ลูกเวทย์แห่งฟารานีส B.D.C. Blue Dragon College

บทที่ ๑
              หนังสือ               
 
             ย้อนกลับไปเมื่อ 3 ปีก่อน ณ โลกไร้เวทย์มนต์
             “ลีน่า ตื่นได้แล้วนะลูก วันนี้เป็นวันเปิดเรียนวันแรกนะ” เสียงของหญิงวัยกลางคนดังขึ้นมาจากด้านล่าง และมันทำให้คนที่กำลังนอนหลับอุตุอารมณ์เสียงเป็นอย่างมาก
             แต่พูดไปก็เท่านั้น เธอเกียจวันเปิดเทอมที่สุดเลย ทำไมนะหรือ ก็แน่ละวันนี้เป็นวันเกิดของเธอแทนที่จะได้นอนอยู่บ้านสบายๆ ตื่นสายๆ ไม่ต้องไปโรงเรียน กลับเป็นวันเปิดเรียนวันแรกของทุกปีซะงั้น จะไม่ทำให้เธออารมณ์เสียได้ยังไงกัน
          “ลีน่า ลูกจะตื่นดีๆหรือจะตื่นด้วนน้ำตากันฮะ ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้” เสียงฝีเท้าของหญิงวังกลางคนค่อยๆดังขึ้นเรื่อยๆ นั้นเสดงว่าแม่ของเธอได้เดินขึ้นมาข้างบนแล้ว
          “เอี๊ยด” นั้นไงเสียงประตูเปิด เดาไว้ไม่มีผิด
          ถึงแม้ว่าจะเข้ามาใกล้แค่ไหนแต่คิดหรือว่าเธอจะยอมลุกนะ หญิงสาวยังคงนอนอยู่ที่เดิมแถมยังเอาผ้าห่มมาคุมโปร่งอีกตางหาก การกระทำแบบนี้ถึงแม้เธอจะทำทุกๆปีแต่ก็ทำให้แม่ของเธอปรี๊ดแตกเลยทีเดียว ถึงมันจะเป็นทุกๆปีจนชิน แต่ว่าวันนี้เป็นวันเปิดเรียนวันแรกและมันมักจะเป็นกิจวัดประจำวันของหญิงสาววัยกลางคนทุกๆปีจนทนไม่ไหนแล้ว นี้ลูกของเธอโตแล้วนะ
          “ลีน่า แม่ถามครั้งสุดท้ายนะ จะ-ลุก-หรือ-ไม่-ลุก-!!!!”
          “...” เงียบ(ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก)             “ลุกขึ้นเดี๋ยวเลยนะ ลุกขึ้นมา” ไม่พูดเปล่าหญิงวัยกลางคนก็แตะลูกสาวของตนลงจากเตียงทันที แบบไม่ให้ลูกสาวได้ตั้งตัว
          “โอ้เจ็บนะแม่” เมื่อถูกแตะลงจากเตียงหญิงสาวก็ร้องโอดโอยแล้วก็บ่นทันที
          “ฮึ! ไปอาบน้ำซะ เดี๋ยวสาย” คนที่หญิงสาวเรียกว่าแม่ทำเสียเหี้ยม
          “โธ่ อะไรเนี้ยโรงเรียนๆๆ โรงเรียนตลอดปีตลอกชาติอ่า”  ถึงเธอจะบ่นแค่เบาๆเท่านั้น แต่ก็ไม่พ้นหูของนางยักษ์ (?) ได้หรอก
          “เมื่อกี้ลูกว่าอะไรนะจ๊ะแม่ได้ยินไม่ชัด” นางพูดพร้อมกับยิ้มหวานมาให้
          “ชะอุ้ย! เปล่าคะ เปล่า ไม่มี๊ไม่มี ไม่ได้พูดอะไรเลยจริงๆ เฮอะๆ”
            “แน่นะจ๊ะ?” นางยังคงยิ้มหวาน แต่ถ้ามองให้ดีๆในแววตานั้นไม่ได้หวานไปด้วยเลยซักนิด
            “เออออออคะ น..นะ......แน่คะ” เธอพูดพร้อมกับฉีกยิ้ม
            “เร็วๆเข้าละ” นางยังไม่วายที่จะกำชับลูกสาวตัวดี
            “ค่าาาาาาา”
 
          “เป็นอะไรละลูกหน้าบูดเป็นตูดไก่มาเชียว” นักธุรกิจพูดกับลูกสาวบุญธรรมของเขา ใช้แล้วละเธอเป็นลูกสาวบุญธรรมข้อนี้เธอรู้ดี
          “ก็จะอะไรอีกละพ่อ วันนี้ก็คงลงจากเตียงผิดข้างอีกตามเคย” นางพูดพร้อมกับยิ้มน้อยๆและส่ายหน้าไปมาให้กับความดื้อรั้นและเอาแต่ใจของลูกสาวอย่างอ่อนใจ
          “ฮ่ะๆๆๆ เอาหน่าๆ ทีหลังลูกก็ตื่นเช้าๆสิ จะได้ไม่ลงจากเตียงผิดข้างอีก” พ่อของเธอหัวเราะร่าอย่างอารมณ์ดีแต่ก็ยังไม่ละไปจากหนังสือพิมพ์ที่กำลังอ่านอยู่
          คำพูดแบบนี้มันทำให้เธอหน้าบูดยิ่งกว่าเดิมเสียอีก เอาละวันนี้เป็นวันที่หน้าเบื่อ และอยากฆ่าคนที่สุดในโลกกกกกกก
          
          วันนี้เป็นวันเปิดเรียนวันแรก มันก็ไม่ค่อยมีอะไรมากมายในก่อไผ่หรอก
          “ยังไม่กลับหรอ ลีน่า” เพื่อนร่วมชั้นของเธอคนหนึ่งทักเพราะว่าเห็นว่าลีน่าทำหน้าเซ็งมานานมากแล้ว
          “ยังจ๊ะ ไม่รู้ว่าเป็นอะไร โทรไปก็ไม่มีใครรับซักคนอ่า” เมื่อหญิงสาวเจอเพื่อนก็อดที่จะบ่นให้เพื่อนร่วมชั้นของตนไม่ได้
          “แม่มาแล้ว ไปก่อนนะ บ๊ายบาย” และแล้วแม่ของเพื่อนร่วมชั้นของเธอก็มาแล้วนี้เธอจะได้กลับบ้านเมื่อไหร่เนี้ย            
          มันก็ไม่น่าแปลกหรอที่จะมีคนรู้จักเธอมากมายทั้งโรงเรียนนะ ไม่ว่าจะเป็นครูหรือนักเรียนรุ่นพี่รุ่นน้องทั้งหลาย ก็เพราะว่าเธอได้ที่หนึ่งของทุกๆปีเลยไงละ ไม่ว่าจะเป็นด้านการเรียน กีฬา ศิลปะ ร่ายรำ หรืออะไรก็แล้วแต่ ลีน่าคนนี้ทำได้ดีเสมอ ดีมากเสียด้วย
          “เฮ้อ..”
          “ยังไม่กลับอีกหรอครับ น้องลีน่า” เสียงของรุ่นพี่ร่วมสถาบันของเธอคนหนึ่งทักขึ้น
          “ยังคะ เออ...รุ่นพี่จะกลับเมื่อไหร่หรอคะ” เมื่อมีโอกาสเอาละไม่มารับ โทรไปก็ไม่รับ งั้นก็วิธีนี้แล้วกัน ไม่รงไม่รอมันแล้ว
          “ก็เดี๋ยวกลับแล้วละ” รุ่นพี่ตอบหญิงสาวยิ้มๆ แบบเขินๆ
          “งั้น.... ลีน่าขอติดรถไปด้วยได้ไหมคะ” หญิงสาวถามออกมาอย่างหน้าไม่อาย เรื่องที่ตัวเองเป็นผู้หญิงที่ขอติดรถผู้ชายกลับบ้าน
          “ได้สิ” คำพูดของหญิงสาวทำให้รุ่นพี่หน้าแดง หรือว่าเธอจะคิดไปเอง แต่ชั้งมันเถอะ
          นี้ไม่ใช้ว่าเธอเก่งอยู่อย่างเดียวหรอกนะ เธอก็ยอมรับเลยว่าเธอนั้นหน้าตาดีมาก นี้ไม่ได้หลงตัวเองนะ แต่ว่ามันคือความจริง ก็เลยได้โอกาสขอติดรถรุ่นพี่ที่แอบชอบตัวเองไปด้วย
          ‘ยังไงก็ขอโทษไว้ก่อนนะคะ ฉันไม่ได้ให้ความหวังรุ่นพี่หรอกนะแค่หาทางกลับบ้านเฉยๆ ฮึๆ’ หญิงสามคิดพร้อมกับแอบยิ้มในใจเงียบๆ
 
          “กลับมาแล้วค่า”
          ............
          เงียบ ทำไมมันวังเวงแบบนี้อ่าหายไปไหนกันนะ
          หญิงสาวค่อยๆก้าวเท้าเข้าบ้าน ในหัวก็คิดเรื่องสารพัด ถ้าเกิดว่าเป็นโจรเข้าบ้านแล้วมัดทุกคนเอาไว้แบบในหนังละจะทำยังไงดี เธอยิ่งเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ น่าทะนุถนอม(?)อยู่ด้วย
          “ตึง!”
          “ประตูปิดเองหรือว่า ผะ........ผีหลอกกกกกก” แต่อยู่ๆก็มีเสียงร้องเพลงจากคนมากมายดังขึ้นมาจากด้านหลังของหญิงสาว
          “Happy birthday to you, Happy birthday to you Happy birthday Happy birthday  Happy birthday to you.  Happy birthday to you, Happy birthday to you  Happy birthday Happy birthday  Happy birthday to you. 
          สุขสันวันเกิดนะลูกรัก อธิฐานแล้วก็เป่าเค้กซิจ๊ะ” แม่ของเธอกำลังถือเค้กโดยมีคนรับใช้ยืนอยู่ข้างหลังทุกคนกำลังแย้มยิ้มอย่างมีความสุข
 
          วันเกิดวันนี้เป็นอะไรที่พิเศษมากสำหรับเธอ ถึงตอนเช้ามันจะน่าเบื่อไปหน่อยก็เถอะ เธอไม่เคยไม่จัดงานวันเกิดแบบนี้มาก่อน ส่วนใหญ่พ่อไม่ว่างบ้างละ แม่มีงานบ้างละก็เลยไม่เคยได้จัดงานวันเกิดแบบนี้หรอก หรือว่ามันนี้ต้องมีอะไรแน่ๆ
          “พ่อค่ะแม่ค่ะ วันนี้มีอะไรรึเปล่าค่ะ” หญิงสามถามพร้อมกันหันไปหาท่านทั้งสองโดยมีเสียงอะไรต่างๆนาๆดังออกมาสอดเทรกไม่หยุด
          มันคือเสียงจากคนรับใช้ทั้งหลายที่กำลังมีความสุขกับงานปาร์ตีที่จัดขึ้น ถึงแม้ว่าพวกเขาจะเป็นเพียงแค่คนใช้แต่ว่าครอบครัวเธอก็ใจดีกับคนรับใช้เหล่านี้เป็นอย่างมาก ทุกคนจึงชอบที่จะรับใช้และซื่อสัตย์กับพวกเขามากเช่นเดียวกัน
          “อะไรล่ะลูก” พ่อของเธอถามด้วยความตกใจ นี้ลูกของเขาดูออกด้วยหรือ? ถึงแม้ว่าจะตกใจแต่ก็ยังเสดงละครต่อไปว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้อย่างดีเยี่ยม
          “ก็วันนี้มันแปลกๆนะคะ” เธอพูดพร้อมกับหลี่ตามองพ่อและแม่ของเธอ
          ไม่มีคำตอบออกมาจากปากของพวกท่านทั้งสอง นักธุรกิจหันหลังไปหยิบหนังสือเล่มหนาเก่าคร่ำครึจนแทบขาดให้เธอ มันมีหน้าปกสีดำโดยมีอักษรอะไรซักอย่างที่เธออ่านไม่ออกอยู่บนปกหนังสือด้วย หญิงสาวมองมันด้วยสายตาแปลกๆ แต่สุดท้ายก็ต้องหยิบมันขึ้นมาเปิดดู
          “มันถึงเวลาแล้วนะที่ลูกจะต้องกลับไปที่ที่ลูกจากมา นั้นคือที่ที่เหมาะสมสำหรับลูกนะ”
          “ที่ไหนคะแล้วไปยังไง?” หญิงสาวเจ้าของวันเกิดถามพร้อมกับเอียงคอน้องๆอย่างน่ารัก
          “หนังสือเล่มนี้จะบอกลูกเองจ๊ะ” แม่ของเธอพูดกับเธออย่างอ่อนโยน
          “ลูกรู้ใช้ไหมจ๊ะ ว่าลูกพิเศษกว่าคนอื่น” แม่ของเธอเริ่มเปิดประเด็น
          “ค่ะหนูรู้” เธอยอมรับว่าเธอไม่เหมือนคนทั่วไป เธอรู้มานานแล้วว่าเธอมีเวทย์มนต์มีพลังพิเศษ โดยที่เธอมีภูติถึงหกตนคอยช่วยเหลือ ภูติบอกกับเธอบอกกับเธอว่าทั่วไปแล้วคนส่วนใหญ่ต้องเก่งมากๆ ถึงจะมีภูติได้แต่ถึงกระนั้นก็มีภูติแค่ตนเดียวหรือสองตนเท่านั้นแต่เธอนี้สิมีถึงหกตน เลย
          “ถึงระดับไหนแล้วจ๊ะ” แม่ของเธอยังคงถามอย่างอ่อนโยน
          “ระดับปราชญ์เวทย์แล้วคะ” เธอบอกความจริงอย่างไม่ปกปิด ที่เธอถึงระดับนี้ได้ก็เพราะภูติทั้งหกอีกนั้นเหละ ก็ภูติแต่ละตนของเธอก็ใช้ว่าจะธรรมดาเสียที่ไหนกันละ แถมยังจะฝึกโหดให้เธออีก
          ระดับของเวทย์นั้นมีทั้งหมด 7 ระดับ

1.ระดับขั้นต้น                    2. ระดับสอง                        3. ระดับสาม
4.ระดับจอมเวทย์               5. ระดับปราชญ์เวทย์         6. ระดับจอมปราชญ์เวทย์
7.ระดับมหาจอมปราชญ์เวทย์

          
          “เอาละลูกลองเปิดหน้าแรกดูสิ” เสียงของพ่อเธอพูด แต่หญิงสาวรู้สึกว่ามันออกแนวสั่งยังไงไม่รู้
 
                                        ++++++++++++
 
“แด่ ลีน่า  เดอะดาร์ค ไวท์  แอมฟิสบิน่า เมื่อลูกอายุครบ 12 ปีบริบูรณ์
ลูกจะต้องกลับไปยังฟารานีส ทุกคนที่นั้นรอคอยลูกอยู่ ลูกคือความหวังของทุกคน
เมื่อลูกไปถึงที่นั้นลูกจะต้องอยู่ที่นั้นเป็นเวลาสามปี
เมื่อลูกอายุครบ 15 ปี ลูกจะต้องสอบเข้าโรงเรียน B.D.C. ให้ได้โดยไม่มีข้อแม้อะไรทั้งนั้น
และต้องเข้าให้ได้ด้วย เข้าจั๊ย?
จากพ่อและแม่
รักลูกเสมอ
ป.ล.1 เปิดหน้าที่134 เวทย์เคลื่อนยายดินแดนต่างมิติ ไปยังป่ารีราส ระวังปีศาจฆ่าด้วยละอย่าเพิ่งตายก่อนสอบเข้าโรงเรียน พ่อกับแม่ขายหน้าหมด
ป.ล.2 พ่อและแม่มีมิติอยู่หนึ่งมิติ มิตินี้เราทำสำหรับลูก เปิดหน้า 13
ป.ล.3 ในหนังสือเล่มนี้มีเวทย์ วิธีทำยาพิษและยาแก้พิษ ประวัติศาสตร์ของฟารานีส ฯลฯ  ลูกจะต้องศึกษาเอาแอง”
                                        ++++++++++++
 
          เออ....แน่ใจนะว่าจะให้เอาลูกไปทิ้งที่ไหนก็ไม่รู้ แล้วก็บังคับให้เข้าโรงเรียน B.D.C. แล้วไอ่โรงเรียนที่มีชื่อแปลกนี้มันจะปลอดภัยกับเธอแน่นะ เลขหน้าเลข 13 ซะด้วยเธอจะไม่ตายก่อนใช้ไหม? ถ้าเธอไปที่นั้นแล้วไปเจอเข้ากับปีศาจแบบในนิยายมันจะไม่กินเธอก่อนอายุครบ 15 หรอกนะ หวังว่าคงไม่ตายก่อนและสอบเข้าโรงเรียนได้ อาแมน....