”

“หนูไม่ใช่เด็กแล้วนะ!!”

 

‘อายุสิบสามปีไม่เด็กแล้ว!!’

 

“บอกมาซะดีๆ เถอะ เด็กน้อย ทำไม---”

“อ้าว หนูพี!”

 

เสียงสวรรค์ที่มาช่วยกลางคัน เป็นผู้หญิงผมบ๊อบสีเขียวที่สูงกว่าเฟทประมาณหนึ่ง ใส่ชุดเหมือนพวกนักวิทยาศาสตร์ หมวกสีน้ำเงินมีโลโก้ของไฮเทคอัพเปอร์อยู่

 

‘คุ้นๆ เหมือนเคยเห็นที่ไหน?

ช่างเหอะ ขอตัวเผ่นก่อนล่ะกัน!’

 

เฟทค่อยๆ เดินย่องออกจากตรงนั้น โดยไม่ให้เป้าหมายรู้ตัว แล้วไปแอบหลังกระถางต้นไม้อันใหญ่ที่อยู่ไม่ใกล้นัก ใช้แว่นไฮเทคซูมเข้าที่หน้าผู้หญิงผมเขียว

 

“หัวหน้าแว่น มายัง?”

“มาแล้ว มาแล้ว” เสียงหัวหน้าที่เพิ่งนั่งเก้าอี้

“ไปไหนมา”

“อ๋อ เอาของกินในตู้เย็น”

“คราวหลังบอกกันก่อนสิ!!”

“จร๊าๆ แล้วในภาพที่เห็นนี้ ใคร”

“ยังมีหน้าจะถามอีก ที่ซูมให้เห็นก็เพราะจะให้หัวหน้าแว่นเช็คให้ไง!!”

“ฮ่าๆๆ โทษที โทษที กำลังเช็คให้...เอ๊ะ เดี๋ยวก่อน คนนี้มันนักวิจัยของไฮเทคอัพเปอร์ที่ถูกจับเป็นตัวประกันนิ!“

“ห๊ะ!? คนไหนนะ?”

“ก็คนที่พีในคลิปนั่นช่วยตัวประกันไว้ หนึ่งในนั้นมีคนนี้ด้วย”

 

เฟทมองไปที่สองคนนั้นอีกครั้ง กำลังแลกหมวกกัน

 

‘โอ้โอ้ว เจอของเด็ดอีกแล้ว เป็นคนที่พวกสื่อตามหาอยู่ด้วยซะด้วย

คิดแล้วน้ำลายจะไหล’

 

“หัวหน้าแว่น...ช่วยทำเรื่องเพิ่มเงินรางวัลด้วย”

“จ้า...แต่ช่วยติดตามเป้าหมายต่อไปด้วย เดินไปนู้นแล้ว”

 

พอหัวหน้าแว่นบอกอย่างงั้น เฟทก็มองหาเป้าหมายก็เห็นเดินคู่กันกับผู้หญิงหัวเขียวไปไกลแล้ว ก็รีบตามไป

 

◊◊◊

 

[16:28] [02/01/2058]

 

‘สองคนนั้นทำอะไรกัน’

 

เฟทมาแอบดูอยู่หน้าร้านขายเสื้อผ้าคอสเพลย์ที่สองคนนั้นเข้าไปห้องแต่งตัวกัน เห็นกำลังลองชุดกันอยู่ล่ะมั้ง

 

‘รู้สึกว่าทั้งวันเท่าที่ตามดูมานี่ เจอแต่เรื่องไร้สาระยังไงก็ไม่รู้ เห็นเดินดูของกันเหมือนคนทั่วไป

ช่างเหอะ ยังไงก็ได้ทั้งเงินทั้งอุดมการณ์แล้ว ฮ่าๆ

งานนี้คุ้ม’

 

ระหว่างที่เฟทร้องหึหึอยู่ในใจ รู้สึกว่าเหมือนมีอะไรอยู่เหนือหัว ก็เจอกับผู้หญิงผมสีฟ้าชุดขาวคนเดิมมองไม่ค่อยเห็นหน้า มาชะเง้อแอบดูด้วยเหมือนกัน

 

‘เฮ้ย!!’

 

เฟทตกใจเดินถอยออกมาหลบมุมทางเดิน แต่เหมือนคนที่ทำให้เธอตกใจ ไม่ได้สนใจเธอเลย มัวแต่มองคนในร้าน

 

‘อะไรของหล่อนเนี่ย!!!

หล่อนเป็นใครกันแน่!!’

 

“หัวหน้าแว่น ยัยนั่นอีกแล้ว!”

“อ๋อ...คนนั้นเหรอ” หัวหน้าแว่นพูด “หันหลังอยู่ ค้นข้อมูลไม่ได้หรอก”

“รู้อยู่แล้ว!! เดี๋ยวเข้าไปส่องหน้าเดี๋ยวนี้แหละ!”

 

เฟทตัดสินใจจะเดินเข้าไปตรงๆ แต่กลับต้องถอยมาทีเดิม เพราะเป้าหมายที่เอามือกุมแก้มไว้และนักวิจัยผมเขียวอีกคน เดินออกจากร้านพอดี ส่วนคนผมสีฟ้าชุดขาวนั้น มาหลบอยู่หลังเสาข้างหน้า

 

‘กะเกือบไปแล้ว’

 

เฟทมองออกไป เป้าหมายและนักวิจัยเดินออกไปอีกทางหนึ่ง ก็เลยจะตาม แต่กลับเห็นผู้หญิงผมสีฟ้านั่นเดินเข้าร้านคอสเพลย์ไป...ไม่กี่วินาที เดินออกมาพร้อมใส่หน้ากากแมวออกมา

 

‘เวรกรรม...แบบนี้ก็ไม่เห็นหน้ากับตายัยนั่นอ่ะดิ’

 

“เหมือนดวงไม่ค่อยดีเลยนะ” หัวหน้าแว่นย้ำให้

“เออ...งั้นขอกลับเข้าสู่ภารกิจหลักล่ะกัน”

 

และเฟทก็ตามเป้าหมายเดิมต่อไป

 

◊◊◊

 

[16:44] [02/01/2058]

 

‘ชักจะเบื่อแล้วสิ

อยากขอยกเลิกภารกิจตอนนี้จัง’

 

เฟทที่นั่งซุ่มอยู่ในสวนน้ำพุกลางห้าง บ่นในใจพร้อมเอาบิสกิตแท่งโปรดกินเข้าปากครั้งสุดท้าย และเธอก็เห็นนักวิจัยผมเขียวหมวกสีแดงเดินไปธนาคารและเป้าหมาย ‘พี’ ที่ใส่หมวกสีน้ำเงิน ลุกขึ้นเดินยืนตรงหน้าห้องน้ำชายและหญิง

 

‘...แล้วนั่นเขาจะยืนตรงนั้นทำไม?’

 

และเป้าหมายก็เข้าห้องน้ำ ‘หญิง’ ไป

 

‘ไอ้โรคจิต!!

นี่ตามทั้งวันเพื่อมาเจอเรื่องแบบนี้เนี่ยนะ!!!’

 

“คุณหัวหน้าแว่นค่ะ!” เฟทออกเสียงเน้นๆ ทุกคำ “ขออนุญาติกระทืบเป้าหมายได้ไหมค่ะ!!”

“ขอปฏิเสธ” เสียงหัวหน้าแว่นว่าแบบนั้นมา “ใจเย็นๆ ฉันรู้ว่าเฟทโกรธอยู่”

“รู้แล้วก็อนุมัติสิค่ะ!!”

“ดูเหมือนเป้าหมายปลอมเป็นผู้หญิงอยู่ จะให้เข้าห้องน้ำชาย เดี๋ยวความจะแตกเอาไง...ฉันคิดแบบนั้นนะ”

 

‘อาจจะใช่...

แต่แบบนั้นก็ยังเรียกว่าฉวยโอกาสอยู่ดี

เดี๋ยววันหลังแอบไปดักกระทืบก็ได้’

 

“เฟท เฟท...ดูเหมือนอัตราการเต้นหัวใจเธอจะเร็วขึ้นเรื่อยๆ นะ”

“แหงสิค่ะ...”

“อ่า...นั่นมันใครว่ะนั่น?”

 

เสียงหัวหน้าแว่นสงสัย ทำให้เฟทได้สติกลับมามองหน้าห้องน้ำอีกครั้ง เห็นมีคนหนึ่งใส่ผ้าคลุมทั้งตัว ใส่หน้ากากสีขาว มีหมวกสีน้ำเงินอยู่ แล้วเธอก็หันซ้ายขวา

 

“หัวหน้าหมายถึงอะไรเหรอ? หนูเห็นมีแต่คนแต่งชุดแปลกๆ แล้วคนอื่นก็ไม่เห็นจะมีอะไร...”

“ก็ไอ้คนนันไง ที่สวมผ้าคลุม---” เสียงหัวหน้าหายไปก่อนที่จะมาใหม่ “เฟท อย่ามองเจ้านั่นเด็ดขาด! มองทางห้องน้ำชายไว้”

“คะคะค่ะ!!”

 

เฟทตกใจเผลอทำตามหัวหน้าแว่นบอก...สักพัก พอรู้ตัวเธอก็ถาม

 

“อ่า...ให้ทำแบบนี้หมายความว่ายังไงค่ะ?”

“คนที่สวมผ้าคลุมนั้น...คือเป้าหมายเรานั่นแหละ เจ้านั่นปลอมตัวออกมา”

 

พอหัวหน้าแว่นบอกเสร็จ เฟทจะหันไปมอง แต่โดนสั่งอีกครั้ง

 

“อย่าเพิ่งหัน!!”

“อือ!!”

 

เฟทกลับมามองตรงที่หน้าห้องน้ำเหมือนเดิม เหมือนหัวหน้าจะรู้ว่าเธอจะถามอะไรเลยบอกให้เลย

 

“เฟทจำหมวกสีน้ำเงินนั่นได้ไหม เป็นอันเดียวกับที่เป้าหมายสวมล่าสุดนั่นแหละ...เหมือนเป้าหมายจะลืมถอดออก”

 

‘อ๋อ...ถึงว่าหมวกคุ้นๆ’

 

“แล้วจะให้เอายังไงต่อดีล่ะ? หัวหน้าแว่น”

“ลองหันไปมองเป้าหมายทางซ้ายสิ ถ้าเจออย่าสบตากันนะ”

 

เฟทหันไปก็เจอเป้าหมายที่สวมผ้าคลุมทั้งตัวอยู่ และหันทางอื่น

 

‘รอดไป...’

 

ปัง!!

 

มีเสียงปืนดังขึ้น จำได้ว่าน่าจะเป็นปืนสงคราม ดังมาจากแถวๆ ธนาคาร เฟทเห็นคนแห่วิ่งหนีกันกระจาย เป้าหมายวิ่งไปหลบอยู่ใกล้ๆ ธนาคาร และเธอก็เห็นกลุ่มเสื้อดำโม่งหลายคนกำลังสั่งให้คนในธนาคารหมอบลงกับพื้น

 

‘โจรปล้นธนาคาร!!’

 

“หัวหน้าแว่น! เกิดเรื่องแล้ว!!”

“โอเค ฉันเพิ่งแจ้งโดรนเอ็มแอลเอใกล้ๆ ให้แล้ว”

 

อีกไม่กี่วินาทีต่อมา เห็นโดรนตำรวจบินมาสิบกว่าตัง มาล้อมหน้าธนาคารไว้ และมีเสียงจากเอ็มแอลเอผ่านลำโพงโดรน

 

“นี่คือเอ็มแอลเอ! ยอมจำนนซะดีๆ อย่าให้ใช้กำลังขัด---”

 

ปี๊ด แคร๊กๆ ตูม!!

 

เฟทเห็นอะไรบางอย่าง เป็นเส้นกระแสไฟฟ้าเส้นหนึ่งจากในธนาคารพุ่งเข้าโดรนตำรวจ ก่อนที่โดรนทั้งหมดจะระเบิด

 

‘ตะกี้มัน...อะไร?’

 

“ฉันแฮกกล้องโดรนตำรวจแล้วเห็นม่านตามันทัน” หัวหน้าแว่นบอกผ่านหูฟังสื่อสาร “คนที่ทำปล่อยสายไฟเมื่อกี้ ชื่อว่า เก๋ เป็นผู้ที่มีพลังจิต ประเภทที่ใช้พลังน่าจะเป็น อิเล็กโทรคิเนซิส (Electrokinesis) ควบคุมกระแสไฟฟ้าได้ เฟท เธอรีบถอยออกมาก่อนน่าจะดีกว่านะ”

“หัวหน้าแว่น...ลองดูเป้าหมายนั่นสิ”

 

เฟทบอกหัวหน้าแว่นให้กลับมาสนใจสิ่งที่เธอเห็นคือ คนที่สวมผ้าคลุมนั่น กำลังแอบมองผ่านกระจกใสหน้าธนาคาร ก่อนที่จะเห็นแสงลูกกลมๆ สีฟ้าในมือขวาเป้าหมายกลายเป็นกระบอกปืนสีฟ้าขาว

 

“ปืนกระบอกนั่นมัน...” เสียงหัวหน้าแว่นเอ่ยมา

 

‘ใช่ ปืนกระบอกเป็นกระบอกเดียวกันกับในคลิป ผู้ชายที่ชื่อว่า ‘พี’ ใช้มันในการถล่มพวกไอริสช่วยตัวประกัน

เป็นคนเดียวกันไม่ผิดแน่!’

 

เฟทจ้องมองเหตุการณ์ต่อไป เป้าหมายที่คิดว่าน่าจะเป็น ‘พี’ ยกกระบอกปืนขึ้นเล็งระนาบหน้าธนาคาร กดไกปืนค้างไว้ พอเห็นแสงที่ปลายกระบอกปืนรวมกัน ระหว่างนั้นมีโจรสองคนเดินออกมาพอดี พีปล่อยไกปืนออก เห็นคล้ายๆ ลูกกลมสีฟ้าขาวขนาดใหญ่พอสมควร พุ่งใส่โจรสองคนนั้นปลิ้วกระเด็นไปไกล

 

‘แบบนี้มัน...เหมือนกัน เหมือนกับคนๆ นั้น’

 

ยังไม่ทันที่จะหายตื่นเต้น เป้าหมายที่เธอมองไว้เคลื่อนตัวแบบไวจนมองเกือบไม่ทัน ไม่ถึงกับเรียกว่าเทเลพอร์ต แต่แบบเดียวกับที่เธอเคยเห็นในคลิปการต่อสู้ที่สนามบินนั่น ไม่กี่วินาทีต่อมา โจรโดนเก็บทั้งหมด

 

‘เหลือเชื่อมาก...ไม่เห็นกับตา ก็ไม่เชื่อ...

นั่นเหรอ? พลังจิตที่ในเน็ตว่าเขาเป็นจุดสุดยอดของพีทู...’

 

และมีเรื่องที่ให้เหลือเชื่ออีก เมื่ออยู่ดีๆ ตรงหน้าธนาคาร เห็นคนสองคนโผล่ขึ้นมาแบบไม่มีที่มาที่ไป คือเป้าหมายที่ใส่เสื้อคลุมทั้งตัวและนักวิจัยผมเขียวนั้น

 

‘เดี๋ยวๆ คราวนี้มันไม่เหมือนกับที่ทำก่อนหน้านี่นะ

ตอนนี้ทำไงดี โอกาสอยู่ตรงหน้าแล้ว...

วิ่งเข้าไปเลยล่ะกัน!!’

 

เฟทตัดสินใจวิ่งเข้าไปหา โดยมือขวาแอบหยิบเครื่องติดตามไว้ในมือ พร้อมร้องเสียงแอ๊บว่า

 

“พี่ๆ ทั้งสองคนเป็นอะไรหรือเปล่าค่ะ?”

 

แล้วเข้ากอดขาเป้าหมาย มือขวาแอบยกขึ้นไปติดเครื่องติดตามที่ขอบกางเกงยีนส์ข้างใน

 

‘หึหึ สำเร็จ’

 

และเฟทก็แกล้งทำเป็นหน้าเด็กหน้าสงสารมองทั้งสองคน นักวิจัยผมเขียวพูดกับเฟท

 

“ว้าว!! เด็กคนนี้น่ารักจัง! ว่าแต่ทำไมถึงแอบตามพี่มาล่ะจ๊ะ?”

 

‘แผนแตก

นี่รู้กันมาตั้งนานแล้วเหรอเนี่ย!?’

 

ระหว่างที่เฟทหน้าเสียอยู่ก็มีเสียงบางอย่างปะทะกันอย่างแรงด้านหลัง เธอหันไปมองเป็นหุ่นยนต์แมงมุมยักษ์ที่ลงมาทับสวนน้ำพุ

 

‘ถ้าหนูอยู่ตรงนั้นตะกี้ล่ะก็ ป่านนี้คง...’

 

 

“คุณเอริส! ช่วยพาเด็กคนนี้ไปหลบที” เสียงจากเป้าหมายที่ส่งตัวเฟทให้นักวิจัยผมเขียว

“ได้ค่ะ ได้ค่ะ”

 

นักวิจัยผมเขียวจับมือเธอ และอยู่ดีๆ เฟทก็มาอยู่ด้านหลังห้างเซ็นเตอร์บีส

 

‘เอ๊ะ เดี๋ยว...มันเกิดอะไรขึ้น?’

 

“วันหลังอย่าทำอะไรแบบนั้นอีกนะ กลับบ้านหาพ่อแม่เธอนะจ๊ะ”

 

นักวิจัยผมเขียวนั่นพูดแล้วลูบหัว ก่อนที่จะหายไปต่อหน้า

 

‘เฮ้ย...อะไรเนี่ย

แล้วเรามาอยู่ตรงนี้ได้ไง?

แล้วตะกี้---’

 

“อ่า...ดูเหมือนว่าคุณผู้หญิงคนสวยตะกี้ มีพลังจิตที่เรียกว่าเทเลพอร์ตเทชั่นนะ (Teleportation)”

 

คำตอบของหัวหน้าแว่นที่สื่อสารผ่านเข้าหูฟังมา ทำให้ถึงออก

 

‘อ๋อ...วาปได้

...แล้ววาปมาอยู่ซะข้างนอกเลย...

ข้างๆ ถังขยะด้วย’

 

“หัวหน้าแว่น จะให้ทำยังไง---”

“เดี๋ยว! ดูนี่”

 

มีภาพกล้องวงจรปิดแบบถ่ายทอดสดที่หัวหน้าแว่นส่งมาให้ เป็นภาพสองกล้องที่อยู่ห้าง กล้องแรกฉายให้เห็นเนโอสไปเดอร์ที่กำลังยิงปืนและอีกภาพเป็นเป้าหมายยืนแตะไหล่ผู้หญิงผมขาวที่ใส่หน้ากากแมวที่ยืนถือดาบขาวรับดงกระสุน แต่ดูเหมือนว่าจะมีม่านพลังงานบางอย่างรอบตัวที่ทำให้กระสุนถูกปัดออกไปหมด

 

‘ยัยนั่น...’

 

แล้วเนโอสไปเดอร์ก็หยุดยิง ผู้หญิงหน้ากากแมวนั่นยกดาบขึ้นมา และแล้วก็มีลำแสงออกมาจากปลายดาบ พุ่งทะลุเนโอสไปเดอร์จนล้มลงในที่สุด

 

“ดูเหมือนเราจะยุ่งเรื่องที่ไม่ควรจะยุ่งแล้วสิ”

 

เสียงที่เปลี่ยนไปจากหัวหน้าแว่น ทำให้เฟทหวั่นๆ

 

‘คงจะเป็นอย่างที่หัวหน้าแว่นว่า’

 

หวี๊ดว๊อ

 

มีรถเอ็มแอลเอสี่ห้าคันเข้ามาจอดข้างห้าง เอ็มแอลเอชุดเกราะดำกว่าสิบนายแห่วิ่งเข้าห้างไป...ภาพในแว่นเฟทที่เห็นภาพจากกล้องวงจรปิด ผู้หญิงผมเขียวเดินเข้ามาจับมือเป้าหมายและผู้หญิงผมขาวแล้ววาปหายไป และที่ๆ พวกเขาวาปไปนั้น อยู่ในสายตาเธอพอดี เป็นม้านั่งริมทางฝั่งตรงข้ามเยื้องๆ ไปหน่อย เฟทรีบหลบอยู่หลังถึงขยะ แล้วใส่แว่นไฮเทคซูมเข้าไป เห็นใบหน้าของผู้หญิงผมขาวอย่างชัดเจนพอที่จะให้หัวหน้าแว่นตัวสอบข้อมูลได้แล้ว ส่วนเป้าหมายก็ถอดผ้าคลุมและหน้ากากออก...เป็นคนๆ เดียวกันกับคนที่เฟทแอบตามมาทั้งวัน

 

‘คราวนี้แหละ มั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์แล้ว เจอตัว ‘พี’ ฮีโร่ผู้ที่ช่วยตัวประกันที่สนามบินไว้’

 

“หัวหน้าแว่น...เตรียมติดต่อเรื่องเงินไว้เลย”

“แหม๋ รีบพูดเลยเชียวนะ”

“ก็หนูอยากจะกินพาเฟ่ต์เยอะๆ นี่หน๊า”

“เรื่องกินเอาไว้ก่อน ตอนนี้ติดตามเป้าหมายต่อไป”

“ง่ะ...”

 

ว่าแล้วเฟทก็เห็นว่า เป้าหมายและผู้หญิงอีกคนเดินไปอีกทางหนึ่งจนพ้นสายตาไป

 

‘เวร พวกนั้นจะไปกันแล้ว’

 

“เฟท...ติดเครื่องส่งสัญญาณไว้ที่เป้าหมายแล้วใช่ไหม? เห็นมันขึ้นในคอมฉัน”

“ใช่ๆ”

“โอเค ยกเลิกภารกิจตามคนนั้น”

“หา!?”

“งานของเธอจบลงแค่นี้แล้ว...จะเอาไหม เงิน”

“เอาสิ!”

 

พอพูดเสร็จ ในแว่นก็มีข้อความขึ้นขวาล่างว่า ‘Bank Transfer: +150,000 Chip’

 

‘หนูเห็นแล้ว!!’

 

“ทำไมโบนัสได้แค่ห้าหมื่นชิฟเอง!!” เฟทบ่น

“ค่านายหน้าของฉันด้วยสิ ฉันเอาแค่ห้าหมื่นชิฟเองหน่า”

“โธ่...ก็ได้...ยังไงซะ หัวหน้าแว่นก็ช่วยหนูมาตลอด”

“จ๊ะ”

“โอเค จบงานสักที”

 

หัวหน้าแว่นเอ่ย ส่วนเฟทมองไปก็เหลือแต่นักวิจัยหญิงผมเขียวที่นั่งบนม้านั่งอยู่

 

“ให้เอาไงต่อ หัวหน้าแว่น”

“แอบสะกดรอยตามไป ถ้ามีโอกาสติดเครื่องส่งสัญญาณเลย”

“รับทราบ” เฟทพูด “แล้วเงินรางวัลล่ะ?”

“ยังไม่ระบุ...แต่ได้แน่ๆ ไม่ต้องห่วง”

“ค่ะ หุหุ”

 

เฟทกลับไปแอบดูอีกครั้ง คราวนี้มีผู้หญิงไว้ผมสีฟ้ายาวอีกคนเดินเข้ามาหา สูง 170 ได้ ใส่แว่นกรอบดำ หน้าตาเหมือนคนจีน หน้าอกใหญ่ซะจนเฟทอายแทน ใส่ชุดเดียวกันกับคนผมเขียวนั่น

 

“นั่นมันหนึ่งในตัวประกันอีกคนนิ”

 

เฟทพูดกับตัวเอง เพราะจำได้ขึ้นมา

 

‘สองคนนั้น กำลังจะทำอะไรกันนะ’

 

เธอสังเกตการณต่อไป เห็นคนผมฟ้าเดินเข้ามาหา เหมือนจะคุยกันสักพักหนึ่ง แล้วคนผมเขียวจับตัวผมฟ้าและก็วาปหายไป...

 

‘อ้าว...’

 

เฟทตกใจที่พวกเขาวาปหายไป วิ่งออกไปตรงม้านั่งที่พวกเขาเคยอยู่ หันซ้ายขวา...ก็ไม่เจอ

 

‘ไปซะแล้ว...เงินอีกก้อนของเรา’

 

“ยกเลิกภารกิจ” หัวหน้าแว่นบอกผ่านหูฟังมา เฟสถึงกับคอตก “เอาล่ะ วันนี้เธอพักได้แล้ว ทำมาทั้งวัน เชิญไปกินพาเฟ่ต์ของเธอตามใจชอบเลย”

“ค่ะ!!” เฟทรู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาทันที “หัวหน้าแว่นไปกินด้วยกันสิ ที่ร้านครีมมี่มย์”

“ฮ่าๆ ไม่ล่ะ ฉันไม่ว่างขอตัวล่ะวันนี้”

“โธ่ อดเลย...ไปกินคนเดียวก็ได้”

“หึหึ...ฉันตัดการสื่อสารแล้วนะ”

“ค่ะ”

 

และแล้วก็มีข้อความบนแว่นขึ้นว่า Mission Complete ขึ้นมา...เฟทเอาแว่นเทินขึ้นหัวไว้ แล้วบิดตัวไปมา

 

‘เอาล่ะ ไปกินพาเฟ่ตที่รักของหนูดีกว่า ลั่นลา’

 

และเธอก็กดบนปุ่มนาฬิกาข้อมือแล้วพูดใส่

 

“โมบี้...มารับฉันที”

 

◊◊◊

 

จบแล้วสำหรับตอนพิเศษนะจ๊ะ

เป็นตอนที่ย๊าวยาวสำหรับตัวละครใหม่ Fate, Figments Future หรือเรียกสั้นๆว่า Triple F

โปรดติดตามตอนต่อไปมีชื่อว่า เมื่อพลังจิตผงาด บทที่ 8 [เอชและพ้องเพื่อน]

By Spy442299 & Nattanan Srising