Wolf Vampire นายหมาป่าวายร้ายกับแวมไพร์โลลิ

 
 
               6ปีผ่านไป เรวี่มาหา2หมาป่าทุกคืน พวกเขาใกล้ชิดผูกพันธ์กันมากขึ้น หมาป่าทั้ง2เปรียบเสมือนครอบครัวอีกครอบครัวหนึ่งของเรวี่
               ในวันนี้เรวี่มาหาทั้ง2อีกเช่นเคย แต่เธอมาหาพวกเขาทันทีที่เธอเลิกเรียน 
               "นี่ ชิโระ คุโระ" เรวี่นอนอยู่ตรงกลางระหว่าง2หมาป่า 
               "ทำไมเหรอครับคุณหนู" คุโระเอ่ยขึ้น เรวี่ยิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะกล่าวต่อ
               "ถ้าวันหนึ่งฉันหายไปพวกนายจะทำยังไงเหรอ?" เรวี่ถามด้วยความใสซื่อ แต่มันกลับทำให้พวกเขารู้สึกกังวลที่เรวี่ต้องหายไป
               "...ฉันจะออกตามหาเธอ" ชิโระเอ่ยพร้อมกับยิ้ม พลางรูบหัวของเรวี่ไปด้วย
               "ส่วนผม..." คุโระก้มหน้าลงแล้วพูดว่า "ผมก็จะออกตามหาคุณหนูเหมือนกัน" คุโระจับมือของเรวี่แน่น รอยยิ้มของเธอเริ่มเผยออกมา 
               "ขอบคุณนะ...แต่ว่า ถ้าการจากลานั้นมีเหตุผลล่ะ" เรวี่ดูท่าทางจริงจังมากขึ้น แล้วมองหมาป่าทั้ง2สลับกันไปมา
               "เหตุผล?" ทั้ง2เอ่ยขึ้นพร้อมกันเป็นเสียงเดียว
               "อ่าห้ะ อย่างเช่น ครอบครัวสั่งให้ไปเพราะมีธุระ ประมาณนี้"  เรวี่เริ่มทำหน้าเศร้า... สาเหตุที่เธอถามทั้ง2แบบนี้ มันมีเงื่อนงำอะไรบางอย่าง...
 
          เมื่อวานนี้
               "เรวี่... ลูกกลับบ้านดึกทุกวันเลยนะ มีอะไรหรือเปล่า?" คุณแม่ของเรวี่พูดขึ้นเมื่อเธอกลับมาถึงบ้าน
               "...หนูไปทำงา---"
               "ลูกจะอ้างว่าไปทำงานทุกวันแบบนี้น่ะเหรอ... หึ ไม่เนียนนะ" คุณพ่อของเธอพูดแทรกขึ้นมา ทำให้เรวี่เริ่มหน้าเสีย
               "มันมีอะไรแปลกๆนะลูก ลูกปิดบังอะไรพ่อแม่ไว้ บอกมานะ" คุณแม่เดินเข้ามาหาเธอแล้วจับไหล่เธอเขย่าเบาๆ
               "ไม่มีอะไรจริงๆนะค่ะ" เรวี่ส่ายหน้าแล้วพูดเสียงดัง สีหน้าของเธอดูจริงจังมาก 
               "ลูกอย่าลืมสิ พวกเราไม่เหมือนคนอื่น พวกเราเป็นแวมไพร์นะ ลูกกลับบ้านดึกแบบเนี้ย เดี๋ยวก็มีคนจับได้หรอก!!" คุณแม่เริ่มโมโหขึ้นมา ส่วนเรวี่ก็หันหน้าหนีแล้วยืนนิ่งเงียบไม่ตอบอะไร แต่ในใจของเธอกำลังโมโหสุดๆเช่นกัน
               "ลิซ่า ฉันจัดการเรียบร้อย" คุณพ่อเดินมาหาคุณแม่แล้วยื่นเอกสารบางอย่างให้ เรวี่จ้องเจ้าสิ่งนั้นแบบไม่วางตา
               "...นี่คือเอกสารเข้าโรงเรียนใหม่ของลูก" คุณแม่ยื่นเอกสารนั้นมาให้เรวี่ เมื่อเรวี่ได้ยินที่คุณแม่ของเธอพูด เธอจึงช็อกไปสักพัก แล้วค่อยๆเปิดอ่านเอกสารนั้น
               เอกสารนี่เป็นเอกสารสมัครเข้าโรงเรียน Extra Silverlight School ซึ่งเป็นโรงเรียนที่ไว้สำหรับพวกที่แตกต่างจากมนุษย์ และคนที่มีพลังพิเศษ พวกคุณพ่อของเรวี่เป็นคนสมัครให้แล้ว โดยไม่ถามความสมัครใจของเธอ เธอจึงวิตกกังวลมาก
               "พ่อจะพาลูกเข้าโรงเรียนแห่งนี้ อยู่ที่กรุงโตเกียว ประเทศญี่ปุ่น จากอเมริกาไปญี่ปุ่นก็ไม่นานมากหรอก" คุณพ่อพูดพร้อมกับจิบกาแฟไปด้วย เรวี่ก็ยังคงนิ่งเงียบและไม่พูดอะไรอีกเช่นเคย
               "วันเสาร์นี้ แม่จะส่งลูกไปที่นั่น"
               "ทำไมมันเร็วจังเลยล่ะคะ!!" เรวี่เริ่มหมดความอดทนแล้วตวาดใส่ผู้เป็นแม่ที่อยู่ข้างหน้าเธอ
               "แม่ก็ไม่รู้... สาเหตุที่แม่และพ่อพาลูกไปเข้าโรงเรียนนี้ เพราะลูกจะได้ไม่ต้องปิดบังความเป็นแวมไพร์ของลูกอีกต่อไป..." คุณแม่ลูบหัวของเรวี่ พลางจับผมสีขาวสว่างของเธอ
               "เอาล่ะ มาเข้าเรื่องกันต่อลูกกลับบ้านดึกทุกวัน พ่อว่ามันต้องมีอะไรแปลกๆ เพราะฉะนั้น  พรุ่งนี้พ่อจะไปรับที่โรงเรียน" คุณพ่อมองเธอด้วยหางตาก่อนจะลุกขึ้น เรวี่รีบไปฉุดมือของคุณพ่อร่างสูงเอาไว้
               "ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ต้องมารับหนูก็ได้!! พรุ่งนี้หนุจะกลับบ้านให้เร็วที่สุดค่ะ!! ขอร้องล่ะนะค่ะ!!" น้ำตาของเธอคลอเบ้าทั้ง2ข้าง ดวงตากลมโตกำลังส่งสายตาขอร้องอ้อนวอนอย่างน่าสงสาร
               "พรุ่งนี้ก็วันสุดท้ายแล้วนะค่ะคุณ ที่ลูกจะได้อยู่ที่นี่ สักวันนึง ไม่เป็นไรหรอกนะค่ะ" คุณแม่ของเธอหันมาขอร้องคุณพ่อด้วยอีกคน
               "...เฮ้ออ ก็ได้ แต่ห้ามกลับบ้านหลังจาก6โมงล่ะ มีเวลาแค่3ชั่วโมงเท่านั้น!!" คุรพ่อของเะอหันมามองเรวี่ด้วยสายตาเบื่อหน่าย แล้วสะบัดมือน้อยๆของเธอทิ้ง และเดินเข้าห้องไปโดยไม่หันกลับมา
 
               "ถ้าฉัน... ต้องจากไปแบบมีเหตุผล พวกนายจะทำไงเหรอ?"
               "ฉันจะตามเธอไปด้วย" ชิโระพูดพร้อมกับทำหน้าเศร้า ส่วนคุโระก็ช็อคไปสักครู่
               "คุโระล่ะ..." เรวี่หันไปมองคุโระที่นั่งช็อคอยู่
               "อะ..เอ่อ.....ผม..ก็จะตามไปครับ" คุโระพูดเสียงแผ่วเบา และทำหน้าเคร่งเครียด เรวี่มองหน้าของคุโระแล้วน้ำตาก็เริ่มคลอเบ้า
               "......พรุ่งนี้...ฉันต้องไปอยู่ที่ญี่ปุ่น..." เรวี่จับมือของทั้ง2ไว้แล้วฝืนยิ้มทั้งน้ำตา
               "เอ๊ะ..." ทั้ง2อุทานพร้อมกันแล้วจ้องใบหน้าแสนสวยของเรวี่ที่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตาที่หลั่งไหลออกมาไม่ขาดสาย
               "ฮึก...พ่อแม่ของฉันส่งฉันไปเข้าเรียนที่ญี่ปุ่น..." เธอค่อยๆปาดน้ำตาเรื่อยๆ แต่หมาป่าทั้ง2ก็รู้สึกเสียใจไม่แพ้กัน
               "...ฉันจะตามเะอไป ฉันพูดแล้วไม่ยอมคืนคำ" ชิโระทุกอกตัวเองแล้วทำหน้าจริงจัง
               "จะไปยังไงล่ะ..."
               "เป็นไปไม่ได้หรอกชิโระ..." คุโระพูดด้วยเสียงแผ่วเบาแล้วจ้องหน้าชิโระ ดวงตาสีแดงเริ่มเดือดขึ้นมา
               "ฉันรู้ ว่ามันเป็นไปไม่ได้... นายอย่าทรยศใจตัวเองสิ! คุโระ!" ชิโระพูดเสียงดังใส่คุโระ ทั้ง2คนเริ่มเดือดขึ้นมา
               "อย่าทะเลาะกันนะ..!!" เรวี่จับมือของทั้ง2ไว้ น้ำตาที่หยุดไหลไปแล้วกลับเริ่มหลั่งรินออกมาอีกครั้ง
               "...ผมรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้...แต่สักวัน ผมจะไปที่นั่น..." คุโระลูบหัวเรวี่พร้อมกับใช้ผ้าเช็ดหน้าปาดน้ำตาของเธอ
               "จริงๆเหรอ..." เรวี่พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
               "ครับ... ผมสัญญา" คุโระเกี่ยวก้อยสัญญากับเรวี่อีกครั้ง...
 
          วันต่อมา
          ณ สนามบิน
               "...หนูรักคุณพ่อคุณแม่นะค่ะ..." เรวี่ลากกระเป๋าเดินทางของตัวเองแล้วยืนบอกลาคุณพ่อคุณแม่
               "จ้ะ...ไปได้แล้วนะ" คุณแม่ลูบหัวพร้อมกับหอมแก้มของเรวี่ทีนึง เรวี่อมยิ้ม 
               เธอค่อยๆเดินขึ้นเครื่องบินไป และหันหลังมามองคุณพ่อกับคุณแม่ที่ยืนโบกมืออยู่ข้างหลัง เธอได้ขึ้นมานั่งอยู่บนเครื่องบินเรียบร้อยรอเครื่องออก 
               "พวกนาย2คนต้องมานะ...ชิโระ คุโระ" สิ้นเสียงอันแผ่วเบาของเธอ เครื่องบินก็ออกตัวบินไปยังกรุงโตเกียว ประเทศญี่ปุ่น 
 
 
************************************************
ตอนที่2มาเสริ์ฟแล้วค่ะ ขอบคุณทุกคนที่มาเม้นท์มาวิจารณ์กันนะค่ะ>< มาเรียตั้งใจแก้ไขเต็มที่แล้วน้า