บันทึกรัก..นักเขียน

หลังจากเก็บเอาคำแนะนำของเพื่อนไปคิดแล้วคิดอีก แม้ปั้นอยากจะคล้อยตามแค่ไหน แต่เขาเอง ก็ไม่รู้จะไปเอาใครที่ไหนมาเป็นตัวหลักในนิยายชายรักชายของเขา 
"เฮ้อ ใครวะ คนที่เป็นเกย์ คิดไม่ออกว้อยยยย" เมื่อจนปัญญา ปั้นเลยถอดใจแล้วคว้าผ้าห่มมาคลุมโปงนอน แต่สุดท้ายเขาก็นอนไม่หลับทั้งคืน 
เพราะนอนไม่หลับทั้งคืน เช้าวันนี้ ปั้นจึงมาโรงเรียนเหมือนร่างไร้วิญญาน
"ปั้น เป็นไง เฮ้ย ทำไมขอบตามึงเป็นงี้วะ" จุ๊นกระโจนมาเกาะไหล่ปั้นแต่พอปั้นหันมา จุ๊นก็ต้องตกใจกับขอบตาแพนด้าของเพื่อน
"เออ เมื่อคืนกูนอนไม่หลับว่ะ นอนคิดทั้งคืนว่าจะเอาใครมาเป็นตัวเอกของเรื่อง แถมคนนั้น ยังต้องเป็นเกย์อีก ยอมรับเลยนะโว้ย ว่าที่มึงเสนอกูมามันน่าสนใจ แต่ให้หาใครที่จะมาเดินเรื่องเนี้ย บอกตรงๆ ตึ๊บเลยว่ะ" ปั้นสาธยายความหนักใจให้เพื่อนฟัง
"เอาหน่า เดี๋ยวก็เจอ เชื่อกู" จุ๊นพูดพลางตบไหล่เพื่อน 
"แต่ที่แน่ๆ อย่าลืมที่สัญญาจะพากูไปเลี้ยงหนังนะมึง" จุ๊นทวงสัญญาพร้อมยิ้มกว้าง
"เออๆๆๆ ไม่ได้เลยนะมึงเนี้ย" ปั้นเอามือดันหัวเพื่อนอย่างหมั่นไส้
"โหว  เด้วนี้นะมึง เอะอะๆ ผลักกูตลอด งี้ต้องโดน" จุ๊นโวย แล้วจับก้นของปั้น ปั้นสะดุ้งโหยง
"ไอห่าจุ๊น อย่าอยู่เลยมึงงงง" ปั้นไล่กวดจุ๊น จุ๊นวิ่งหนีหลบไปมุมอาคาร ปั้นวิ่งตามมา พอพ้นมุม ปั้นก็ชนเข้ากับคนๆหนึ่ง
"โครม" ปั้นกระเด็นล้มลงไปก้นจ้ำเบ้า ส่วนคนๆนั้น ยืนนิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น 
"เอ่อ ขอโทษนะครับ พอดีผมไม่ระวัง โอ้ย!!" ปั้นพอเงยหน้าขึ้นมาเห็นเป็นคนแปลกหน้าไม่ใช่ครูในโรงเรียนก็รีบขอโทษ แต่พอจะลุกขึ้นกลับเจ็บแป๊บที่ข้อเท้า
"อ่าว เจ็บเหรอตัวเล็ก มาๆครูช่วย" ชายคนนั้นกล่าวพลางเข้ามาพยุงปั้น พอดีกับที่จุ๊นวิ่งกลับมา เพราะไม่เห็นปั้นตามไป จุ๊นรีบเข้าไปพยุงเพื่อนแทนชายคนนั้น
"คุณทำอะไรเพื่อนผมครับ ปั้นใครวะ" จุ๊นโวยขึ้นมาก่อน เมื่อเห็นเพื่อนเจ็บ ทั้งที่ยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
"เอ่อ ขอโทษนะครับ พอดีเพื่อนผมมันใจร้อนน่ะครับครู" ปั้นรีบแก้ ก่อนหันไปดุจุ๊นด้วยสายตา
"ค..ครูเหรอ เอ่อ ขอโทษครับครู ผมไม่รู้ครับ ขอโทษจริงๆครับ" จุ๊นลนลานพลางยกมือขึ้นไหว้ เลยเป็นเหตุให้ปั้นล้มลงไปอีกครั้ง
"โอ้ย ไอจุ๊น มึงปล่อยกูทำไมเนี้ย" ปั้นโวยลั่น จุ๊นหน้าเหวอก่อนพยุงปั้นขึ้นมาอีกครั้ง
"เอาเถอะ คราวหลังจะเล่นอะไรกันก็ระวัง พาเพื่อนเธอไม่ห้องพยาบาลก่อนเถอะ น่าจะข้อเท้าพลิกนะ เริ่มบวมแล้วด้วย" ชายผู้นั่นกล่าว ก่อนเดินจากไป 
"ครูใหม่เหรอวะ ไม่เคยเห็นเลย" 
"เออ ช่างเหอะ พากูไปห้องพยาบาลก่อนไอจุ๊น" เมื่อไปถึงห้องพยาบาล ครูที่ดูแลก็ปฐมพยาบาล แล้วให้ปั้นนั่งพักอยู่ในห้องพยาบาล แล้วให้จุ๊นไปเข้าเรียน ปั้นเลยนั่งแหง่วอยู่คนเดียวจนคาบก่อนพักกลางวัน ชายที่อ้างตัวเองว่าเป็นครู ก็มาในห้องพยาบาล 
"อ่าว ตัวเล็ก เป็นไงบ้าง ขาอ่ะ ยังเจ็บอยู่ไหม" ชายคนนั้นเอ่ยถามเมื่อหันมาเห็นปั้นนั่งหน้าบูดอยู่
"อ้อ ยังเจ็บอยู่นิดหน่อยครับ"ปั้นตอบ พลางพิจารณาชายเบื้องหน้าอีกครั้ง อย่างละเอียด ร่างสูงโปร่ง ในชุดเสื้อยืด กางเกงวอร์ม ทำให้ปั้นพอจะเดาได้ว่า ถ้าเป็นครูจริงๆ ชายคนนี้จะเป็นครูสอนวิชาอะไร ก็คงไม่แปลก ทั้งๆที่เขาเป็นคนวิ่งไปชนแท้ๆ แต่กลายเป็นเขาเองที่กระเด็นกลับมา ดูๆไปเค้าก็เป็นผู้ชายที่หน้าตาดีมากเลยที่เดียว ตาคม คิ้วหน้าเข้มได้รูป จมูกโด่งเป็นสัน ผิวจะไม่ขาวไปเสียทีเดียวแต่ก็ดูสะอาดสะอ้าน  แถมกลิ่นตัวหอมฉุย ยังกับอาบน้ำหอมมา 
"มีอะไรหรือเปล่าตัวเล็ก มองครูขนาดนั้น" ชายคนนั้นเอ่ยทัก เมื่อเห็นปั้นจ้องเขาไม่ตากระพริบ
"หะ ออะ อ้อ ครับ เปล่าครับ ไม่มีอะไรครับ อืม ครูครับ ผมชื่อ ชาญชล อยู่ ม.5 หรือเรียกปั้นเฉยๆก็ได้ครับ ไม่ได้ชื่อตัวเล็ก" ปั้นปัดพลางถือโอกาสบอกชื่อตนเอง เพราะแอบขัดใจกับคำว่า ตัวเล็กที่ครูหนุ่มตั้งให้
"อ้อ โอเคๆ ปั้นใช่ไหม อืม ครูเอง ชื่อ ครู โตน มาสอนวิชาพละน่ะ จริงๆ ดูจากชุดก็น่าจะรู้แล้ว เอาเป็นว่า ถ้าไม่เป็นอะไรแล้ว ครูขอตัวนะ" ครูหนุ่มกล่าวก่อนเดินออกจากห้องพยาบาลไป ปั้นมองจนครูหนุ่มพ้นห้องไป
"ครูโตน สอนพละเหรอ หน้าตารูปร่าง ถือว่าน่าสนใจ แต่จะเป็นเกย์ป่าววะ แต่ถึงไม่เป็น ก็น่าจะเอามาทำอะไรได้มั่งแหละวะ" ปั้นเริ่มพิจารณาครูหนุ่มเพื่อเชื่อมโยงกับนิยายของตัวเอง พลางยิ้มออกมา เ้ลยไม่ทันสังเกตว่า จุ๊นเดินเข้ามาในห้อง
"ยิ้มไรวะ ไอปั้น ดีใจที่ไม่ต้องเข้าเรียนใช่ไหม"
"ดีใจไรล่ะ กูก็คิดอะไรไปเรื่อย แล้วนี่ไปเรียน ได้อะไรกลับมามั่งเนี้ยมึงอ่ะ"
"นี่โว้ย งานศิลปะชิ้นเอก กูขอตั้งชื่อว่า ร่องรอยแห่งแรงบันดาลใจ" จุ๊นกล่าวพลางชูภาพวาดลาย หยุกหยิกๆหลังสมุดเรียนให้ปั้นดู
"กูว่านะ มึงตั้งว่า ไส้เดือนดิ้น จะเข้ากว่าว่ะ" ปั้นกล่าวพลางสั้นหน้ากับความไร้สาระของเพื่อน ก่อนกลับมาคิดถึงนิยายของตนเอง
"บันทึกลับ ครูพละ เข้าท่าดีเหมือนกันแหะ" ปั้นคิดพลางก็ยิ้มออกมา