Paul Longhorn พอล ลองฮอร์น

บทที่๒

            “ นั้นใคร !!” เสียงชายชราดังขึ้นจากด้านหลังด้านหลังเค้าเตอร์

            นั้นพวกลองฮอร์นรึ?

            “คะ ครับ ผมพอล ลองฮอร์น…”

            “ฮึ ถึงเวลาแล้วสินะ พวกลองฮอร์นที่ขี้ขโยยจะได้รับโทษที่เคยก่อเสียที”  ชายชรา ทรัมบิดจ์ พูดเสียงเบาๆแต่เหมือนจงใจให้ผู้ฟังได้ยิน

            “ลุงฮะ คือผมอยากจะมายืมหนัง สะ…..”

            บนนั้น! ชั่นสามเล่มที่เจ็ดนับจากซ้าย ไดแล้วออกไปและไม่ต้องกลับมาอีกที่นี่ไม่รับพวกขี้ขโมย

            ตาแก่ทรัมเจ้าของร้านหนังสือพูดจาไม่เข้าหูแล้วเดินจากไปหน้าตาเฉย เขายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพอลอยากได้หนังสืออะไร

            “ดูสิดัช ชั้นสามเล่มที่เจ็ดนับจากซ้ายมันมีอะไร”

            พอลนับชั้นหนังสือไปถึงชั้นสามแล้วถัดจากซ้ายมาเจ็ดเล่ม เขาดึงมันออกมาและทำเสียงเหมือนอยากจะต่อยตาแก่นั้น

            “ตานั้นคงบ้านแล้วดัช เขากำลังให้เราหยิบหนังสือทำเค้กให้อร่อย!!”

            เจ้ามังกรขยับเข้ามาใกล้เพื่อชะโงกหน้าดู แล้วมันก็ทำหน้าไม่สบอารมณ์พอพอกับเจ้านาย

            “กลับเถอะ ร้านนี้มันงี่เง่า!!”

            พวกเขากำลังมุ่งหน้าออกจากร้านหนังสือฝุ่นเครอะ เขากำลังจะถึงประตูกันแล้วเชียวถ้าไม่มีเสียงหนึ่งมาหยุดไว้ก่อน

            แกร็กกก แกร็กกก ครืดดดดดด เจ้าดัชมังกรหูดีหันขวับตามต้นเสียงนั้นไวอย่างรวดเร็ว และไม่รอช้าเอาหางใหญ่ๆฟาดหลังคู่หูให้หันมาดูพร้อมๆกับมัน และพวกเขาก็ต้องตะลึงกลับภาพที่เกิดขึ้น

            “คีย์เวิร์ด คีย์เวิร์ด” เสียงลึกลับดังขึ้นจากที่ไหนซักแห่ง

            “คีย์เวิร์ดเหรอ” พอลพลิกหนังสือทำเค้กให้อร่อยไปมา เขาไม่รู้ว่าหาคำคีย์เวิร์ดนั้นมาจากไหน มันสับสนไปหมด

            “คีย์เวิร์ด คียเวิร์ด”เสียงดังขึ้นอีก

            โอ้ยยยย แปปสิฉันหานี่ไงเล่า “ดัชทำยังไงดี มันเร่งเราใหญ่แล้ว เสียงนั้นหน่ะ!”

             พอลหันหน้าไปหาดัชฟลาย แล้วพบว่ามันยืนนิ่งจ้องไปที่หนังสือทำเค้กในมือเขา มันหันมาพยักหน้าให้เขาแล้วทำหน้าตาเหมือนรู้อะไรบางอย่าง เชิงว่า รอดูต่อไปสิ

            หนังสือในมือพอบพลิกไปมาอยู่ประมาณครึ่งนาที และมาจบอยู่ที่หน้า 88 มีกระดาษแผ่นเล็กพับซ่อนอยู่ในนั้น

 “ยิ่งใหญ่ เรืองรอง ลึกสุดหยั่งถึง ใต้พื้นกระเบื้องเจ็ดสี ห้องลับ500ปีไขปริศนานี้

แล้วจะได้สิ่งที่ต้องการ”

          “ปริศนาเหรอ ฉันไม่หามันหลอกนี่มันเรื่องงี่เง่าชัดq ตาแก่นั้นกำลังเล่นตลกกับเราแน่ๆดัช เราควรกลับบ้าน”

           พอลพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังไม่เล่นอีกต่อไปแล้ว เขารู้สึกว่านี่มันแปลกเกินไป เขาเรื่องกลัว

            มังกรน้อยนิ่งเหมือนฟังเสียงบางอย่าวที่พอลไม่สามารถได้ยิน เสียงที่มนุษย์ไม่มีวันรู้

            “ ดัช! “ พอลตะโกนเสียงดังมังกรตื่นจากภวังค์ เขามองหน้าเด็กหนุ่มมนุษย์และพยายามบอกกับเขาว่า “พอลบ้านเธอไม่ปลอดภัย เราจะต้องเดินทางด้วยกันจากนี้”

            เด็กชายตัวสั่นเขารู้ใจดัช เขาอ่านมันออก และมันไม่เคยโกหก เขาอายุสิบสี่นะ  เขาทำเร่องนี้ไม่ได้หลอก เขาปกป้องตระกูลและเมืองเพเนโดกัชทั้งเมืองไม่ได้!!

เวลา 2 ทุ่ม ณ คฤหาสน์ ลองฮอร์น

          ทุกคนทานอาหารค่ำกันเรียบร้อยแล้ว นายและนางลองฮอร์นแยกย้ายกันไปทำงานบัญชีที่คั่งข้าง ดัชฟลายมังกรแสบรู้กลับเข้าตรงมันไปนอนหลับเช่นกัน ป้าดาลี่กับไปหอนอนแม่บ้าน พอลเข้าห้องนอนไปอย่างเงียบเฉียบพร้อมกับถือหนังสือทำเค้กให้อร่อยเข้าไปด้วย

เขาล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่ม พลิกหนังสือไปมาจนถึงหน้า 88

            “ยิ่งใหญ่ เรืองรอง ลึกสุดหยั่งถึง ใต้พื้นกระเบื้องเจ็ดสี ห้องลับ500ปี”

อะไรกันจะไปหาได้จากไหนนะ พอลครุ่นคิดอยู่นานแต่ก็คิดไม่ออกเขาเหนื่อยล้าและต้องการพักผ่อนเต็มทีแล้ว เขาคิดว่าควรจะพลักเรื่องพิศวงนี่ไปก่อน

          พอลคิดพลางเดินอย่างหมดแรงเพื่อไปยังห้องน้ำในตัว แต่แล้วเขาก็นึกอะไรบางอย่างออกเมื่อมอลงไปบนห้องพื้นบ้านที่ถูกถูจนเงาวาวเย็นเฉียบ 

          “กระเบื้องเจ็ดสีเหรอ”